Μπίλιω Κωνσταντοπούλου – “Οφείλεις να πιστεύεις στο ακατόρθωτο”

Με αφορμή την παράσταση “Ο πρίγκιπας Λεμόνης και η όμορφη Κρεμμύδω”, συνομιλούμε με την σκηνοθέτιδα της παράστασης, Μπίλιω Κωνσταντοπούλου, που μοιράζεται την εμπειρία της στο παιδικό θέατρο.

Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση που παίζεται στο θέατρο ‘Κάτια Δανδουλάκη’.

Πρόκειται για μια παράσταση, βασισμένη στα αγαπημένα βιβλία του Γ. Σακελαρίδη «Ο Πρίγκιπας Λεμόνης». Οι αγαπημένοι ήρωες των παιδιών ζωντανεύουν επί σκηνής και με συνοδεία τα  τραγούδια του Πρίγκιπα Λεμόνη μας μιλούν για τη φιλία, τη διαφορετικότητα, την ενσυναίσθηση και κυρίως για την αγάπη.

Είναι μια παράσταση, που νομίζω ότι αυτό που την κάνει ξεχωριστή είναι η γλύκα που βγάζει. Δεν υπάρχει καλός ή κακός, υπάρχουν απλά διαφορετικοί άνθρωποι ή καλύτερα, διαφορετικά φρούτα και λαχανικά που το διαφορετικό τους φαίνεται περίεργο και για αυτό το φοβούνται. Τη στιγμή όμως, που δίνουν μια ευκαιρία σε αυτό το διαφορετικό, καταλαβαίνουν την ομορφιά του και για αυτό το αγαπάνε.

Πως αντιδρούν τα παιδιά στις διαφορές των ηρώων; Τι σας λένε στο τέλος της παράστασης;

Το καταπληκτικό με τα παιδιά είναι ότι μπορούν και βλέπουν πιο απλά και καθαρά τα πράγματα από τους μεγάλους, για αυτό είναι ευκολότερο για αυτά να αποδεχτούν  κάθε τι το διαφορετικό. Ο πρίγκιπας Λεμόνης είναι λίγο ξινός, αλλά τα παιδιά μπορούν και λατρεύουν την ξινίλα του, η Κρεμμύδω είναι κρεμμυδάκι αλλά είναι όμορφη γιατί είναι καλή. Ακριβώς αυτή την αποδοχή του άλλου, μεταφέρουν και μετά το τέλος της παράστασης. Λένε “εγώ τον αγαπάω αυτόν κι ας είναι κίτρινος ή ας μυρίζει κρεμμύδι…”

Είστε ιδρυτικό μέλος του ‘Θεάτρου του Βορρά’. Μιλήστε μας για την πορεία του μέχρι τώρα και τα έργα που έχει ανεβάσει. Ποιά η φιλοσοφία του; Ποιός ο στόχος του;

Το “Θέατρο του Βορρά” συμπληρώνει πια μια δεκαετία. Ξεκινήσαμε με το σκεπτικό ότι δεν γίνεται η Αθήνα να αποτελεί μόνιμα το κέντρο όλων όσων γίνονται. Μέχρι τότε, ελάχιστοι ήταν οι θίασοι που τολμούσαν να κάνουν περιοδεία κι  ειδικά οι παραστάσεις που απευθύνονταν σε παιδιά ήταν λιγοστές και με ελάχιστες εξαιρέσεις ας πούμε ότι ήταν απλοϊκές.  Αυτό που είπαμε είναι ότι μπορούν να γίνουν καλές παραστάσεις εκτός Αθηνών, υπάρχει το κατάλληλο έμψυχο δυναμικό, μπορούμε να δώσουμε  νέα κατεύθυνση στα πράγματα από όπου κι αν βρισκόμαστε. Με στόχο λοιπόν απλά να δημιουργήσουμε καλές παραστάσεις, διασκευάσαμε κλασικά βιβλία όπως “το Νησί των Θησαυρών”, “ο Μικρός Πρίγκιπας”,  σύγχρονες διασκευές κλασικών θεατρικών έργων όπως ο “Πήτερ Παν” και κυρίως διασκευάσαμε αγαπημένα σύγχρονα βιβλία όπως “ο Τριγωνοψαρούλης” ή τώρα “ο Πρίγκιπας Λεμόνης”.

Διασκευάζετε, γράφετε και σκηνοθετείτε έργα για παιδιά. Τι σας τράβηξε στο παιδικό θέατρο; Τι – πιστεύετε  πως – έχετε προσφέρει και τι έχετε αποκομίσει;

Δεν ξέρω αν διάλεξα εγώ ή με διάλεξε το παιδικό θέατρο, αλήθεια. Και δεν ξέρω απλά αν έτυχε. Έτσι κι αλλιώς, πιστεύω ότι οι  καλές παραστάσεις καταφέρνουν και προσπερνούν την ηλικία. Νομίζω αυτό ευχόμουν κι αυτό εύχομαι με κάθε παράσταση. Να έρχονται τα παιδιά για να δουν τον αγαπημένο τους ήρωα και ξαφνικά να βλέπουν κάτι που τα αφορά και τα κάνει ενεργούς θεατές. Να έρχονται οι γονείς, στην αρχή επειδή απλά πρέπει να συνοδέψουν τα παιδιά τους και ξαφνικά κάτι να συμβαίνει που τους αφορά και τους κάνει να σκεφτούν πέρα από το συνηθισμένο. Και ειδικά με τη « Μάγια τη Μέλισσα», μια παράσταση πραγματικά πολλών απαιτήσεων από τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν σε αυτή,  το καταφέραμε αυτό και δημιουργήθηκε μια παράσταση που αγάπησαν μικροί και μεγάλοι.  Το μεγαλύτερο κέρδος, όταν ασχολείται κανείς γενικά με παιδιά είναι η αισιοδοξία που αναγκάζεται να διατηρήσει. Η πίστη που οφείλεις να έχεις στο ακατόρθωτο και ότι το καλό στο τέλος θα νικήσει, παρά τι δυσκολίες. Και  στα παιδιά πρέπει να τις παρουσιάσεις τις δυσκολίες όπως και τον τρόπο που οι ήρωες τις ξεπερνούν με σοβαρότητα και αλήθεια, για να μπορούν να πιστέψουν και το ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Πρόσφατα βραβευθήκατε για το έργο σας. Πείτε μας για αυτήν την βράβευση.

Στα κρατικά βραβεία για το 2020, η « Κανελόριζα» τιμήθηκε από την επιτροπή με έπαινο στην κατηγορία των παιδικών θεατρικών έργων. Πραγματικά, το χαίρομαι πάρα πολύ και τους ευχαριστώ για τα λόγια τους, όχι μόνο γιατί το συγκεκριμένο έργο είναι κάτι που αγάπησα αλλά  και επειδή είπαν σχεδόν όλα όσα σκεφτόμουν κι εγώ. Είναι ένα παραμύθι, που θυμίζει παράδοση αλλά δεν υπάρχει παράδοση πίσω από αυτό, η μαγεία μπλέκει με την αληθινή ζωή και το τέλος δεν χρειάζεται να είναι όπως το περιμένουμε αλλά επιτρέπει στον καθένα μας να το φανταστεί, όπως εκείνος θα ήθελε.

Πως βλέπετε να επιδρά το θέατρο στα παιδιά; Τι τους προσφέρει;

Το θέατρο σε σχέση με τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση, έχει τη δύναμη να τα κάνει να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους περισσότερο σαν δυναμικούς  θεατές. Συμμετέχουν, μπορούν ακόμη και να διαμορφώσουν την πορεία του ήρωα ή τη δράση και νομίζω ότι η συμμετοχική αυτή λειτουργία  του θεάτρου γενικότερα – που ενίοτε  ξεχνάμε πόσο σημαντική είναι – μπορεί και τα διαμορφώνει ως αυριανούς ενεργούς πολίτες, που θα συμμετέχουν  με τη δημιουργική τους πλευρά ενεργά σε όσα συμβαίνουν. Και χρειαζόμαστε όσο ποτέ να δώσουμε αυτή την πίστη στις επόμενες γενιές ότι μπορούν  να αλλάξουν τον κόσμο.

Ζείτε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, κάνετε περιοδείες, εργάζεστε και στην Αθήνα. Πόσο δύσκολη είναι αυτή η συνεχής μετακίνηση;

Άλλοτε εύκολο, άλλοτε είναι δύσκολο δεν θα πω ψέματα… Βρίσκω ευτυχώς την ευκαιρία και μπορώ και περνάω λίγο χρόνο με τους φίλους μου και την οικογένεια μου στην Αθήνα (εκεί μένουν ακόμη εγώ είμαι ο μετανάστης), ξεκλέβω λίγο χρόνο όταν μπορώ και απολαμβάνω την ηρεμία της Θεσσαλονίκης, που την αγαπάω πια σαν να γεννήθηκα εδώ. Δεν παραπονιέμαι, είναι ακριβώς η ζωή που διάλεξα – νομίζω κάθε καλλιτέχνης ξέρει ότι στην πραγματικότητα δεν έχει μόνο ένα σπίτι- και ο κόσμος είναι αυτός που μας δίνει δύναμη και μας αποζημιώνει μετά από κάθε παράσταση με το χαμόγελο και την αγάπη του.

Σπουδάσατε Φιλολογία κι ύστερα Θέατρο. Τι σας οδήγησε σε αυτήν την αλλαγή;

Τα πράγματα τα έκανα λίγο ανάποδα. Πέρασα στη φιλολογία αλλά την άφησα, τελείωσα τη δραματική και ξαναγύρισα να τελειώσω ενώ ήδη δούλευα στο θέατρο. Είχα δηλαδή πλήρη επίγνωση ότι η φιλολογία είναι ένα σημαντικό εργαλείο για τη δουλειά μου. Ο λόγος, η γλώσσα είναι το σημείο από το οποίο ξεκινούν τα πάντα στο θέατρο  – ακόμη κι αν αυτός ο λόγος δεν έχει σχήμα ή παραμένει άρρητος. Και η φιλολογία λοιπόν και αμέσως μετά το μεταπτυχιακό στη θεατρολογία ήταν απόλυτα συνειδητές επιλογές, που είχαν να κάνουν μόνο με το θέατρο. Να μπορώ να έχω στα χέρια μου όσα περισσότερα εργαλεία μπορώ για να μελετήσω, να ερευνήσω και να ανακαλύψω καινούριο υλικό, που θα μπορώ να χρησιμοποιήσω.

