Η Τουρκία πάει για πολλαπλασιασμό στην Αν. Μεσόγειο – Λιβύη, αλλά μπορεί να της βγει διαίρεση…

Του Σάββα Καλεντερίδη

Η Τουρκία υπέγραψε τη συμφωνία οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών με τον Φαγέζ Αλ Σαράζ, πρόεδρο της κυβέρνησης της Τρίπολης, ο οποίος είναι τουρκικής καταγωγής και κατά κοινή ομολογία θεωρείται αχυράνθρωπος της Άγκυρας. Το ίδιο ισχύει και για τον υπουργό Εσωτερικών, Φετχί Μπάσαγα, ο οποίος είναι επίσης 
τουρκικής καταγωγής.

Η συμφωνία αυτή θεωρείται μεγάλη πολιτική και διπλωματική επιτυχία της Τουρκίας, αφού, έστω και παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο, δήλωσε στον ΟΗΕ και στη διεθνή κοινότητα, ποια είναι κατά την άποψή της η δική της υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ όχι μόνο στην περιοχή-φέτα που είναι χαραγμένη στον σχετικό χάρτη, αλλά σε ολόκληρη την Αν. Μεσόγειο. Όσον αφορά το τμήμα που κείται ανατολικά της «φέτας», εκεί η Τουρκία προέβη σε μονομερή οριοθέτηση με την Αίγυπτο, ακολουθώντας την αρχή της μέσης γραμμής.

Η ενέργεια αυτή της Τουρκίας κινητοποίησε και ενεργοποίησε την ελληνική κυβέρνηση και διπλωματία και όλο αυτό το διάστημα, από της υπογραφής της εν λόγω συμφωνίας μέχρι σήμερα, είχαμε μια σειρά από πρωτοβουλίες, που όλες κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση.

Η Ελλάδα εξασφάλισε δηλώσεις καταδίκης της τουρκικής ενέργειας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από σωρεία άλλων χωρών, ενώ δεν βρέθηκε σχεδόν καμία χώρα να επικροτήσει την συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης.

Υπό την έννοια αυτή, είναι σωστό να λέμε ότι η Τουρκία είναι απομονωμένη διπλωματικά στο εν λόγω θέμα, όμως είναι λάθος να γενικεύουμε και να την παρουσιάζουμε συνολικά απομονωμένη.

Αυτή η «μοναξιά» της Τουρκίας στο θέμα της διεθνούς αποδοχής της συμφωνίας, ήταν ένα πρόβλημα για την Τουρκία, πρόβλημα το οποίο επιδεινωνόταν με την πορεία των εξελίξεων στα μέτωπα του εμφυλίου της Λιβύης.

Οι δυνάμεις του Χαφτάρ κατέλαβαν την στρατηγικής σημασίας πόλη της Σύρτης και κατευθύνονταν προς την Μισράτα, μια πόλη και περιοχή στην οποία κατοικούν οι περισσότεροι τουρκικής καταγωγής Λίβυοι πολίτες, ενώ στο στρατιωτικό της αεροδρόμιο λειτουργεί εδώ και μήνες μια κανονική αεροπορική βάση της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας. Συγκεκριμένα, μια βάση όπου φιλοξενούνται τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη τύπου Μπαϊρακτάρ, τα οποία είχαν προκαλέσει σοβαρά πλήγματα στις δυνάμεις του Χαφτάρ, μέχρι να εξουδετερωθούν αρκετά από αυτά, από την αεροπορία και την αντιαεροπορική άμυνα του Λίβυου στρατάρχη.

Υπό αυτήν την έννοια, η κατάληψη και της Μισράτα, θα καθιστούσε σχεδόν αδύνατη την αποστολή τουρκικών στρατευμάτων για την υποστήριξη του Σαράζ και θα έφερνε πολύ πιο κοντά την απελευθέρωση της Τρίπολης από τις δυνάμεις του Χαφτάρ.

Ακριβώς αυτήν την στιγμή, την πιο κρίσιμη του εμφυλίου πολέμου, εκδηλώθηκε η πρωτοβουλία της Μόσχας για εκεχειρία, πρωτοβουλία που εξελίχθηκε σε στενή συνεργασία με την Άγκυρα.

Άρα, ασχέτως με το τι επεδίωκε η Μόσχα, εξ αντικειμένου, η πρωτοβουλία της λειτούργησε υπέρ της Τουρκίας και εις βάρος του Χαφτάρ (και της Ελλάδας).

Η αποχώρηση του Χαφτάρ από τη Μόσχα, χωρίς να υπογράψει τη συμφωνία, η οποία σε κάποιο βαθμό ικανοποιούσε την Άγκυρα, δεν άλλαξε και πολύ την κατάσταση σε επιχειρησιακό επίπεδο, αφού στην ουσία σταμάτησε η προέλαση των δυνάμεων των Χαφτάρ, ενώ αντίστοιχα ο Σαράζ πήρε μια μεγάλη ανάσα.

Ενώ ο Ερντογάν ήταν εξοργισμένος με τον Χαφτάρ και ο Πούτιν φαινόταν δυσαρεστημένος λόγω της αποχώρησής του, ανακοινώθηκαν οι χώρες που θα συμμετέχουν στην σύνοδο του Βερολίνου για το θέμα της Λιβύης, χωρίς στις χώρες αυτές να συμπεριλαμβάνεται η Ελλάδα.

Αυτό είναι κάτι παραπάνω από προσβλητικό για τη χώρα μας, είναι τραγικό.

Η αθλιότητα αυτή της Γερμανίας, που προφανώς υπέκυψε στις πιέσεις της Άγκυρας, μας θυμίζει τον βρώμικο ρόλο που έπαιξε στη γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων της Μικράς Ασίας, τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα, αλλά και τις βαρβαρότητες που υπέστησαν οι Έλληνες από τους Γερμανούς, στη διάρκεια της Κατοχής.

Και αυτή η αθλιότητα δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη από πλευράς της πατρίδας μας.

Η Ελλάδα πρέπει να απαντήσει στη Γερμανία, αρχής γενομένης από τις αποζημιώσεις και τη διεκδίκηση του αναγκαστικού δανείου. Και να μην σκέφτονται πολιτικοί και πολίτες ότι η Ελλάδα είναι αδύναμη. Όχι, η Ελλάδα είναι μια πολιτισμική και ηθική υπερδύναμη, αρκεί να θελήσει να το αποδείξει.

Μια απόδειξη της δύναμης της Ελλάδας, είναι η επίσκεψη του στρατάρχη Χαφτάρ στην Αθήνα, λίγα εικοσιτετράωρα πριν την σύνοδο του Βερολίνου.

Άλλη μια απόδειξη, είναι η δήλωσή του ότι το μνημόνιο που υπέγραψε η Τουρκία με τον αχυράνθρωπό της, Σαράζ, θα ακυρωθεί.

Αυτά είναι το καλύτερο μήνυμα που δίδεται σε εκείνους που αποφάσισαν τον αποκλεισμό μας από το Βερολίνο και η καλύτερη απόδειξη της δύναμης της Ελλάδας.

Αρκεί να πιστέψουν στη δύναμη αυτή πολιτικοί και πολίτες.

Οι εξελίξεις που πυροδοτήθηκαν από την υπογραφή της συμφωνίας Τουρκίας-Λιβύης, δημιουργούν ένα ασφυκτικό κλίμα για την τουρκική κυβέρνηση. Μπορεί αντί για πολλαπλασιασμό, που λογάριαζε, να της βγει άλλη μαθηματική πράξη. Για παράδειγμα διαίρεση. Ο Ερντογάν, λοιπόν, για να προλάβει τις πιθανές αρνητικές εξελίξεις και για να μην μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που υπέγραψε αυτήν τη συμφωνία, είναι υποχρεωμένος να κάνει πρωθύστερες κινήσεις, για να κατοχυρώσει, κατά την άποψή του, τα δικαιώματα που γεννά η εν λόγω συμφωνία.

Μια από τις κινήσεις αυτές, είναι η αποστολή του ερευνητικού σκάφους σε περιοχές που με βάση το διεθνές δίκαιο, η υφαλοκρηπίδα τους ανήκει καταφανώς στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα είναι πολύ πιθανό να κληθεί να διαχειριστεί μια τέτοια σοβαρότατη κρίση.

Το «παιχνίδι» μπορούμε να το γυρίσουμε υπέρ μας.

Όμως θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι μια λάθος κίνηση μπορεί να τα καταστρέψει όλα. Και όταν λέμε όλα, εννοούμε ότι μια λάθος κίνηση μπορεί να οδηγήσει στην απώλεια του Αιγαίου και της Θράκης.

Με βάση τα παραπάνω πρέπει να κινηθεί με αποφασιστικότητα και την ίδια στιγμή με ψυχραιμία και σωφροσύνη η Ελληνική κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος μαζί με την κοινωνία.

Πάμε.

Με πληροφορίες από: infognomonpolitics.gr