Η βαρβαρότητα …

…και οι επικίνδυνες (ιδεοληπτικές) ακρότητες…
Ηταν κτηνώδες και αποτρόπαιο. Ηταν φόνος εν ψυχρώ. Δεν ήταν νόμιμη άμυνα. Γιατί ο Ζακ Κωστόπουλος δεν κρατούσε όπλο. Και…
δεν απειλούσε κανέναν.

Δεν ήταν ακραία κατάσταση απειλής. Και δεν ήταν μόνος , υπο απελπιστικές συνθήκες, ο ιδιοκτήτης του καταστήματος. Επομένως τίποτε δεν δικαιολογεί το βάρβαρο, φονικό λιντσάρισμα.

Σε ακραίες καταστάσεις, όταν π.χ. εισβάλει κάποιος στο σπίτι σου την ώρα που κοιμάσαι και σε απειλεί, δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς τίποτε. Ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά της επιβίωσης, με υπόστρωμα τον προφανή και ευεξήγητο φόβο.

Και τότε… Τότε μέσα στον πανικό όλα είναι πιθανά. Να είσαι θύμα-φιμωμένος, τραυματισμένος ή ακόμη και νεκρός- ή να γίνεις θύτης.

Το φονικό στην Ομόνοια δεν είχε ,ως φόντο, κανένα από τα στοιχεία αυτά. Η ένταση της στιγμής δικαιολογημένη. Αλλά όλες οι αντιδράσεις δεν ήταν απλώς αδικαιολόγητες. Ηταν-να το ξαναπούμε;-κτηνώδεις.

Με την εξαίρεση την αντίδραση ενός παρισταμένου, που προσπάθησε να απωθήσει τους πρωταγωνιστές του λιντσαρίσματος. Αναπόφευκτες οι αντιμαχίες και αναμενόμενος ο διχασμός στα σόσιαλ μήντια. Δεν πρόκειται για βαβούρα, όπως έγραψε εν πλήρη αναισθησία και ελαφρότητα κάποια κυρία σε μια εφημερίδα.

Πρόκειται για κορυφαίο, τραγικό γεγονός που απασχολεί τους πάντες.

Ας μπουν, λοιπόν, στην άκρη οι κακόψυχες ανοησίες ορισμένων εναντίον του θύματος. Αποτυπώνουν απανθρωπία και ζοφώδη εσωτερικό κόσμο.

Στην άκρη, όμως, και οι προσεγγίσεις που θέλουν να πείσουν ότι ο Ζακ Κωστόπουλος έπεσε θύμα μιας ανείπωτης κτηνωδίας, επειδή ήταν διαφορετικός. Εξαρτημένος από τα ναρκωτικά, γκέι και οροθετικός.

Συγγνώμη, αλλά πρόκειται επίσης για ανοησίες. Κανένας δεν ήξερε εκείνη τη μοιραία και φρικώδη στιγμή του λιντσαρίσματος ότι ο ανυπεράσπιστος ήταν διαφορετικός.

Προσωπικά, θα σταθώ σε μια άποψη που εξέφρασε η Τασία Χριστοδουλοπούλου, με αφορμή το τραγικό γεγονός. Αποψη δεδομένης ευαισθησίας, αλλά-φευ!- αναντίστοιχη προς την πραγματικότητα. Αποψη αμήχανη και προβληματική.

«Η πολιτική του φόβου», είπε η κυρία Χριστοδουλοπούλου, «έχει οδηγήσει τους ανθρώπους να φοβούνται ακόμα και τη σκιά τους(…) Ο πολιτικός λόγος του νόμου και της τάξης παράγει πολλαπλά θύματα, ανθρώπους που είναι διαφορετικοί ή παραβατικοί και θύτες που γίνονται θύματα, ακριβώς γιατί παρασύρθηκαν από αυτό το κλίμα τσαμπουκά που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία».

Πρώτον, δεν παράγει φόβο «η πολιτική του φόβου». Υπάρχει , όντως, εκμετάλλευση. Τον φόβο τον δημιουργούν τα γεγονότα. Ληστείες, κλοπές, εισβολές στα σπίτια κλπ. Φυσικά, ορισμένοι πολιτικοί χώροι εκμεταλλεύονται μια πραγματική κατάσταση και κινδυνολογούν.

Αυτό είναι γεγονός. Αλλά τόσο διαφορετικό από το να λες ότι ο φόβος της κοινωνίας δημιουργείται από την «πολιτική του φόβου».
Σημείωσε, επίσης, η κυρία Χριστοδουλοπούλου: «Αυτό (σ.σ. η πολιτική του φόβου κλπ) αξιοποιείται πολιτικά με τον λόγο περί νόμου και τάξης, που προσπαθεί να κερδίσει έδαφος σε όλες τις κοινωνίες. Και δυστυχώς οι κοινωνίες συχνά επιλέγουν, στο δίλημμα ασφάλεια η ελευθερία, την ασφάλεια».

Γιάννης Τριάντης