Θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα, αν αντί για την κυβέρνηση, την βουλή, κλπ, παίρναμε εμείς όλοι οι πολίτες τις αποφάσεις, με βάση την αρχή της πλειοψηφίας;

Ας πούμε ότι κάποιος απευθύνει το εξής ερώτημα στους γνωστούς του, συγγενείς ή ακόμα και περαστικούς: «Πως θα σου φαινόταν αν αντί για τους πολιτικούς, την βουλή, την κυβέρνηση κλπ, παίρναμε εμείς όλοι οι πολίτες τις αποφάσεις, με βάση την αρχή της πλειοψηφίας; Θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα;»

Τι απαντήσεις θα πάρει;

Η πιθανώτερη: «Και πως μπορεί να γίνει αυτό;».
Επίσης πιθανή: «Δεν μπορεί να γίνει αυτό.»

Τι σημαίνουν αυτές οι απαντήσεις;

Οτι αυτός που απαντάει πρώτον, δεν απαντάει στο ερώτημα και δεύτερο και σημαντικώτερο, πως ούτε καν του πέρασε ποτέ η ιδέα από το μυαλό, πως αντί να αποφασίζουν μόνο οι πολιτικοί, η κυβέρνηση και η βουλή για τα πάντα, υπάρχουν και άλλες επιλογές.

Δεν του έχει περάσει ποτέ από το μυαλό.

Δεν προβληματίστηκε ποτέ πάνω σ’ αυτό το ζήτημα.

Και βέβαια δεν ευθύνεται μόνο αυτός για τον μη-προβληματισμό του αυτόν. Ενα ολόκληρο σύστημα δίνει καθημερινό αγώνα, και ξοδεύει τεράστιους πόρους, για να ΜΗΝ συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο.

Να μην αντιληφθεί ο μέσος άνθρωπος, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, πως μέσα στις επιλογές του βρίσκεται και η επιλογή πως αντί να αποφασίζουν οι πολιτικοί-βουλή-κυβέρνηση για την ζωή του, μπορεί να αποφασίζει εκείνος και οι άλλοι πολίτες.

Αυτό είναι και το πρόβλημά μας: οτι δεν του έχει περάσει ποτέ από το μυαλό.

Και έτσι παραχωρεί την εξουσία του, είναι ο φυσικός ιδιοκτήτης αυτής της εξουσίας, σε κάποιους επαγγελματίες οι οποίοι τον κυβερνούν, του φτιάχνουν τους νόμους στους οποίους πρέπει να υπακούει εκείνος, και του απονέμουν δικαιοσύνη.

Και ο ίδιος ζει ως υπήκοος. Ένας σκλάβος δηλαδή.

Σκλάβος, επειδή δεν μπορεί να κάνει μια απλή σκέψη. Και να δει οτι πέρα από τα δεσμά του κοινοβουλευτισμού, υπάρχει και άλλη επιλογή: Να γίνει ο ίδιος αφέντης στον τόπο του. Και ελεύθερος άνθρωπος.

Θραξ Αναρμόδιος