Νίκη Δακορού: «Να ρισκάρω κι όπου με βγάλει»

Συνέντευξη στην Άννα Παχή

Η συγγραφέας Νίκη Δακορού μοιράζεται με το iart.gr την αγάπη της για τη συγγραφή, το βιβλίο και τα παιδιά. Παρουσιάζει το έργο και την προσωπικότητά της. Ανακαλύψτε την.

Πότε αρχίσατε να ασχολείστε με την συγγραφή; 

Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, γράφω. Άλλοτε μικρές ιστοριούλες και άλλοτε μακροσκελή διηγήματα τα οποία χάθηκαν στο βάθος του χρόνου. Έχω γράψει τόσα πράγματα, τόσες ιστορίες που όσο και να προσπαθώ, αδυνατώ να θυμηθώ πότε ήταν η πρώτη φορά που κατέγραψα τις σκέψεις μου. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό έγινε αμέσως μόλις έπιασα το μολύβι και άρχιζα να γράφω τις πρώτες μου προτάσεις.

Μπορεί να μη θυμάμαι ποιο ήταν το πρώτο μου γραπτό, αλλά σίγουρα δε θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα της ικανοποίησης, που ένιωσα με τη σύνθεση και την ολοκλήρωσή του.

Με το πέρας των χρόνων, λευκές σελίδες τετραδίων γέμιζαν από τις ιστορίες μου, μέχρι που ένα βράδυ τόλμησα το απίστευτο. Ούσα ώριμη και πιο τολμηρή πια, έστειλα το τελευταίο μου έργο σε έναν εκδοτικό οίκο. Χωρίς σκέψη, χωρίς ανάσα. Μια μέρα το έγραψα και την επομένη… στάλθηκε. Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς λένε. Έτσι έγινε και με εμένα. Λίγες μέρες αργότερα, συζητούσα τα διαδικαστικά για την έκδοση του, κάτι που σήμαινε πως για πρώτη φορά ένα από τα έργα μου θα διαβαζόταν και δε θα έμενε κλεισμένο στο συρτάρι.

Το “Φτερούγισμα στην ελευθερία” μιλά για ένα καναρίνι που ήθελε να πετάξει μακριά. Πείτε μας λίγα λόγια για την υπόθεση. Είστε το καναρίνι ή το παιδί;

Το “Φτερούγισμα….” αποτελεί έναν ύμνο προς τη φιλία και την ανιδιοτελή αγάπη. Όλα ξεκινούν από την επιθυμία ενός αγοριού να αποκτήσει ένα καναρίνι για τα γενέθλια του, στο οποίο βλέπει τον φίλο, τον αδελφό που δεν είχε ποτέ. Όμως ύστερα από μια απρόσμενη συνάντηση του καναρινιού με ένα περιστέρι, το ζωάκι αρχίζει να εκφράζει εντόνως την επιθυμία να βγει από το κλουβί του και να γνωρίσει τον έξω κόσμο, φτερουγίζοντας ελεύθερο. Τι γίνεται όμως όταν το αγόρι δε θέλει να το ελευθερώσει φοβούμενο την εγκατάλειψη; Και τι γίνεται όταν τελικά το καναρίνι, που δεν έχει βγει ποτέ από το κλουβί του, αφήνεται ελεύθερο; Θα επιβιώσει; Πόσο θα αντέξει μόνο του στο άγνωστο; Θεωρώ πως έχω λίγα στοιχεία και από τους δύο. Από το αγόρι, την ανάγκη του να δεθεί με κάποιον ενώ από το  καναρίνι, την περιέργεια να βγω έξω από “το κλουβί”, έξω από τα όρια μου, να ρισκάρω και όπου με βγάλει.

Στο “Εκείνο το ταξίδι”, ο κόσμος ενός αγοριού αλλάζει δραματικά. Υπήρξε κάποιο γεγονός στη ζωή σας που έδωσε ένα τέτοιου είδους ερέθισμα;

Στο βιβλίο, όλα αλλάζουν όταν ο ήρωας μαθαίνει πως είναι υιοθετημένος και αποφασίζει να φύγει από το σπίτι του για να αναζητήσει τους πραγματικούς του γονείς. Όσον αφορά σε εμένα, δε θα αναφερθώ σε ένα συγκεκριμένο γεγονός. Γενικά μου έχουν συμβεί πολλά πράγματα, είτε καλά είτε κακά, που με τον δικό τους τρόπο επηρεάζουν την έκβαση και την πορεία μου.

