Η συνεχιζόμενη πολιτική ρευστότητα στη Λιβύη, σε συνδυασμό με την εμμονή της ηγεσίας της Τρίπολης στο αμφιλεγόμενο τουρκολιβυκό μνημόνιο, δημιουργεί ένα περίπλοκο πεδίο για την ελληνική διπλωματία, παρά τις πρόσφατες προσπάθειες αποκατάστασης των σχέσεων.
Στο πλαίσιο αυτών των προσπαθειών, η δεύτερη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη στη Λιβύη στόχευε στην αναθέρμανση του διαλόγου με την ηγεσία της μεταβατικής κυβέρνησης. Παρά το συγκρατημένα αισιόδοξο κλίμα, η αποδοχή του τουρκολιβυκού μνημονίου από τη λιβυκή πλευρά παραμένει σταθερό εμπόδιο για την ουσιαστική σύγκλιση.
Η Αθήνα, επιδιώκοντας να ενισχύσει τη διαπραγματευτική της θέση, επενδύει στον ρόλο της ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, φιλοδοξώντας να διαμορφώσει πιέσεις υπέρ ενός ρεαλιστικού πλαισίου συζήτησης για τις θαλάσσιες ζώνες στην Ανατολική Μεσόγειο.
Στο επίκεντρο των συνομιλιών του κ. Γεραπετρίτη με τον Λίβυο ομόλογό του Ταχέρ Αλ Μπαούρ, τον πρωθυπουργό Αμπντούλ Χαμίντ Ντμπεϊμπά και τον επικεφαλής του Προεδρικού Συμβουλίου Μοχάμεντ αλ-Μένφι, τέθηκαν η οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών, η μεταναστευτική συνεργασία και οι δυνατότητες οικονομικών σχέσεων. Παρά τις φιλοφρονήσεις, η θέση της Λιβύης περί αδιαπραγμάτευτου χαρακτήρα του μνημονίου με την Άγκυρα παρέμεινε αμετάβλητη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η λιβυκή πλευρά αιτιολόγησε την πρόσφατη ρηματική διακοίνωσή της στον ΟΗΕ –που αμφισβητεί την ελληνική θαλάσσια κυριαρχία νοτίως της Κρήτης– ως αντίδραση στην αιφνιδιαστική, κατά την άποψή της, ελληνική προκήρυξη διαγωνισμών για έρευνες στην περιοχή.
Παρά την έντονη διαφωνία, η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί θετικό το γεγονός ότι οι συνομιλίες επανεκκινούνται, έστω και σε τεχνικό επίπεδο. Η εξέλιξη αυτή εκλαμβάνεται ως ευκαιρία να δοκιμαστεί η πραγματική διάθεση της Λιβύης για εποικοδομητική συνεργασία.
Η πρόκληση, ωστόσο, παραμένει μεγάλη: το πολιτικό περιβάλλον στη Λιβύη παραμένει ασταθές και η υφιστάμενη κυβέρνηση έχει προσωρινό χαρακτήρα, με βασική αποστολή τη διεξαγωγή εκλογών, οι οποίες διαρκώς αναβάλλονται λόγω της εσωτερικής διάσπασης.
Στο βάθος όλων αυτών βρίσκεται ο κομβικός ρόλος της Τουρκίας, η οποία διατηρεί στενούς δεσμούς με την κυβέρνηση της Τρίπολης, καθιστώντας τη διαχείριση των διμερών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης ακόμη πιο σύνθετη.
Η Αθήνα, γνωρίζοντας τις προκλήσεις, επιδιώκει να χτίσει σταδιακά γέφυρες εμπιστοσύνης με την Τρίπολη, ώστε να ενισχύσει τον διεθνή ρόλο της Λιβύης και να αποδείξει ότι αποτελεί σταθερό εταίρο με προοπτικές προσφοράς στην ανοικοδόμηση και τη σταθεροποίηση της χώρας.
Κοινοποιήστε: