Νέα μέτρα – Το ψευτοδίλημμα

Ανήκω σε αυτούς που δέχονται την ύπαρξη του Covid19 κι έχουν εμπιστοσύνη στην Επιστήμη. Για αυτόν τον λόγο εμβολιάστηκα όταν μου ήρθε το ραβασάκι – sms χωρίς πολλά – πολλά. Δέχτηκα πως η παγκόσμια ιατρική κοινότητα έπεσε με τα μούτρα να βρει το εμβόλιο, το βρήκε και μπράβο της.

Όμως, δυο χρόνια μετά, δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στα παράλογα που συμβαίνουν. Παράλογα που θα ήταν κωμικά αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνα.

Ας ξεκινήσουμε με το εμβόλιο: Η ευγενής νοσοκόμα στο Κέντρο Εμβολιασμού που πήγα, με ρώτησε αν είμαι αλλεργική σε κάτι, από όσο ξέρω. Της είπα όχι κι εμβολιάστηκα. Η πιθανότητα να είμαι αλλεργική σε κάτι που ΔΕΝ ξέρω, κάτι το οποίο μπορεί να είχε το εμβόλιο, πέρασε στο ντούκου.

Μας είπαν στην αρχή πως μια δόση θα ήταν αρκετή. Μετά οι δόσεις έγιναν δυο. Τώρα, τρεις. Ομολογώ πως άρχισα να ανησυχώ κάπως. Σύμφωνα με τα δεδομένα, ένα εμβόλιο έχει διάρκεια ενός έτους. Να δεχτώ πως στα καινούρια η διάρκεια είναι μικρότερη. Πόσο μικρότερη; Και πόσα εμβόλια να δεχτεί ένας οργανισμός; Ο δικός μου, ο δικός σου, ο δικός μας. Αν είναι να τρυπιόμαστε κάθε τρίμηνο, τι νόημα έχει το εμβόλιο;

Πολλοί γιατροί είπαν – στη ζούλα – στους ασθενείς τους να μην το κάνουν, ή να το καθυστερήσουν όσο μπορούν. Η Πολιτεία όμως δεν το δέχεται αυτό. Γιατί; Αν κάποιος δεν πρέπει να εμβολιαστεί, γιατί πρέπει με το ζόρι να το κάνει; Γιατί δεν προγραμματίζονται συγκεκριμένες εξετάσεις, πριν δεχτεί ένας οργανισμός κάτι που βρίσκεται – κι αυτή είναι η αλήθεια – σε πειραματικό στάδιο;

Να δεχτώ ότι η κατάσταση είναι τέτοια που κανείς δεν ξέρει πως να την αντιμετωπίσει ή πως θα εξελιχθεί. Αυτό σημαίνει – λογικά – πως κρατάμε επιφυλάξεις μέχρι να γίνουν τα πράγματα λίγο πιο σαφή. Προς τι αυτή η μανία για εμβολιασμούς ντε και σώνει, χωρίς καμία προεργασία; Προς τι οι μύδροι ενάντια σε εκείνους που δεν θέλουν – για τους δικούς τους λόγους – να εμβολιαστούν; Πόσο επικίνδυνοι είναι πια, αν φορούν μάσκα, πλένουν χέρια και κάνουν συχνά tests;

Ας συνεχίσουμε με τα μέτρα:

Απολύσεις ιατρών και νοσηλευτών εν μέσω πανδημίας. Αντιλαμβάνεστε το οξύμωρο. Αντί να προσληφθούν κι άλλοι, μπας κι ανασάνει αυτό το έρμο το ΕΣΥ που υποφέρει χρόνια τώρα υποστελεχωμένο, απολύονται εκείνοι που χαρακτηρίστηκαν – και δικαίως – ήρωες στις πρώτες καραντίνες. Η αιτιολογία πως δεν εμβολιάστηκαν, είναι τουλάχιστον αστεία. Οι περισσότεροι νόσησαν, αυτό σημαίνει πως τα αντισώματά τους είναι ήδη υψηλά, υψηλότερα μάλιστα από αυτά των εμβολιασμένων. Άρα, γιατί θα πρέπει να εμβολιαστούν, ενώ είναι ήδη ασφαλείς; Για να μην κολλήσουν κάποιον άλλον; Αυτό μπορεί να συμβεί και από έναν εμβολιασμένο. Θεωρώ το επιχείρημα άτοπο. Και απολύθηκαν. ΔΕΝ αντικαταστάθηκαν ποτέ. Γιατί;

Περισσότερα δρομολόγια στα ΜΜΜ: Εδώ γελάει ο κάθε πικραμένος που ανήκει στην πλέμπα και δεν έχει δικό του αυτοκίνητο. Μια βόλτα στο μετρό οποιοδήποτε πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, αποδεικνύει το εντελώς αντίθετο. Για τα λεωφορεία δεν το συζητώ, ανάθεμα κι αν εμπλουτίστηκε ο στόλος. Ξέρω τι λέω, έχω φάει τα νιάτα μου εκεί μέσα.

Μικρότερος αριθμός ατόμων στα Super Market: Το μέτρο ήρθε και πέρασε στη λήθη. Ισχύουν τα παραπάνω.

Συγκεκριμένος αριθμός πελατών στα μαγαζιά εστίασης: Κι αυτό επίσης το μέτρο πέρασε και δεν ακούμπησε, από την αρχή του κιόλας. Ανάλογα με τις διασυνδέσεις του κάθε μαγαζάτορα, η λειτουργία πολλών καταστημάτων δεν ανακόπηκε από μέτρα κι αηδίες. Το μέσον καλά κρατεί.

Απαγόρευση εισόδου μη εμβολιασμένων σε θέατρα και καταστήματα. Ότι πιο παράλογο έχει συμβεί. Αν κάποιος έχει αρνητικό self test, μοριακό ή άλλο, ποιος ο λόγος να του στερείς την είσοδο οπουδήποτε (εκτός φαρμακείων και super market). Από τη στιγμή που μπορείς να ταξιδέψεις, άρα να βρίσκεσαι στο ίδιο μέρος μαζί με άλλους για ώρες, ποιο το όφελος να στερηθείς το θέατρο; Ή τα ψώνια σου, αν υποθέσουμε πως έχεις λεφτά να ψωνίσεις;

Κλείσιμο των μαγαζιών τα μεσάνυχτα: Σε τι ωφελεί αυτό; Αντί δηλαδή να βγαίνει ο κόσμος όποια ώρα θέλει, βγαίνουν όλοι τις ίδιες ώρες, άρα, πιο μαζικά. Εξυπνότατο.

Απαγόρευση της μουσικής: Παίρνω πίσω αυτό που είπα πριν. Εδώ βρίσκεται ο απόλυτος παραλογισμός. Απαγορεύονται τα live και η μουσική σε δημόσιους χώρους. Ολόκληρες κατηγορίες επαγγελματιών καταδικάζονται στην ένδεια. Μουσικοί, ηχολήπτες, τραγουδιστές, τεχνικοί, όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Λένε πως η μουσική εξημερώνει τα ήθη. Η ρήση αυτή μόλις κατακρημνίστηκε. Η δικαιολογία είναι πως όταν είναι δυνατά η μουσική φωνάζουμε για να ακουστούμε και μεταδίδεται ο ιός ευκολότερα. Γελάνε και τα σαλιγκάρια. Θέλω να πιστεύω πως θα δοθεί κάποια βοήθεια σε όλους αυτούς. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, 217.000 ευρώ που θα πάρει ο Σάκης Ρουβάς αν διαιρεθούν διά του 500 που είναι το επίδομα πείνας που έδωσε η κυβέρνηση στις πρώτες καραντίνες, αρκούν για να (υπο)στηρίξουν 434 ανθρώπους που τους αρνούνται το δικαίωμα στην εργασία για ένα μήνα. Τουλάχιστον.

Απόλυτη καραντίνα: Κλειστήκαμε στα σπίτια μας και δεν κυκλοφορούσαμε, όταν τα κρούσματα ήταν ελάχιστα. Τώρα, με χιλιάδες νοσούντες ουδεμία σκέψη για lockdown υπάρχει. Βλέπουμε το παράλογο, ή μόνο εγώ έχω πρόβλημα γιατρέ μου;

Το κράτος δεν έχει λεφτά: Σωστά, που να τα βρει; Όταν σπαταλώνται εκατομμύρια ευρώ για έργα ανάπλασης που πάνε φούντο, όταν δίνονται χρήματα στα κανάλια για να μεταδώσουν ‘κοινωνικά’ μηνύματα – που είναι δωρεάν κανονικά, έτσι; – όταν οι ρεμούλες είναι στην ημερήσια διάταξη, που να βρεθούν τα ευρώ για αυτά που είναι απαραίτητα; Απάντηση: Πουθενά.

Τα μέτρα είναι λαστιχάκια. Στο μετρό δεν κολλάει, στο θέατρο κολλάει. Το εμβόλιο είναι απαραίτητο αλλά δεν σε πολυπροστατεύει κιόλας. Να μην επιβαρύνουμε το ΕΣΥ αλλά απολύουμε υγειονομικούς. Μισοκλείνουμε την εστίαση. 10 άτομα στους γάμους, 30 στις κηδείες. Τα lockdown γίνονται όταν έχουμε λεφτά για επιδόματα, όχι όμως όταν τα κρούσματα γίνονται χιλιάδες.

Όλα για τη δημόσια υγεία και ασφάλεια: Το συγκεκριμένο δίλημμα είναι εξ ορισμού λάθος. Δεν είναι δυνατόν να επιλέγεις το ένα ή το άλλο. Όχι εν έτει 2021. Εάν η Εξουσία δεν μπορεί να εξασφαλίσει και τα δυο, έχει αποτύχει στο ρόλο της κι οφείλει να αποχωρήσει. Ούτε μπορείς να διχάζεις τους πολίτες σύμφωνα με το διαίρει και βασίλευε. Δεν έχει κανείς τέτοιο δικαίωμα. Από τη στιγμή που μπαίνεις σε τέτοια μονοπάτια, ο πάτος δεν έχει τελειωμό. Τι έχει σειρά; Μόνος και ζωντανός ή με άλλους και νεκρός; Ο κόσμος έχει τρελαθεί, τα προβλήματα εντείνονται, η ψυχολογία μας έχει γίνει λαστιχάκι, τα στραβά τείνουν να γίνουν ο κανόνας. Όπου κι αν γυρίσεις να δεις, να ακούσεις, βομβαρδίζεσαι από Τρόμο. Φτάνει ο εμπαιγμός. Πόσο άλλο πια;

υγ. Κάτι τελευταίο: Το να τσακωνόμαστε μεταξύ μας λόγω διαφορετικών απόψεων, έχει καταντήσει γελοίο. Σταματήστε το. Κάντε αυτό που νομίζετε κι αφήστε τον άλλον να κάνει αυτό που νομίζει. Επιχειρήματα έχουν όλες οι πλευρές. Ουδείς αλάθητος, άρα, ουδείς κριτής. Αντιλαβού;

Το Διαβάσαμε Νέα μέτρα – Το ψευτοδίλημμα