Ευχαριστώ, πατέρα!…

 Αχός βαρύς ακούγεται, πολλές ανάσες παίρνουν! Μην είν’ για ν’ ανακουφιστούν, μην για να μας τρομάξουν; Δεν είναι για ν’ ανακουφιστούν, μηδ’ για να μας τρομάξουν. Παλάτια χτίζουνε πολλά και…
βάρια-ανασαίνουν. Κόρες και γιους να τάξουμε, μέσα να τους χωρούνε και βίο χαρισάμενο μονάχα να ιδούνε.

Εμένα, πάντως, μου κόπηκε. Προς στιγμήν έστω, μια ασφυξία την ένιωσα. Αν και αυτή, η χαμένη ανάσα, δεν ήταν παρά το τελικό στάδιο…

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν αηδία. Αηδία, από αυτή που νιώθεις ενώ τρως σαλιγκάρια και τα φαντάζεσαι να γλιστράνε ζωντανά στον οισοφάγο σου, αγκαλιάζοντας το ένα το άλλο, κάνοντας παιδάκια και ζώντας μια γλιστερή ζωή στο στομάχι σου, σαν οικογένεια. Με ενοχλεί πολύ, είν’ η αλήθεια, όταν χρησιμοποιώ παραδείγματα από τη φύση για να εκφράσω κάτι άσχημο, καθώς, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, η φύση (αν εξαιρέσεις την ανθρωπότητα) είναι τέλεια. Ωστόσο, ως ατελέστατο ανθρώπινο ον, φορές υποκύπτω.

Αυτό ήταν το δεύτερο στάδιο: υπέκυψα. Στην οργή. Ταπεινό ένστικτο, απεχθές συναίσθημα. Α πα πα. Καθόλου σε υπόληψη δεν την έχω, τι να γίνει, όμως, που ως μιαρέστατο ανθρώπινο ον, με πήρε και με σήκωσε.

Και κάπως έτσι πέρασα στο τρίτο και τελικό στάδιο: Απεκδύθηκα κάθε ποταπής παρόρμησης και τους κοίταξα καλά καλά. Ολους. Εναν έναν. Με πολλαπλές τζούρες οξυγόνου, για ν’ αντέξω και με ήρεμο, σχεδόν στοργικό, βλέμμα, άρχισα να παρατηρώ: πώς στέκονταν, τι φορούσαν, τι εκφράσεις έπαιρναν, πώς είχαν στήσει, ντύσει και τοποθετήσει τα παιδιά τους.

Και τότε κατάλαβα: το σύστημα δεν αντέχει καμία παρεκτροπή προς τας υποδείξεις. Γεννήθηκαν πιστεύοντάς το, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να πείσουν και τους υπόλοιπους, το κατάφεραν για το 39% του μισού ελληνικού λαού και επέστρεψαν στα «πατρογονικά» τους ως οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας… Της χώρας τού τότε και του τώρα της, του μέλλοντός της, της εξουσίας, του Μαξίμου, εσένα, εμένα και της γάτας μου μαζί.

Προσοχή, όμως. Δεν αρκεί στο σύστημά τους απλά να είναι. Πρέπει και να αναπαράγεται. Τι νομίζεις πως νοητά έλεγε ο Κυριάκος στα καμάρια του, που τα ‘χε στήσει εις παράταξιν δίπλα στην κυρία με τας offshore, τη μέρα της παράδοσης – παραλαβής; «Εδώ ανήκετε». Αυτό τους έλεγε κατ’ ουσίαν. «Αυτό είναι το μέλλον σας. Ο φυσικός σας χώρος. Το σπίτι σας». «Αυτό σας ανήκει!».

Δεν θα πω το όνομα της οικογένειας, γιατί ακόμα υπάρχει. Εχει γίνει αστικός μύθος και κυκλοφορεί ως ανέκδοτο στην Αχαΐα, απ’ όπου και κατάγονται: Είναι τώρα ο πατήρ της οικογενείας, ετοιμοθάνατος, κάπου εκεί λίγο μετά την Επανάσταση, και λίγο πριν τον «τελευταίον ασπασμόν» φωνάζει τους τρεις γιους του, να μοιράσει τα περιουσιακά του. «Εσύ», λέει στον πρεσβύτερο, «θα πάρεις όλες τις επιχειρήσεις μου -τους εργάτες, τους πελάτες, τις πρώτες ύλες, όλα». «Ευχαριστώ πατέρα», απαντά εκείνος και φεύγει ενθουσιασμένος. Φωνάζει τον δεύτερο: «Εσύ, γιε μου, θα πάρεις όλα τα χωράφια. Στρέμματα ολάκερα -όλα δικά σου!». «Ευχαριστώ, πατέρα!», λέει κι αυτός και την κάνει με ελαφρά, μην και αλλάξει γνώμη ο γέρος.

Πάει και ο τρίτος. «Σ’ εσένα, στερνοπούλι μου, θα δώσω 5.000 βόδια». «Μα πατέρα», ψελλίζει ο μικρός, «εμείς ζωντανά δεν έχουμε! Στους άλλους έδωκες πλούτια και μεγαλεία…». «Κάνεις λάθος παιδί μου. Σ’ εσένα δίνω το πολυτιμότερό μου: τους ψηφοφόρους μου!»… Του φίλησε το χέρι, τον ευχαρίστησε, πήρε την ευχή και την «κληρονομιά» του κι έφυγε ήσυχος… Η ίδια αυτή οικογένεια βγάζει ακόμα βουλευτές, 200 χρόνια μετά.

Δέκα μέρες (και 200 χρόνια) πέρασαν από την τωρινή τελετή παράδοσης-παραλαβής της εξουσίας, τα βόδια κάναν μοσχαράκια και οι κληρονόμοι τους έδειξαν στα δικά τους παιδάκια, την πραμάτεια τους.

Το σύστημα δεν αρκεί να είναι. Πρέπει και να αναπαράγεται… Ευχαριστώ, πατέρα.

ΥΓ. Για όσους ακόμα ανησυχούν, μην! Σας διαβεβαιώ πως όσοι γυρνοβολάνε πέριξ του Μαξίμου (τουρίστες, μετανάστες, περίοικοι, κάτι ξέμπαρκοι, αλλά και πολλοί πολλοί Ελληνες Ελληνες) έχουν να το λένε: Επιτέλους, ανάσαναν! Το Μαξίμου πλέον μυρίζει λιβάνι!… με άρωμα λεβάντας και διακριτικής σμύρνας.

Νόρα Ράλλη