Να κάνει κήρυγμα ο Κικίλιας φαντάζει αστείο…

Υποβαθμίστηκε -έλεγε ο Κικίλιας σε τηλεοπτικό κανάλι- ο πατριωτισμός των Ελλήνων, η θρησκεία εξευτελίστηκε, όπως και η…
ιστορία, οι πρόγονοι… και άλλα δακρύβρεχτα. Πατριωτισμό λέγοντας, εννοεί προφανώς την ιδεοληψία, τον φανατισμό, διότι λίγοι Ελληνες γνωρίζουμε την Ιστορία την ελληνική, έστω ως μέρος της παγκόσμιας.

Δεν λέω, ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να έχει ρίζες, αλλά αυτές πλέον είναι ξεχασμένες -μόνο θυμικά ανασύρονται. Ούτε τους τρόπους των Ελλήνων γνωρίζουμε [ήθος, αρετή, δικαιοσύνη, αμφισβήτηση] ούτε καν τη γλώσσα τους ή τη θρησκεία τους.

Ποιος διαβάζει αρχαία ελληνικά και ποιος πιστεύει στους δώδεκα θεούς; Πιστεύουμε σε ξενόφερτο θεό. Τι δουλειά έχει αυτός ο Θεός, που μισεί το ανθρώπινο σώμα, με την ελληνική λογοτεχνία και γλυπτική, με την ελεύθερη βούληση και τη δημοκρατική εξάπλωση του είδους; Δεν πάμε -μάλλον δεν είμαστε- καλά. Ποια είναι η πνευματική αφύπνισή μας ως Ελλήνων μέσα στη νέα πραγματικότητα;

Ουρλιάζουμε τάχα για τον Ελληνισμό [Μακεδονία και λοιπά], έχοντας αντικαταστήσει, φρικιαστικά, τον Αριστοτέλη π.χ., με τον Προφήτη Ησαΐα [τον κάθε προφήτη]. Μακεδόνας, από τα Στάγειρα, ήταν, αλλά ποιος το θυμάται; Δεν γίναμε άνθρωποι από τους χριστιανούς, αλλά από τους Ελληνες ποιητές και φιλοσόφους. Το έχουμε (;) αυτό υπόψη.

Μην παρεξηγούμεθα. Η αρχαία ελληνική και οι δώδεκα θεοί ήσαν το έναυσμα μόνο, ο σπόρος για να καλλιεργηθεί ο πολιτισμός και να εξελιχθεί πνευματικά ο άνθρωπος· τη δουλειά τους την έκαναν -αυτό δεν σημαίνει προσκόλληση στην τότε λάμψη τους. Αλλά είπαμε: αυτά διαμόρφωσαν τον δυτικό [παγκόσμιο] πολιτισμό, όχι τα χριστιανικά και πάσης θρησκείας δόγματα.

Να κάνει κήρυγμα ο Κικίλιας [α, και ο Ψαριανός] για πατρίδες και προγόνους φαντάζει αστείο, όπως και οι πλείστοι, που έχουν θρονιαστεί στα βουλευτικά έδρανα. Πότε έδωσε εξετάσεις κανείς [και σε ποιον;] ώστε να αποδειχτεί η επάρκειά του ως Ελληνα; Μη εική περί των μεγίστων συμβαλλώμεθα (να μη λέμε -ελευθέρως μεταφράζοντες τον λόγο του Ηράκλειτου- ανοησίες για τα σπουδαία, ό,τι να ’ναι δηλαδή).

Για να φτάσει κάποιος να κομπάζει ότι είναι Ελληνας [ή Μακεδόνας], οφείλει να έχει κατακτήσει αυτό το δικαίωμα. Να μπορεί να μιλάει ελληνικά και να μπορεί να σκέφτεται ελληνικά [με ελληνικό τρόπο, εννοείται]· να χορεύει επίσης και να τραγουδά με ελληνικό τρόπο. Ο τρόπος απουσιάζει [η αναπλασμένη γνώση] και όχι η πίστη, η ελευθερία, όχι η μίμηση και η υπακοή.

Ας μην το φανερώνουμε ότι είμαστε χώρα φανατικών και αγράμματων, ότι ρέπουμε σε εμφυλίους [αν και το τελευταίο δεν μπορούμε να το αρνιόμαστε -με εμφυλίους φτάσαμε ώς εδώ, πώς να το κρύψωμεν;]. Οποιος γίνεται τελάλης του πατριωτισμού του, καλείται και να το αποδείξει· όχι κραυγάζοντας ή σταυροκοπούμενος, αλλά μιλώντας και χορεύοντας ελληνικά -ή μακεδονικά. Λοιπόν: άλλα λόγια, ν’ αγαπιόμαστε ή, όπως έλεγαν οι αρχαίοι (Αντιφών): μη τα παλίγκοια λέγωμεν, λεγέσθω τα πάντων επιτηδειότατα (ας μη μιλήσουμε για δυσάρεστα πράγματα, ας πούμε για τα πιο ευχάριστα)…

Γιώργος Σταματόπουλος