Τι μαθήματα ζωής μπορούμε να αντλήσουμε από την φιλοσοφία του Αργεντινού συγγραφέα και ψυχοθεραπευτή, Χόρχε Μπουκάι;
Κάποιοι από εσάς μπορεί να έχετε διαβάσει κάποιο από τα best sellers βιβλία του διάσημου συγγραφέα, Χόρχε Μπουκάι. Άλλοι πάλι, μπορεί να έχει τύχει να διαβάσατε κάποιο απόφθεγμά του στο διαδίκτυο ή αλλού.
Ακόμα όμως και αν τον ακούτε και για πρώτη φορά στη ζωή σας, διαβάζοντας αυτό το άρθρο, θα μάθετε κάποιες πληροφορίες τόσο για την ζωή του, όσο και για την κοσμοθεωρία του..
Σύντομη βιογραφία του
Ο Χόρχε Μπουκάι γεννήθηκε στην Αργεντινή το 1949. Είχε φτωχικά παιδικά χρόνια και έτσι αναγκάστηκε να εργαστεί από τα 13 του σε διάφορες δουλειές, προκειμένου να επιβιώσει.
Παρ’ όλα αυτά, με αρκετό διάβασμα κατάφερε να μπει στην Ιατρική σχολή του Μπουένος Άιρες, από την οποία αποφοίτησε με αρκετά καλό βαθμό το 1973.
Εργάστηκε αρχικά ως ψυχοθεραπευτής σε νοσοκομεία και κλινικές της χώρας του, ενώ, εν συνεχεία, άρχισε να κάνει διαλέξεις σε ιδρύματα, θέατρα, κολέγια, αλλά και σε τηλεοπτικούς σταθμούς και κάπως έτσι έγινε ευρύτερα γνωστός.
Αργότερα αποφάσισε να γίνει συγγραφέας, σημειώνοντας πρωτοφανή επιτυχία. Συγκεκριμένα, 12 από τα έργα του έχουν ήδη μεταφραστεί σε 17 γλώσσες και μάλιστα είναι best sellers!
Από τα έργα του αυτά βεβαίως, μπορούμε κάλλιστα να αποκομίσουμε μαθήματα ζωής, ορισμένα από τα οποία θα σας αναφέρουμε στο παρόν άρθρο…
«Η ζωή δεν μπορεί να βασισθεί παρά μόνο πάνω σε αυτήν τη στιγμή που ονομάζουμε «παρόν»»
Εάν το καλοσκέφτουμε μόνο το παρόν υπάρχει. Δεν υπάρχει ούτε παρελθόν, αλλά και ούτε μέλλον.
Το ξέρω ότι σε πρώτη φάση σας μπορεί να σας φαίνεται περίεργο αυτό που διαβάζετε, αλλά είναι η αλήθεια.
Το παρελθόν, από τη μια, υπήρξε κάποτε, αλλά δεν υπάρχει πια. Υπάρχει ίσως μόνο μεταφορικά: στο μυαλό μας με την μορφή αναμνήσεων.
Από την άλλη, το μέλλον, δεν υπάρχει ακόμα. Θα υπάρξει όταν θα έχει γίνει πλέον και αυτό παρόν…
Υπό αύτη την έννοια, γίνεται αντιληπτό το πόσο σημασία έχει το τι κάνουμε στο εκάστοτε παρόν μας, όπως μας λέει και ο Χόρχε…
«Ζούμε πιστεύοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν ήμασταν μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε»
Οι αποτυχίες του παρελθόντος ενίοτε μας «σημαδεύουν». Ιδίως όμως μας σημαδεύουν κάποιες αποτυχίες που είχαμε κατά την παιδική ή εφηβική μας ηλικία.
Όμως η αποτυχία και τα λάθη είναι μέσα στη ζωή. Έτσι δεν είναι; Εάν δεν κάνεις λάθη, δεν πρόκειται να μάθεις. Και αν δε μάθεις κάτι, πως θα ξέρεις να τo κάνεις σωστά;
Θυμηθείτε, για παράδειγμα, πόσα λάθη κάνατε την πρώτη φορά που προσπαθήσατε να οδηγήσετε αυτοκίνητο. Σήμερα όμως, μετά από αρκετό καιρό εξάσκησης, πιθανότατα το να οδηγήσετε αμάξι, μπορεί να σας είναι …παιχνιδάκι.
Παρ’ όλα αυτά, δεν θα σας ήταν ποτέ παιχνιδάκι, εάν εγκαταλείπατε την οδήγηση, επειδή κάνατε κάποια λάθη στην αρχή…
«Η παγίδα: Πόσο ευτυχής θα ήμουν αν είχα αυτό που δεν έχω.»
Συχνά βάζουμε όρους και προϋποθέσεις στον εαυτό μας για να γίνουμε ευτυχισμένοι.
Λέμε π.χ ότι όταν θα αποκτήσω το τάδε σπίτι/αυτοκίνητο/ σύντροφο, τότε θα γίνω ευτυχισμένος- και ότι μέχρι τότε ουσιαστικά δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να είναι ευτυχισμένος.
Ωστόσο, κανείς δεν μας εγγυάται ότι στο μέλλον θα αποκτήσουμε όσα θέλουμε. Αυτό σημαίνει πως η μελλοντική μας ευτυχία που προσδοκάμε να ζήσουμε, μπορεί να μην έρθει και ποτέ. Οπότε γιατί να μην αποφασίσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι στο εδώ και τώρα;
Και ο τρόπος για να το καταφέρουμε αυτό είναι απλός: έχοντας ευγνωμοσύνη για όσα ήδη έχουμε και αγαπώντας τον εαυτό μας, όπως ακριβώς είναι σήμερα. Άλλωστε εάν δεν αγαπήσουμε πρωταρχικά τον εαυτό μας, είναι δυνατόν να νιώσουμε ευτυχισμένοι;
«Η αναποφασιστικότητα είναι μια από τις καλύτερες αιτίες των χειρότερων προβλημάτων, πολύ περισσότερο από τις λάθος αποφάσεις»
Πολλές φορές στη ζωή μας πράγματι διστάζουμε να πάρουμε αποφάσεις για διάφορους λόγους. Όμως όταν αποφεύγουμε να λαμβάνουμε συνειδητά αποφάσεις στη ζωή μας, τελικά παραμένουμε αδρανείς και με αυτόν τον τρόπο «βυθιζόμαστε στη θάλασσα» της αναβλητικότητας.
Και όντας αναβλητικοί, «πλήττεται» η αυτοεκτίμησή μας, καθώς έτσι περνάμε το υποσυνείδητο μήνυμα στον εαυτό μας ότι αδυνατούμε να πάρουμε το τιμόνι της ζωής μας στα χέρια μας. Άρα λοιπόν, η αναποφασιστικότητά μας τελικά, ίσως να είναι και η χειρότερη… απόφαση που μπορούμε να πάρουμε για λογαριασμό μας.
Επιμέλεια: Χάρης Μαυροκέφαλος, Φιλόλογος
Κοινοποιήστε: