Μια παράσταση λιγότερη….

Η είδηση πως ο Άρης Σερβετάλης αποσύρθηκε από την παράσταση ‘Ρινόκερος’ καθώς δεν επιθυμεί να διαχωρίσει το κοινό, εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους δηλαδή, πυροδότησε ως συνήθως έναν πόλεμο στα social και γενικά τα μέσα ενημέρωσης.

Διαβάζοντας πως είχε πει πως θα έκανε κάτι τέτοιο αν χρειαζόταν από το καλοκαίρι, σαφώς και σέβομαι το γεγονός πως πράττει αυτό που πιστεύει. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ζει σύμφωνα με την συνείδηση και τον δικό του κώδικα ηθικής.

Αυτός ο επιλεκτικός διαχωρισμός των ανθρώπων μιας κοινωνίας, θα ήταν αστείος αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνος.

Με ποιά κριτήρια ας πούμε, ο ανεμβολίαστος δεν μπορεί να πάει στο θέατρο, μπορεί όμως να δουλέψει, να πάρει το λεωφορείο ή να πάει στο σούπερ μάρκετ;

Με ποιά κριτήρια το – κάθε – θέατρο ‘απαγορεύει’ την είσοδο σε έναν θεατή, όταν η μάζα κινείται κοπαδηδόν στα μέσα μεταφοράς;

Γενικά, ποιά είναι αυτά τα κριτήρια διαχωρισμού και που αποσκοπούν;

Δυο χρόνια μετά την έναρξη της πανδημίας, νιώθω ακόμα πιο ζαλισμένη. Ακούω διαρκώς αντικρουόμενες γνώμες από γιατρούς, λοιμωξιολόγους, πολιτικούς. Τα μέτρα – είναι φανερό – μοιάζουν με λαστιχάκι κι εξυπηρετούν συμφέροντα που δεν έχουν και τόση σχέση με την υγειονομική ασφάλεια.

Ας γυρίσουμε στο θέατρο και σε κάθε σκηνή, θεατρική ή μουσική. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν κυριολεκτικά τσακίσει, καθώς ο κλάδος τους είναι εκείνος με τα λιγότερα προνόμια, όχι τώρα, από καταβολής κόσμου σχεδόν. Τα θέατρα και οι μουσικές σκηνές δεν είχαν καν την ‘πολυτέλεια’ να δίνουν καφέ και τοστ μέσω delivery. Ήταν κλειστά. Τέλος.

Ηθοποιοί, σκηνοθέτες και μουσικοί αγωνίζονται κάθε μέρα επί δύο χρόνια – ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ – για να επιβιώσουν. Για αυτό τώρα που άνοιξαν ξανά τα μέρη όπου εργάζονται, οι περισσότεροι έχουν πέσει με τα μούτρα στη δουλειά, φοβούμενοι το μέλλον.

Σέβομαι την άποψη του κου Σερβετάλη και είμαι σίγουρη πως πριν πάρει αυτήν την απόφαση σκέφτηκε πως θα επηρέαζε την καθημερινότητα των συναδέλφων του, που ξαφνικά βρέθηκαν χωρίς δουλειά, έχοντας ήδη δουλέψει για αυτήν την παράσταση.

Θέλω απλά να θυμίσω πως τα θέατρα, όπως όλες οι επιχειρήσεις, συμμορφώνονται με τους νόμους του κράτους όπως όλες οι εταιρείες. Δεν είναι επιλογή τους να αφήνουν κόσμο απέξω.

Πολλοί καλλιτέχνες βάλλονται επειδή εμφανίζονται σε χώρους όπου η είσοδος δεν επιτρέπεται σε ανεμβολίαστους. Αυτοί που τους βρίζουν, θα τους πληρώσουν το νοίκι; το ρεύμα; το φαγητό; Είναι εύκολο να εξαπολύεις μύδρους από την ασφάλεια του γραφείου και του λειτουργικού σπιτιού σου. Το δύσκολο είναι – πάντα – να κάνεις πράγματα για να διορθώσεις αυτό που θεωρείς λάθος.

Επαναλαμβάνω, σέβομαι την πράξη του κου Σερβετάλη. Δεν μπορώ όμως να μη σκεφτώ ότι εξαιτίας του θα έχουμε φέτος μια παράσταση λιγότερη. Ένα εξαιρετικό έργο που δεν θα το δει κανείς. Μια ακόμη σκηνή που θα κλείσει. Το κόστος είναι τεράστιο κι όχι μόνο οικονομικό…

Το Διαβάσαμε Μια παράσταση λιγότερη….