“Κομμάτια Ναγκίνι” – Η ευφάνταστη σελίδα της Harry Potter Generation

Ως φανατική Χάρι Πότερ fan, ανήκω σε πολλές σχετικές ομάδες στο facebook. Μια από αυτές με κέρδισε περισσότερο. Η “Κομμάτια Ναγκίνι” είναι ευφάνταση, εξαιρετικά αστεία και έχει έναν μοναδικό τρόπο να συνδέει το Χαριποτερικό σύμπαν με την πραγματικότητα. Ήταν λοιπόν μονόδρομος για μένα η επιδίωξη να συναντήσω τον “εγκέφαλο” πίσω από αυτήν. Κυρίες και κύριοι ο Νίκος Φόβος. (Ακολουθούν πολλά – πολλά σπόιλερ).

Πως ξεκίνησες να διαβάζεις Χάρι Πότερ;

Το πρώτο βιβλίο ήταν δώρο από τη νονά μου, όταν ήμουν γύρω στα εφτά. Τότε στα μικράτα μου είχα ροπή προς τη λογοτεχνία και το ξεκοκκάλισα. Είχα την τύχη να είμαι – νομίζω – στην κατάλληλη ηλικία, σχεδόν ίδια με του Χάρι. Κατόπιν, περίμενα τα επόμενα βιβλία όπως όλοι, καθώς και τις ταινίες. Αναγκαίο κακό. Η πρώτη ταινία ήταν και το πρώτο σοκ, αρκετά τρομακτική εννοώ. Θυμάμαι τις αντιδράσεις στην αποκάλυψη του Βόλντεμορτ, ήμασταν όλοι στην αίθουσα πιτσιρίκια, ηλικίες πολύ μικρές. Γενικά οι ταινίες ήταν μια κακή παρένθεση. Τα βιβλία, έπεσαν σε κακό timing.

Γιατί το λες αυτό;

Επειδή τότε δεν ήταν της μόδας οι σειρές. Έπρεπε ανά έτος να έχουμε και μια σαιζόν.  Πολλά σημαντικά πράγματα έμειναν απέξω και μπήκαν διάφορα ανούσια, για το θεαθήναι.

Συμμετείχες σε καμιά ομάδα τότε;

Μέχρι να διαβάσω και το τελευταίο, ήμουν εγώ και το βιβλίο. Δεν είχα μοιραστεί με κανέναν το πόσο μου άρεσε, ούτε καν στο σχολείο, η παρέα μου δεν ήταν τόσο δεκτική. Στην τρίτη Λυκείου έκανα το μεγαλύτερο τεστ αυτοσυγκράτησης. Το καλοκαίρι του 2007 που κυκλοφόρησαν “Οι κλήροι του θανάτου” ετοιμαζόμουν για Πανελλήνιες. Το πήρα και  το άφησα στο ράφι. Έδωσα το τελευταίο μάθημα και ύστερα απόλαυσα το βιβλίο μου για ένα σαββατοκύριακο.

Πέρασες;

Ναι, στη δεύτερη επιλογή μου, στη Θεσσαλονίκη, σε Οικονομικό τομέα. Τώρα αντιλαμβάνομαι πως στα δεκαεφτά, λίγοι ξέρουν τι πραγματικά θέλουν. Είναι όμως επιρρεπείς σε αυτό που θέλει το περιβάλλον τους. Προσωπικά, με ενδιαφέρουν κι άλλα πράγματα, ίσως τα επιχειρήσω κάποια στιγμή.

Ας επιστρέψουμε στον Χάρι. Το μεγάλο πλήγμα για μένα ήταν ο θάνατος του Σείριου.

Δεν το κατάλαβα ποτέ αυτό. Προσωπικά τον Σνέιπ βάζω πάνω από όλους γιατί τον γνωρίσαμε και περισσότερο, ενώ τον Σείριο, πολύ αποσπασματικά. Δεν πρόλαβα να ταυτιστώ μαζί του. Ήταν και λίγο ‘κρύος’ σαν θάνατος. Η κατάληξη του Σνέιπ σου έβγαζε συναίσθημα έτσι όπως παρουσιάστηκε, δε γινόταν να μη ‘λυγίσεις’. Κατά γενική παραδοχή και ο θάνατος του Σείριου ήταν συγκινητικός, εγώ ίσως το βλέπω αλλιώς.

Το τελευταίο βιβλίο θεωρώ πως έδωσε απαντήσεις σε πολλά.

Ισχύει αλλά δεν σκότωσε εκείνον που έπρεπε, τον Χάρι Πότερ. Θα ήταν ίσως πιο φυσιολογικό κλείσιμο με βάση την ιστορία, να θυσιαστεί. Γενικά η Ρόουλινγκ έχει κάνει κάτι ασύλληπτο. Σαφώς έχει επιρροές κι από τον Τόλκιν ας πούμε, αλλά εκείνη έχει τέτοιο χάρισμα γραφής, που ακόμη κι αν δεν έχεις επαφή με τα βιβλία, η πλοκή της θα σε ρουφήξει. Ξέρω πάρα πολύ κόσμο που έχει διαβάσει μόνο Χάρι Πότερ και τίποτε άλλο. Όπως και κόσμο που ξεκίνησε να διαβάζει λογοτεχνία μετά τον Χάρι. Έχει περάσει τόσα ωραία μηνύματα.

Θα ήθελα να μου πεις πως σκέφτηκες τον τίτλο “Κομμάτια Ναγκίνι”.

Αφού διάβασα το βιβλίο είχα κάποιες απορίες κι ήθελα “να πω τον πόνο μου”. Βρήκα λοιπόν κάποιες ομάδες κι έτσι μπήκα στο διαδραστικό κομμάτι. Ήμουν σε ένα φόρουμ που πήγε καλά, γνωριστήκαμε και με τα παιδιά εκεί. Τότε ξεκίνησα να γράφω κάτι δικό μου, να φτιάχνω κάποιες εικόνες, σχετικά με λογοπαίγνια. Η σελίδα ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2012 και απευθυνόταν σε πολύ “καμένους” όπως εγώ, όχι μόνο με τον Χάρι Πότερ αλλά και γενικά με την ποπ κουλτούρα. Αφού τα εξάντλησα όλα, άρχισα να καταπιάνομαι με την επικαιρότητα καθώς μεγαλώνοντας, ασχολήθηκα περισσότερο. Ο Χάρι δεν είναι παιδικό βιβλίο, ούτε απλά ένας μάγος που κουνάει ένα ραβδάκι. Είναι πολλά παραπάνω. Στην ουσία είναι ο κόσμος μας υπό το πρίσμα του φανταστικού. Βλέπουμε κι εκεί διαφθορά στην κυβέρνηση, διαφθορά στον Τύπο, ρατσισμό.. Όλα αυτά τα σκέφτηκα μετά που διάβασα τα βιβλία. Τότε το έβλεπα σαν καθαρή φαντασία αλλά υπήρχαν πάρα πολλά μηνύματα που περνούσαν μέσα μας υπογείως. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που να έχει διαβάσει τα βιβλία και να έχει οποιαδήποτε ρατσιστική αντίληψη. Το ακριβώς αντίθετο. Δεν νομίζω πως είναι τυχαίο. Θα ρωτήσει κανείς, μπορεί μια σειρά βιβλίων να σου καθορίσει την κοσμοθεωρία; Σε μεγάλο βαθμό πιστεύω πως ναι. Αν τα διαβάσεις στην ευαίσθητη ηλικία της εφηβείας, έστω και υποσυνείδητα, θα συμβεί. Τα βιβλία έχουν και το εξής “μαγικό”: Ναι μεν έβλεπες τη σκληρότητα του πραγματικού κόσμου, είχες όμως το καταφύγιο του Χόγκουαρτς, το οποίο σου προσέφερε το μεταφυσικό και σου δημιουργεί κι ένα αίσθημα ασφάλειας. Στην πράξη βέβαια, μόνο ασφαλές δεν ήταν το Χόγκουαρτς, έχεις όμως τουλάχιστον τους τοίχους και τα προστατευτικά ξόρκια.

Υπάρχει κι ένας Ντάμπλντορ βέβαια..

Αν κι αυτός ήταν που έφερνε σε επισφαλή θέση τη Σχολή, τελικά ναι. Από που να το πιάσουμε; Από τις επιλογές του στους καθηγητές; Από το γεγονός πως άφηνε το Χάρι να βγάζει πάντα το φίδι από την τρύπα; Από το ότι μόνο στο τέλος του εξηγούσε γιατί έκανε αυτά που έκανε; Όπως ο Βόλντεμορτ “φρόντισε” για τη διαπαιδαγώγηση του Χάρι προσπαθώντας να τον ξεκάνει στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς, – αφήνοντας να τελειώσουν τα μαθήματα πρώτα – έτσι κι ο Ντάμπλντορ δεν του έδινε “μασημένη τροφή” σε βαθμό εκνευριστικό μερικές φορές. Ο Ρον τα’χε πάρει στο τελευταίο βιβλίο και με το δίκιο του. Σίγουρα του διαμόρφωσε τον χαρακτήρα σε πολύ μεγάλο βαθμό με το όποιο ρίσκο περιείχε αυτό.

