Η επέλαση των αποδομητών

Η επέλαση των αποδομητών

Γράφει ο Θεόφιλος Πουταχίδης

Η διαστροφή και η διαβολή είναι καρποί του κακού. Κι όταν μιλάμε για μια πλήρη, μια απόλυτη διαστροφή και διαβολή, τότε είμαστε σίγουροι πως πίσω απ’ αυτήν κρύβεται ο μεγάλος οργανωτής της. Ο κοσμοκράτορας του αιώνος τούτου, ο αρχηγός κι αρχιμάστορας του κακού, ο αρχιαπατεώνας ο εξαποδώ που στ’ ανάθεμα να είναι – αυτός κι οι νευρόσπαστοι και γλοιώδεις υπηρέτες του.

Με την πλήρη αντιστροφή της αλήθειας και της πραγματικότητας επιχαίρει το πιο πολύ ο αρχέκακος όφις∙ την έχει για το μεγαλύτερο καλλιτέχνημά του.

Για παράδειγμα, ένας οποιοσδήποτε εξουσιομανής τυραννίσκος μπορεί να επιχειρήσει να σε υποδουλώσει. Αν όμως η προσπάθεια του εξανδραποδισμού γίνεται στο όνομα της ελευθερίας, τότε μιλάμε για πλήρη διαβολή. Τότε είναι που καταλαβαίνουμε ότι το συγκεκριμένο σχέδιο φέρει την υπογραφή του ίδιου του αρχιδιάτανου.

Στο όνομα της ελευθερίας, λοιπόν, μας βάζει να απορρίψουμε τη μόνη αυθεντική, άρτια και παντοτινή ελευθερία, ήγουν τον Κύριό μας τον Ιησού Χριστό. Δεν είναι κρίμα, λοιπόν, να νομίζει κανείς σήμερα ότι οι οδηγίες που μας έδωσε ο Χριστός και οι εντολές Του περιορίζουν την ελευθερία μας; Τι καλοστημένη απάτη! Τι αριστουργηματικά μαστορεμένη παγίδα! Εξού και η ρήση του εν Αγίοις πατρός ημών Αντωνίου του Μεγάλου: «είδα όλες τις παγίδες του διαβόλου απλωμένες εις την γην· και εστέναξα και είπα· ποίος τάχα τις διαφεύγει;»

Γιατί άλλο πράγμα είναι να σε υποδουλώνει κανείς διά της βίας, κι άλλο να προσέρχεσαι εξαπατημένος και να ρίχνεις στα πόδια του δυνάστη την ελευθερία σου εις το όνομα της ελευθερίας σου της ίδιας! Στην πρώτη περίπτωση είσαι ένας αιχμάλωτος που μπορεί να διατηρήσει το φρόνημα και την αξιοπρέπειά του. Στη δεύτερη περίπτωση όμως ξευτιλίζεσαι, και το φρόνημά σου τσακίζεται όταν το συνειδητοποιείς.

Ο άνθρωπος γεννιέται για να είναι ελεύθερος, όχι μόνον ως υλική υπόσταση, αλλά κυρίως ηθικά και ψυχικά. Αν είναι ένα μήνυμα που έδωσε και πρέπει να συνεχίσει να δίνει ο ελληνισμός στην οικουμένη, είναι το μήνυμα –η κραυγή– της ελευθερίας.

Στην κοσμοθεωρία μας τα πάντα νοηματοδοτούνται από την έννοια της ελευθερίας. Τα πάντα από εκεί αρχίζουν κι εκεί καταλήγουν. Στην αρχή ήταν μοναχά το «ελευθερία ή θάνατος». Απ’ τη στιγμή που ο ελληνισμός αγκάλιασε κι ενστερνίστηκε τον Χριστό, υπάρχει η τελείωση: «ελευθερία» (κι απ’ αυτόν το θάνατο).

Πράγματι, όσο είμαστε δέσμιοι της φθοράς και του θανάτου, που είναι η αναπόδραστη νομοτέλεια της ύλης, δεν μπορούμε να είμαστε στ’ αλήθεια ελεύθεροι. Η ορθόδοξη πίστη μας, λοιπόν, δεν είναι περιορισμός της ατομικής ελευθερίας, όπως πάει να μας τον πλασάρει ο εξαποδώ και τα πρόθυμα δουλικά του. Είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι ο δρόμος της πραγματικής ελευθερίας κι ο φοβερός εχθρός καθενός που ονειρεύεται να εξανδραποδίσει τον κόσμο. Γιατί μόνον όταν απελευθερωθείς πραγματικά από το φόβο του θανάτου, της έλλειψης των αναγκών του φθαρτού σου σώματος και τα υλικά, τα χωμάτινα θέλω, μόνον τότε μπορείς να είσαι αυθεντικά εύψυχος. Κι επειδή «ελεύθερον το εύψυχον», μόνον τότε μπορείς να εννοήσεις και να διεκδικήσεις την πραγματική σου ελευθερία∙ από τούτη τη ζωή, για τούτη τη ζωή (και για την επόμενη).

Αυτή η ευψυχία του γνήσιου, απλού, ανιδιοτελούς και φιλαλήθη ορθόδοξου λαού είναι το τελευταίο κάστρο που αμύνεται στην επέλαση των σύγχρονων εκδοχών των τρομερών Ατλάντων, των χρυσοφόρων Μίδων και των φιλήδονων Σουλτάνων με τα χαρέμια, τα γιουσουφάκια, τους ευνούχους και τους δημίους τους.

Αυτό είναι που τους έχει μπει στο μάτι∙ κι από τότε που λευτερωθήκαμε από τους Οθωμανούς, όλο μ’ αυτό καταγίνονται: πώς θ’ αφανίσουν το κάστρο αυτό το άπαρτο.

Μας τα σώζει ο Μακρυγιάννης: «Και οι αναθεματισμένοι της πατρίδας πολιτικοί μας και οι διαφταρμένοι αρχιγερείς κι’ ο τουρκοπιασμένος Κωσταντινοπολίτης Κωστάκης Σκινάς συνφώνησαν με τους Μπαυαρέζους και χάλασαν και ρήμαξαν όλους τους ναούς των μοναστηριών… Από τους τοιούτους γερωμένους πολλούς πάθαμεν αυτά κι’ από τους τοιούτους λαϊκούς, στρατιωτικούς και πολιτικούς, αφού χύσαμεν ποταμούς αίματα, κιντυνεύομεν να χάσωμεν και την πατρίδα μας και την θρησκεία μας». Κι όλο μας στέλνουν δήθεν σπουδαίους βαρόνους περιηγητές να μας λεν στις διάφορες παραλλαγές του εκείνο το «ένα θα σας βλάψη εσάς, το κεφάλαιον της θρησκείας, οπού είναι αυτείνη η ιδέα ’σ’ εσάς πολύ τυπωμένη».

Όταν γίναμε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λέει, η γαλλική εφημερίδα Le Monde έγραψε: «Καλωσορίζουμε τη χώρα της φιλοκαλίας, τη χώρα του Βασιλείου, του Γρηγορίου, του Χρυσοστόμου». Καλώς σε βρήκαμε Ευρώπη! Φιλοκαλία θες; Νά! Πάρε λίγη: «Ελεύθεροί σοι νομιζέσθωσαν, ουχ οι την τύχην ελεύθεροι∙ αλλ’ οι τον βίον, και τους τρόπους ελεύθεροι∙ ου γαρ πρέπει καλείν ελευθέρους ταις αληθείαις, τους άρχοντας, πονηρούς όντας, ή ακολάστους∙ δούλοι γαρ εισί των παθών της ύλης∙ ελευθερία δε και ευδαιμονία εστί ψυχής, η γνησία καθαρότης, και των προσκαίρων, η καταφρόνησις».

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ πως οι εγχώριοι αποδομητές έχουν αποθρασυνθεί πλήρως. Δεν ενεργούν στα κρυφά πια∙ αντίθετα, στήνουν τα σύμβολά τους σε κοινή θέα εξεπίτηδες, σηκώνουν τις παντιέρες τους και κυνηγάν και κόσμο. Έχουν βάλει στο μάτι τώρα την πρώτη γραμμή του συντάγματος. Σε σένα το λέω, χώρα της φιλοκαλίας: Ξύπνα!Πηγή Η επέλαση των αποδομητών