Χρήστος Ξανθάκης
Η είδηση πρώτα, όπως τη διάβασα εδώ στο μαγαζί μας, στο Newpost:
Ούτε Οπιούχα, ούτε Κοκαΐνη, ούτε Αμφεταμίνες, ούτε Μεθαμφεταμίνες, ούτε Βενζοδιαζεπίνες, ούτε Μεθαδόνη κυκλοφόραγαν στο…
αίμα του Ζακ Κωστόπουλου, εκείνη την αποφράδα ημέρα του περασμένου Σεπτεμβρίου όταν εγκατέλειψε τα εγκόσμια.
Επομένως, αν επιβεβαιωθεί το συγκεκριμένο πόρισμα, ανατρέπονται οι ισχυρισμοί ότι η χρήση ναρκωτικών ήταν η κύρια αιτία θανάτου.
Α, να μην το ξεχάσω, βρέθηκε πολύ μικρή, ασήμαντη ποσότητα αλκοόλ στο αίμα του Ζακ και ανιχνεύθηκε επίσης ουσία που απαντάται στα κοινά αναλγητικά φάρμακα. Αυτά που παίρνουμε για τον πονοκέφαλο δηλαδή, αυτά που παίρνουμε για τα δέκατα, για κάναν πονόδοντο, κάποια τέτοια βλακεία τέλος πάντων. Αυτός ο εγκληματίας ο αδίστακτος που μπούκαρε να κατακλέψει το κοσμηματοπωλείο (;), είχε οπλίσει το θράσος του με Ντεπόν. Με Ντεπονάρες ρε φίλε, που τις πουλάνε φρι στα περίπτερα όλης της χώρας. Να πάει να πάρει το παιδί σου να γίνει Κωστόπουλος δηλαδή. Τι κάνει η Τατιάνα γαμώ την τρέλα μου, όταν την έχεις περισσότερο ανάγκη;
Κάποιο κόλπο υποθέτω θα ψάχνει για να σηκώσει τις θεαματικότητες, ενώ όλοι οι υπόλοιποι και όλες οι υπόλοιπες αναζητούμε ένα κερί να το ανάψουμε στη μνήμη ενός αθώου ανθρώπου. Ενός θύματος της ακατάσχετης καφρίλας που πλημμυρίζει σιγά σιγά το αστικό τοπίο, καθώς το μίσος βγαίνει σαν την ψείρα στο γιακά. Το μίσος για καθετί παράξενο, για καθετί περίεργο, για καθετί διαφορετικό, για καθετί που δεν μπορούμε να καταβροχθίσουμε και να χωνέψουμε ως άλλο τηλεοπτικό ριάλιτι. Για καθετί που μοιάζει να απειλεί τη μακάρια και μακάβρια ύπαρξή μας…
Αύριο κλείνουν δυο μήνες από το φονικό. Πέρασαν τα εννιάμερα, πέρασαν τα σαράντα, κάποιοι ξέχασαν, κάποιες ξέχασαν, μια μάνα ακόμη κλαίει. Η οικογένεια του Ζακ έχει ενημερωθεί για τα ανεπίσημα ευρήματα της τοξικολογικής, έτσι λέει το ρεπορτάζ. Έτσι λέει η είδηση, προσθέτοντας ότι το τελικό πόρισμα των ιατροδικαστών μαζί με τις ιατροδικαστικές εξετάσεις αναμένεται να παραδοθεί το επόμενο τριήμερο. Υπενθυμίζεται δε, ότι στις ιατροδικαστικές εξετάσεις εκτιμήθηκε πως ο θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου δεν οφειλόταν στον ξυλοδαρμό του. Τότε κρίθηκε ιδιαίτερα σημαντική η τοξικολογική, τώρα μαθαίνουμε ότι τα αίτια παραμένουν αδιευκρίνιστα. Το μόνο που έχει διευκρινισθεί ως τώρα είναι ότι ο Κωστόπουλος αάφησε την τελευταία του πνοή. Και τον σκέπασε το χώμα.
Δυο μήνες μετά απ’ το περιστατικό, ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε τίποτα. Τόσοι μάρτυρες, τόσα βίντεο, τόσοι γιατροί, τίποτα. Τουλάχιστον μάθαμε ότι δεν ήταν υπό την επήρεια ουσιών που τον είχαν μεταμορφώσει σε κανίβαλο και βρικόλακα. Πού να κρύβονται άραγε όσοι και όσες είχαν βιαστεί να τον βρίσουν τελειωμένο τοξικομανή και κακοποιό του κοινού ποινικού; Έχουν χωθεί στις τρύπες τους τα τρωκτικά ή ψάχνουν για το επόμενο θύμα της χυδαιότητάς τους; Αν κρίνω από μούρες και προθέσεις, μάλλον το δεύτερο συμβαίνει…
Κι εμείς δεν ξέρουμε τίποτα. Περπατάμε σε ένα νέφος πληροφοριών, που απλώς θολώνουν την εικόνα. Ο τάδε είπε αυτό, ο δείνα είπε εκείνο, ένας τρίτος δεν έβγαλε λέξη. Το μόνο που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς είναι η εικόνα του Ζακ Κωστόπουλου, πεσμένου στο τσιμέντο, να τον κλωτσάνε δυο γενναίοι Έλληνες στο κεφάλι. Πεσμένος, αβοήθητος, στο έλεος των νοικοκυραίων. Των διπλανών μας, των συγγενών μας, των φίλων μας στο διαδίκτυο. Στο έλεός τους και στα νύχια τους. Ο ξένος, ο άλλος, ο άνθρωπος που δεν μας μοιάζει. Ο άνθρωπος που δεν αξίζει να ζει. Πριν από δυο μήνες, ο Ζακ Κωστόπουλος σταυρώθηκε στο τσιμέντο. Οι κλωτσιές έγιναν τα καρφιά του, τα σπασμένα γυαλιά έγιναν το στεφάνι του. Αν υπάρχει σωτηρία της ψυχής, αν υπήρχε ποτέ, η θυσία του μας δείχνει το δρόμο να τη συναντήσουμε…
newpost.gr
Κοινοποιήστε: