Κι η μυλωνού τον άντρα της…

 Η Αννα Βίσση στο Ιδρυμα Νιάρχου (ΙΣΝ), κορωνίδα, κοινώς κορόνα στο κεφάλι του φετινού οχταήμερου φεστιβάλ του Ιδρύματος, με τις πολλές…
και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις του: που υποκλίθηκαν όμως, από μιαν άποψη, στη συναυλία της ποπ σταρ, αφού της δόθηκε η τελευταία μέρα του φεστιβάλ. Αλλοτε ίσως γινόταν κάποιος ντόρος· τώρα, περίπου μούγκα: σχεδόν δεν μαθεύτηκε η συναυλία· ίσως επειδή κυριάρχησε η σκέψη «πού να τα βάζεις τώρα και με το Ιδρυμα Νιάρχου», παρά γιατί δόθηκε έμφαση στον υψηλής στάθμης κύκλο εκδηλώσεων, όχι μόνο αυτόν αλλά γενικότερα του ΙΣΝ.

Κι όμως, γι’ αυτό ακριβώς θα ’πρεπε να γίνει ο ντόρος, η ελάχιστη κουβέντα για τον αισθητικό πολτό που παριστάνει την πολυφωνία, την πολυσυλλεκτικότητα, την πολιτιστική ανεξιθρησκία –αντίστοιχη της αυτόχρημα ύποπτης ιδεολογικής ανεξιθρησκίας.

«Νομίζω ότι η ταυτότητα του δικού μας φεστιβάλ είναι ακριβώς αυτός ο ανοικτός χαρακτήρας, το γεγονός ότι δεν βάζουμε παραπετάσματα, συγκεκριμένες γραμμές, δεν λέμε “εδώ αρχίζω κι εκεί τελειώνω και δεν με ενδιαφέρει τίποτε έξω από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο”» έλεγε στο Βήμα (10.6.18) η διευθύντρια Επικοινωνίας του ΙΣΝ Λένια Βλαβιανού. Και πρόσθετε η καλλιτεχνική διευθύντρια του ΙΣΝ Μίλυ Πασχάλη: «Αλίμονο αν κάναμε εκδηλώσεις για μια μόνο συγκεκριμένη μερίδα κοινού, για όσους, ας πούμε, λατρεύουν την όπερα ή την ελληνική μουσική».

Δεν θεωρώ πως είμαι «συγκεκριμένη μερίδα κοινού», ακούω και κλασική και ροκ και τζαζ, και ξένη παραδοσιακή και ρεμπέτικο και δημοτικό και λαϊκό και ελαφρό, δεν φτάνω όμως, με το συμπάθιο, π.χ. στην Αννα Βίσση.

Πρωτοπόρος σ’ αυτήν τη σύγχυση κριτηρίων ήταν ο εικονοκλάστης από μιαν άποψη Μάνος Χατζιδάκις, μ’ εκείνη την τάχα παιγνιώδη και προβοκατόρικη προβολή-επιβολή του Γιάννη Φλωρινιώτη. Και ακολούθησε το Μέγαρο (που εκεί κι αν βαρούσαμε προσοχές, και κάναμε γαργάρα τα μύρια όσα!) με ουκ ολίγα παραπροϊόντα της καλλιτεχνικής σκηνής, που αναβάπτιζαν, κοινώς ξέπλεναν, την όποια καριέρα τους στα μάρμαρα, τους πολυελαίους και τα μπρούντζα. Πάθαμε έτσι μιθριδατισμό.

Ετσι θ’ ακούσουμε τον Σεπτέμβρη στο Ηρώδειο, με τις ευλογίες του ΚΑΣ (εκτός φεστιβάλ μεν, στο Ηρώδειο δε) τον Τόλη Βοσκόπουλο, που θα γιορτάσει, διάβασα, 60 χρόνια στο τραγούδι-του.

Αντε και στον Λευτέρη Πανταζή, στην Αντζελα Δημητρίου… Τόσα Ιδρύματα, Μέγαρα και Ωδεία, όλοι χωράνε.

 Γιάννης Η. Χάρης

“Εφημερίδα των Συντακτών”