Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε εκπαιδεύσει τη ματιά μας να κοιτάζει αλλού, να φεύγει σε μακρινούς τόπους σε κάποιο παρελθόν ή σε κάποιο μέλλον, γιατί δεν αντέχουμε να την κρατήσουμε εδώ παρούσα. Φόβος αλήθεια υπάρχει στο εδώ μας, φόβος μήπως αυτά που έχουμε, σταθούν λίγα μπροστά στις προσδοκίες μας, μήπως δεν είναι αρκετά, μήπως είναι λίγα. Και με μετρήσιμους όρους ίσως πράγματι να είναι.
Φταίει όμως που μάθαμε κάποτε, λανθασμένα, πως η αφθονία βρίσκεται στα πολλά. Εκπαιδεύσαμε τη ματιά μας να την κυνηγά σ’ ό,τι γυαλίζει, σ’ ό,τι μετριέται, σε δόξες και τιμές. Κυνήγια μάταια και ανώφελα. Γιατί η αφθονία δεν κρύβεται ούτε στα πολλά ούτε στα σημαντικά, δεν είναι σε αυτά που κοιτάει η ματιά σου κι εύχεται να τα είχε, ούτε σ’ εκείνα που της λείπουν που είχε κάποτε και τα έχασε. Η αφθονία είναι εδώ, μονάχα στο τώρα σου μπορεί να ζει, μέσα στα χέρια σου. Εκεί μέσα πρέπει να μάθεις να την γυρεύεις.
Ένα ζεστό πιάτο φαγητό, μια όμορφη στιγμή, ένα χαμόγελο ενός αγαπημένου σου προσώπου, ένα αστείο, ένας περίπατος στη φύση, ένα όμορφο πρωινό, μια συντροφιά. Μέσα στη ματιά σου βάλε την απλότητα και θα τα δεις όλα αυτά, κοίτα μέσα στα χέρια σου με θάρρος χωρίς να προσπαθείς να ξεφύγεις σ’ άλλους χρόνους από φόβο πως ό,τι έχεις δεν είναι αρκετό.
Να βλέπεις όχι τι κράτησες κάποτε, όχι τι θα ευχόσουν να κρατήσεις στο μέλλον αλλά τι πραγματικά κρατάς τώρα. Αυτή τη στιγμή. Το βιαστικό μυαλό σου το ξέρω πως θα τρέξει μονομιάς να σου πει πως είναι λίγο ό,τι κι αν έχεις. Μα δεν πειράζει, άφησέ το να μονολογεί κι εσύ την καρδιά σου ν’ ακούς. Εκείνη ξέρει πως ό,τι κρατάς τώρα μέσα στη χούφτα σου, δεν είναι ούτε λίγο ούτε πολύ. Δεν το μετρά, δεν το ζυγίσει, δεν το φοβάται, μα ξέρει να το εκτιμά αληθινά κι εκεί κρύβεται και η πραγματική, η ουσιαστική αφθονία.
Στην εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη που έχει φυλαγμένη η καρδιά για ότι υπάρχει μέσα στα δυο σου χέρια. Άκουσε τη γνώση της καρδιάς σου και μέσα εκεί, στα δυο σου χέρια, να μάθεις να κοιτάς. Ότι κι αν δεις εκεί αν είναι αρκετό ποτέ να μην ρωτήσεις, μην το βαφτίσεις με ποσότητες. Μονάχα κράτησέ το, ευχαριστώ πες του κι έπειτα χτίσε μ’αυτό την δικιά σου αφθονία.
Επιμέλεια: Βασιλική Παπαγιαννάκη
Κοινοποιήστε: