Κίττυ Παϊταζόγλου – “Η Τέχνη είναι λύτρωση και παρηγοριά”

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στη “Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.” της Λένας Κιτσοπούλου, στο θέατρο ‘Ζίνα’. Στο iart.gr μοιράζεται σκέψεις και προβληματισμούς. Κυρίες και κύριοι, η Κίττυ Παϊταζόγλου..

Πως βρέθηκες στη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.;

Ήταν στην πρώτη καραντίνα, μόλις είχαμε τελειώσει με την Ελένη Ευθυμίου, στο Εθνικό, το “Και τώρα ο κόσμος”. Μου τηλεφώνησε η Δήμητρα με την οποία γνωριστήκαμε στην ‘Άλκηστις” της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Μου είπε ότι ήθελε να ανεβάσει το έργο γιατί αισθανόταν πως έχει πάρα πολλά να πει σήμερα και ήθελε να το κάνει μαζί μου. Στην αρχή αρνήθηκα, δεν ήθελα να κάνω μονόλογο, με φόβιζε. Ενδόμυχα, αισθάνομαι πως δεν είναι προς όφελος του ηθοποιού να είναι μόνος του. Μου αρέσει περισσότερο όταν σχετίζεσαι και με άλλους πάνω στη σκηνή. Υπήρχε άλλος ένας φόβος. Γνώριζα τηΜαρία Πρωτόπαππα που το είχε παίξει παλαιότερα, είναι πολύ αγαπημένος άνθρωπος, μάλιστα θα συνεργαστούμε ξανά στο μέλλον. Ήταν ‘ανατριχιαστική’ στο προηγούμενο ανέβασμα του έργου, μάλιστα, το είχαν ‘χτίσει’ μαζί με τη Λένα Κιτσοπούλου. Είχε πολύ νόημα και τότε. Φοβήθηκα να το κάνω, στον απόηχο όχι απλά της επιτυχίας της Μαρίας, αλλά στο συγκλονιστικό παίξιμό της. Η Δήμητρα επέμενε να το ξαναδιαβάσω. Άρχισα να σκέφτομαι ότι αφού το φοβάμαι τόσο πολύ, θα πρέπει να έρθω αντιμέτωπη με αυτό. Την έκθεση, τη μοναξιά, το γεγονός ότι δεν έχεις κανέναν άλλον πάνω στη σκηνή. Πρέπει μόνη μου να το επικοινωνήσω. Αποφάσισα να ρισκάρω, τώρα, μέσα στην οικονομική κρίση, την  πανδημία. Είπα ‘πάμε κι ότι γίνει’. Η παράσταση θα ανέβαινε πέρσι, κάτι που δεν έγινε. Είχαμε ξεκινήσει κάποιες πρόβες από τότε, οπότε είπα “ας το κάνω κι ας φάω τα μούτρα μου. Δεν πειράζει”.

Ποιά η άποψή σου τώρα;

Δεν μπορώ να πω ότι ταυτίστηκα αμέσως με αυτήν τη γυναίκα. Ήθελα – και το συζητήσαμε με τη Δήμητρα – να μην ξεκινήσουμε την ιστορία μιας γυναίκας η οποία βρίσκεται από την αρχή σε αυτήν την κατάσταση. Να δούμε ένα σύγχρονο, νέο κορίτσι το οποίο μπορεί να τα κάνει όλα, τέλεια, που έχει τις ικανότητες για αυτό αλλά πάντα, κάτι δεν φτάνει. Κάπου, δεν βρίσκει το νόημα, πουθενά. Θέλει πολύ να σχετιστεί με τους άλλους αλλά απλά, δεν γίνεται. Κάτι που συμβαίνει τώρα, είναι πάρα πολύ σύγχρονο. Ξεκινά πολύ θετικά, ‘εδώ είμαι, θα βγω, θα γνωρίσω ανθρώπους, θα μορφωθώ, θα είμαι η καλύτερη στη δουλειά μου, θα τα κάνω όλα τέλεια’ και φτάνει στο σημείο που σκάει σε τοίχο, που όλα της λένε ‘όχι, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα εδώ’. Κι αυτό επίσης συμβαίνει τώρα, είναι ο λόγος που το καταλαβαίνω τόσο απόλυτα.

Ξεκίνησες την υποκριτική στο Λύκειο.

Ναι, ο φιλόλογος Νίκος Μακαρόνης,  που είχε μεγάλο μεράκι και αγάπη για το θέατρο οργάνωσε μια θεατρική ομάδα και ανεβάζαμε παραστάσεις στο τέλος κάθε χρονιάς. Κάναμε συνέχεια πρόβες κι εκεί αισθάνθηκα πως είχε νόημα αυτό το πράγμα, καθώς μας έφερε σε επαφή με την αρχαία τραγωδία. ‘Βάκχες’, ολόκληρη την ‘Ορέστεια’… Είχα πει τότε στη μητέρα μου πως αν δεν με άφηναν να συμμετάσχω, δεν θα άνοιγα βιβλίο! Όλο αυτό με γέμιζε περιέργεια, το πως είμαι με άλλους ανθρώπους, σε αυτή τη συνθήκη. Ένιωθα επίσης ότι ανακάλυπτα πολλά περισσότερα για την ανθρώπινη φύση, τόσο για τους άλλους όσο και για τον εαυτό μου. Τελειώνοντας το σχολείο έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό, δεν πέρασα κι έδωσα εξετάσεις στη Νομική, που πέρασα. Τότε ξεκίνησε το παραλήρημα, που πάω, τι κάνω.

Σπούδασες υποκριτική και νομική. Το κάθε ένα από μόνο του είναι πολύ δύσκολο. Πως πήρες και τα δυο πτυχία;

Τελείωσα τη Νομική στα έξι χρόνια, αυτό το πτυχίο το πήρα πολύ μετά. Η υποκριτική παρεμβλήθηκε. Δεν ξέρω πως έγινε. Από ένα σημείο και μετά σταμάτησα να παρακολουθώ στη Νομική, πήγαινα απλώς κι έδινα εξετάσεις. Αυτό το παράλληλο τρέξιμο μ’ άρεσε, με έκανε να νιώθω πολύ ζωντανή, μου έδινε δύναμη. Άλλωστε η Νομική είναι φοβερή επιστήμη, θεωρητικά. Απλά πρακτικά, δεν είναι για μένα. Όσο κι αν μου άρεσαν τα ποινικά και τα εγκληματολογικά, ήθελα να ασχοληθώ με τον άνθρωπο, το Δίκαιο και το Άδικο, επί της ουσίας. Νομίζω πως αυτή ακριβώς η περιέργεια για τον άνθρωπο και τη θέση του στη ζωή και στην κοινωνία με έστρεψε στην Υποκριτική. Προφανώς δεν μπορείς να τα κάνεις και τα δυο, πρέπει κάποια στιγμή να πάρεις μια απόφαση. Νομίζω όμως πως είχε ήδη παρθεί.

Πως αντέδρασε το περιβάλλον σου;

Ο πατέρας μου είναι δικηγόρος, ήταν δύσκολο να διαχειριστεί αυτήν μου την απόφαση. Όμως, οι γονείς μου με στήριξαν. Φυσικά υπήρχαν πισωγυρίσματα, φυσικά κάθε φορά που δεν έχω δουλειά με ρωτούν αν θέλω να επιστρέψω στη δικηγορία, αλλά δεν μπορώ να ασχοληθώ πλέον με αυτό. Πιστεύω πως χρειάστηκαν αρκετό χρόνο και λόγω της ανασφάλειας, – καθώς τρεις φορές το χρόνο ψάχνεις για δουλειά στο θέατρο – αλλά έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα ούτε για τους δικηγόρους είναι εύκολο. Έχω πολλούς φίλους και βλέπω πόσο παλεύουν, σε όλα τα επίπεδα.

Έχεις πει ότι ‘είσαι απογοητευμένη από τον κόσμο αλλά παραμένεις αισιόδοξη”.  Ισχύει;

Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος αλλά όταν είσαι υπερβολικά αισιόδοξος για τους ανθρώπους, πολύ εύκολα μπορούν να σε πληγώσουν ή να σε ακυρώσουν. Χρειάζεται θεωρώ μια καλύτερη διαχείριση. Μικρή δυσκολευόμουν πολύ να βάλω όρια. Τότε τα δίνεις όλα και λες ‘να πάρω κι εγώ κάτι πίσω;” Όταν δε στο δίνουν, γκρεμίζεται ο κόσμος σου. Το καλύτερο βρίσκεται στο ενδιάμεσο. Μεγαλώνοντας σταμάτησα να απαιτώ τα πάντα από τους άλλους, μόνο και μόνο επειδή εγώ έδινα τα πάντα. Συνειδητοποίησα πως μια σχέση χτίζεται σιγά – σιγά. Έχει να κάνει και με την ενηλικίωση, αλλιώς είσαι ένας αιώνιος έφηβος, που είναι υπέροχο βέβαια, προσωπικά θα το ήθελα αυτό για μένα,  αλλά δε γίνεται. Κάποια στιγμή πρέπει να αναλάβεις τις ευθύνες του εαυτού σου και σε σχέση με τον κόσμο. Να μην περιμένεις τα πάντα, γιατί φυσικά, απογοητεύεσαι.

 Έχεις κάνει και κλασικό και σύγχρονο θέατρο, όχι όμως κάτι ‘εύκολο’.

Και ναι και όχι, ανάλογα τη στιγμή. Μπορεί σε στιγμή που κυλάνε όλα με φοβερή ροή να έρθει το πιο δύσκολο κλασικό κείμενο και κάπως, να είσαι ήδη προετοιμασμένος για να μπεις στα βαθιά. Άλλες φορές, να είσαι σε μια πιο ‘κλειστή’ φάση, να έρθει ένα σχετικά εύκολο κείμενο και να ζοριστείς. Νομίζω ότι έχει να κάνει – εκτός από το κείμενο – με το που βρίσκεσαι εσύ, στη ζωή σου. Χαίρομαι γιατί έχω δουλέψει με ανθρώπους που είναι φτασμένοι, αναγνωρισμένοι, με δική τους οπτική για τα πράγματα, όπως ο Θωμάς Μοσχόπουλος και η Κατερίνα Ευαγγελάτου, αλλά και με πολύ νεότερους, πράγμα που μου αρέσει εξίσου πάρα πολύ. Τώρα με τη Δήμητρα, την Ελένη Ευθυμίου που είναι φανταστικός άνθρωπος, τη Σοφία Πάσχου και την ομάδα της ‘Το Πατάρι”, όπου ξαναγυρνάω πάντα καθώς αισθάνομαι πως κάτι εκεί με προσδιορίζει πολύ. Μου αρέσει να πειραματίζομαι και με ανθρώπους της ηλικίας μου αλλά και να αφήνομαι στο όραμα κάποιου που ξέρει ακριβώς τι θέλει να κάνει.

Είσαι γλυκιά, νέα και στη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. γίνεσαι ένα πλάσμα άγριο, όχι από επιλογή, αλλά λόγω συνθηκών. Το θαυμάζω αυτό στους ηθοποιούς, αλλά πρέπει να είναι δύσκολο.

Μου αρέσει η μεταμόρφωση και όταν υπάρχουν οι άνθρωποι που σε οδηγούν σε αυτό λες “πάμε κι ότι γίνει”.

Οι συνεργασίες που έχεις κάνει είναι από επιλογή κυρίως.

Δεν συμβαίνει πάντα, αλλά συνήθως. Επιλέγω αλλά φαντάζομαι πως με επιλέγουν και οι άνθρωποι που βλέπουν ότι μπορούμε να συνεννοηθούμε. Φυσικά έχω κάνει και δουλειές όπου η ψυχή μου δεν ήταν απόλυτα ‘εκεί’ γιατί, πρέπει να βιοποριστούμε κάπως. Δεν έχω ούτε την πολυτέλεια ούτε θα ήθελα να κάθομαι αντί να κάνω κάτι που δεν με ικανοποιεί 100%. Δούλεψα με ανθρώπους που αρχικά σκεφτόμουν πως θα υπήρχε δυσκολία στη συνεννόηση, με έχουν εκπλήξει πολύ θετικά κι έχω περάσει τέλεια. Έχει συμβεί και το αντίθετο. Γενικά, δυσκολεύομαι να υπάρξω σε πρόβα με συμπεριφορές που φτάνουν στο όριο της αγένειας, της προσβολής. Φυσικά υπάρχουν πολύ δύσκολες πρόβες, με εντάσεις της στιγμής. Αλλά επαναλαμβανόμενες τέτοιες συμπεριφορές δεν μπορώ να τις ανεχτώ για πολύ, πια. Μικρή ήμουν πιο ανεκτική, τώρα θεωρώ πως δεν υπάρχει λόγος να το κάνω.

Μιλώντας για πρόβες, είναι δύσκολο για το θεατή να συλλάβει τι γίνεται μέχρι να ανέβει η παράσταση.

Μπορώ να σου πω ότι στις πρόβες γίνεται το ‘ψάξιμο’. Ανακαλύπτεις και τα καλά σου και τα σκοτάδια σου. Αυτό φέρνει και θυμό και πόνο και όλα όσα σημαίνει το να βγάζεις πράγματα που δεν σου αρέσουν. Έχεις χτυπήσει φλέβα σε κάτι με το οποίο πρέπει να αναμετρηθείς. Πάντα για μένα – και το έχουμε συζητήσει με την Σοφία Πάσχου – έρχεται μια στιγμή στην πρόβα όπου αποσυντονίζεσαι πλήρως. Μετά πρέπει να πεις ‘όχι, μπορώ να το διαχειριστώ’ και να πας στο επόμενο επίπεδο. Συνήθως είναι καλό γιατί σημαίνει πως αναμετράσαι με κάτι αληθινό. Δεν θεωρώ ότι το θέατρο πρέπει να είναι ψυχανάλυση, δε γίνεται όμως να μη βάζεις κομμάτια του εαυτού σου. Αλλιώς είναι πολύ επιφανειακό και δεν θα αφορά κανέναν.

Είχες τέτοιες στιγμές στη  Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.;

Συνέχεια. Κι εγώ και η Δήμητρα έχουμε ισχυρά ‘θέλω’. Διαβάζοντας το κείμενο, ήμουν κάθετη σε κάποια πράγματα κι η Δήμητρα σε κάποια άλλα. Οπότε, όταν αυτά συγκρούονταν στην πρόβα, έπρεπε να βρούμε πως θα προχωρήσουμε. Κάποια από τις δυο έπρεπε να μαλακώσει, να πει ‘εντάξει, σε εμπιστεύομαι, αφαιρώ από μένα για να δούμε που με πας εσύ’. Αυτό έγινε με πολύ ‘ανοιχτωσιά’ και από τη Δήμητρα. Αισθάνθηκα πολλές φορές να ακούει την δική μου ανάγκη και να βάζει λίγο πίσω τη δική της.

Αυτό είναι συνεργασία.

Ακριβώς.

Να πω επίσης πως θαύμασα την ισορροπία σου πάνω στην τραμπάλα. Κι ανησύχησα λίγο..

Μου αρέσουν τα ακροβατικά, έχουν ρίσκο, πειθαρχία και μαγεία. Μικρή που πήγαινα συχνά στο τσίρκο, θαύμαζα πολύ τους ακροβάτες. Μου κοβόταν η ανάσα αλλά εκείνο το πετάρισμα της καρδιάς ήταν το καλύτερό μου. Μου αρέσει όταν αυτό μεταφέρεται στο θέατρο. Το κάνει πιο ζωντανό κι ο θεατής αναρωτιέται τι κάνεις, γιατί το κάνεις. Συμμετέχει κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Βέβαια φοβάμαι όταν ανεβαίνω αλλά και σε όλη την παράσταση. Κάθε μέρα είναι ποτάμι όπου αλλιώς μπαίνεις, κι αλλιώς βγαίνεις. Η παράσταση της Δευτέρας είναι τελείως διαφορετική από την παράσταση της Τρίτης. Όχι τεχνικά, αλλά ανάλογα με το πως θα ‘στρίψεις’, οδηγείσαι αλλού.

Τα περιπολικά που ακούγονταν ήταν της παράστασης;

Κάποια ναι, κάποια όχι. Περνάνε περιπολικά στην Αλεξάνδρας άρα έχεις και αυτό να διαχειριστείς. Γενικά όμως, το ‘λάθος’ είναι ας πούμε καλοδεχούμενο. Η ηρωίδα είναι ευάλωτη, έχει παντού ‘τρύπες’. Πατάει στα πόδια της εννοείται, κι αυτό θαυμάζουμε, το γεγονός πως κάθε φορά που πέφτει, ξανασηκώνεται. Είναι όμως και ευάλωτη. Παίρνει το χάπι. Φυσικά υπάρχει και η φάρσα, το γεγονός πως βρίσκεται σε έναν άλλο κόσμο, δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε το ότι πήρε το χάπι. Είναι ένας άνθρωπος που θέλει να πάει κάπου αλλού. Οπότε, αν πέσω, έπεσα, τι να κάνουμε.

Θεωρώ τον μονόλογο το πιο δύσκολο πράγμα για έναν ηθοποιό.

Είναι πολύ μοναχικό. Δεν ξέρω αν θα το ξανάκανα. Είναι επίσης τρομακτικό. Δεν υπάρχει ‘συμπαίκτης’ που να χτίσεις πράγματα μαζί του. Αν γίνει κάποιο λάθος, μπορεί ο άλλος να το σώσει. Στο μονόλογο πρέπει να μπαίνεις σε μια ροή όπου πρέπει να ελέγχεις και να μην ελέγχεις, ταυτόχρονα.

Αναφέρθηκες στο metoo ως ‘το απόστημα που έπρεπε να σπάσει’. Πιστεύεις πως θα έχει διάρκεια;

Έτσι είναι. Ευτυχώς δεν έζησα ποτέ τέτοιες συμπεριφορές. Φυσικά σε πρόβα μπορεί να βρεθείς μάρτυρας λεκτικής κακής συμπεριφοράς, υψωμένου τόνου φωνής. Έχει τύχει να είμαι παρούσα σε προσβολές, ας πούμε. Κάποιες φορές το διαχειρίστηκα, κάποιες άλλες – όταν ήμουν μικρότερη – όχι. Αλλά.. ήταν καιρός του. Ελπίζω να έχει διάρκεια. Είμαστε ακόμη στην αρχή, όμως ξεκίνησε. Βέβαια, αν δεν είσαι αυτόπτης μάρτυς δεν μπορείς να ξέρεις τον βαθμό ενός τέτοιου πράγματος, μπορείς μόνο να υποψιάζεσαι. Είναι και νομικό θέμα. Χωρίς να είσαι απόλυτα σίγουρος, αν δεν έχει συμβεί σε σένα, δεν μπορείς να καταγγείλεις κάποιον, έτσι απλά.

Υπάρχει σεξισμός στο θέατρο;

Παντού υπάρχει. Αν ένας άνδρας ηθοποιός φύγει από δεκαπέντε δουλειές, δεν συμβαίνει τίποτα. Αν μια γυναίκα φεύγει συνέχεια από δουλειές, γίνεται το μαύρο πρόβατο, θα δυσκολευτεί να βρει εργασία. Ακόμα – θεωρώ – δεν είμαστε στο ίδιο επίπεδο. Μια γυναίκα που θα φερθεί δυναμικά ή απαιτητικά σε μια παράσταση, θα χαρακτηριστεί. Υστερική, αυταρχική, θα πέσουν υπονοούμενα για την συναισθηματική της ζωή. Βλέπω όμως ότι σιγά – σιγά αλλάζει αυτό κι ελπίζω να συνεχίσει να αλλάζει. Είναι και στο δικό μας χέρι το πως θα το χειριστούμε. Η αρχή έγινε, με μεγάλο κόστος από τις γυναίκες που το ξεκίνησαν τόσο στον αθλητισμό, όσο και στο θέατρο. Να δούμε τι θα γίνει και στους άλλους κλάδους. Πιστεύω πως κάποια κομμάτια της κοινωνίας, δεν αντέχουν άλλο αυτήν την ανισότητα και συμπεριλαμβάνονται και άντρες.

Ας επιστρέψουμε στην υποκριτική. Τι σου έχει δώσει μέχρι τώρα;

Σίγουρα πολλή ελευθερία. Νιώθω ότι τα πράγματα μπορούν να είναι χωρίς ενοχές, χωρίς δεύτερες, τρίτες, όγδοες σκέψεις. Με έκανε πιο γενναιόδωρη προς τον εαυτό μου και τους άλλους, μου έδωσε μιας άλλης μορφής ενσυναίσθηση θα έλεγα. Αλλάζεις. Πρέπει να ανοίξεις χώρους μέσα σου για να συμπεριλάβεις άλλους ανθρώπους, είτε είναι ο σκηνοθέτης, οι συμπαίκτες, είτε είναι οι ρόλοι, που κι αυτοί ‘υπάρχουν’ . Πρέπει να πεις τα λόγια που δεν μπορούν να πουν εκείνοι. Αυτό το άνοιγμα είναι το πιο ωραίο πράγμα κι αυτό που με κρατά πέρα από όλες τις δυσκολίες, κι έχει πάρα πολλές. Μπορεί να ακουστεί κλισέ, αλλά φιλοδοξείς πως θα έρθει κάποιος στην παράσταση και ίσως “στρίψεις” κάτι στη ζωή του. Να σκεφτεί κάτι που πήρε από το έργο κι από σένα και να διαχειριστεί αλλιώς κάποια πράγματα. Ο δάσκαλός μου Πέτρος Σεβαστίκογλου, έλεγε πως αν έρθει ένας πιλότος σε μια παράσταση, πρέπει την επόμενη μέρα να θέλει να πετάξει πιο ψηλά το αεροπλάνο του. Είναι φανταστικό σαν σκέψη. Να δώσεις ανάταση και την υποψία πως τα πράγματα μπορεί να είναι και κάπως διαφορετικά σε αυτήν τη ζωή.

Οι ηθοποιοί κάνετε τόσους ρόλους, μπαίνετε στην ψυχοσύνθεση τόσων διαφορετικών τύπων.. χάνετε κάποια κομμάτια από τον εαυτό σας;

Είναι μεγάλη συζήτηση αυτό. Θα έλεγα ότι χάνουμε. Οδηγούμαστε, μετά το άνοιγμα στο ρόλο στο να σκεφτούμε κι εμείς αλλιώς κάποια πράγματα, οπότε ναι, αλλάζεις. Σε αυτήν τη δύναμη της τέχνης πιστεύω. Εφόσον ευελπιστώ να αλλάξει κάτι σε αυτόν που θα με δει, δεν μπορώ να μην το δεχτώ και για μένα, αλλιώς είναι ψέμα. Αυτό συμβαίνει και με τους συνεργάτες σου. Αλλιώς παίζεις έναν ρόλο με κάποιον που γνωρίζεις, κι αλλιώς με κάποιον που δεν τον ξέρεις τόσο καλά. Κι αυτό όμως είναι μαγικό. Συναντιέσαι με ανθρώπους ξανά και ξανά και πάντα εξελίσσεστε, νιώθεις πως έχετε κοινές προσλαμβάνουσες και κοινούς στόχους.

Μίλησες πριν για δυσκολίες.

Πάντα υπάρχει μέσα σου η ερώτηση ‘συνεχίζω;’ Προσωπικά θα πω ‘συνεχίζω ακόμα’ γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Θεωρώ πως κάθε στιγμή επαναπροσδιορίζεις τη σχέση σου με αυτό και το βρίσκω πολύ υγιές. Δεν μπορείς να παίζεις όπως έπαιζες στα είκοσι ας πούμε, όταν τα βλέπεις όλα ιδανικά. Παρόλα αυτά, προσπαθείς να διατηρήσεις αυτήν την αθωότητα. Είναι και καλό να το κάνεις, έτσι εξελίσσεσαι. Γενικά πιστεύω ότι η Τέχνη είναι λύτρωση και παρηγοριά. Πρέπει όμως και οι καλλιτέχνες να έχουμε συνείδηση ότι ζούμε σε μια κοινωνία, δεν γίνεται να μην ακούμε τις επιταγές της.

Υπάρχει ρόλος που θα ήθελες οπωσδήποτε να παίξεις;

Οποιοσδήποτε γυναικείος ρόλος του Σαίξπηρ. Μου αρέσει επειδή βάζει μαζί το πιο ουσιαστικό, απόλυτο κι αληθινό, με το πιο πρόχειρο, το πιο ευτελές. Είναι τόσο ωραίο αυτό για έναν ηθοποιό! Συν η τόσο όμορφη γλώσσα, που εναλλάσσεται σε ποίηση και πρόζα. Για μένα, είναι άφταστος. Εννοείται και οι τραγικοί μας, αλλά κάπως, στην ψυχοσύνθεσή μου ο Σαίξπηρ έρχεται και ‘κάθεται’ πολύ ωραία. Άλλωστε, έκανε τις παραστάσεις του με μπουλούκια, πήγαινε στον κόσμο, υπήρχε διάδραση. Ήταν όλα στο ‘εδώ και τώρα’.

Μετά τη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. τι;

Ετοιμάζουμε με την Μαρία Πρωτόπαππα την ‘Αντιγόνη’ του Ανούιγ στο Θέατρο Τέχνης. Εκτός από μένα συμμετέχει ο Γιάννης Τσορτέκης, ο Χρήστος Στέλιογλου, η Ανδριάνα Ανδρεόβιτς και ο Δημήτρης Μάνιος. Ανυπομονώ και για αυτό. Είναι πολύ αγαπημένος ρόλος.

Ταυτότητα παράστασης

Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.

Συγγραφέας: Λένα Κιτσοπούλου

Σκηνοθέτης:  Δήμητρα Δερμιτζάκη

Ηθοποιός: Κίττυ Παϊταζόγλου

Ιδέα Σκηνικού: Θάλεια Μέλισσα

Υλοποίηση Σκηνικού -Κοστούμια: Ήρα Σπαγαδώρου

Κίνηση: Ανδρονίκη Μαραθάκη

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Φωτισμοί: Άννα Σμπώκου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Κατάκη

Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή

Βίντεο Προώθησης: Μαρίλη Ζάρκου

Σχεδιασμός Αφίσας: Γκέλυ Καλαμπάκα

Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη

Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will

Πού: Θέατρο Ζίνα,, Λεωφ. Αλεξάνδρας 74, Αθήνα, τηλ.: 210 6424424

Πότε: Από Δευτέρα 8 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Διάρκεια: 75 λεπτά

Εισιτήρια: 15 € γενική είσοδος

Προπώληση: viva.gr και στο ταμείο του θεάτρου
Το Θέατρο θα λειτουργήσει ως Αμιγής Χώρος.  Οι θεατές εισέρχονται κατόπιν υποχρεωτικής επίδειξης κατά την είσοδο Πιστοποιητικού εμβολιασμού ή Πιστοποιητικού νόσησης (30) ημέρες μετά από τον πρώτο θετικό έλεγχο και η ισχύς του διαρκεί έως εκατόν ογδόντα (180) ημέρες μετά από αυτόν.

Το Διαβάσαμε Κίττυ Παϊταζόγλου – “Η Τέχνη είναι λύτρωση και παρηγοριά”