Λόγος μελαγχολίας…

Ούτε κύμβαλα και σάλπιγγες ούτε νταούλια και ζουρνάδες. Αν υπήρχαν προθέσεις πανηγύρεως, τις αποτέφρωσε η πυρκαγιά στο Μάτι. Η…
21η Αυγούστου 2018, ημέρα τυπικής εξόδου από τη μνημονιακή επιτήρηση, ίσως θεωρηθεί ορόσημο από τους ιστορικούς του μέλλοντος. Για όσους όμως κατοικούν στο παρόν της Ελλάδας είναι λόγος μελαγχολίας μάλλον παρά φιλέορτου ενθουσιασμού, με τα στενάχωρα ερωτήματα που θέτει:

Πόσον ιστορικό χρόνο, πόσες κοινωνικές αντοχές και πόσων γενεών τα όνειρα έκαψαν τα οχτώμισι χρόνια που πέρασαν μετά το διάγγελμα του Γ.Α. Παπανδρέου στο Καστελλόριζο, με ποικίλες κυβερνήσεις στο πηδάλιο της χώρας. Πόσο πλήγωσε τον εθνικό μας αυτοσεβασμό το γεγονός ότι στην πραγματικότητα το πηδάλιο αυτό βρισκόταν στα χέρια ξένων, της τρόικας ή του κουαρτέτου, που αποφάσιζαν με τρόπο που συνιστά το κατά Πιερ Μοσκοβισί «δημοκρατικό σκάνδαλο» (ο όρος είναι εξίσου ατυχής με την «ανθρωπιστική κρίση», αναδεικνύει πάντως το καταθλιπτικό νόημά του). Πόση υπήρξε η φθορά του κοινωνικού κράτους σε αυτό το χρονικό διάστημα, στη διάρκεια του οποίου οι μόνες δαπάνες που δεν μειώθηκαν αφορούν τη συνδρομή της χώρας στο ΝΑΤΟ, που καταβάλλεται για να νιώθουμε ψευτοπροστατευμένοι από τις βλέψεις άλλου μέλους του ΝΑΤΟ: της συμμάχου Τουρκίας.

Η σημερινή μέρα θα ήταν όντως ορόσημο, όχι οικονομικού χαρακτήρα αλλά ηθικοπνευματικού, αν γινόταν αφορμή για να ακούσουμε επιτέλους πράγματα που για την πολιτική μας τάξη παραμένουν εκ παραδόσεως στα «ου φωνητά». Να ακούσουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ να παραδέχεται ότι τα όποια επιτεύγματά του στο οικονομικό πεδίο δεν συμφωνούν με τις προ εξουσίας αντιμνημονιακές επαγγελίες του και δεν έχουν ίχνη αριστεροσύνης ούτε αυτά καθεαυτά ούτε ως προς τον τρόπο με τον οποίο κατορθώθηκαν, διά της συμμορφώσεως στη βούληση των δανειστών. Να ακούσουμε τα κόμματα που κυβέρνησαν από το 1974 έως το 2015, τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, να παραδέχονται πως η πολιτική τους –το αδηφάγο πελατειακό κράτος, ο σκανδαλώδης κομματισμός, η ευκολία του δανεισμού– οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, εξ ου και η καταδίκη τους σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις.

Αντ’ αυτών, «παρηγοριόμαστε» ακούγοντας τους επιτηρητές να παραδέχονται ότι στόχος των μνημονίων ήταν πρωτίστως η διάσωση των τραπεζών, όχι της ελληνικής οικονομίας, και ότι έπεσαν σε πολλά λάθη πειραματιζόμενοι. Δεν πρόκειται για φιλαλήθεια αλλά για κυνισμό, που τάχα τον γλυκαίνουν οι δηλώσεις «σεβασμού στις θυσίες του ελληνικού λαού». Και η πολιορκία συνεχίζεται. Ελαφρώς χαλαρότερη…

Παντελής Μπουκάλας