Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος – «Αναζητώ το μυστικό σχέδιο των πραγμάτων»

Panorama

Με αφορμή την παράσταση «Ο Μέγας Ιεροεξεταστής» που θα ανέβει στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», ο αγαπημένος ηθοποιός και σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος ξεδιπλώνει τις σκέψεις του στο iart.gr

Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα. Είναι πάντα όμορφο να σου ανοίγουν ένα παράθυρο….

-Ας μιλήσουμε για το έργο. 

Ο θρύλος του «Μέγα Ιεροεξεταστή» είναι το πέμπτο κεφάλαιο από τον δεύτερο τόμο τού μυθιστορήματος  «Αδελφοί Καραμάζοφ» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ.  Όπου ο Ιβάν, ο μεσαίος απ’ τους αδελφούς, (ο οποίος αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους εκείνους που τους είχε «στοιχειώσει» η επαφή τους με την ευρωπαϊκή ιδέα, τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, τα ευρωπαϊκά γράμματα, και με τον αθεϊσμό που ερχόταν τότε απ’ την Ευρώπη μέσω του σοσιαλισμού), κουβεντιάζει με τον μικρότερο αδελφό του, τον Αλιόσα, ο οποίος είναι δόκιμος μοναχός. Του λέει, λοιπόν, πως θέλει να γράψει ένα «ποίημα», με το εξής θέμα: την συνάντηση ενός  Ιεροεξεταστή με τον Ιησού, την εποχή της Ιεράς Εξέτασης στη Σεβίλλη, τον 15ο αιώνα. Ο Ιησούς υποτίθεται πως επιστρέφει τότε στην Γη, κι ο Ιεροεξεταστής Τον συλλαμβάνει, Τον κλείνει σ’ ένα μπουντρούμι με σκοπό το επόμενο πρωί να Τον κάψει στην πυρά, θεωρώντας Τον μάγο και τσαρλατάνο. Αλλά το βράδυ πάει και Τον βρίσκει στην φυλακή, όπου μιλώντας Του, αρθρώνει εναντίον Του ένα δριμύτατο κατηγορώ – κατά κάποιον τρόπο, δηλαδή, «δικάζει» τον Χριστό.

Ανεβάσαμε το έργο για πρώτη φορά το 2012 (κι αν δεν κάνω λάθος, ήταν και η πρώτη φορά τότε που ανέβαινε στα ελληνικά στην Ελλάδα!) κι έκτοτε επανερχόμαστε με κάθε ευκαιρία, και επειδή το κείμενο εξηγεί όλα αυτά που ζει η ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια, και επειδή το Θέατρο πρέπει να λέει την αλήθεια και να στέκεται στο ύψος των κοινωνικών περιστάσεων.

Επανερχόμαστε κι εφέτος στο θέατρο «Τζένη Καρέζη» γιατί και τώρα, περισσότερο παρά ποτέ, αυτήν την συγκεκριμένη κοινωνική και ιστορική περίοδο που περνά η χώρα μας (πόλεμο έχουμε… – το έλεγα και τότε, από τότε, στις συνεντεύξεις), θα ήθελα να μοιραστώ με τους ανθρώπους, με τους θεατές, με το κοινό, αυτό το «πολιτικό» (και όχι μόνο) κείμενο, και τις ιδέες του.

Με εμπνέει, με ενθουσιάζει, με συγκλονίζει! Κανένα άλλο κείμενο αυτήν την στιγμή δεν θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα αυτά που σκέπτομαι και πιστεύω αυτήν την περίοδο, αυτά που πραγματικά νοιώθω και ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης. Με κάνει να νιώθω συνεπής και με τον εαυτό μου και με τον καιρό μου.

-Πρόκειται για «έργο μέσα σε έργο» αν μπορώ να χρησιμοποιήσω την φράση. Τι ήταν αυτό που καλλιτεχνικά σας κίνησε το ενδιαφέρον στο ποίημα του Ντοστογιέφσκι έτσι ώστε να γίνει κάτι αυτόνομο;

Κατ’ αρχήν και κατ’ αρχάς… η ιδεολογία! Είναι πολύ μεγάλο αυτό το κείμενο, λέει πολύ σπουδαία πράγματα, πολύ επίκαιρα και πολύ προφητικά. Είναι απίστευτου βάθους – κείμενο υψιπετές! Μία από τις κορυφές του ανθρώπινου πνεύματος!

Ο «Μέγα Ιεροεξεταστής» εκφράζει απόλυτα τις ιδέες μου και τις ανησυχίες μου. Ήθελα από σκηνής, να το μοιραστώ, όπως σας είπα, με τους θεατές. Να τους παροτρύνω –βλέποντας την παράσταση…–  να ακούσουν αυτό το εμβληματικό και προφητικά αποκαλυπτικό κείμενο αυτού του μέγιστου συγγραφέα, που θα έλεγε κανείς, πως τα λέει όλα! Απαντά σε όλα! Σε όλα αυτά που μας κάνουν να μένουμε άφωνοι, απορημένοι, ενεοί μπροστά στο παράλογο του καιρού μας. Στα παράλογα που ζούμε και βιώνουμε όλοι μας πια. Και παρά την αποκαρδιωτική (αξονική, θα ‘λεγε κανείς) τομογραφία της ανθρώπινης φύσης που δίνει το κείμενο, ο συγγραφέας σου προτείνει λύση… Αυτό ακριβώς που φαίνεται να είναι η αδυναμία του ανθρώπου, αυτό ακριβώς είναι και η δύναμή του! Δηλαδή, η ελευθερία της επιλογής του! Αρκεί να το συνειδητοποιήσει και να πάρει την ευθύνη του! Την ευθύνη να επιλέξει  – αυτός, κι όχι άλλοι αντ’ αυτού – έναν καλύτερο κόσμο, ένα καλύτερο μέλλον, μια καλύτερη ζωή και να αναλάβει την ευθύνη και το κόστος αυτής του της επιλογής! Όλα είναι στο χέρι μας! Όλα μπορούμε να τα αλλάξουμε, προς το καλύτερο! Και πρέπει να τα αλλάξουμε, και άμεσα μάλιστα, γιατί αλλιώς το μέλλον θα είναι αβέβαιο… (Πόλεμο έχουμε…)

– Ελευθερία, Εξουσία και Πίστη είναι έννοιες που “υποφέρουν” όταν ασκούνται από ‘λάθος’ άτομα. Θεωρείτε πως ο κόσμος που περιγράφει έχει αλλάξει ή παραμένει ίδιος όπως τότε; Σε ποια σημεία νομίζετε;

Ξέρουμε πια, ότι ο άνθρωπος είναι φύσει κυριαρχικό ον, που θέλει –φευ– να εξουσιάζει και να εξουσιάζεται. Ο καθηγητής μου, ο Σπυρίδων Τσιτσίγκος (διδάσκει «Ψυχολογία της Θρησκείας» στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών) λέει κάπου, ότι: «Η ορμή για δύναμη, για εξουσία, συνιστά έναν θεμελιώδη παράγοντα του ανθρώπινου ψυχισμού, που λειτουργεί ισχυρότερα και από την πείνα ή τη δίψα, πηγάζοντας από το σύμπλεγμα κατωτερότητας, δηλαδή από το αίσθημα ανικανότητας του ατομικού Εγώ να σταθεί μόνο του και να ζήσει.» Ίσως αυτή να είναι η απάντηση… Εάν, λοιπόν, η εξουσία είναι στα χέρια «αρρωστημένων», και συμπλεγματικών ανθρώπων, καταλαβαίνουμε όλοι μας ότι τα αποτελέσματα θα είναι (και είναι!) ολέθρια για την κοινωνία.

Ο Ντοστογιέβσκυ, σε αυτό το εμβληματικό και μνημειώδες κείμενο, ακριβώς αυτά πραγματεύεται. Την σχέση υπαρξιακής ελευθερίας και εξουσίας (πολιτικής και θρησκευτικής). Μας δείχνει ότι ο άνθρωπος δεν ξέρει, και δεν μπορεί εντέλει να διαχειρισθεί το θείο δώρο της ελευθερίας του, γι’ αυτό και την παραδίδει εκούσια και δουλόπρεπα και μας προειδοποιεί για τις συνέπειες: η εξουσία (πολιτική και πνευματική) θα υποτάξει τον «απαίδευτο όχλο»…

Ο κόσμος που περιγράφει δεν έχει αλλάξει, γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος δεν έχει αλλάξει. Τα θέματα που θίγει το έργο είναι οντολογικής φύσεως – θα απασχολούν πάντα τον άνθρωπο, όσο τουλάχιστον  «κατασκευαστικά» παραμένει άνθρωπος, δηλαδή αυτός που ξέρουμε και αναγνωρίζουμε. Το (αβέβαιο) μέλλον μάλλον μάς επιφυλάσσει εκπλήξεις Ο «μετανθρωπισμός» δεν μου φαίνεται να είναι… φιλάνθρωπος. Όλα δείχνουν  πως ο άνθρωπος  –ο άνθρωπος υβρίδιο!– θα είναι… τηλεχειριζόμενος!

-Πιστεύετε πως οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τους κινδύνους που περιγράφει το έργο; Τι σας λέει το κοινό που είδε την παράσταση;

Στο τέλος, όταν χειροκροτούν οι θεατές, καταλαβαίνεις, το νιώθεις πως το χειροκρότημα είναι ειλικρινές. Ότι είναι από καρδιάς. Αισθάνεσαι μετά, ακούς, μιαν…  ιδιαίτερη σιωπή. Σαν να μην θέλουν να σηκωθούν αμέσως από τις θέσεις τους , που σημαίνει  ότι κάτι έχει συμβεί. Διαπιστώνουμε επίσης μετά ότι έχουν την ανάγκη και την λαχτάρα μιας μοιρασιάς. Παραμένουν στο θέατρο,  κι όχι από ευγένεια, αλλά γιατί θέλουν να (μας) μιλήσουν… Και μιλάμε! Περνάμε κατ’ ευθείαν στο κείμενο, στα θέματα του έργου!

Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, θαρρώ πως… όχι, δεν τους αντιλαμβάνονται  (ακόμα τουλάχιστον) τους κινδύνους  –  απ’ ό,τι δείχνουν άλλωστε  και (γελάει) τα εκλογικά αποτελέσματα των τελευταίων ετών, δεκαετιών… Το έργο όμως, μπορεί να σταθεί εντέλει ως ένας εφαλτήρας, έτσι ώστε να ξεκινήσει κανείς να ξεδιπλώνει το κουβάρι…

Ο Σπυρίδων Τσιτσίγκος  λέει κάπου αλλού, ότι: «Ο μέσος ή κοινός άνθρωπος, όχι μόνο δεν ξέρει πώς να διαχειρισθεί το μεγάλο αυτό δώρο της ελευθερίας (ή, ακόμα χειρότερα, νομίζει ότι είναι ελεύθερος εσωτερικά και εξωτερικά), αλλ’ αδιαφορεί και ραθυμεί, όπως οι σκλάβοι τού Πλατωνικού σπηλαίου, αφού η ελευθερία προϋποθέτει ωριμότητα, υπευθυνότητα και εγρήγορση προς την ορθή κάθε φορά επιλογή…» –  και συμφωνώ μαζί του, είμαστε… αδιάφοροι και ράθυμοι!

-Ο Μέγας Ιεροεξεταστής έκανε μεγάλο ταξίδι ως παράσταση..

 Πήγαμε και εκτός Αθηνών, σε άλλες πόλεις. Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ρόδο… Και θα συνεχίσουμε απτόητοι, όπου μας το επιτρέψει η συνθήκη και οι αντοχές μας. Αν και οι καιροί είναι δύσκολοι, εμείς θα συνεχίσουμε.  Αυτή είναι η δική μας μάχη και θα την δώσουμε. Αυτό το έργο, το έχουμε πάρει ολίγον… πατριωτικά!

-Τι σας έχει δώσει ο ρόλος, ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο;

Μου όρισε ένα τέλος και μια αφετηρία… Σαν να έκλεισε ένας κύκλος στην ζωή μου, κι άνοιξε ένας άλλος.  Μου έδωσε την ευκαιρία να ενώσω, ίσως, τα διεστώτα μου…  Μέχρι τώρα αναζητούσα π.χ. μέσα από τον «καλλιτέχνη» τον άνθρωπο, τώρα αναζητώ πια τον καλλιτέχνη μέσα στον άνθρωπο, τον καλλιτέχνη-άνθρωπο, εν ολίγοις, το «να ζω έντεχνα»! Δεν ξέρω τι έχω καταφέρει.  Αντελήφθην, πάντως, τουλάχιστον την ευκαιρία… Με βοήθησε, και έτσι μπορώ σήμερα να «βλέπω» (ελπίζω) όλο και πιο καθαρά, τόσο δε… ώστε να δω και να κατανοήσω, επιτέλους: ποια είναι η μάχη, ποιος μάχεται με ποιον.

-Τι θα θέλατε να πάρει μαζί του το κοινό, έχοντας δει την παράσταση;

Την ευθύνη του! Ναι, να πάρει…  την ευθύνη του, επιτέλους! (Αστειεύομαι…) Ο Μέγας Ιεροεξεταστής αποδεικνύει μεν στον Ιησού με επιχειρήματα ότι αυτό που έφερε στην Γη δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί – κι αυτό γιατί ο Χριστός παρεξήγησε τη φύση των ανθρώπων και, στην προσπάθειά Του να κάνει καλό, έκανε κακό. Ακούγοντάς τον, εσύ, ως θεατής και ως πολίτης, αισθάνεσαι για μεγάλο χρονικό διάστημα ότι έχει δίκιο. Όμως, θέλω να πιστεύω ότι σταδιακά, αντιλαμβάνεται κανείς τα τρωτά σημεία των θέσεων του Ιεροεξεταστή και την αδυναμία των επιχειρημάτων του, – που είναι και η αδυναμία κάθε δικτατορίας – είτε αυτή είναι θρησκευτική είτε κοινωνικής φύσεως. Κι ακολουθώντας την πολύ δομημένη σειρά των επιχειρημάτων τού έργου, θα μπει στην καρδιά των αιώνιων ερωτημάτων που κυριαρχούν στον κόσμο –σήμερα δε περισσότερο από ποτέ– κι επιτέλους… θα τοποθετηθεί, θα επιλέξει ελεύθερα  «εν γνώσει του καλού και του κακού», αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη του.

Βέβαια, αυτό προϋποθέτει εγρήγορση… Ελπίζουμε, πάντως, πως στο τέλος θα δει και θα κατανοήσει, αυτός – ο θεατής-πολίτης, με σαφήνεια πλέον ποια είναι η (πραγματική) μάχη, ποιος (πραγματικά)  μάχεται και με ποιον! Η μέχρι τώρα εξήγηση, ξέρετε, ότι η αιτία όλων των δεινών είναι τάχα (και μόνον) ο καπιταλισμός, φαντάζει… παραπέτασμα καπνού! Ίδωμεν…

-Πείτε μας λίγα λόγια για την ομάδα “Θέατρο ΣΥΝ ΚΑΤΙ σύνολο Τέχνης”.    

Το  «θέατρο ΣΥΝ ΚΑΤΙ»  είναι το θεατρικό σχήμα που έχουμε από το 2008 με τον συνάδελφο και φίλο Κωστή Σαββιδάκη, με την στενή συνεργασία της Άννυς Ζερβού (ηθοποιός, σκηνοθέτης), της Ματίνας Μόσχοβη (ποιήτρια, ηθοποιός, καθηγήτρια Δραματολογίας , και καθηγήτρια Λογοτεχνίας  μέχρι πρότινος στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο), και του Κώστα Μπώκου (ηχολήπτης – έχει την ευθύνη του ήχου). Επιλέγουμε και προσπαθούμε να κάνουμε «Θέατρο του Λόγου», που είναι ένα είδος «πολιτικού θεάτρου» (με την ευρύτερη έννοια του όρου) – ένα θέατρο, όπου «οι ιδέες να είναι τα βασικά πρόσωπα»! Γι’ αυτό κι οι δύο τελευταίες παραστάσεις μας είχαν να κάνουν με μεγάλα κείμενα. Ο «Μέγας Ιεροεξεταστής» του Φιοντόρ Ντοστογιέβσκυ, και η «Απολογία Σωκράτους» του Πλάτωνα. Πολιτικό θέατρο, δηλαδή, όχι, όμως, προπαγάνδας.

Η σκηνοθετική και η σκηνογραφική επιλογή φροντίζουμε να είναι τόσο λιτή και διακριτική, ώστε τίποτα από την όψη, από την φόρμα της παράστασης, να μην τραβήξει την προσοχή τού θεατή από το κείμενο, απ’ το περιεχόμενο, απ’ τις ιδέες! Επιλέγουμε, το πολιτικό θέατρο, γιατί θέλουμε να συνομιλήσουμε με τους θεατές, με την κοινωνία. Να μιλήσουμε για θέματα που αφορούν όλους μας! Βλέπουμε ότι, στις μέρες μας, το σώμα της κοινωνίας είναι… σαν… σαν να είναι πάνω στο χειρουργικό τραπέζι. Προφανώς, πρόκειται να γίνουν (γίνονται ήδη!) μεγάλες «επεμβάσεις». Και, όπως σε κάθε χειρουργική επέμβαση, ο ασθενής είναι υπό την επήρεια νάρκωσης. Έχουν φροντίσει από χρόνια να ναρκώσουν τους πολίτες, εν όψει αυτών των επεμβάσεων. Έτσι κατανοούμε το ακατανόητο της παθητικότητας που εκφράζεται στην κοινωνία σήμερα, μπροστά στην επερχόμενη λαίλαπα.

Πάντως, εάν όλοι εμείς οι πολίτες, οι θεατές, όλοι μας, δεν είμαστε στο τελικό στάδιο νάρκωσης-αναισθησίας, αν οι δυνάστες μας, αν ο «εχθρός» δεν μας έχει ολότελα ναρκώσει, κι ολότελα αλλοτριώσει, ολότελα υποτάξει (εάν δεν είμαστε ήδη, δηλαδή, προ ενός… ρουά ματ σε δύο κινήσεις!) τότε… πιστεύουμε ολόψυχα, ότι τα μεγάλα κείμενα, τα κείμενα των μεγάλων συγγραφέων, ποιητών και φιλοσόφων, μπορούν να βοηθήσουν τον άνθρωπο να βρει την άκρη και να αντισταθεί σθεναρά στην «επαπειλούμενη άλωση», και στο τέλος να τα καταφέρει!

Γνωρίζουμε πως δεν ακολουθούμε την (καλλιτεχνική) νότα της εποχής, αλλά θέλουμε να έχουμε την συνείδησή μας ήσυχη, κάνοντας πράγματα που αγαπάμε και που νομίζουμε πως κάτι έχουν να πουν στον καιρό μας. Φυλάμε στη συνεργασία μας, ως κόρην οφθαλμού, έναν τρόπο ευγενικό που έχουμε μεταξύ μας, θεωρώντας τον μέρος της δημιουργικότητάς μας, και ασπίδα απέναντι στην χυδαιότητα με την οποία μας βομβαρδίζει η εποχή. Αλήθεια, τι εποχή! Τι ασκήμια! Τι φρίκη! (Πόλεμο έχουμε…)

-Ασχολείστε και με την συγγραφή. Πώς προέκυψε αυτό;

Αναπάντεχα,  ως…. εκ θαύματος. Μάλλον, βρήκαν ευκαιρία να εκφραστούν σκέψεις και ιδέες που με απασχολούσαν καιρό τώρα.

Στα φοιτητικά μου χρόνια όλο και κάτι έγραφα, αλλά τα έσκιζα. Αργότερα με την συμβουλή ενός αγαπημένου μου δασκάλου, του Τάσου  Ρούσσου, που μου έλεγε «ό,τι γράφεις μην τα πετάς, άστα να υπάρχουν» άρχισα να τα βάζω στην άκρη. Σταμάτησα, όμως να γράφω κάπου μετά τα τριάντα και το καλοκαίρι του 2010 κάπως έγινε κι έγραψα ένα βιβλίο. Έκτοτε, έφτασα αισίως τα πέντε – δόξα τω Θεώ!

Λένε πως ή θα ζεις ή θα διηγείσαι… Φαίνεται πως τώρα, που είμαι στην ηλικία της σύνθεσης, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ αυτά που, ίσως, έχω καταλάβει.  Από ανάγκη, λοιπόν, μοιρασιάς και εξομολόγησης, θα έλεγα πως ξεκίνησα να γράφω, να… συν-γράφω. Από ανάγκη να θυμίσω και γω με την σειρά μου πως αυτά που μας ενώνουν είναι, ίσως, πιο πολλά από αυτά που μας χωρίζουν. Και πως το ταξίδι στο εσωτερικό τοπίο, το ταξίδι της αυτογνωσίας μάς δίνει, ίσως, την ευκαιρία να διαβάσουμε επιτέλους (με τέχνη!) τα σημάδια της ζωής μας και να αντιληφθούμε την λογική (και όχι μόνον) αλληλουχία που έχει το σχέδιο της ζωής μας και πως μας δίνει ακόμα και την (γιατί όχι…) ελπίδα ότι θα μας αποκαλυφθεί ένα κρυφό μέχρι τώρα νόημα…

Αυτοί είναι οι φανεροί, μέχρι τώρα τουλάχιστον, λόγοι που ξεκίνησα να γράφω. Υποθέτω, όμως, πως οι πιο πραγματικοί λόγοι, ίσως, και να μου διαφεύγουν ακόμα γιατί μάλλον κρύβονται επιμελώς στην περιοχή του μυστηρίου…

-Είστε ηθοποιός, σκηνοθέτης, δάσκαλος. Μοιάζει σαν το θέατρο να είναι όλη σας η ζωή. ;

Στον μεγάλο χάρτη της ζωής μου, το Θέατρο μοιάζει να είναι, και είναι, η εθνική λεωφόρος της δημιουργικότητάς μου. Αλλά η ζωή μου, όπως και η ζωή όλων μας, είναι… όλος ο χάρτης. Ευτυχώς, τον δικό μου χάρτη τον έχω χαρτογραφήσει (όσο μου επιτρέπει η ανθρώπινη φύση μας) επιμελώς. Γνωρίζω τα μέρη του, τα εδάφη του. Και, δόξα τω Θεώ, τα απελευθέρωσα επιτυχώς από πολλούς δαίμονες-εχθρούς! Όχι, βεβαίως, πως ησύχασα παντελώς, όχι! Καραδοκούν, βλέπετε, πάντα οι αθεόφοβοι στα σύνορά μας. Οπότε, εφημερεύω υπαρξιακά…

Αποφορτίζομαι με την ησυχία και την ηρεμία. Την ηρεμία δε, την αποζητώ, έτσι και αλλιώς, καθολικώς και στην ζωή μου – στην εξοχή του είναι μου.  Ανέκαθεν. Ήταν και είναι η μόνη πολυτέλεια που διεκδικώ. Δεν μου άρεσαν, και εξακολουθούν να μη μου αρέσουν οι θόρυβοι, το χαχανητά, και οι πλακάρες…

Προτιμώ την σιωπή, μέσω της οποίας αναζητώ το πιο μυστικό σχέδιο των πραγμάτων, προσπαθώντας να βρω το νόημα της ζωής – ένα κάποιο, όποιο… νόημα.  Και βρίσκω νόημα και σημασία ακόμα και στα πιο μικρά. Κυρίως στα μικρά. Στις λεπτομέρειες…

-Τι είναι για εσάς το Θέατρο; Έχετε καταφέρει όσα θα θέλατε στην – μέχρι τώρα – καριέρα σας; Ποιοι οι καλλιτεχνικοί σας στόχοι για το μέλλον;

Το Θέατρο είναι ένας εξαιρετικός μυητικός δρόμος.  Μου έδωσε την ευκαιρία να αναμετρηθώ με την έλλειψη νοήματος και να αντιμετωπίσω το μάταιο και το παράλογο. Μέσα από τα μεγάλα του κείμενα νομίζω πως είδα τα πράγματα στις (πιο) σωστές τους διαστάσεις και ανά στιγμές, μου χάρισε ίσως και την ψευδαίσθηση της εποπτείας του Όλου! Σε κάθε περίπτωση το Θέατρο υπόσχεται συναρπαστικές απογειώσεις, οι οποίες όμως προϋποθέτουν μια σταθερή και ασφαλή… γείωση! Του υπόσχεσαι γείωση… σου υπόσχεται απογείωση!

Δεν σχεδίασα, ξέρετε, ποτέ κάποια καριέρα. Τα πράγματα ήρθαν – απλώς… ήρθαν. Όχι αναίμακτα – απεναντίας! Ήρθαν, ως απαντήσεις σε βασανιστικά ερωτήματα! Είμαι χορτάτος από το θέατρο – δόξα τω Θεώ. Δεν έχω πια την γνωστή και συνηθισμένη ανησυχία, ταραχή, αγωνία «του ηθοποιού» – ευτυχώς, λυτρώθηκα από αυτά! Δεσμεύτηκα, όμως με άλλα, πιο μεγάλα – με την ανησυχία, ταραχή, αγωνία «του ανθρώπου» … στο μεγάλο Θέατρο του Κόσμου («ανησυχία, ταραχή, αγωνία – να, ποια είναι η τωρινή μοίρα των ανθρώπων!» που λέει κι ο Ιεροεξεταστής) –  από την πλατεία του οποίου παρακολουθώ τα δράματα, κι απ’ τα θεωρεία του τις τραγωδίες… μαρτυρώντας  το ανθρώπινο!

Άρα, δεν έχω «καλλιτεχνικούς» στόχους για το μέλλον. Στόχος μου είναι το ίδιο το μέλλον, αυτό καθαυτό, καθότι… αβέβαιο – βλέπετε, πόλεμο έχουμε, νυν και αεί…

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.

θέατρο ΣΥΝ ΚΑΤΙ σύνολο τέχνης

Το Διαβάσαμε Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος – «Αναζητώ το μυστικό σχέδιο των πραγμάτων»