Ευχαριστώ, Σοφία (και κάθε Σοφία)

Γράφει η Άννα Παχή

Ευχαριστώ που βρήκες τη δύναμη να το πεις. Ξέρω πως τόσα χρόνια υπέφερες και ζούσες δυο ζωές. Μια κανονική, όπου ακολουθούσες τα όνειρά σου, επικοινωνούσες, χαιρόσουν με τα καλά και λυπόσουν με τα άσχημα. Έκανες σχέσεις, δούλευες, έτρωγες και κοιμόσουν. Ζούσες όμως και μια άλλη ζωή, “κρυφή”, γεμάτη ενοχές και ντροπή, μια ζωή γκρίζα, που βάραινε στην καρδιά και στην ψυχή σου μέχρι που – τι άραγε; – αποφάσισες ευτυχώς να την πετάξεις.

Ευχαριστώ που βρήκες τη δύναμη να το πεις. Ξέροντας πως η πρώτη αντίδραση του – ακόμη – ανδροκρατούμενου κόσμου μας θα ήταν “τον προκάλεσες”, “λες ψέματα”, “θέλεις να τον καταστρέψεις”. Ξέροντας πως θα σηκωνόταν θύελλα αντιδράσεων, ξέροντας πως πολλοί θα σε κατηγορούσαν, ξέροντας πως το θύμα γίνεται ξανά θύμα και ξανά και ξανά.

Ευχαριστώ που βρήκες τη δύναμη να το πεις. Που προστατεύεις τα κορίτσια και τα αγόρια που όπως εσύ, ονειρεύονται ένα βάθρο, ένα μετάλλιο, που ασκούνται, στερούνται για να το καταφέρουν. Που πλέον θα είναι σε θέση να αντιδράσουν κι αυτά, πριν να γίνουν θύματα, όπως εσύ.

Ευχαριστώ που βρήκες τη δύναμη να το πεις. Μέσα από σένα, έδειξε η “Ομοσπονδία” το πρόσωπό της. Το εμετικό “έστω και μετά από τόσα χρόνια” αποκάλυψε την διάθεση να παραγράφονται κάποια εγκλήματα. Το ακόμη πιο εμετικό «Από δω και στο εξής θα είμαστε πάντα στο πλευρό σου» έδειξε πόσο λίγοι είναι αυτοί που κατέχουν τις καρέκλες.

Ευχαριστώ που βρήκες τη δύναμη να το πεις. Γιατί μαζί με τους γλοιώδεις τύπους της εξουσίας εμφανίστηκαν κι εκείνοι που διεκδικούν κάτι καλύτερο. Είναι ελπίδα, και την έχουμε απόλυτη ανάγκη.

Ευχαριστώ που βρήκες τη δύναμη να το πεις. Γιατί ένιωσα πως δεν είμαι μόνη, δεν είμαι η μόνη. Και για αυτό σε ευχαριστώ περισσότερο από όλα. Κέρδισες ένα μετάλλιο πιο σημαντικό από τα Ολυμπιακά. Ξέρεις καλά πιο είναι αυτό.

Ευχαριστώ, Σοφία.

Το Διαβάσαμε Ευχαριστώ, Σοφία (και κάθε Σοφία)