Μανώλης Εμμανουήλ – “Μέρα με τη μέρα”

Πρωταγωνιστής ενός ευφάνταστου video της καμπάνιας για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, βασικός συντελεστής της νέας τηλεοπτικής σειράς “Ο Όρκος”, που έλαβε ήδη εξαιρετικά σχόλια, ο Μανώλης Εμμανουήλ μοιράζεται τις εμπειρίες και τα όνειρά του στο iart.gr

Περιέγραψε μας την καθημερινότητά σου.

Αν έχω γύρισμα, φυσικά είμαι στο γύρισμα. Τα βράδια θα βγω με τους φίλους για φαγητό, ήρεμα πράγματα. Βλέπω επίσης θέατρο, νομίζω πως φέτος έχω δει τις περισσότερες παραστάσεις από κάθε άλλη φορά. Χάρηκα πολύ με την παράσταση “Σοπράνο” της αγαπημένης φίλης μου Κατερίνας Βρανά, είχα να τη δω πολλά χρόνια στη σκηνή. Έχουμε παίξει μαζί στο Λονδίνο, στην πρώτη μας επαγγελματική παράσταση, τα “Κόκκινα Φανάρια” που ανέβηκε σε θεατρικό εκεί. Είμαι πολύ περήφανος για κείνη. Είδα επίσης το ‘Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του” του Γιώργου Καπουτζίδη που μου άρεσε πάρα πολύ.

Πως πάνε τα γυρίσματα του “‘Όρκου”;

Πολύ καλά! Το πρόβλημα είναι ότι λόγω covid, ακυρώθηκαν πάρα πολλά. Ήμουν στην Αθήνα για τέσσερις μήνες και κάναμε γύρισμα μια μέρα. Όλο και κάποιος κολλούσε τον ιό, οπότε τα γυρίσματα σταματούσαν και περιμέναμε να ξαναρχίσουν. Ήταν κάπως εξοντωτικό, αλλά.. ‘ανωτέρα βία’, τι να κάνουμε. Ο Σπύρος Μιχαλόπουλος που το σκηνοθετεί είναι εξαιρετικός, κι ένας από τους λόγους που αποφάσισα να το κάνω, καθώς δεν έχω ξαναδουλέψει στην Ελλάδα. Μου άρεσε πολύ το σενάριο, η υπόθεση, ο ρόλος και φυσικά οι συντελεστές. Το έψαξα αρκετά μόνος μου, ρώτησα ανθρώπους που εμπιστεύομαι τη γνώμη τους, κι όλα συνηγόρησαν στο να δεχτώ.

Είναι πολύ σημαντικό που σκηνοθέτες και ηθοποιοί του θεάτρου βρίσκουν τον δρόμο τους στην τηλεόραση και τους μαθαίνει το ευρύ κοινό.

Προσωπικά στην Ελλάδα με γνωρίζουν ελάχιστοι, αυτή είναι η αλήθεια, επειδή η καριέρα μου είναι στο εξωτερικό. Η μεγάλη μου ευκαιρία να γίνω κάπως γνωστός εδώ, ήταν το Greed του Michael Winterbottom, που θα παιζόταν στο σινεμά κι είμαι το μόνο ελληνικό όνομα στο cast. Δυστυχώς η πανδημία δεν το άφησε να παιχτεί στους κινηματογράφους. Υπάρχουν βέβαια εκατοντάδες ταινίες που δεν προβλήθηκαν στο σινεμά. Αρχικά οι παραγωγοί περίμεναν μήπως αλλάξει κάτι, το Greed ας πούμε ήταν να παιχτεί αρχικά το Μάιο, μετά πήγε Ιούλιο, ύστερα Οκτώβριο, και τελικά η ταινία αγοράστηκε από το Amazon, ύστερα από το Apple Tv, τώρα προβάλλεται από το Netflix στο εξωτερικό κι εδώ το παίζει η Cosmote Tv. Θα εξαρτηθεί βέβαια και από το τι συμβόλαια έχουν γίνει.

Πως σου φαίνεται που δουλεύεις στην Ελλάδα;

Κάπως σαν μια νέα αρχή. Εδώ είναι πολύ πιο εύκολο να ‘σπάει ο πάγος’. Από την πρώτη μέρα στο πλατό ένιωσα πολύ – πολύ άνετα, ενώ στην Αγγλία είναι αρκετά διαφορετικά τα πράγματα. Φυσικά η κατάσταση με τον covid και τα πρόσφατα καιρικά φαινόμενα έχουν δυσκολέψει κάπως τη ζωή μου. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσα να οργανωθώ περισσότερο, τώρα έχω περισσότερο άγχος από ότι παλαιότερα, διότι δεν ξέρω καταρχάς πότε θα φύγω. Δεν ξέρω πότε θα έχω γύρισμα, δεν ξέρω τι θα χρειαστεί να κάνω μέσα στην εβδομάδα. Κλείνω πτήσεις τελευταία στιγμή. Πιστεύω όμως πως μέσα στους επόμενους μήνες τα πράγματα θα ηρεμήσουν. Το να βρίσκομαι εδώ, μου αρέσει πολύ. Βλέπω περισσότερους ανθρώπους, γνωρίζω καλύτερα την ελληνική θεατρική σκηνή.

Έχεις αφήσει κάποια δουλειά στο Λονδίνο;

Αυτήν την στιγμή δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι με διάρκεια εκεί επειδή δεν ξέρω πότε θα χρειάζεται να είμαι εδώ. Όταν πηγαίνω, συνεχίζω διάφορα σπικάζ. Τελείωσα ένα video game, όπου κάνω έναν σοφό – διοικητή φυλής. Είναι ένα παιχνίδι στρατηγικής, όπου διάφορες φυλές τσακώνονται μεταξύ τους. Τα παιχνίδια αυτά είναι ότι πιο κοντά στην υποκριτική, καθώς ‘παίζεις’ με τη φωνή σου. Από εκεί και πέρα οι δουλειές που αναλαμβάνω έχουν διάρκεια δυο – τριών ημερών. Μικροί ρόλοι, σε corporate videos τα οποία μου αρέσουν πολύ και προσφέρουν κι ένα εισόδημα. Επιπλέον, με εξυπηρετούν και οι χρόνοι τους. Δεν θα μπορούσα να κάνω μια σειρά ας πούμε στο Λονδίνο, ή μια ταινία, τώρα.

Δραστηριοποιείσαι σε πολλά πράγματα. Θέατρο, ταινίες, τηλεόραση, σπικάζ. Πως συνδυάζονται όλα αυτά;

Το πρώτο πράγμα που έκανα μετά τη δραματική σχολή ήταν το θέατρο, επειδή αφενός υπάρχουν πολλές παραστάσεις, αφετέρου οι θεατρικοί σκηνοθέτες δίνουν ευκαιρίες. Στο σινεμά και την τηλεόραση ‘παίζουν’ κι άλλα πράγματα. Πόσο γνωστός είσαι ας πούμε. Έκανα λοιπόν πολύ θέατρο, που είναι μεγάλη αγάπη και δεν θέλω να το σταματήσω ποτέ. Βέβαια, οικονομικά μιλώντας, είναι αυτό που δίνει τα λιγότερα. Στην Αγγλία εκτός από τις μεγάλες παραστάσεις του Broadway, υπάρχουν εκείνες σε μικρά θέατρα. Μετά τη Σχολή, έστειλα το βιογραφικό μου σε διάφορους ατζέντηδες. Να πω εδώ ότι στην Αγγλία έχεις άλλον ατζέντη ως ηθοποιός, κι άλλον για τη φωνή σου. Με κάλεσαν οι Hobsons κι από τότε δουλεύω σταθερά, συνέχεια. Έτσι βγάζεις τα χρήματα που σου επιτρέπουν να κάνεις θέατρο. Μόνο με το θέατρο δεν θα μπορούσα να ζήσω, θα έπρεπε να κάνω κι άλλες, τελείως διαφορετικές δουλειές. Τα πρώτα χρόνια λοιπόν είχα θέατρο και σπικάζ. Οι ταινίες που έκανα ήταν ανεξάρτητες παραγωγές, μικρού μήκους, τέτοια πράγματα. Σιγά σιγά γνώρισα περισσότερο κόσμο, βρήκα έναν καλύτερο ατζέντη κι έφτιαξα ένα portfolio για να μπορώ να δείχνω τη δουλειά μου. Η τηλεόραση και ο κινηματογράφος ακολούθησαν τα προηγούμενα και τώρα πια, θα ήθελα να επικεντρωθώ σε αυτά.

Οι συνθήκες δουλειάς που διαφέρουν περισσότερο κατά τη γνώμη σου;

Στα χρήματα. Δεν μιλώ για τις αμοιβές των ηθοποιών, αλλά για τα χρήματα της παραγωγής. Έχουμε απίστευτα μυαλά, σεναριογράφους, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, δεν μας λείπει το ταλέντο. Το πρόβλημα είναι τα budget. Στην Ελλάδα αναγκαστικά οι δουλειές γίνονται με μεγαλύτερη ταχύτητα γιατί δεν υπάρχουν τα χρήματα. Αυτή είναι η βασική διαφορά.

Έχεις βρει ελληνικό ‘πυρήνα’ στο Λονδίνο; Υπάρχουν Έλληνες εκεί με τους οποίους  κάνεις παρέα;

Φυσικά κι έχω Έλληνες φίλους, εννοείται. Ζω εκεί όμως δυο δεκαετίες πια. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, πήγα στο εδώ Πανεπιστήμιο κι έφυγα για να σπουδάσω. Ο στόχος ήταν να ζήσω μια διαφορετική εμπειρία. Να γνωρίσω διαφορετικές φυλές, διαφορετικό κόσμο. Έχω δει πολλές φορές να δημιουργείται ‘ελληνικός κύκλος’ κυρίως από φοιτητές που κάνουν παρέα με άλλους έλληνες φοιτητές, πάνε μόνο σε ελληνικά μαγαζιά και ούτω καθεξής. Είναι κάτι που δεν ήθελα, καθώς, το είχα εδώ. Είχα καταπληκτική φοιτητική ζωή, φίλους ζωής, δεν μου έλειπε αυτό. Ήθελα να γνωρίσω καινούρια πράγματα.

Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το video με τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, που είναι και πολύ αστείο.

Θα πρέπει να πω ότι οι Άγγλοι τα έχουν στο μυαλό τους ως ‘Ελγίνεια Μάρμαρα” επομένως είναι σωστός ο όρος στο video, για να καταλάβουν για το τι μιλάμε. Πιστεύω πως υπάρχουν πολλοί Άγγλοι που μπορεί να ξέρουν την Ακρόπολη, όχι όμως τη λέξη Parthenon και να μην το συνδυάσουν. Τα μηνύματα που λαμβάνω – κι όχι μόνον από Έλληνες – είναι όλα θετικά. Αρέσει πάρα πολύ και νομίζω τελικά ότι ήταν πολύ έξυπνο εκ μέρους των σεναριογράφων να χρησιμοποιήσουν το χιούμορ για να αφυπνίσουν τον κόσμο. Νομίζω πως το χιούμορ λειτουργεί εξαιρετικά υπέρ μας, σε αυτήν την περίπτωση.

Πιστεύεις πως θα ‘γυρίσουν’ κάποτε;

Ναι. Δεν ξέρω το πότε, αλλά θα γυρίσουν. Το βλέπουμε και στις δημοσκοπήσεις, όπου πάνω από το 60% του κοινού θέλει να γυρίσουν. Οι Times του Λονδίνου, που είναι συντηρητική εφημερίδα τάσσονται πλέον υπέρ.

Πως ένιωσες που το έκανες; Σαν Έλληνας και σαν καλλιτέχνης.

Καταρχάς, μου άρεσε πάρα πολύ ως ιδέα. Δεύτερον, έγινε μέσα στην πανδημία κάτι που ήταν τέλειο γιατί βιώναμε όλοι μια μικρή κατάθλιψη που δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε. Μην ξεχνάς πως μόλις είχα κάνει το Greed, που είναι το highlight της μέχρι τώρα καριέρας μου, και δεν παίχτηκε πουθενά. Με είχε πάρει λίγο από κάτω, γιατί σε κανονικές συνθήκες, θα επηρέαζε πολύ τη ζωή και την καριέρα μου, κι έχασα τη ‘στιγμή’. Το video αυτό ήταν μια λάμψη στο σκοτάδι ας πούμε, γιατί πρώτον το λάτρεψα και δεύτερον ήταν κάτι που έχει ένα σκοπό για τον οποίο παλεύουν οι Έλληνες επί χρόνια. Ένιωσα πως βάζω κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι στην επίτευξή του. Οι συντελεστές είναι όλοι Άγγλοι. Σενάριο, σκηνοθεσία, συνεργείο, όλοι υπέρμαχοι της επιστροφής των Μαρμάρων. Φυσικά στην καμπάνια συμμετέχουν πολλοί Έλληνες.

Έχεις γνωρίσει τον Στήβεν Φράι και ζηλεύω για αυτό.

Ειλικρινά, είναι ο μεγαλύτερος ρήτορας που έχω γνωρίσει. Μοιράστηκε μαζί μου υπέροχες ιστορίες, μια μέρα που ήμασταν οι μόνοι από το Greed που δεν είχαν γύρισμα. Είναι επίσης ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της επιστροφής των Μαρμάρων, τεράστιος φιλέλληνας. Λατρεύει την αρχαία Ελλάδα, έχει τεράστιες γνώσεις για τη χώρα μας, μιλάει λίγα αρχαία ελληνικά.. Εκπληκτικός άνθρωπος. Στη Μύκονο, δεν έχανε ευκαιρία να μιλήσει με τους πάντες. Τους σερβιτόρους, τους ταξιτζήδες, όλους. Όλο το cast έμενε σε ένα ξενοδοχείο στη Μύκονο κι ήμασταν επί δυο μήνες μαζί. Καθώς ήμουν ο μόνος Έλληνας, ερχόντουσαν σε μένα για διάφορα πράγματα, καταλαβαίνεις. Μερικούς από τους συναδέλφους, τους αποκαλώ φίλους μου πια, όπως τον Asa Butterfield.

Κι ο Michael Winterbottom;

Επίσης εξαιρετικός, αν και στα γυρίσματα δεν είχαμε πολλές ευκαιρίες να τα πούμε. Όταν τελειώναμε, εκείνος πήγαινε να ελέγξει το υλικό της ημέρας. Όμως, στο Τορόντο που πήγαμε για την επίσημη πρεμιέρα του Greed  τον γνώρισα πολύ καλύτερα.

Θεωρείς πως κάνεις διεθνή καριέρα;

Ποτέ δεν θα το έλεγα έτσι. Όχι. Θα έλεγα πως έχω συμμετάσχει σε παραγωγές στο εξωτερικό. Καταρχάς τώρα κάνω για πρώτη φορά μια δουλειά στην Ελλάδα. Μέχρι αυτή τη στιγμή εργαζόμουν στην Αγγλία. Το Greed είναι ταινία που εμπεριέχει Hollywood, αλλά εκεί γυρίζονται πολλές από αυτές. Η σειρά The Durrels που επίσης συμμετείχα, παίχτηκε σε όλον τον κόσμο. Προσπαθώ να κάνω καριέρα σε δυο χώρες, Ελλάδα και Αγγλία. Η λέξη ‘διεθνής’ δεν θα μου έβγαινε φυσικά. Θα ήθελα πολύ να κάνω ένα θεατρικό εδώ, και γίνονται κάποιες συζητήσεις, αλλά είναι νωρίς για να ξέρω. Κι όχι μόνο βέβαια, θα επιθυμούσα να κάνω κάποιο guest, σπικάζ… Πάνω από όλα θέατρο, για να βιώσω την εμπειρία, πάντα όμως κάτω από προϋποθέσεις.

Πως επηρεάζει την προσωπική σου ζωή η εναλλαγή δυο διαφορετικών χωρών;

Είναι κάτι που δεν έχω ξαναζήσει. Με αγχώνει και ανησυχώ λίγο για το μέλλον, για τις αποφάσεις που θα πρέπει να πάρω. Το αντιμετωπίζω μέρα με την ημέρα, βλέποντας και κάνοντας. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, είμαι όμως ακόμη στην αρχή. Ο χρόνος θα δείξει. Θα δούμε πως θα μου φανεί η δουλειά εδώ και φυσικά, πως θα σας φανώ κι εγώ!

Σκηνοθετείς κιόλας.

Η τελευταία παράσταση που σκηνοθέτησα ήταν το 2017. Έχει περάσει πολύς καιρός κι ο λόγος είναι πως όταν σκηνοθετώ δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο. Καθώς η δουλειά στην υποκριτική πάει πολύ καλά, η σκηνοθεσία έμεινε λίγο πίσω. Με ενδιαφέρει πολύ και θα το ξανακάνω, όταν το επιτρέψουν οι υποχρεώσεις μου.

Το θεωρώ πολύ δύσκολο να είναι κανείς ηθοποιός και σκηνοθέτης. Πρέπει να έχει μεγάλο ψυχικό απόθεμα.

Σίγουρα, καθώς και αρκετή αυτοπεποίθηση (γελάει). Όταν σκηνοθετώ τον εαυτό μου, έχω πάντα βοηθό, για να υπάρχει και μια διαφορετική οπτική. Είμαι λίγο control freak σαν άνθρωπος. Μου αρέσουν τα πράγματα να γίνονται με τον τρόπο μου τόσο προσωπικά, όσο και επαγγελματικά. Σαν ηθοποιός, αυτό πρέπει να το ‘αφήσω’ γιατί η δουλειά μου είναι να κάνω αυτό που λέει ο σκηνοθέτης. Υπήρξαν φορές που πραγματικά πάσχισα για να μην αντιδράσω, ή προσπάθησα να κάνω κάποιες παρατηρήσεις που άλλοτε εισακούστηκαν κι άλλοτε όχι. Τελικά δέχτηκα αυτό που προείπα, είμαι ηθοποιός και κάνω ότι μου λένε. Σε κάποιες περιπτώσεις αρνήθηκα μια συνεργασία, επειδή ήξερα πως δεν θα μου ταίριαζε. Παραδέχομαι πως ήμουν αρκετά τυχερός, καθώς είχα βρει τρόπους να βγάζω τα προς το ζην κάνοντας πράγματα που μου άρεσαν, όπως τα σπικάζ. Ομολογώ πως τα ‘ναι’ ήταν περισσότερα στην αρχή, για άλλους λόγους όμως. Ήθελα να αποκτήσω εμπειρία, να αναπτύξω σχέσεις, να έχω ένα καλό portfolio. Πλέον μπορώ να είμαι αρκετά επιλεκτικός.

Ένιωσες ποτέ ‘ξένος’ στην Ελλάδα;

Όχι. Η Ελλάδα είναι η χώρα μου και ερχόμουν τουλάχιστον τρεις φορές τον χρόνο, πάντοτε. Η οικογένεια μου είναι εδώ, οι καλύτεροι μου φίλοι είναι εδώ. Πολλές φορές όμως, νιώθω διαφορετικός. Σε κάποια πράγματα νοοτροπίας κυρίως, που θεωρώ αυτονόητα κι εδώ δεν είναι. Νιώθω περισσότερο ευρωπαίος, παρά άγγλος ή έλληνας. Μην ξεχνάς πως ζούσα εδώ μέχρι τα 22 μου χρόνια. Η επαγγελματική μου ζωή όμως, ήταν στο εξωτερικό. Έτσι, προσαρμόστηκα σε αυτές τις συνθήκες, τόσο επαγγελματικά, όσο και προσωπικά, στον τρόπο ας πούμε που οργανώνω τη ζωή μου. Ποτέ όμως δεν ένιωσα ξένος. Το αντίθετο μάλιστα. Εδώ είναι η χώρα μου, οι άνθρωποί μου. Κι ένιωσα πολύ άνετα με τους συνεργάτες μου στον ‘Όρκο’.

Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα ήθελες οπωσδήποτε να παίξεις;

Θα ήθελα πολύ να παίξω ‘Οιδίποδα’ κι όταν μεγαλώσω, θα ήθελα να κάνω τον ρόλο του Ρίτσαρντ Μπάρτον στο ‘Ποιός φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ’. Υπάρχουν αρκετοί ρόλοι που με ενδιαφέρουν πολύ. Όχι ένας.

Το Διαβάσαμε Μανώλης Εμμανουήλ – “Μέρα με τη μέρα”