Απευθύνεστε σε παιδικό – νεανικό κοινό. Γιατί;

Όπως όλοι γνωρίζουμε, τα παιδιά είναι το δυσκολότερο κοινό καθώς θα πούνε τη γνώμη τους χωρίς να σκεφτούν αν είναι η επιθυμητή. Για αυτόν ακριβώς το λόγο επέλεξα να γράψω για αυτά. Μου αρέσουν οι προκλήσεις και ήθελα να κριθώ από τους πιο απαιτητικούς κριτές. Επίσης, ήθελα να περάσω κάποια μηνύματα, κάποιες διαχρονικές αξίες στα παιδιά με έναν διασκεδαστικό κι ευχάριστο τρόπο, διδάσκοντας τα έμμεσα.

Πιστεύετε πως έχουν απομακρυνθεί από το διάβασμα; 

Η τεχνολογία έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας και πόσο μάλλον στων παιδιών, που από τα πρώτα κιόλας χρόνια τους, βρίσκονται μπροστά σε μία οθόνη, βλέποντας ταινίες, σειρές και παίζοντας παιχνίδια. Έτσι το βιβλίο μένει πίσω και αντικαθίσταται σιγά – σιγά από τα διάφορα τεχνολογικά επιτεύγματα. Πρέπει να βοηθήσουμε το παιδικό βιβλίο να ανακάμψει γιατί μόνο όφελος έχει για τα παιδιά μας. Να τα βοηθήσουμε να καταλάβουν ότι το διάβασμα της λογοτεχνίας δε συνδέεται για κανένα λόγο με το διάβασμα στο σχολείο.

Διαβάζατε ως παιδί; Διαβάζετε τώρα; Ποιο είναι το αγαπημένο σας είδος;

Πάντα μου άρεσε να διαβάζω, ίσως γιατί φανταζόμουν τον εαυτό μου  να έχει γράψει αυτά τα βιβλία και πολλές φορές άλλαζα νοερά όσα δε μου άρεσαν. Ακόμα και σήμερα προσπαθώ να βρίσκω χρόνο να αφιερώνω στο διάβασμα. Έχω ανάγκη να ξεφεύγω που και που, να καλλιεργώ το μυαλό μου, να διευρύνω τους ορίζοντες μου για αυτό και καταφεύγω στο διάβασμα. Δεν έχω συγκεκριμένο είδος που προτιμώ. Ποικίλει ανάλογα με το τι θέλω να διαβάσω κάθε φορά, ανάλογα σε τι κόσμους, περιπέτειες θέλω να βυθιστώ.

Πως βλέπετε τον χώρο του βιβλίου, ως συγγραφέας και πως ως αναγνώστρια;

Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολος από την πλευρά του δημιουργού και μόνο αν κάποιος πραγματικά το αγαπάει, έχει πάθος και υπομονή θα μπορέσει να επιβιώσει. Από την πλευρά του αναγνώστη είναι πιο απλά τα πράγματα. Ο αναγνώστης δε γνωρίζει τί γίνεται από πίσω οπότε αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να βρει το βιβλίο που θα του αρέσει και θα τον τέρψει. Οι επιλογές του είναι πολλές, το μόνο που έχει να σκεφτεί είναι τι έχει όρεξη να διαβάσει κάθε φορά.

Τι θα λέγατε σε εκείνους που λένε πως “δεν έχουν χρόνο για διάβασμα”;

Ελεύθερος χρόνος υπάρχει για τα πάντα, είτε είναι 10λεπτά είτε 2 ώρες, το θέμα είναι ο καθένας από εμάς να τον αξιοποιήσει αναλόγως και σωστά, κάνοντας πράγματα που τον ευχαριστούν. Καλό θα ήταν όλοι μας να αφιερώσουμε λίγα λεπτά να ανοίξουμε ένα βιβλίο, το οποίο αν είναι το κατάλληλο, αυτό που θα μας κεντρίσει, θα μας κάνει να μην το κλείσουμε αμέσως.

Τι θα θέλατε να μείνει στον αναγνώστη από τα βιβλία σας; 

Όπως προανέφερα, με τα βιβλία μου θέλω να περάσω διάφορα μηνύματα στα παιδιά και να τα διδάξω. Στο “Φτερούγισμα προς την ελευθερία” επικεντρώνομαι στην αξία της φιλίας, του αλληλοσεβασμού και της ανιδιοτέλειας ενώ στο βιβλίο “Εκείνο το ταξίδι” περνάω την αξία της οικογένειας, που θα είναι πάντα κοντά μας ό, τι και να συμβεί.

Χρησιμοποιείστε μια φράση από τα βιβλία σας ως ευχή.

Θα αναφερθώ σε μια φράση από το “Εκείνο το ταξίδι” που όμως ταιριάζει τόσο και στα δυο έργα μου αλλά και γενικότερα: “Το ταξίδι αυτό δεν είναι απλά μια περιπέτεια, αλλά ένα μάθημα, ένα μάθημα ζωής”.

Το Διαβάσαμε Νίκη Δακορού: «Να ρισκάρω κι όπου με βγάλει»