Μάσκες που κυκλοφορούν στο μεγάλο παζάρι

Είσαι ολόγυρα, σε βλέπω και σ’ακούω. Σε οσμίζομαι.
Στα έδρανα, στο γυαλί, στη διάλεξη, στην επιτροπή, να φλυαρείς σαν αυτάρεσκος ρήτορας ή να μπουρδολογείς σαν ασυνάρτητος παλιάτσος, χωρίς στολή.
Στις συνελεύσεις, σε συγκεντρώσεις, σε πορείες, σε πηγαδάκια. Να μιλάς χωρίς ν’ακούς, να προτείνεις χωρίς να σκέφτεσαι, να ρίχνεις δίχτυα σαν ψαράς.
Σε στέκια με παρέες, να πίνετε καφέ ή ουζάκι και ρακούλα με μεζέ. Να καταδικάζεις, μασώντας συγχρόνως, αυτούς που λες πως σου κουρσεύουν τη ζωή, αυτούς που δεν ξεκουνούν, αυτούς που υποκρίνονται, που δολοπλοκούν, αυτούς που κωφεύουν, αυτούς που μένουν απαθείς.
Να παραπονιέσαι για τη ρουτίνα που σε ροκανίζει, αν είσαι από τους τυχερούς ή τους βολεμένους που ακόμα “απολαμβάνουν” μια καθημερινή ρουτίνα. Και δεν παλεύουν να επιπλεύσουν στα άγρια κύματα της επιβιωσης.
Παρευρίσκεσαι και συνευρίσκεσαι, μαθητεύεις ή διδάσκεις, πειραματίζεσαι, ακολουθείς υποδείξεις και διεκπεραιώνεις. Σε γραφεία, αίθουσες, εργαστήρια, ιδρύματα. Σ’έχουν αποκαλέσει “μέλλον”, “ελπίδα”, “ταλέντο” ή πολύτιμο γρανάζι, διαμορφωτή, διδάκτορα, δουλευταρά, παραγωγικό στέλεχος ή απλώς υπάλληλο.
Συχνά δηλώνεις ή αφήνεις να εννοηθεί ότι εσύ διαφέρεις.
Σωστά!
Είναι τόσες-μα τόσες πολλές και διαφορετικές οι περσόνες που προβάρεις και υιοθετείς.
Κι ας υποφέρεις, συχνά, γι’αυτό.
Ποιος σου επέβαλλε αυτή την εξοντωτική εσωτερικευμένη λογοκρισία, ώστε να μη μπορείς ούτε να σκεφτείς να πεις αυτό που θα’θελες πραγματικά; Που θα’θελες να κάνεις. Ξέρεις τι θέλεις πραγματικά; Εσύ ο ίδιος!

Λοιπόν; Τι είδους συμβόλαιο ενδοτικό θα υπογράψεις για το ρόλο που θα αναλάβεις;
Του θύματος; Του κυνηγού; Του φλογερού επαναστάτη; Του ρεαλιστή; Του καινοτόμου αλλά υπό όρους; Του τσαρλατάνου; Του γελωτοποιού; Του καθοδηγητή; Του απόμακρου; Του καπάτσου χωρικού;