Ποιά είναι τα επόμενα σχέδιά σας – κορονοϊού επιτρέποντος;

Έχω την ελπίδα ότι οι παραστάσεις που υπογράφω αυτή την περίοδο θα συνεχίσουν δυναμικά καθώς είναι παραστάσεις που το κοινό της έχει τιμήσει με την αγάπη του. (Μάγια Μέλισσα, Πρίγκιπας Λεμόνης, Baby Shark).  Ετοιμαζόμαστε επίσης με την καινούρια χρονιά για τη Hello Kitty καθώς και την καινούρια παράσταση της Πέππας. Και φυσικά είμαι ξανά στη διαδικασία της διασκευής ενός πραγματικά αγαπημένου βιβλίου – θα το κρατήσω για λίγο μυστικό  – που θα αφορά τη νέα παραγωγή του Θεάτρου του Βορρά.

Τι θα λέγατε σε ένα γονέα για να φέρει το παιδί του σε επαφή με το θέατρο; Τι θα πρέπει να προσέξει;

Νομίζω οι νέοι γονείς έρχονται στο θέατρο περισσότερο υποψιασμένοι, σε σχέση με κάποια χρόνια παλιότερα. Ξέρουν τί θα παρακολουθήσει το παιδί τους, πολλές φορές έχουν διαβάσει το βιβλίο και του έχουν μιλήσει για αυτό και γενικότερα το  αντιλαμβάνονται σαν μια διαδικασία που αφορά  και τη σχέση τους με το παιδί. Κι είναι πάρα πού σημαντικό αυτό, να αντιλαμβάνονται το χρόνο στο θέατρο σαν κοινό και πολύτιμο οικογενειακό τους χρόνο, όχι απλά σαν μια ακόμη δραστηριότητα. Νομίζω αυτό που πρέπει να προσέξει κάποιος είναι η επιλογή της παράστασης να γίνει σωστά και όσον αφορά την ηλικία αλλά και τα ενδιαφέροντα του. Ειδικά, η πρώτη γνωριμία του παιδιού με το θέατρο, θα πρέπει να του αφήσει τη γλύκα και τη λαχτάρα για το πότε θα δει την επόμενη παράσταση, να μη βαρεθεί. Οπότε η επιλογή είναι πολύ σημαντική.

Ποιά είναι η χειρότερη κριτική που σας έκανε ένα παιδί; Ποιά η καλύτερη;

Κακή κριτική από παιδί δεν θυμάμαι, συνήθως  γονείς είναι αυτοί που μπορεί κάτι να πουν και το σέβομαι ακόμη κι αν διαφωνώ. Η καλύτερη ίσως ήταν από ένα μικρό – μικρό αγοράκι στον “Πήτερ Παν”, που έκλαιγε μετά το τέλος με αναφιλητά στην αγκαλιά της μαμάς του. Κι όταν τον ρώτησα, μου είπε γιατί ο Πήτερ άφησε τη Γουέντυ κι ότι δεν έπρεπε να την αφήσει… Και πάλι δίκιο είχε γιατί τα παιδιά ξέρουν ότι η αγάπη πρέπει να κρατάει για πάντα… οπότε υποσχέθηκα ότι η αγάπη πάντα θα νικάει από εδώ και πέρα…

Ταυτότητα Παράστασης

Κείμενο – Μουσική: Γιώργος Σακελλαρίδης

Θεατρική Διασκευή – Σκηνοθεσία: Μπίλιω Κωνσταντοπούλου

Χορογραφίες: Σμαρώ Κεπαπτσόσγλου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Βαγγέλης Δαλλές

Σκηνικά – Κοστούμια: Anna Wassiac

Φωτισμοί: Γιώργος Ζίγκας

Ηθοποιοί: Ειρήνη Αμανατίδου, Ηλίας Καπούλας, Κάλλια Καράμπελα, Αντώνης Τακτικός

Μουσική παίζει ζωντανά η Νεφέλη Παρασκευά

Παραγωγή: Θέατρο του Βορρά

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη,  Αγίου Μελετίου 61^Α, Κυψέλη, 210 8640414

Παραστάσεις: Κάθε Κυριακή 11:00 και 13:30      |     Διάρκεια: 60 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ ( Β Ζώνη), 12 ευρώ ( Α Ζώνη)

Εισιτήρια πληρώνουν τα παιδιά από 1,5 ετών και άνω

Πανελλαδική προπώληση: www.viva.gr, viva τηλεφωνικό κέντρο 11876

Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού | 6977247725 | irini.lagourou@gmail.com

Το Διαβάσαμε Μπίλιω Κωνσταντοπούλου – “Οφείλεις να πιστεύεις στο ακατόρθωτο”