Ηλίας Μενάγερ: “Ελπίζω σε φωτεινές μέρες”

Ο Ηλίας Μενάγερ είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Μοιράζεται με το iart.gr την εμπειρία, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Τον ευχαριστούμε.

“Το πρώτο που θέλω να πω είναι πως δεν είμαι ο μόνος. Είμαι επαγγελματίας ηθοποιός τα τελευταία εννιά χρόνια και προσπαθώ να τα καταφέρω ωε τέτοιος. Αυτό σημαίνει πως συνεχώς δουλεύω, κι όταν δεν συμβαίνει αυτό, μελετάω, διαβάζω και πηγαίνω όπου μπορεί να υπάρχει δουλειά για μένα. Έτσι θα έπρεπε να είναι, ξεκάθαρο και δομημένο, η πραγματικότητα όμως, είναι διαφορετική.

Οι πρόβες που πρέπει να γίνουν πριν και κατά τη διάρκεια μιας παράστασης, συνήθως δεν πληρώνονται. Όπως συμβαίνει με τις “δοκιμαστικές” περιόδους σε καφετέριες, εστιατόρια και εταιρείες. Η ασφάλειά μας, τις περισσότερες φορές είναι η μισή από την προβλεπόμενη, ενώ η καθαυτή δουλειά μας, μια παράσταση, διαρκεί έως δύο μήνες. Τις περισσότερες φορές, κάνουμε συμπληρωματικές δουλειές, άσχετες με την ειδικότητά μας, όπως συμβαίνει και με άλλους επαγγελματίες. Ναι, η Υποκριτική είναι ειδικότητα ξέρετε. Ίσως μου πείτε πως εγώ την διάλεξα, πως γνώριζα πως δεν έχει καλή επαγγελματική αποκατάσταση, άρα δεν θα έπρεπε να λέω τίποτα. Όμως, εξακολουθώ να μελετάω, να φαντασιώνομαι έργα και ρόλους, να τραγουδάω, να ελπίζω..

Μετά από μια δύσκολη περίοδο, εργάστηκα ως οδηγός transfer μέχρι φέτος τον Γενάρη. 14 και 16 ώρες την ημέρα, χωρίς ρεπό. Κάποια στιγμή κουράστηκα να μην έχω ωράριο, κουράστηκα να μην μπορώ καν να φάω σαν άνθρωπος για πάνω από δυο λεπτά, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την ανάγκη μου. Η ανθρώπινη πλευρά μου (έχω και τέτοια), επαναστάτησε. Άνεργος λοιπόν.

Ξεκινώ την αναζήτηση μιας πιο ανθρώπινης δουλειάς και παράλληλα ψάχνω κάτι πάνω στην ειδικότητά μου. Εργάστηκα για μια ημέρα – μια ημέρα – σε μια χρηματιστηριακή εταιρεία, από την οποία με ενημέρωσαν πως δεν μπορούσα να συνεχίσω. Συνέχισα την αναζήτηση.

Όσα χρήματα είχα καταφέρει να εξοικονομήσω, τελείωσαν. Ξέρετε, χρειάζεται να μένω κάπου, να τρώω, να κινούμαι, όπως όλοι οι άνθρωποι. Και οι καλλιτέχνες επίσης, απλά το αναφέρω.

Ενάμιση μήνα μετά, προσλαμβάνομαι για μια πολύ καλή κινηματογραφική ταινία, τα γυρίσματα της οποίας θα ξεκινούσαν στο τέλος Μαρτίου. Ένιωσα, μετά από καιρό, την αξία και τη χαρά της δουλειάς μου.

Κι ύστερα.. ήρθε η πανδημία κι ο αποκλεισμός. Σταματούν όλα, φυσικά και το γύρισμα. Καθώς με προσέλαβαν μια μέρα πριν την έναρξη των γυρισμάτων, δεν θεωρούμαι εργαζόμενος.

Ο ιός, όπως έχουμε καταλάβει όλοι μας, δεν κάνει διακρίσεις σε φύλο, ηλικία, καταγωγή, χρώμα ή επάγγελμα. Δυστυχώς, φαίνεται πως τον χρειαζόμασταν για να το καταλάβουμε αυτό. Χρειάστηκε ένας ιός για να καταλάβουμε πως μόνοι μας δημιουργούμε τις διακρίσεις.

Τώρα, βρίσκομαι στην ίδια θέση με χιλιάδες άλλους. Δεν εργαζόμουν πριν τον αποκλεισμό, άρα δεν δικαιούμαι κανένα επίδομα, ούτε υπάρχει περίπτωση να βρω δουλειά τώρα. Επίσης, δεν θεωρούμαι μακροχρόνια άνεργος καθώς εργαζόμουν μέχρι το Γενάρη και μετά δηλώθηκα για δουλειά μιας ημέρα. Από την εταιρεία transfer δεν δικαιούμην επίδομα ανεργίας, διότι τον περισσότερο καιρό, όπως συμβαίνει και με τόσους άλλους, η εργασία μου ήταν αδήλωτη. Είναι ανατριχιαστικό το πόσο συχνά συμβαίνει αυτό, σε όλον τον κόσμο.

Τώρα, αναγκάζομαι να ζητώ βοήθεια για τα πλέον βασικά και το γεγονός αυτό, με κάνει και ντρέπομαι. Ξέρω πως δεν είμαι ο μόνος, ενώ υπάρχουν πολλοί σε χειρότερη θέση από μένα. Άνθρωποι με οικογένειες και παιδιά βρίσκονται στον δρόμο, αντιμετωπίζουν ασθένειες, βιώνουν ενδοοικογενειακή βία.. Σύμφωνοι, δεν παύω όμως να νιώθω ντροπή.

Πήρα το θάρρος να μιλήσω για όλα αυτά, καθώς αισθάνομαι πως είμαι πολύ κοντά στον πάτο, χωρίς καμιά ασφάλεια. Δεν είμαι ο μόνος κι αντιλαμβάνομαι πως η περίπτωση του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική, όπως διαφορετικός είναι και ο λόγος που τόσοι πολλοί εξαιρούνται από τα μέτρα στήριξης. Μια στήριξη που πρέπει να είναι καθολική, κι όχι επιλεκτική, όπως συμβαίνει τώρα.

Η αλληλεγγύη οφείλει να είναι η πρώτη προτεραιότητα, “Κανένας μόνος του”, αυτό είναι που θέλω να πω.

Ευτυχώς, υπάρχουν κάποιοι που αυτό το κάνουν πράξη. Πρώτα – πρώτα, η οικογένειά μας. Χωρίς αυτούς, κανείς μας δεν θα τα κατάφερνε. Αλλά είναι κι άλλοι. Ένας υπέροχος παπάς που έχω την τύχη να γνωρίζω, ο οποίος χωρίς ερωτήσεις, χωρίς “γιατί” και “πως”, απλά σε βοηθάει. Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος που ακόμη και τώρα, στην πανδημία, γυρνά στους δρόμους και προσφέρει βοήθεια. Η Κίνηση Αλληλεγγύης του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών που αμέσως ξεκίνησαν να μοιράζουν τρόφιμα στους ηθοποιούς και να προσφέρουν στήριξη. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς.

Με όλα αυτά, θα ήθελα να υπενθυμίσω πως περιπτώσεις σαν την δική μου, άνθρωποι που εξαιρούνται από κρατική χρηματική βοήθεια, υπάρχουν πολλές.

Οι καλλιτέχνες πάντα δίνουμε την χαρά της διασκέδασης και πάντα βρίσκουμε ωραίους και ευφάνταστους τρόπους να ξεπερνάμε τα εμπόδια. Τώρα δεν βρήκα χαρά να μεταδώσω και ζητώ συγγνώμη για αυτό. Έχω να μοιραστώ ανησυχία και προβληματισμό κι αυτό έκανα.

Θα συνεχίσω να είμαι ηθοποιός και όχι διασκεδαστής, όπως πρόσφατα άκουσα και ένιωσα άσχημα. Όχι γιατί είναι μειωτικός ο όρος, αλλά γιατί είναι απλά ένα τσουβάλι στο οποίο έχουν ρίξει όλα τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, χωρίς καμία αναγνώριση ειδικότητας. Προσωπικά – και πάλι δεν είμαι ο μόνος – θέλω να κάνω ότι καλύτερο μπορώ στον τόπο και για τον τόπο όπου γεννήθηκε η τέχνη, σχεδόν σε όλα τα είδη της.

Ελπίζω σε φωτεινές μέρες… Καλό Πάσχα σε όλους”.

Το Διαβάσαμε Ηλίας Μενάγερ: “Ελπίζω σε φωτεινές μέρες”