Πίσω στη σελίδα.

Όταν την ξεκίνησα, δεν μπορούσα να φανταστώ αυτό που θα γίνει. Ούτε είχα συνειδητοποιήσει πόση “εφαρμογή” έχει ο κόσμος του Χάρι Πότερ στη δική μας πραγματικότητα. Το ανακάλυψα βλέποντας τι γίνεται γύρω μου και φέρνοντας στο μυαλό μου τι γινόταν στα βιβλία. Ο τίτλος προέκυψε από ένα καθαρό λογοπαίγνιο. Το όνομα δεν βοηθά πρακτικά γιατί είναι ουδέτερο. Έψαχνα μια εικόνα για τη σελίδα κι ήθελα κάτι με τον Σνέιπ, επηρεασμένος από το τελευταίο βιβλίο. Έψαξα πολύ για να βρω μια εικόνα και την βρήκα στο ίντερνετ. Μου άρεσε, την δανείστηκα και προσπάθησα να βρω ένα λογοπαίγνιο με την Ναγκίνι.

Πόσα μέλη έχει;

Γύρω στις 50.000 Θεωρώ πως έχει αυτήν την επιτυχία γιατί ναι μεν υπάρχει το στοιχείο του χιούμορ, αλλά είναι και πολύ πρόσφορο το έδαφος. Είναι πολύ εύκολο να γίνουν παραλληλισμοί με υπαρκτά, δικά μας πρόσωπα. Ειδικά σε ότι έχει να κάνει με την επικαιρότητα. Έχει πολύ “ψωμί”. Ίσως βοηθάει και η χώρα…

Έχεις συνεργάτες ή τα κάνεις όλα μόνος σου;

Σαν σωστός αντικοινωνικός άνθρωπος, δεν έχω απολύτως κανέναν. Στην αρχή, που το μόνο που έκανα ήταν να παραλληλίσω τραγούδια, σειρές και celebrities ήθελε αρκετή ώρα, ψάξιμο και πολλή φαιά ουσία. Από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με την επικαιρότητα όλα βγαίνουν αβίαστα και σε λιγότερο χρόνο, εκτός από τα βίντεο. Το θέμα είναι πως τα βιβλία με έχουν κάνει να ασχοληθώ περισσότερο με την επικαιρότητα από όσο πριν. Θα πρέπει να ξέρω τι γίνεται για να έχω υλικό. Αυτό σημαίνει πως έχω πολύ πιο σφαιρική εικόνα της μίζερης ελληνικής πραγματικότητας, συμβάλλει η σελίδα σε αυτό.

Γιατί λες πως είσαι αντικοινωνικός;

Επειδή είμαι. Θεωρώ τον εαυτό μου ένα “πιο καλόβολο” Σέβερους. Έχω λίγους ανθρώπους στη ζωή μου, πολύ λίγους. Από επιλογή. Κι ένας από τους λόγους που ταυτίστηκα πάρα πολύ με τον Χάρι Πότερ είναι πως όπου δεν με κάλυπταν οι ανθρώπινες σχέσεις της πραγματικότητας, με κάλυπτε αυτός.  Δεν είναι και ότι πιο υγιές, αν το δεις ψυχρά, αλλά έτσι έγινε.

Στην ερώτηση γιατί μου αρέσει τόσο ο Χάρι Πότερ, απαντώ πως πέρα από την πλοκή, το χιούμορ, τη γραφή, ταυτίζομαι επειδή πάρα πολλές φορές έχω νιώσει ακριβώς όπως εκείνος.  

Τα βιβλία τα έχουν όλα αυτά και στις σωστές δόσεις. Τα υπόλοιπα δεν τα καταλαβαίνει κάποιος εύκολα, πρώτον γιατί μπορεί να μην έχει έρθει σε παρόμοια θέση και γιατί δεν αντιλαμβάνεται πως μπορούν κάποια βιβλία να σε φέρουν σε τέτοια ταύτιση με κάτι τόσο σκληρά υπαρκτό. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι ο Ρον, στο κομμάτι του “φευγάτου” και του κωμικού. Κι έτσι είμαι με τους δικούς μου ανθρώπους. Στον έξω κόσμο είμαι Σέβερους, με την έννοια της εσωστρέφειας, όχι του bulling. Το να θες να κάνεις άλλους να γελάνε κρύβει πολλά για σένα. Δεν είναι απλό. Πολλοί κωμικοί – χωρίς να θέλω να συγκριθώ – στην προσωπική τους ζωή είναι αλλιώς. Πολύ σοβαροί, στα όρια ίσως της κατάθλιψης.

Αυτό είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Κάποιοι το χρησιμοποιούν για να “διαφύγουν” και να προσφέρουν χαρά και κάποιοι το χρησιμοποιούν ως όπλο, για να πληγώσουν. Θεωρώ το πρώτο πολύ πιο υγιές. Η σελίδα έχει τρελούς fan και δικαίως γιατί το χιούμορ της είναι ψαγμένο.

Το κακό με τα social είναι ότι ελάχιστες σελίδες έχουν πρωτότυπο περιεχόμενο. Ότι κι αν είναι αυτό. Οι περισσότερες απλά αναπαράγουν, με την εύκολη λύση της αντιγραφής ή της “σίγουρης” πλάκας. Αν για κάτι είμαι περήφανος, είναι το ότι η σελίδα έχει πρωτότυπο περιεχόμενο. Ξέρω πως το “Κομμάτια Ναγκίνι” δεν θα φτάσει ποτέ τρελά νούμερα καθώς είναι πολύ συγκεκριμένο το περιεχόμενό της αλλά και η σειρά του Χάρι Πότερ είναι πια λίγο εκτός μόδας. Πέρασαν τα χρόνια, τελείωσαν τα βιβλία και οι ταινίες. “Τα φανταστικά πλάσματα” ούτε καν τους φαν δεν έχουν αγγίξει, πόσο μάλλον κάποιον ουδέτερο.

Νομίζω πως το δεύτερο ήταν πιο καλό από το πρώτο.

Ισχύει. Δεν είμαι σίγουρα αν ήταν όντως πιο καλό ή αν απλά “έπεσαν” οι προσδοκίες μας.

Το θέμα είναι πως όσοι έχουν διαβάσει τα βιβλία – κι εγώ επίσης – τα ξαναδιαβάζουν και πάντα ανακαλύπτουν κάτι καινούριο.

Αυτό συμβαίνει γιατί η Ρόουλινγκ δεν έχει αφήσει τίποτα στην τύχη. Κάθε φορά βρίσκεις περισσότερες “συνδέσεις” και πολλές, μικρές λεπτομέρειες που φυσικά δεν εμφανίστηκαν ποτέ στις ταινίες, οι οποίες είναι “ορμώμενες” από προηγούμενα βιβλία. Κι αυτό δείχνει πόσο πολύ μελέτησε και πόσο σχεδίασε και την τελευταία λεπτομέρεια, κάτι εξωφρενικά δύσκολο. Ο κόσμος του Χάρι Πότερ έχει τρομερή έκταση και προοπτικές. Το να καταφέρεις να το κοντρολάρεις όλο αυτό σε εφτά βιβλία είναι κατόρθωμα, ειδικά εφόσον κράτησε το επίπεδο πολύ ψηλά, μέχρι το τελευταίο. Κι έμεινε εκεί. Δεν έγραψε τίποτε άλλο κι ελπίζω να μην το κάνει. Οφείλω να σημειώσω και το βιτριολικό της χιούμορ, που με βοηθά ιδιαίτερα στη σελίδα. Άπειρες ατάκες.

Νομίζω πως ο Ρον (μια που λέμε για χιούμορ) είναι αρκετά υποτιμημένος.

Στις ταινίες θεωρώ πως υποκριτικά, ήταν ο καλύτερος. Τις έχω δει άπειρες φορές, ξανά και ξανά. Όσο κι αν δεν με “γεμίζουν” έχω την ανάγκη να τις δω, ειδικά τα Χριστούγεννα. Στις πρώτες με κερδίζει ξεκάθαρα η Ερμιόνη, είναι ακριβώς όπως εκείνη των βιβλίων. Στις τελευταίες, που υπάρχουν περισσότερες απαιτήσεις ο Ρον στεκόταν καλύτερα υποκριτικά. Σαφώς έχουν εξελιχθεί και οι τρεις σε πολύ μεγάλο βαθμό, πράγμα λογικό καθώς συνυπήρξαν με “τέρατα” της υποκριτικής, την βρετανική αφρόκρεμα. Αυτό κι αν είναι ευλογία. Πέραν του ότι έχουν ζήσει αυτά τα παιδιά – την ταύτισή τους με τους ρόλους – είναι το τι εικόνες έχουν από τους άλλους.

Πως σου φάνηκε το anniversary;

Ούτε κρύο ούτε ζέστη. Δε νομίζω πως θα με κερδίσει κανένα anniversary όσο καλό κι αν είναι. Δεν έχει να προσφέρει κάτι. Είναι ξεκάθαρη επίκληση στο συναίσθημα. Χτυπάει κατευθείαν στη νοσταλγία. Θεωρώ πως έγινε πολύ νωρίς. Βέβαια είχαμε πολλές απώλειες, αλλά τελικά, δεν μαζεύτηκαν και πολλοί. Δεν είδαμε τον Ντάμπλντορ, την Μακ Γκόναγκαλ.. Μου φάνηκε επίσης πολύ επιφανειακό το αφιέρωμα στους θανόντες. Θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο σε διάρκεια και με περισσότερους ηθοποιούς. Ασχολήθηκε περισσότερο με τους σκηνοθέτες.

Ο Νέβιλ μίλησε ελάχιστα και είναι από τους χαρακτήρες που είχαν τη μεγαλύτερη εξέλιξη.

Όντως και προφανώς ήταν από τα πράγματα που η Ρόουλινγκ είχε σχεδιάσει εξ αρχής. Για να είμαι ειλικρινής, η σκηνή που στέκεται μπροστά στον Βόλντεμορτ και μιλά δεν με έπεισε, μου φάνηκε λίγο επιτηδευμένη.

Ήταν κρίμα που στους “Κλήρους” δεν είδαμε τη στιχομυθία Χάρι – Βόλντεμορτ.

Πραγματικά κι αυτό δεν βοήθησε καθόλου στο να καταλάβουν τι έγινε όσοι δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία. Όπως επίσης το γεγονός πως στην ταινία η τελική μάχη έγινε έξω από τη Σχολή, ενώ στο βιβλίο, στη Μεγάλη Τραπεζαρία, όπου πέθανε και η Μπέλατριξ. Δεν είδαμε την αντίδραση του Βόλντεμορτ σε αυτό. Θα ήθελα κάποια στιγμή να το κάνουν σειρά.

Τι μηνύματα έχεις δεχτεί στη σελίδα;

Έχω δεχτεί πολλά πολιτικού μίσους, ότι δηλαδή κάνω προπαγάνδα. Βλέπεις, “πρέπει” να υπάρχει ένα δίπολο. Αν κατηγορείς τον έναν, είσαι με τον άλλον. Γενικά στην Ελλάδα πρέπει να υπάρχει το άσπρο-μαύρο. Ή είσαι αυτό, ή είσαι το άλλο. Δεν μπορείς απλά να έχεις λίγο πιο αποστασιοποιημένη και ουδέτερη στάση. Πρέπει να τα βλέπουμε όλα οπαδικά. Δεν νομίζω πως θα αλλάξει ποτέ αυτό. Το συντηρούμε. Θυμάμαι ένα σκηνικό, όταν είχα σχολιάσει μια σελίδα. Εκείνος που την είχε μου έστειλε ένα απειλητικό μήνυμα του στυλ “άραξε στα κυβικά σου γιατί μπορώ να σου κλείσω τη σελίδα”.

 Που θα ήθελες να φτάσει το “Κομμάτια Ναγκίνι”;

Στη Βουλή! Νομίζω πως είναι μια χαρά εδώ που βρίσκεται και ήδη έφτασε πολύ παραπέρα από όσο περίμενα. Δεν είχα ποτέ τα μέσα να την προωθήσω, η σελίδα έγινε γνωστή από στόμα σε στόμα. Μου αρκεί που για ένα μεγάλο κομμάτι της δικής μου γενιάς Χάρι Πότερ είναι μέρος της καθημερινότητας. Αυτό με γεμίζει. Όσο έχω κουράγιο θα το συνεχίσω κι όσο πάει. Άλλωστε, την βλέπω σαν “παιδί” μου πια. Κλείνει τα δέκα χρόνια φέτος κι αν την σταματήσω, όπως μου έχουν πει κάποιες φορές, θα είναι σαν να αποκληρώνω το παιδί μου. Είναι καταφύγιο και για μένα. Συχνά πλέον γράφω τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου. Υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο.

Το Διαβάσαμε “Κομμάτια Ναγκίνι” – Η ευφάνταστη σελίδα της Harry Potter Generation