Η «πασοκοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ…

 … και οι βλέψεις του Τσίπρα…
Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέφυγε από το λυμφατικό ποσοστό της Ανανεωτικής Αριστεράς κι έγινε μεγάλο-και δη κυβερνών- κόμμα λόγω της αντιμνημονιακής δυναμικής. Δεν χρειαζόταν ούτε «μετεγγραφές» ούτε…
την ένταξη ηχηρών «επωνύμων».

Σήμερα επιδιώκει με δύο τρόπους να συγκρατήσει ένα ικανό ποσοστό ,ώστε να παγιώσει τη θέση του στο κυριαρχικό δίπολο (ΝΔ/ΣΥΡΙΖΑ) ως ηγεμονεύουσα δύναμη στην Κεντροαριστερά:

Αφενός εξαντλεί όλο το περιθώριο φιλολαϊκών μέτρων για να συγκρατήσει μεγάλο μέρος ψηφοφόρων από τις χειμαζόμενες κοινωνικές ομάδες .Και αφετέρου ανοίγει τις πύλες του για την εισροή στελεχών από τον χώρο του όλου ΠΑΣΟΚ (Παπανδρεϊκού, «εκσυγχρονιστικού»-στο τελευταίο περιλαμβάνεται και η εποχή του Γιώργου Παπανδρέου).

Δοκιμασμένη μέθοδος η τελευταία, αλλά όχι πάντοτε αποδοτική. Απόδειξη, οι αποτυχημένες απόπειρες της Ελιάς και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Πλειάς «επωνύμων», θριαμβικά πρωτοσέλιδα, «κατάλληλες» δημοσκοπήσεις, αλλά μηδέν εις το πηλίκον.

Συμπέρασμα: οι μετεγγραφές, μεθ΄ων και οι τελευταίες (Μωραϊτης, Κόλκας), δεν αρκούν. Διαθέτουν συμβολικό χαρακτήρα και πρόσκαιρα δημιουργούν εντυπώσεις, αλλά το εγχείρημα για ευρεία Κεντροαριστερά «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» απαιτεί πολλά περισσότερα στοιχεία για να καταστεί βιώσιμο. 
Ο Τσίπρας το ξέρει. Και γι΄αυτό ξεκινάει από διαφορετική αφετηρία, σε σύγκριση με τα προαναφερθέντα ανάλογα εγχειρήματα του ισχνού ΠΑΣΟΚ.

Πρώτον, βλέπει την φθίνουσα πορεία του ΚΙΝΑΛ. Μικρές πιθανότητες για ευπρόσωπη εκλογική επίδοση και άμεσος κίνδυνος να διασπαστεί μετά τις εκλογές. Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως ιδεώδης τόπος υποδοχής στελεχών του ΚΙΝΑΛ και ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς.

Δεύτερον, έχει την υποστήριξη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας η οποία πιέζει την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ για μελλοντική συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και, τρίτον, ο Τσίπρας κατάλαβε μετά την πρωτοφανή στροφή του 2015, ότι το κυβερνάν από ένα κόμμα της Αριστεράς –πέραν του ότι προσγειώνει στο πεδίο του ρεαλισμού-,δεν συνεπάγεται άμεσες, δραστικές αλλαγές. Είναι ανέφικτες.

Επιλέγει, επομένως, έναν αργό βηματισμό συμβιβαστικού χαρακτήρα (π.χ. με την Εκκλησία), αφήνοντας για το μέλλον ριζοσπαστικές ρυθμίσεις, αν και εφόσον βρεθεί ξανά στην εξουσία.

Όμως αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ανησυχούν. Φοβούνται ότι το κόμμα θα «Πασοκοποιηθεί» και θα καταντήσει ενα τυπικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, χωρίς καμμία δυνατότητα ριζοσπαστικού μέλλοντος.

Ανησυχούν και το δείχνουν (αρνητικά σχόλια για τις τελευταίες μετεγγραφές κλπ). Οι φωνές αυτές θα πυκνώσουν σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ υποστεί δεινή ήττα στις εκλογές . Και θα κατευθύνεται ο ψόγος προσωπικά εναντίον του Τσίπρα για τις επιλογές του.
Αν όμως διατηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ευπρεπές ποσοστό, είναι βέβαιο ότι ο Τσίπρας θα έχει τον πλήρη έλεγχο της Κουμουνδούρου, αδιαφορώντας για πιθανές αποχωρήσεις στελεχών.

Ταυτόχρονα, μια καλή εκλογική επίδοση θα του επιτρέψει να άρχει στον χώρο της Κεντροαριστεράς, ειδικά αν το ΚΙΝΑΛ κινηθεί σε χαμηλά ποσοστά.
Ένα ενδιαφέρον ερώτημα, με αφορμή το Κεντροαριστερό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα συμπαρομαρτούντα (μετεγγραφές κλπ), είναι το εξής: Που θα φτάσει η πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά( ΚΚΕ, ΛΑΕ, Πλεύση, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) στις επικείμενες εκλογές;
Και γιατί δεν φαίνεται-τουλάχιστον με τις υφιστάμενες δημοσκοπήσεις- να ενισχύεται εκλογικά; Περί αυτού, σε προσεχές σημείωμα.

Γιάννης Τριάντης