Κυκλοφορούν εκεί έξω πολλά αποφθέγματα, πολλά memes, πολλά πόστερ που προσπαθούν να πουν με μια φράση τι θα πει Μητέρα.
Σίγουρα έχετε δει πολλά από αυτά και σίγουρα, το έχετε σκεφτεί κι εσείς.
Δεν ξέρω αν γίνεται να «ορίσεις» κάτι τέτοιο. Υποθέτω πως, όσες είναι οι μητέρες, άλλοι τόσοι είναι κι οι «ορισμοί».
Υπάρχει, όμως, σίγουρα κάτι που μας ενώνει όλες. Ένας κοινός παρονομαστής. Ένα σημείο που όλες οι μαμάδες αυτού του κόσμου, γινόμαστε ένα.
Προσωπικά, αν με ρωτούσαν τι θα πει Μητέρα προτού αποκτήσω παιδί, θα έλεγα: ανιδιοτελής αγάπη.
Αν με ρωτούσαν, όσο ήμουν ακόμη έγκυος, θα έλεγα: μεταμόρφωση και απέραντη προσμονή.
Αν με ρωτούσαν τώρα, που έχω ένα παιδί, θα απαντούσα με λιγότερο ρομαντισμό και απόλυτη σιγουριά ότι μητέρα θα πει να θες να προστατέψεις το παιδί σου από κάθε κίνδυνο.
Αυτό το αίσθημα γεννήθηκε μέσα μου αμέσως μόλις έμεινα έγκυος. Γιγαντώθηκε, όταν αντίκρισα για πρώτη φορά το μωρό μου και με ακολουθεί παντού και πάντα μέχρι και σήμερα.
Κι ίσως αυτό, αυτό ακριβώς το αίσθημα, να είναι αυτό που νιώθει κάθε μητέρα για το παιδί της.
Σκεφτείτε το λίγο.
Αν πας και ρωτήσεις έναν – έναν γονιό χωριστά, «ποιος είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης σου;», θα σου απαντήσουν όλοι σχεδόν αυτόματα: «να πάθει κάτι το παιδί μου».
Από την πρώτη νύχτα που περνάμε μαζί με το μωρό μέχρι και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις, όλη μας η έννοια είναι να είναι πάντα καλά. Γι’ αυτό αγωνιούμε, γι’ αυτό τρέμουμε, γι’ αυτό προσπαθούμε – ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Θυμάσαι την πρώτη νύχτα που πέρασες με το μωρό σου; Την πρώτη μέρα στο σπίτι; Την πρώτη φορά που ανέβασε πυρετό; Τα άγρυπνα βράδια και τις βόλτες πάνω – κάτω στο χολ, τα μεταμεσονύχτια τηλέφωνα στον παιδίατρο, τις στιγμές που έψαχνες σαν τρελή κάθε forum, κάθε group, κάθε βιβλίο για να είσαι ενήμερη για όλα;
Θυμάσαι τα βράδια που δεν μπορούσες να ησυχάσεις αν δεν πήγαινες να τσεκάρεις ότι το μωρό σου αναπνέει και είναι καλά; Πόσες φορές έβαλες το δάχτυλό σου κοντά στη μυτούλα του; Πόσες φορές είπες ψιθυριστά στον εαυτό σου ότι…δεν είσαι στα καλά σου επειδή κάνεις κάτι τέτοιο;
Κι όμως… όλες το έχουμε κάνει!
Αυτό το άγχος, αυτός ο φόβος, μας οδηγεί καμιά φορά να κάνουμε και υπερβολές.
Κι αυτό είναι κάτι πολύ ανθρώπινο.
Θέλουμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας από κάθε κίνδυνο, ορατό και μη.
Βέβαια μέσα μας, ξέρουμε καλά, ότι δεν γίνεται να τα προστατέψουμε απ’ τα πάντα.
Σημασία, όμως έχει, να τα προφυλάξουμε απ΄όσα περισσότερα μπορούμε.
Απ΄όσα περνάνε από το χέρι μας.
Απ’ όσα είναι θέμα δικής μας απόφασης και ευθύνης.
Σκεφτόμουν πως αν κάποιος με ρωτούσε σήμερα: «τι δώρο θα ήθελες για την Ημέρα της Μητέρας;», ξέρω ήδη την απάντηση.
Δεν θέλω πρωινό με pancakes, μενταγιόν και βιβλία, γλυκά και ζαχαρωτά σε σχήμα καρδούλας.
Θέλω κάτι πολύ απλό: θέλω το παιδί μου να είναι καλά.
Διάβασα πριν από λίγες ημέρες για ένα νέο περιστατικό Μηνιγγίτιδας Β που καταγράφηκε σε παιδί 5 ετών, μόλις λίγες ημέρες μετά το κρούσμα Μηνιγγίτιδας Β σε 14 μηνών βρέφος στην Ηλιούπολη.
Θέλω αυτό το κρούσμα να είναι το τελευταίο.
Θέλω καμιά μαμά από δω και πέρα να μην ξαγρυπνά πάνω από το προσκέφαλο του άρρωστου παιδιού της για κάτι που θα μπορούσε να είχε αποτρέψει.
Θέλω κάθε μαμά να κοιτάξει μέσα της, να σκεφτεί το καλό του παιδιού της και να είναι ήσυχη ότι έχει κάνει τα πάντα για την υγεία του.
Θέλω να πάρουμε όλες τηλέφωνο τον παιδίατρό μας και να πάμε με το παιδί μας για το εμβόλιο κατά της Μηνιγγίτιδας Β.
Αυτό είναι το καλύτερο δώρο για το παιδί μας και κατ’ επέκταση για εμάς.
Η σκέψη ότι το έχουμε θωρακίσει με το μοναδικό μέτρο πρόληψης ενάντια σ’ αυτή την ύπουλη και θανατηφόρα νόσο, είναι ένα απ’ τα καλύτερα δώρα για τη σημερινή ημέρα και για τις ημέρες μας ως μαμάδες γενικότερα.
Θέλω κάθε μαμά, κάθε γονιός, να σκεφτεί πολύ σοβαρά την υγεία των παιδιών του και να τα εμβολιάσει με όλες τις απαραίτητες δόσεις.
Θα ήθελα όλες μας να συνειδητοποιήσουμε ότι το να σφίγγουμε τα παιδιά μας στην αγκαλιά μας κάθε φορά που ακούμε για ένα νέο κρούσμα μονολογώντας «ευτυχώς που δεν συνέβη σ’ εμάς», δεν είναι πρόληψη, δεν είναι φροντίδα.
Και εν τέλει, όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό, δεν είναι αγάπη.
Θα ήθελα να θυμόμαστε όλες ότι από τη στιγμή που γινόμαστε μητέρες, δεν είμαστε ποτέ πια μόνες στις σκέψεις μας. Μια μητέρα πρέπει να σκέφτεται πάντα δύο φορές. Μια για τον εαυτό της και μια για το παιδί της.
Με το να μην εμβολιάζετε τα παιδιά σας, ποιον από τους δύο σκέφτεστε;
Κοινοποιήστε: