Η μικρή Φλαμουριά

Ένα μικρό βλαστάρι φλαμουριάς , θα ταν δεν θα ταν πέντε χρονών, μεγάλωνε πλάι στο μαντρί , προφυλαγμένο με ένα συρματόπλεγμα να μην την φάνε τα πρόβατα.. Μα κάθε μέρα που περνούσε η νεαρή φλαμουριά έκανε παράπονα
στον τσομπάνο και έλεγε.. Βγάλε μου το σύρμα να φανεί η ομορφιά μου, να απλωθώ ελεύθερα, να μεγαλώσω άνετα και απλώσω τα κλαδιά μου .. Να δώσω σκιά και καταφύγιο στα πουλιά και στα μικρά ζωάκια.. Όμως ο τσομπάνος παρόλο που άκουγε το παράπονο της δεν της έβγαζε το προστατευτικό σύρμα γιατί γνώριζε καλά πως αν το έβγαζε τα ζώα σύντομα θα κάναν μεγάλη ζημιά στο τρυφερό βλαστάρι της. Υπάκουγε η φλαμουριά , άλλη λύση δεν είχε, μα κάθε που περνούσαν από κει οι πελαργοί τους παρακαλούσε.. ” Σεις που είστε μεγάλα και δυνατά πουλιά , βγάλτε μου το σύρμα να απλωθώ και σαν μεγαλώσω σας λέγω πως θα χετε τα πιο μεγάλα κλαδιά να φτιάξετε φωλιές” Μα οι πελαργοί δεν της κάμαν το χατήρι, γιατί είναι πουλιά μεταναστευτικά και είχαν πέρασμα μονάχα από κει, δεν στέκονταν πολύ. Και πως δεν πρέπει να βγάλει το προστατευτικό της σύρμα για τι αυτό είναι που την προφυλάσσει και την κάμει να έχει αργότερα ευθύ κορμό.. και επειδή δεν μπορούν να κρώξουν γιατί δεν έχουν φωνητικό όργανο, κάμανε κρότους με το ράμφος τους πάνω στο βλαστάρι για απάντηση στην ευχή της.. Μα όσο χτυπούσαν οι πελαργοί το ράμφος στο βλαστάρι να κάμουν κρότους η φλαμουριά πληγώνονταν και πόναγε.. Κλαίγοντας έλεγε λοιπόν μα τι κακά πουλιά οι πελαργοί τους ζήτησα να με ελευθερώσουν και αυτά με χτύπησαν.. Που να ήξερε πως δεν την χτυπούσαν για να πονέσει μα για να της εξηγήσουν. Και πέρναγαν οι περαστικοί μα άνθρωποι σαν ήταν δεν άκουγαν την φωνή της. Μονάχα τα παιδιά την άκουγαν μα κι αυτά παιδιά είναι τι να σου κάμουν, την πότιζαν λιγάκι και έφευγαν. Ώσπου μια νύχτα εμφανίστηκε μια νυφίτσα που έψαχνε να βρει τόπο να φτιάξει την φωλιά της.. Χωρούσε μέσα από το σύρμα και έτσι τρύπωσε και στάθηκε πλάι στην φλαμουριά.. Επειδή η φλαμουριά ήταν έξω πλάι στο μαντρί και παρόλο που ήταν προφυλαγμένη από τα ζώα δεν είχε και όλες τις καλλιεργητικές φροντίδες που χρειάζεται , έτσι στην βάση του κορμού της είχε πετάξει πολλά κλαδιά και έχει κάπως παραμορφωθεί.. Βρήκε λοιπόν ευκαιρία η νυφίτσα και άρχισε να τροχίζει τα νεαρά παραμορφωτικά κλαδιά με τους κοφτερούς της κυνόδοντες λέγοντας.. Ήρθα να σε απαλλάξω από την παραμόρφωση σου.. Εσύ ένα τόσο όμορφο και δυνατό δένδρο να αφεθείς να γίνει άσχημο. Θα σε φροντίσω βγω και συ θα μου προσφέρεις λίγο από την γη σου να κάμω τρύπα να φτιάξω την φωλιά μου.. “Είμαι όμορφο και δυνατό δενδρο???” ρωτούσε η φλαμουριά να πάρει επιβεβαίωση.. “Πολύ, και δεν καταλαβαίνω γιατί να έχεις αυτό το σύρμα ολόγυρα σου, ενώ μπορείς να είσαι ελεύθερη να επεκταθείς , να γίνεις φωλιά για ζώα, και πουλιά”” “Αχ αυτό λέω και γω, θα με βοηθήσεις να απαλλαχθώ από το σύρμα” Όλα αυτά τα έβλεπε ο βοσκός μα δεν έκαμε κίνηση γιατί την φλαμουριά την πρόσεχε Αυτός.. Μα την άφηνε κιόλας αληθινά ελεύθερη να αποφασίσει από ποιον δέχεται βοήθεια και να δει πόσο στα αλήθεια είναι δυνατή.. Νύχτα την νύχτα η νυφίτσα , έσκαβε την φωλιά της , στις ρίζες του δένδρου και το σούρουπο , τρόχιζε με τα δόντια της το σύρμα να “απελευθερώσει” την μικρή φλαμουριά.. Έτσι μια νύχτα τα κατάφερε και έριξε όλο το πλέγμα κάτω.. Το ίδιο πρωί μόλις είδαν τα μηρυκαστικά την νεαρή φλαμουριά ‘ελευθερη” έτρεξαν καταπάνω της και άρχισαν να μασουλάν τα φύλλα της, αφήνοντας τα εκτεθειμένα στις αφίδες, τα μικρά έντομα που τα καλοκαίρια καλύπτουν με ένα είδος μέλι τα φύλλα και αυτό σταλάζει πάνω στον κορμό. Όπου πέφτει το μέλι αυτό εκεί δημιουργούνται όγκοι και ασθένειες στο ΄δενδρο… Ο βοσκός που όλα τα έβλεπε εξαπέλυσε πασχαλίτσες να φάνε τις αφίδες .. Πουλιά λογιών λογιών κατέφτασαν στα κλαδιά της και κάθησαν επάνω τους να κάμουνε φωλιές, μα για να δυναμώσουνε τρώγαν τις πασχαλίτσες, που τρώγαν τις αφίδες και έτσι η νεαρή φλαμουριά όσο πιο πολύ ήθελα να δίνει στα πουλιά τόσο πιο πολύ κατέστρεφε τον εαυτό της.. Όχι για άλλο λόγο μα γιατί δεν ήταν έτοιμη να δώσει… Τέλη καλοκαιριού ήτανε θαρρώ και άνεμος σηκώθηκε δυνατός, τόσο που λύγιζαν οι καλαμιές και γερνάνε τα δένδρα. Έτσι και η μικρή φλαμουριά άρχισε να γέρνει και συγκορμή να κουνιέται.. Ο βοσκός την άφησε στον άνεμο απροφύλακτη ώστε των πουλιών οι φωλιές να γκρεμιστούυν και τα άρρωστα φύλλα της να ξεκολλούν και να χορεύουν στον αέρα για να λυτρωθεί.. Η νυφίτσα βγήκε ξάφνου από την φωλιά της και άρχισε να φωνάζει στην φλαμουριά.. Δεν με προφυλλάσεις από το κρύο,δεν είσαι καλή, δεν είσαι αρκετή, εγώ που σε έσωσα από την παραμόρφωση σου και σου έκοψα τα σύρματα, αφήνεις τον αερα και τρυπώνει στην φωλιά μου και έφυγε τρέχοντας.. Και η μικρή φλαμουριά, ακίνητη και συνάμα κουνημένη να στέκει χωρίς πουλιά, χωρίς φύλλα, δίχως νυφίτσα να γέρνει μέσα της,ολομόναχη στον ανεμο. Ευτυχώς που είχε ρίζες καλές και βαθιές και δεν ξεριζώθηκε.. Το ίδιο φθινόπωρο ο καλός βοσκός, της ξαναέβαλε το συρματόπλεγμα , ολόγυρα της μέχρι να μεγαλώσει αρκετά ωστε να είναι έτοιμη να δέχθει τα πουλια και τα ζώωα στην δενδρώδη αγκάλη της.. ΤΟ ΚΑΛΟ ΘΕΛΕΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΡΑΓΙΚΟ