Ένα φυσικό εμπόδιο αποθαρρύνει την «ανταλλαγή πληθυσμών»
Την απορία εξερευνητών είχε προκαλέσει η διαφορετικότητα των «κατοίκων» δύο γειτονικών νησιών, τα οποία χωρίζονται από την αποκαλούμενη «Γραμμή Wallace».
Η άγρια ζωή διαφέρει εκ διαμέτρου, καθώς στο ένα βρίσκονται τίγρεις και ελέφαντες και στο άλλο μαρσιποφόρα.
Η Δρ Penny Van Oosterzee, οικολογική ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο James Cook, έχει μελετήσει αυτά τα πρότυπα εδώ και χρόνια. Τα βλέπει ως υπενθύμιση του πώς τα φυσικά εμπόδια μπορούν να χωρίσουν τα ενδιαιτήματα ακόμη και όταν κάθονται κοντά.
Γραμμή Wallace – Ένας αόρατος φράχτης
Η γραμμή Wallace διασχίζει τη Νοτιοανατολική Ασία, σηματοδοτώντας όπου τα ασιατικά είδη δίνουν τη θέση τους στα αυστραλιανά είδη.
Διασχίζει στενά νερά μεταξύ Βόρνεο και Sulawesi, και μεταξύ Μπαλί και Lombok, τα οποία βρίσκονται μόνο περίπου 15 μίλια μακριά.
Παρόλο που δεν είναι επίσημο σύνορο, λειτουργεί σαν ένα για πολλά ζώα. Κοπάδια ασιατικών πτηνών ευδοκιμούν από τη μία πλευρά, αλλά ομάδες αυστραλιανών κακατού παραμένουν από την άλλη.
Μια βαθιά ωκεάνια τάφρος, γνωστή ως στενό Makassar, είναι το κλειδί για αυτό το παζλ. Κατά τη διάρκεια προηγούμενων εποχών παγετώνων, πολλά νησιά συνδέονταν με χερσαίες γέφυρες όταν έπεσε η στάθμη της θάλασσας.
Ωστόσο, αυτό το βυθισμένο χάσμα δεν εξαφανίστηκε ποτέ εδώ, έτσι τα ζώα δεν μπορούσαν απλά να περιπλανηθούν απέναντι. Εξαιρετικά εξειδικευμένα είδη παρέμειναν όπου μπορούσαν να βρουν τροφή, να αποφύγουν τους θηρευτές και να διατηρήσουν τις στρατηγικές επιβίωσής τους.
Ακόμη και τα πουλιά, τα οποία μπορούν να πετάξουν, τείνουν να παραμένουν μέσα στα οικεία περιβάλλοντά τους λόγω των διαφορών στο κλίμα και τη διαθεσιμότητα τροφής. Η γραμμή Wallace, με πολλούς τρόπους, λειτουργεί σαν ένας αόρατος φράκτης που διαμορφώνεται από το σχέδιο της φύσης.
Αυτός ο μοναδικός διαχωρισμός βοήθησε στη διαμόρφωση ορισμένων πρώιμων ιδεών για το πώς αλλάζουν τα είδη με την πάροδο του χρόνου. Πυροδότησε σκέψεις για τη βιογεωγραφία, τη μελέτη του τρόπου με τον οποίο τα φυτά και τα ζώα κατανέμονται σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η γραμμή Wallace έγινε μια από τις ισχυρότερες περιπτώσεις για το πώς τα γεωγραφικά εμπόδια μπορούν να οδηγήσουν στο σχηματισμό νέων ειδών.
Διάφορα έργα παρακολουθούν πληθυσμούς πουλιών, έντομα, ακόμη και μαρσιποφόρα (καγκουρό) για να δουν πώς συνδέονται τα σύνορα και η εξέλιξη.
Οι ρηχές θάλασσες δεν εμποδίζουν πλέον τα ανθρώπινα ταξίδια, αλλά τα ζώα παραμένουν δεσμευμένα από τις δικές τους ιδιορρυθμίες.
Οι επιστήμονες αναρωτιούνται αν οι κλιματικές αλλαγές ή η απώλεια οικοτόπων μπορεί να αλλάξουν την κατανομή της άγριας ζωής στο μέλλον. Οι ενημερώσεις σχετικά με αυτές τις μελέτες προσθέτουν ένα άλλο επίπεδο ίντριγκας σε μια γραμμή που σχεδιάστηκε για πρώτη φορά τον 19ο αιώνα.
Η γραμμή Wallace δείχνει πώς λεπτές γεωγραφικές δυνάμεις μπορούν να δημιουργήσουν έντονες αντιθέσεις στα έμβια όντα και υπενθυμίζει ότι η φυσική απόσταση δεν είναι πάντα ο κύριος παράγοντας – η εξελικτική ιστορία και η τύχη παίζουν σημαντικό ρόλο.
Κοινοποιήστε: