«Περίμενα 40 χρόνια για κάποιον σαν εσένα.» Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια που ο Daniel Ellsberg μου είπε όταν συναντηθήκαμε πέρυσι. O Dan κι εγώ νοιώσαμε μια άμεση οικειότητα, και οι δυο μας γνωρίζαμε τι σήμαινε να ρισκάρεις τόσα πολλά – και να αλλάζεις αμετάκλητα – γνωστοποιώντας κρυφές αλήθειες.
Είμαστε μάρτυρες μιας συμπίεσης της ενεργούς περιόδου μέσα στην οποία κακές πολιτικές μπορούν να βρίσκουν καταφύγιο στις σκιές, το χρονικό πλαίσιο στο οποίο αντισυνταγματικές δραστηριότητες μπορούν να συνεχίζονται πριν αποκαλυφθούν από πράξεις συνείδησης. Και αυτή η χρονική συμπίεση έχει σημασία πέρα από τα πρωτοσέλιδα. Επιτρέπει στους ανθρώπους αυτής της χώρας να μάθουν για κρίσιμες κυβερνητικές ενέργειες, όχι ως μέρος της ιστορικής καταγραφής, αλλά με τρόπο που να επιτρέπει την άμεση δράση μέσω ψηφοφορίας – με άλλα λόγια, με έναν τρόπο που δίνει τη δύναμη στους ενημερωμένους πολίτες να υπερασπιστούν την δημοκρατία, την οποία υποτίθεται ότι επιχειρούν να προασπίσουν τα «κρατικά μυστικά». Το να βλέπω άτομα που είναι ικανά να αποκαλύψουν πληροφορίες, μου δίνει την ελπίδα ότι δεν θα χρειάζεται να ανακόπτουμε για πάντα τις παράνομες δραστηριότητες της κυβέρνησής μας σαν να ήταν μια σταθερή εργασία, να ξεριζώνουμε την επίσημη παρανομία με τη συχνότητα που κουρεύουμε το γρασίδι. (Είναι αρκετά ενδιαφέρον, πώς μερικοί έχουν αρχίσει να περιγράφουν τις επιχειρήσεις δολοφονιών εξ’ αποστάσεως, ως «κόψιμο του γρασιδιού».)
Κοινοποιήστε: