Του Κώστα Γιαννιώτη
Χρόνια ολόκληρα, Δημήτρη, κολλημένοι ο ένας στο πλάι του άλλου, είχαμε οργώσει τους δρόμους της Αθήνας φωνάζοντας «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»!
Μας είχαν βαρεθεί και οι δρόμοι!
Μέρες, μήνες και χρόνια, τους ταΐζαμε το ίδιο φαΐ !
Τις σόλες των φτηνοπάπουτσών μας!
Μαζί ξοδέψαμε τα πιο δημιουργικά και πιο τριζάτα χρόνια μας, σε ξενύχτια συνεδριάσεων στα συνδικαλιστικά τραπέζια, για να υποστηρίξουμε την άποψή μας ότι… «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»!
Χρόνια ολόκληρα, Δημήτρη, είχαμε φτάσει στο σημείο να αρκεί η ματιά τού ενός για να στηριχτεί ο άλλος!
Γιατί στη ματιά αυτή ήταν χαραγμένη η πίστη για την ηθική και την παλικαριά του αριστερού!
Κι έφτανε αυτό! Γιατί με αυτό σαν γνώμονα θα βρίσκαμε τα υπόλοιπα!
Ξορκίζαμε (θυμάσαι, Δημητράκη;) κάθε «δεξιόστροφο», «ρεβιζιονιστή» και κάθε άπατρι και εθνομηδενιστή! Κάθε κουμάσι που, στο όνομα της δεξιάς και του φιλελευθερισμού, έβαζε το τομάρι του πρώτο στη λίστα των προτεραιοτήτων του και μετά τους συνανθρώπους του και την πατρίδα!
Αποκαλύπταμε το παιγνίδι που έπαιζαν στην πλάτη του λαού με τα τεχνητά διλήμματα «δεξιάς» και «αριστεράς», για να στεριώσουν το σκηνικό που ζούμε σήμερα!
Σίγουρα τα θυμάσαι, Δημητράκη!
Και… «ήρθαν χρόνια δίσεκτα και μήνες οργισμένοι…»!
Και ήρθαν χρόνια πονηρά, που οι σαράφηδες άρχισαν να εξαργυρώνουν σαν μεταπράτες όσα πολύτιμα «κομμάτια», όσα ασημικά είχαμε μαζέψει ΕΜΕΙΣ από τους μακρόσυρτους δρόμους!
Κι οι σαράφηδες είπαν… «Εμείς είμαστε η Αριστερά»!
Και τους προσκύνησαν! Τους χειροκρότησαν! Τους δοξολόγησαν!
Γιατί εμείς είχαμε πάει… στο σπίτι μας!
Μα εμείς ξέραμε!
Πίσω από τα λόγια τους κρύβονταν οι σκιές και τα τέρατα!
Και δεν τα είδες, Δημητράκη!
Σε περικύκλωσαν, σε παγίδεψαν και σε βάφτισαν «δικό τους»!
Και το αποδέχτηκες Δημήτρη, παρά το γεγονός ότι η απανθρωπιά, ο αριβισμός, το πρακτοριλίκι πήραν το πάνω χέρι και περνοδιαβαίνουν στους δρόμους του τόπου μας, φτιασιδωμένη πόρνη με το όνομα… «Αριστερά»!
Και την ακολούθησες, Δημητράκη!
Όχι γιατί ήσουν ίδιος μ` αυτούς οι οποίοι γύριζαν αλλού το βλέμμα, κάθε φορά που προσπερνούσαν τα διάσπαρτα πτώματα των αυτόχειρων συμπατριωτών μας, ενώ έκαναν πως δεν έβλεπαν τους θεοσκότεινους δρόμους, που κάποτε λαμποκοπούσαν από τα φώτα των μαγαζιών που ήταν ακόμα ζωντανά!
Τους ακολούθησες γιατί ήθελες να ζωντανέψεις αυτό που κάποτε πίστευες!
Και στη βιασύνη σου, εμπιστεύτηκες τους εχθρούς των ονείρων, των δικών σου και των παιδιών σου!
Και πλήρωσες ακριβά, Δημητράκη!
Ακολούθησες -άθελά σου(;)- την Κίρκη!
Αυτήν που μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε άβουλα ζώα και ζητά να την αποκαλούν… «Αριστερά»!
Κάποτε αρνιόσουν να κατέβει, έστω και μια δραχμή, ο μισθός του εργαζόμενου, κάτω από το επίπεδο που όριζαν οι κλαδικές συμβάσεις!
Κάποτε ονειρευόσουν έναν κόσμο δίκαιο, χωρίς πεινασμένους, ανέργους, ξενιτεμένους και απελπισμένους… μέχρι θανάτου!
Κάποτε αρνιόσουν να αποδεχτείς την ύπαρξη νέων ανθρώπων χωρίς όνειρα!
Κάποτε, Δημητράκη, θα έδινες τη ζωή σου για τον κάθε αδικημένο!
Ήταν οι μέρες και τα χρόνια που με αποκαλούσες … «αηδόνι… των εργαζομένων»!
Και το πίστευες!
Φαινόταν στην περήφανη ματιά σου!
Το `νιωθα πως με καμάρωνες, και αρνιόσουν να καταλάβεις αυτό που σου έλεγα ότι… «η δύναμή μου και η φωνή μου ήσαστε εσείς, τα συντρόφια κι οι συναγωνιστές μου»!
Τι απέγινε αυτός ο Δημήτρης, Δημήτρη;
Ποιοι είναι αυτοί που σε έκαναν να αποδέχεσαι την μακρόχρονη ανεργία των παιδιών σου;
Ποιοι είναι αυτοί που πετούν ένα ξεροκόμματο στα παιδιά σου – για δουλειά ήλιο με ήλιο- και σε καλούν να τους αποδεχτείς και να τους στηρίξεις, στο όνομα της… «ελπίδας» , που οι ίδιοι δολοφόνησαν;
Ποιοι είναι αυτοί που ενώ απειλούν να μου πάρουν το σπίτι, έχουν εσένα στο ρόλο του απολογητή τους;
Ποιοι είναι αυτοί που σε έπεισαν ότι… ΕΟΚ και ΝΑΤΟ είναι το δικό σου συνδικάτο;
Ποιοι είναι αυτοί που έκαναν εσένα το διεθνιστή να αποδέχεσαι το Ισραήλ σαν σύμμαχο και στρατηγικό εταίρο, την ώρα που κόβουν διπλωματικές σχέσεις με την πολύπαθη Συρία;
Ποιοι είναι αυτοί που σε έκαναν να τους καμαρώνεις να συνεορτάζουν με τους… «φονιάδες των λαών…» και τον Άδωνι στο πλευρό τους, την Ημέρα της Ανεξαρτησίας, στην αμερικάνικη πρεσβεία;
Πώς δέχτηκες να καταντήσεις βαστάζος μιας δράκας πουλημένων τσογλανιών;
Οι δρόμοι μας χώρισαν, Δημητράκη!
Πήρες άλλους δρόμους, ξένους και αδιέξοδους!
Όταν καταλάβεις τι σου λέω…
Όταν θυμηθείς ποιος ήσουν και πού βρέθηκες…
Όταν ξαναβρείς τη μνήμη σου και την αξιοπρέπειά σου, ξέρεις πού θα με βρείς!
Στον ίδιο δρόμο που περπατούσαμε κάποτε μαζί!
Αρκεί να μην είναι αργά…
Για σένα, τα παιδιά σου και την πατρίδα!
Αρκεί να προλάβεις να συνέλθεις, πριν χρειαστεί να ξαναχυθεί αίμα για την ανεξαρτησία της πατρίδας μας!
ΠΗΓΗΠηγή Θυμάσαι, Δημητράκη…
Κοινοποιήστε: