Το 1999 στο σεισμό, δούλευα στην τηλεόραση. Κάνουμε λοιπόν, 2-3 μέρες μετά, μια…εκπομπή και έχω (ναι, ΕΓΩ ο ΜΑΛΑΚΑΣ) τη φαεινή ιδέα να περάσουμε σε ρολ (να τρέχουν) στην οθόνη τα ονόματα (και οι ηλικίες εννοείται) των νεκρών κι από κάτω να παίζουν πλάνα του σεισμού και… πένθιμη μουσική.
Καταπληκτικο βγήκε, κλάψανε και τα τσιμέντα.
Δεν νομίζω να έχω ντραπεί αναδρομικά πιο πολύ για κάτι που έχω κάνει στην επαγγελματική μου ζωή.
Το σενσέισιοναλισμ, η επίκληση στο συναίσθημα, ο στείρος εντυπωσιασμός, η λογοτεχνική «αφήγηση» μιας καταστροφης πριν τα πτώματα κρυώσουν καν, όλα αυτά είναι πράγματα που δεν έχουν καμία δουλειά στην ενημέρωση. Δεν έχουν καμία δουλειά πουθενα βασικά, αν με ρωτάτε.
Είναι μια «σχολή» που ξεκίνησε από την τηλεόραση -στην οποια εξακολουθεί να διαπρέπει- και όσο κι αν τη βρίζουμε άπαντες, πέρασε παρά πολύ και στη γενικότερη αισθητική της κοινωνίας.
Είναι ενός είδους «νερωνισμός» συλλογικης μορφής.
Βλέπεις το σύμπαν να καίγεται κι αντί να κανεις κάτι, ή έστω να σιωπήσεις, κάθεσαι και λογοτεχνεις.
Το βλέπεις αυτές τις μερες στο φβ.
Κάργα.
Εντάξει, δεν είπα να μην έχεις συναίσθημα.
Όλοι έχουμε συναίσθημα κι ο πυροσβέστης έχει συναίσθημα, αλλά πρώτα σώζει και μετά κλαίει.
Η άμεση -αυτόματη σχεδόν- αναγωγή ενός τέτοιου συμβάντος αμιγώς στη σφαίρα του συναισθηματισμού, ομως, είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ.
Αποσπά την προσοχή από την ουσία.
Θυσιάζει, για την ακρίβεια, την ουσία στο βωμό του «ουάου», της εικόνας, των λέξεων…
Πράγμα πολύ βολικό βεβαια, για όσους δεν επιθυμούν να αναδειχθεί η ουσία.
Οι συνάδελφοι τα ξέρουν αυτά, γι αυτό και εδώ μέσα είναι κατά κανόνα οι πιο ψύχραιμοι.
Επαγγελματίες είμαστε, 40 χρόνια φουρνάρηδες. Σου κάνουμε, άμα θεμε, σύνδεση εικόνας-λεζάντας-ποιητικού αποσπάσματος να κλαις πέντε μέρες.
Σιγα το δύσκολο.
Και;
Δεν μιλάμε για το ΣΚΑΪ τώρα, χέστον το ΣΚΑΙ και όλους αυτούς. Χέστους λίτεραλι, εξαφάνισε τους.
Μιλάμε για μια γενικότερη δραματουργική αντιμετωπιση πραγμάτων και καταστάσεων, που ίσως αν εξέλειπε λίγο και άφηνε χώρο στην ψυχραιμία και το ορθολογισμό, να γινόμασταν κάπως πιο λειτουργικοί ως κράτος και ως λαός και να παύαμε να παίζουμε διαρκως ενα αρχαιο Δράμα προς άγρα τηλεθέασης, αναγνωσιμότητας, λαιξ και προσωπικού ή συλλογικού χειροκροτήματος.
Στα προσωπικά σου παίξε όσο δράμα θες, για να μην παρεξηγηθώ είμαι υπέρ του δράματος στα προσωπικά, τα κάνει πιο ενδιαφέροντα και είναι ένα πεδίο που δεν επηρεάζει κανεναν στην τελική πλην των άμεσα ενδιαφερομένων.
Η φωτιά στο Μάτι με τους 80 νεκρούς και τους χιλιάδες ξεσπιτωμένους όμως δεν είναι γκομενικο, ουτε ταινία του Χόλιγουντ.
Είναι μια πραγματικότητα που θέλει αντιμετώπιση.
Και σορτ και λονγκ τερμ.
Δραματουργία αργότερα.
Γνώμη μου.
Από το facebook της δημοσιογράφου Μαρίας Δεδούση
Πηγή Η ντροπή να κλαίνε και τα τσιμέντα…
Κοινοποιήστε: