Μήπως είναι αργά για έρωτες;

Περνάς τα 30 και πολλές φορές έχεις την αίσθηση ότι έχεις γεράσει. Δουλειά 8 – 10 ώρες την ημέρα, πρωινά ξυπνήματα, πόνοι στην πλάτη και τα πόδια, ρουτίνα, φίλοι που παντρεύονται, κάνουν παιδιά και χάνονται, φίλοι χαμένοι από τα πολλά χρόνια μοναξιάς, φίλοι που ψάχνουν τον έρωτα και δεν τον βρίσκουν κι αυτό φαίνεται στο κουρασμένο τους πρόσωπο.

Κι εσύ κάπου στη μέση όλων. Ένα κομμάτι από όλα αυτά είναι και δικό σου. Μετά τα 30 έχεις ήδη κάνει αρκετά λάθη, για να νιώθεις βαρύς. Κάποια ακόμη τα κουβαλάς στις πλάτες σου και κάποια έχεις καταφέρει ευτυχώς να τα ξεπεράσεις.

Κι όμως, η δεκαετία των 30 μπορεί να έχει την μαυρίλα της, είναι όμως και η πιο συνειδητοποιημένη δεκαετία της ζωής σου. Επιτέλους, έμαθες τον εαυτό σου, κάλλιο αργά παρά ποτέ, λες. Ξέρεις τι θες, όμως, δεν ξέρεις πώς να πάρεις αυτά που θες, καθώς προηγήθηκαν πολλές λάθος αποφάσεις που έκανε η ανεμελιά των 20.

Στα 20 νομίζεις ότι όλα θα κρατήσουν για πάντα. Είναι η δεκαετία που δικαιούσαι να κάνεις άπειρα λάθη. Έχεις τον χρόνο, την ενέργεια και τη θρασύτητα για να τα αλλάξεις. Αυτό που δε γνωρίζεις όμως είναι ότι στα 30 σου κάποια από αυτά θα τα πληρώνεις ακόμη.

Στα 30, κλείνεσαι πιο πολύ στον εαυτό σου. Έχεις μεγαλύτερη γνώση για τον κόσμο, έχεις μεγαλύτερη επίγνωση των συνεπειών των πράξεών σου, γι’ αυτό και γίνεσαι πιο κλειστός, πιο καχύποπτος, πιο συνεσταλμένος. Δίνεις και παίρνεις αισθήματα με το σταγονόμετρο. Χάνεις φίλους, κρατάς πολύ λίγους, αυτούς που σε αντέχουν και αντέχεις και δύσκολα φλερτάρεις ή ερωτεύεσαι.

Πολύ δύσκολα, θα έλεγα, ερωτεύεσαι γιατί και πολύ δύσκολα ενθουσιάζεσαι με τους ανθρώπους. Σου μοιάζουν όλοι ίδιοι και κορεσμένοι. Όλοι πια στα 30 με τα δικά τους λάθη και ψυχολογικά στους ώμους. Και η αυτοπεποίθησή σου πιάνει πάτο. Ενώ δε θα ‘πρεπε. Τα 30 είναι η πιο ωραία ηλικία. Είναι τα τελευταία νιάτα.

Τι να φταίει άραγε; Φταίει που μεγαλώνοντας, η λογική νικάει το συναίσθημα. Που γινόμαστε λιγότερο αυθόρμητοι, που φοβόμαστε τα ρίσκα, τις χυλόπιτες, την αποτυχία, τον έρωτα. Γιατί πιστεύουμε ότι στα 30 μας δεν έχουμε περιθώρια για άλλα λάθη, για άλλο χάσιμο χρόνου και για να πληγωνόμαστε. Φταίει που γινόμαστε πιο εγωιστές και πιο περήφανοι, που αφιερώνουμε όλο μας το χρόνο στο να βγάζουμε χρήματα αντί να περνάμε ωραία. Ναι, στα 30 μας έχουμε πιο πολλά χρήματα, πιο πολλά υλικά αγαθά και είμαστε εντελώς ανεξάρτητοι με μια καριέρα στο ξεκίνημά της. Είμαστε, όμως, πιο ευτυχισμένοι;

Η μεγαλύτερη μάχη που έχουμε να δώσουμε στα 30 είναι αυτή με τον χρόνο. Αρχίζουμε να φοβόμαστε τον χρόνο γιατί βλέποντας τις πρώτες άσπρες τρίχες στα μαλλιά μας και τις πρώτες ρυτίδες γύρω από τα μάτια μας, συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε άτρωτοι και παντοδύναμοι. Πρέπει καθημερινά, να ξυπνάμε και κοιτάζοντας τον εαυτό μας στον καθρέφτη, να τον αποδεχόμαστε με όλες τις φυσικές φθορές που βλέπουμε πάνω του. Ειδικά, οι γυναίκες μεγαλώνοντας και γενόμενες μητέρες έχουν μπροστά τους ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό πολλές φορές, σώμα.

Θυμάσαι όλες τις φορές που αυθόρμητα πήρες τους φίλους σου για να πάτε για μπύρες ή για road trip ή κλείσατε ένα ταξίδι χωρίς να σας μένει μία στις τσέπες σας; Θυμάστε όλες τις φορές που πήρατε τηλέφωνο τον/την ερωμένη σας για να π%$#&# μαζί της στο αυτοκίνητο ή όπου βρείτε χωρίς να νοιάζεστε, γιατί δεν θα είχατε πού να πάτε; Θυμάστε τις φορές που περισσότερο ανησυχούσατε για την έλλειψη ύπνου λόγω διασκέδασης και ερωτικών σκιρτισμάτων παρά από κούραση και δουλειά;

Και πόσες φορές κάνατε στον εαυτό σας την ερώτηση, είτε είσαι σε γάμο είτε single: “Mήπως είναι αργά για έρωτες;” Και τελειώνοντας τη σκέψη σας, συνεχίζετε να βλέπετε την αγαπημένη σας σειρά ή να χαζεύετε τις ζωές των άλλων στο instagram.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είναι αργά για έρωτες. Ο έρωτας είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Όχι της εφηβείας ούτε των νιάτων. Της ζωής. Σε όποια ηλικία κι αν βρισκόμαστε, πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να ερωτευόμαστε. Ναι, είναι πιο σπάνιο να αγαπούμε και να αγαπιόμαστε από μια ηλικία και μετά. Είναι πιο δύσκολο να αφεθούμε, να νιώσουμε δυνατά και να χαλαρώσουμε χωρίς να σκεφτόμαστε όλα τα πρέπει, τα μη και τα ελαττώματα του χαρακτήρα ή τις φθορές του χρόνου στο σώμα μας, όμως δε θα έπρεπε να είναι.

Ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας, δεν είναι ίδιος με τον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι. Κι όσο σπασμένοι και κουρασμένοι κι αν νιώθουμε κάποτε, πάντα πρέπει να βρίσκουμε χρόνο και χώρο στο μυαλό μας για τον έρωτα. Ακόμη κι όταν αποκτήσουμε παιδιά, η ζωή μας δεν τελειώνει. Ο εαυτός μας δε σταματά να έχει τις ίδιες σωματικές και ψυχικές ανάγκες που είχε και πριν, επειδή βάζουμε τις ζωές των παιδιών μας πιο πάνω από τις δικές μας.

Αν είμαστε σε λάθος δουλειά, σε λάθος σχέση ή σε λάθος γάμο ποτέ δεν είναι αργά για να φύγουμε ή ν’ αλλάξουμε πορεία, με το σωστό πάντα τρόπο. Στα 30 μας ξέρουμε την αλήθεια, ξέρουμε τον εαυτό μας και έχουμε δοκιμάσει όλες τις αντοχές του.

Αυτά που θέλουμε δε θα τα βρούμε στα λεφτά ούτε στην καριέρα. Αυτά είναι μόνο για επιβίωση και για τα μάτια του κόσμου. Όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο πολύ ανάγκη έχουμε από ουσιαστικές σχέσεις, από ουσιαστικές επαφές και τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχουμε ν’ αγαπήσουμε και ν’ αγαπήθουμε. Πότε δεν είναι αργά για έρωτες, όποιες κι αν είναι οι απώλειες που βιώσαμε, όσα λάθη κι αν κάναμε, όσο μεγάλοι κι αν νιώθουμε.


Photo: Author/Depositphotos



Συγγραφέας Πράξια Αρέστη – enallaktikidrasi.comΠηγή Μήπως είναι αργά για έρωτες;