Όταν έλεγε ο ΓΑΠ ότι θέλει να φτιάξει “μια σχολή ηγετών” ίσως και να είχε κατά νου να μιμηθεί τη διδασκαλία των Σοφιστών. Οι μέθοδοι χειραγώγησης που δίδασκαν στους μελλοντικούς επαγγελματίες της πολιτικής ισχύουν μέχρι σήμερα στο έπακρον!
Ο πολιτικός πρέπει να έχει πειθώ δίχως όμως δέσμευση. Πρέπει να έχει έναν τέτοιο λόγο που να πείθει τον άλλον χωρίς όμως να δεσμεύεται ξεκάθαρα.
Μια υπόσχεση πρέπει πάντα να συνοδεύεται από κάποιες προϋποθέσεις, ούτως ώστε να δικαιολογούν την μελλοντική αποτυχία πραγματοποίησης της, την οποία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χρεωθεί ο πολιτικός. π.χ.: “Πρέπει να παρθούν τα απαραίτητα μέτρα ώστε η χώρα να γίνει ανταγωνιστική. Όταν η χώρα γίνει ανταγωνιστική θα έρθει η ανάπτυξη“.
Γίνονται τα “απαραίτητα” μέτρα, αλλά η ανάπτυξη δεν έρχεται. Γιατί δεν έχουμε γίνει ανταγωνιστικοί, ρωτάει ο κόσμος, αφού πήραμε τα μέτρα; Δεν γίναμε ακόμα ανταγωνιστικοί, γιατί δεν πάρθηκαν ακόμα όλα τα μέτρα και δεν εφαρμόστηκαν σωστά. Οπότε δεν μπορεί να του καταλογίσει κανείς ψεύδος ή ανακρίβεια.
Το δεύτερο κόλπο είναι η αοριστολογία και η γενικότητα. Η «δημιουργική ασάφεια», όπως την ονομάζει ο Βαρουφάκης. Αγωνιζόμαστε για μια «βιώσιμη λύση». Θα κάνουμε «έναν έντιμο συμβιβασμό». Θα αποκατασταθεί η δικαιοσύνη. Θα δώσουμε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Αν βγούμε από το ευρώ θα είναι για ένα διάστημα λίγο δύσκολα στην αρχή αλλά μετά όλα θα στρώσουν. Ποια λύση θεωρείται “βιώσιμη” και πόσο ένας συμβιβασμός “έντιμος;” Ποια δικαιοσύνη απ’ όλες θα αποκατασταθεί; Του ανέργου; Του απολυμένου; Εκείνου που έχασε 30% του μισθού ή μόνο εκείνου που τον έχασε τελείως; Και πως; Και πως μετριέται το χρονικό διάστημα ή το λίγο;
Μετατόπιση προβλημάτων στο μέλλον, στο διηνεκές. Το γνωστό σε όλους «θα». Θα πιάσουμε τη φοροδιαφυγή έλεγε ο ΓΑΠ και σ’ αυτό επάνω έχτισε το πολύ γνωστό “λεφτά υπάρχουν”. Το ίδιο «θα» κληρονόμησε και ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, για να δηλώνουν τα στελέχη του μετά πόσο τελικά δύσκολο είναι να βγάλεις άκρη με τη λίστα Λαγκάρντ
Θα πιάσουμε τον πλούτο, έλεγαν προεκλογικά, με τους Βαρουφάκη και Νικολούδη να δηλώνουν πως δεν θα αγγίξουν τις 500 πλούσιες οικογένειες μετεκλογικά.
Μια πολύ “αγαπητή” μέθοδος είναι το φλερτ με τον λαό. Πόσο όμορφος, σπουδαίος, σοφός και μοναδικός είναι και πόσο έχει εξαπατηθεί από όλους τους άλλους τους κακούς, ή τους κακούς ξένους, ή τους κακούς τραπεζίτες, τους κακούς νομοθέτες κλπ Εγώ όμως που σε κατανοώ (κι ας έχω μερικά εκατομμύρια στην άκρη, για σένα δουλεύω) θα κάνω ντα όλους αυτούς που εσύ δεν μπορείς να αγγίξεις (Χρυσή Αυγή) ή θα σταθώ πλάι σου για να βρεις το χαμένο σου δίκιο. Σε κατανοώ, βρε. Συμπάσχω, βρε. Είσαι αδικημένος, είσαι το θύμα, αλλά ΤΩΡΑ ήρθε η ώρα της δικαιοσύνης, της «αλλαγής» (πόσες φορές αλλάξαμε και στα ίδια είμαστε;) Αυτά τάζει ο επίδοξος εραστής μέχρι να ρίξει το θύμα στο κρεββάτι. Μετά, θυμίζει το σύζυγο που τάζει στην ερωμένη ότι θα την παντρευτεί και ζητάει απλά λίγο χρόνο για να μπορέσει να το πει στην σύζυγό του. Όσο να καταλάβει αυτή ότι την δουλεύει, έχει πάρει ότι ήθελε να πάρει και πάει για την επόμενη. Γκόμενα όχι σύζυγο. Σε αυτήν, που συνήθως είναι η ελίτ, παραμένει πάντα πιστός!
Η μισή αλήθεια χειρότερη από ένα ολόκληρο ψέμα κι αυτό γίνεται κατά κόρον. Από Δευτέρα σκίζουμε τα μνημόνια, έλεγε ο Σαμαράς. Ποια Δευτέρα; Παρουσία; Ποια σκίζουμε; Το 1 και 2 ή το 3 που δεν γράψαμε ακόμα; Το δημοψήφισμα θα γράψει Ιστορία, λέει ο Τσίπρας. Ναι, αλλά η Ιστορία δεν αποτελείται μόνο από νίκες. Γιατί και το Βατερλό γραμμένο στην Ιστορία είναι και η έξοδος του Μεσολογγίου και οι 300 του Λεωνίδα και η πτώση της Τροίας. Ο Νόαμ Τσόμσκι, ο μάστερ της τεχνικής χειραγώγησης, είναι ένα λαμπρό παράδειγμα της μισής αλήθειας που είναι χειρότερη από ένα ψέμα.Και όλο το δόγμα του ΣΟΚ της Ναόμι Κλάιν είναι χτισμένο σε αυτή τη μέθοδο, όπου η μισή αλήθεια είναι αυτή που χαϊδεύει τα αυτιά, Η άλλη μισή, που δεν λέγεται, είναι αυτή που θα τα κόψει.
Ένα γερό χαρτί των σοφιστών και λαοπλάνων πολιτικών είναι το δίλημμα και η επιλογή ανάμεσα σε δυο κακά, καλή ώρα το δημοψήφισμα. Ο λαός παραπλανιέται και καλείται να διαλέξει μεταξύ δυο λύσεων, παίρνοντας ως δεδομένο ότι τρίτη δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν βάζουν μια ερώτηση όπως τι θέλεις εσύ να φας για πρωινό; Αλλά ρωτούν συγκεκριμένα: Θες ευρωπαϊκό πρωινό ή ελληνικό πρωινό; Εσύ πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στα δυο κακά πρωινά κι αυτό λέγεται “δημοκρατικό δικαίωμα”. Σε χρεώνουν για τον περιορισμό επιλογής. Σε χρεώνουν για την ίδια την επιλογή και τις συνέπειες της. Μέτρα ή ρήξη; Και η επιλογή “πιάστε στον πλούτο” που πήγε; Την εξαφάνισε ο Πρωταγόρας τον 5ο αιώνα π.Χ.!
Η ευθύνη είναι πάντα του άλλου. Μεγάλη σοφιστεία ο εντοπισμός της ευθύνης στους άλλους: Παραλάβαμε χάος. Για το χρέος φταίνε οι προηγούμενες πολιτικές πελατειακών σχέσεων και το ακούς μάλιστα από τα ίδια κόμματα που τις εφάρμοσαν!!! Κι αυτή η νοσηρή πρακτική απαξίωσης αυτοκριτικής και αποδοχής ευθύνης περνάει και στον ίδιο τον πολίτη, ο οποίος ψάχνει να βρει τις ευθύνες στους άλλους, μα ποτέ, ποτέ των δυνατών, στις δικές του επιλογές.
Η πολύ γνωστή μέθοδος του διαίρει και βασίλευε. Οι σοφιστείες των πολιτικών μυαλών ξέρουν να κάνουν κομματάκια ένα κοινωνικό σύνολο, να παίζουν το καρότο και μαστίγιο εναλλάξ στα διάφορα κοινωνικά στρώματα. Αν θυμάστε πως ξεκίνησαν τα μνημόνια, πρώτα έφταιγε το δημόσιο και κόβονταν οι μισθοί των τεμπέληδων δημοσίων υπαλλήλων και πριν προλάβουν οι του ιδιωτικού να πουν γλυτώσαμε εμείς, τρώγαν μια στο δόξα πατρί για να σωθούν οι επιχειρήσεις, να γίνουν “βιώσιμες”. Μετά έπαιρναν σειρά οι ελεύθεροι επαγγελματίες και μόλις ο κύκλος ολοκληρωνόταν, πάμε μια πάλι από την αρχή. Αν ανακοίνωναν όλα τα μέτρα για όλους ταυτόχρονα, η χύτρα θα έσκαγε με μιας. Έτσι το διαίρει και βασίλευε και βάλτους να φαγωθούν μεταξύ τους, έπαιξε το ρόλο βαλβίδας κι αποσυμπίεσης του ατμού.
Η υποτίμηση του συνομιλητή ή του αντιπάλου, η υποτίμηση του κοινού. Μας ψεκάζουν, τους λες. Πως το ξέρετε; Είστε ειδικός; Το ΓΕΑ λέει αυτό, οι μετεωρολόγοι λένε αυτό, οι κλιματολόγοι λένε αυτό, αυτοί ξέρουν. Οι ίδιοι, δεν έχουν γνώση, αλλά γνωρίζουν καλά τους “ειδικούς”. Έτσι αποποιούνται της ευθύνης και την μεταθέτουν σε αυτούς που έχουν είναι εντεταλμένοι να ακολουθήσουν τη γραμμή τους. Αυτή η λύση χρειάζεται για την οικονομία. Πως το ξέρετε; Ο τάδε οικονομολόγος λέει, οι Financial Times αναφέρουν. Ή το κορυφαίο: Ναι, θα το δω και θα σας απαντήσω. Κι ακόμα το βλέπουν αλλά εσύ έχεις μείνει ικανοποιημένος ότι εισακούστηκες.
Μια πολύ “αγαπητή” μέθοδος είναι το φλερτ με τον λαό. Πόσο όμορφος, σπουδαίος, σοφός και μοναδικός είναι και πόσο έχει εξαπατηθεί από όλους τους άλλους τους κακούς, ή τους κακούς ξένους, ή τους κακούς τραπεζίτες, τους κακούς νομοθέτες κλπ Εγώ όμως που σε κατανοώ (κι ας έχω μερικά εκατομμύρια στην άκρη, για σένα δουλεύω) θα κάνω ντα όλους αυτούς που εσύ δεν μπορείς να αγγίξεις (Χρυσή Αυγή) ή θα σταθώ πλάι σου για να βρεις το χαμένο σου δίκιο. Σε κατανοώ, βρε. Συμπάσχω, βρε. Είσαι αδικημένος, είσαι το θύμα, αλλά ΤΩΡΑ ήρθε η ώρα της δικαιοσύνης, της «αλλαγής» (πόσες φορές αλλάξαμε και στα ίδια είμαστε;) Αυτά τάζει ο επίδοξος εραστής μέχρι να ρίξει το θύμα στο κρεββάτι. Μετά, θυμίζει το σύζυγο που τάζει στην ερωμένη ότι θα την παντρευτεί και ζητάει απλά λίγο χρόνο για να μπορέσει να το πει στην σύζυγό του. Όσο να καταλάβει αυτή ότι την δουλεύει, έχει πάρει ότι ήθελε να πάρει και πάει για την επόμενη. Γκόμενα όχι σύζυγο. Σε αυτήν, που συνήθως είναι η ελίτ, παραμένει πάντα πιστός!
Η μισή αλήθεια χειρότερη από ένα ολόκληρο ψέμα κι αυτό γίνεται κατά κόρον. Από Δευτέρα σκίζουμε τα μνημόνια, έλεγε ο Σαμαράς. Ποια Δευτέρα; Παρουσία; Ποια σκίζουμε; Το 1 και 2 ή το 3 που δεν γράψαμε ακόμα; Το δημοψήφισμα θα γράψει Ιστορία, λέει ο Τσίπρας. Ναι, αλλά η Ιστορία δεν αποτελείται μόνο από νίκες. Γιατί και το Βατερλό γραμμένο στην Ιστορία είναι και η έξοδος του Μεσολογγίου και οι 300 του Λεωνίδα και η πτώση της Τροίας. Ο Νόαμ Τσόμσκι, ο μάστερ της τεχνικής χειραγώγησης, είναι ένα λαμπρό παράδειγμα της μισής αλήθειας που είναι χειρότερη από ένα ψέμα.Και όλο το δόγμα του ΣΟΚ της Ναόμι Κλάιν είναι χτισμένο σε αυτή τη μέθοδο, όπου η μισή αλήθεια είναι αυτή που χαϊδεύει τα αυτιά, Η άλλη μισή, που δεν λέγεται, είναι αυτή που θα τα κόψει.
Ένα γερό χαρτί των σοφιστών και λαοπλάνων πολιτικών είναι το δίλημμα και η επιλογή ανάμεσα σε δυο κακά, καλή ώρα το δημοψήφισμα. Ο λαός παραπλανιέται και καλείται να διαλέξει μεταξύ δυο λύσεων, παίρνοντας ως δεδομένο ότι τρίτη δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν βάζουν μια ερώτηση όπως τι θέλεις εσύ να φας για πρωινό; Αλλά ρωτούν συγκεκριμένα: Θες ευρωπαϊκό πρωινό ή ελληνικό πρωινό; Εσύ πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στα δυο κακά πρωινά κι αυτό λέγεται “δημοκρατικό δικαίωμα”. Σε χρεώνουν για τον περιορισμό επιλογής. Σε χρεώνουν για την ίδια την επιλογή και τις συνέπειες της. Μέτρα ή ρήξη; Και η επιλογή “πιάστε στον πλούτο” που πήγε; Την εξαφάνισε ο Πρωταγόρας τον 5ο αιώνα π.Χ.!
Η ευθύνη είναι πάντα του άλλου. Μεγάλη σοφιστεία ο εντοπισμός της ευθύνης στους άλλους: Παραλάβαμε χάος. Για το χρέος φταίνε οι προηγούμενες πολιτικές πελατειακών σχέσεων και το ακούς μάλιστα από τα ίδια κόμματα που τις εφάρμοσαν!!! Κι αυτή η νοσηρή πρακτική απαξίωσης αυτοκριτικής και αποδοχής ευθύνης περνάει και στον ίδιο τον πολίτη, ο οποίος ψάχνει να βρει τις ευθύνες στους άλλους, μα ποτέ, ποτέ των δυνατών, στις δικές του επιλογές.
Η πολύ γνωστή μέθοδος του διαίρει και βασίλευε. Οι σοφιστείες των πολιτικών μυαλών ξέρουν να κάνουν κομματάκια ένα κοινωνικό σύνολο, να παίζουν το καρότο και μαστίγιο εναλλάξ στα διάφορα κοινωνικά στρώματα. Αν θυμάστε πως ξεκίνησαν τα μνημόνια, πρώτα έφταιγε το δημόσιο και κόβονταν οι μισθοί των τεμπέληδων δημοσίων υπαλλήλων και πριν προλάβουν οι του ιδιωτικού να πουν γλυτώσαμε εμείς, τρώγαν μια στο δόξα πατρί για να σωθούν οι επιχειρήσεις, να γίνουν “βιώσιμες”. Μετά έπαιρναν σειρά οι ελεύθεροι επαγγελματίες και μόλις ο κύκλος ολοκληρωνόταν, πάμε μια πάλι από την αρχή. Αν ανακοίνωναν όλα τα μέτρα για όλους ταυτόχρονα, η χύτρα θα έσκαγε με μιας. Έτσι το διαίρει και βασίλευε και βάλτους να φαγωθούν μεταξύ τους, έπαιξε το ρόλο βαλβίδας κι αποσυμπίεσης του ατμού.
Η υποτίμηση του συνομιλητή ή του αντιπάλου, η υποτίμηση του κοινού. Μας ψεκάζουν, τους λες. Πως το ξέρετε; Είστε ειδικός; Το ΓΕΑ λέει αυτό, οι μετεωρολόγοι λένε αυτό, οι κλιματολόγοι λένε αυτό, αυτοί ξέρουν. Οι ίδιοι, δεν έχουν γνώση, αλλά γνωρίζουν καλά τους “ειδικούς”. Έτσι αποποιούνται της ευθύνης και την μεταθέτουν σε αυτούς που έχουν είναι εντεταλμένοι να ακολουθήσουν τη γραμμή τους. Αυτή η λύση χρειάζεται για την οικονομία. Πως το ξέρετε; Ο τάδε οικονομολόγος λέει, οι Financial Times αναφέρουν. Ή το κορυφαίο: Ναι, θα το δω και θα σας απαντήσω. Κι ακόμα το βλέπουν αλλά εσύ έχεις μείνει ικανοποιημένος ότι εισακούστηκες.
Κι αυτές είναι μερικές από τις σοφιστείες, οι οποίες και διδάσκονται στις σχολές της πολιτικής.
Πηγές : nea.allnewz, Amigo.gr via lifehub.gr
Πηγή Μέθοδοι χειραγώγησης
Κοινοποιήστε: