Η εθνική μας ηλιθιότητα…

Με τη συμφωνία των Πρεσπών έκλεισε μια εικοσιπενταετής περίοδος εξευτελισμού και ταπείνωσης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σχετικά με το θέμα της γείτονος χώρας, που τώρα πια…
λέγεται Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας. Δεν έχω υπόψη μου κανένα ιστορικό προηγούμενο που μια χώρα να έχει επιδείξει τέτοια ηλιθιότητα από το σύνολο του πολιτικού της κόσμου.

Να θυμίσουμε πως στα μακεδονικά συλλαλητήρια συμμετείχαν από τη Χρυσή Αυγή μέχρι τον Συνασπισμό, πλην, προς τιμήν του, του ΚΚΕ. Αλλά από ό,τι φαίνεται άλλαξε γραμμή και το 2018 εντάχθηκε στις γραμμές των μακεδονομάχων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, φυσικός κληρονόμος του ΣΥΝ, αποποιήθηκε τη βαριά κληρονομιά του μακεδονομάχου και μαζί με λίγους άλλους συνετούς πολιτικούς, μας έβγαλε από το διεθνές ρεζιλίκι κερδίζοντας διεθνή εύσημα. Και καλά έκανε. Η υποτέλεια καμιά φορά έχει και τα καλά της, όπως έχει και τις επιτυχίες της.

Το φαινόμενο Τσίπρα είναι πολλαπλώς διδακτικό για τη δύναμη και την προσαρμοστικότητα του καπιταλιστικού συστήματος, που ξέρει να ανανεώνεται όταν βρίσκει πρόθυμους υπηρέτες. Για έξι μήνες ο Τσίπρας διαπραγματευόταν τη θέση του για να πείσει την εξωχώρια πραγματική εξουσία (Ε.Ε., ΗΠΑ, διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί) πως η κυβέρνησή του είναι η μόνη πολιτική δύναμη, που μπορεί να διαχειριστεί υπεύθυνα και σοβαρά τα συμφέροντά της. Και τα κατάφερε. Πήρε άριστα. Με την κρίση των άλλων κομμάτων, αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση Τσίπρα φαίνεται να είναι η πιο φερέγγυα πολιτική δύναμη του συστήματος.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Περικλή Κοροβέση, ΕΔΩ…