Μοίρασμα ευχών

Εκείνο το κρύο πρωινό του Δεκέμβρη, λίγες ημέρες πριν τις σχολικές διακοπές των Χριστουγέννων, είχε πολύ υγρασία στη Χαλκίδα και έντονο κρύο,  και πραγματικά ήταν αδύνατο παρ όλη την επιθυμία των παιδιών να γίνει το μάθημα της γυμναστικής με ποδόσφαιρο και μπάσκετ , οι καιρικές συνθήκες το έκαναν πολύ δύσκολο μιας και το σχολείο μας δεν διαθέτει στεγασμένους χώρους. Άλλη επιλογή το μάθημα να γίνει στη τάξη αλλά η Σοφία  γυμνάστρια του σχολείου, ένας πολύ υπερδραστήριος άνθρωπος είχε μια διαφορετική πρόταση, μια πραγματικά πολύ όμορφη ιδέα. Να πάρει τα παιδιά της Ε΄ που είχαν μάθημα εκείνη την ώρα, και να βγουν να μοιράσουν χριστουγεννιάτικες ευχές και χαμόγελα στο πιο εμπορικό δρόμο της πόλης. Τι πιο απλό και πιο όμορφο , μάθημα ευγενής συμπεριφοράς αλλά και περίπατος. Οκτώμισι το πρωί λοιπόν, στην Αβάντων, το πιο εμπορικό δρόμο της Χαλκίδας, με ελάχιστα καταστήματα να έχουν μόλις ανοίξει, ελάχιστους διαβάτες, κυρίως εργαζόμενους που έτρεχαν να προλάβουν τις δουλειές τους, γιαγιάδες και παππούδες που πήγαιναν στην εκκλησία ή για τα πρωινά τους ψώνια. Τα παιδιά αντιμετώπισαν το όλο εγχείρημα με πολύ αγάπη, χαρά και διάθεση. Το σύνθημα έπεφτε από τη Σοφία και εκείνα σαν μια χορωδία άρχιζαν να εύχονται στους περαστικούς που περπατούσαν και εκείνοι βιαστικά μέσα στο τσουχτερό κρύο : “Καλημέρα. καλά Χριστούγεννα “. Εκείνοι να κοιτούν απορημένοι αφού αιφνιδιάστηκαν, ακούγοντας ξαφνικά κάποια παιδιά να τους εύχονται χωρίς να ζητούν τίποτε. Οι αντιδράσεις, από ξαφνική λάμψη στα μάτια και στο πρόσωπο τους όταν συνειδητοποιούν πραγματικά τι συμβαίνει και πολύ δειλά να ανταποδίδουν τις ευχές των παιδιών μέχρι και πλήρη ανησυχία ή και ενόχληση αλλά και παγερή αδιαφορία για τις ευχές που δεν περίμεναν.

Το όλο εγχείρημα διήρκεσε σχεδόν μισή ώρα, γεμίζοντας πολύ αισιοδοξία και καλή διάθεση όλα τα παιδιά και χαμόγελα και απορίες τους ανθρώπους που δέχτηκαν τις ευχές.

Δεν ξέρω αν έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας με την κρίση και τα προσωπικά οικονομικά μας προβλήματα. Δεν ξέρω αν έχουμε απορροφηθεί τόσο πολύ από τις νέες τεχνολογίες και την εικονική πραγματικότητα της οθόνης των smartphones και των tablets , σίγουρα όμως έχει χαθεί η ευγένεια και το αγνό άδολο χαμόγελο, εκείνο το χαμόγελο της “καλημέρας” που παλιότερα άκουγες από τον πρώτο τυχόντα και δε περίμενες να το διαβάζεις όπως γίνεται σήμερα σε μηνύματα στο fb και στο instagram , και δε περίμενες να το δεις μόνο σε selfies.

Μας λείπουν οι άνθρωποι που φέρονται όμορφα στους γύρω τους, που είναι όμορφοι όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά στη ψυχή τους. Οι άνθρωποι εκείνοι που θέλουν να ομορφύνουν τον κόσμο. Είναι λίγοι αλλά είναι ξεχωριστοί και ευγενείς, χαμογελούν, μοιράζουν ευχές και βοηθούν απλόχερα τον κόσμο.