Επέτειος Marfin: Πριν από 14 χρόνια σαν σήμερα, ανήμερα της Αγίας Ειρήνης είχαμε πόλεμο
Σήμερα η Χριστιανοσύνη εορτάζει την Ανάσταση του Κυρίου, αλλά πριν από την Ανάσταση πένθησε με την Σταύρωση.
Ωστόσο σήμερα η γενικά με κοντή μνήμη ελληνική κοινωνία θα πρέπει πέραν τον πασχαλιάτικων μηνυμάτων και των ευχών να θυμηθεί να τηρήσει έστω ενός λεπτού σιγή στην μνήμη των θυμάτων της Μαρφίν.
Ποιος θυμήθηκε άραγε σήμερα, την 35χρονη Παρασκευή Ζούλια, την 32χρονη Αγγελική Παπαθανασοπούλου (και το αγέννητο παιδί της) και τον 36χρονο Επαμεινώνδα Τσακάλη;
Πριν από 14 χρόνια σαν σήμερα, ανήμερα της Αγίας Ειρήνης είχαμε πόλεμο. Ήταν 5 Μαϊου 2010 όταν στην πρωτεύουσα έλαβε χώρα μακράν η μεγαλύτερη πορεία των τελευταίων 20 χρόνων.
Η τελευταία ίσως μαζική και αυθόρμητη αντίδραση του ελληνικού λαού κόντρα στο σύνδρομο της αιώνιας παθητικότητας κάηκε εκείνη την ημέρα και ενταφιάστηκε μαζί με τους νεκρούς της Μαρφίν. Νεκροί που δεν υπήρξαν λεφτεριάς λίπασμα.
Η δολοφονία τους ήταν από εκείνα τα ανομήματα, που καμιά κουκούλα δεν θα έπρεπε να είχε κρύψει.
Οι νεκροί των εκάστοτε αγώνων τους οποίους τιμάμε στις επετείους, μας αντικρίζουν αδιάφορα όντες πλέον αγάλματα σε πλατείες. Ζωντανεύουν για λίγο στις εορταστικές αφηγήσεις και επιστρέφουν στη περίοπτη θέση τους σε βάθρα ή ιστορικά καταφύγια εθνικής μνήμης. Γνωρίζουν πως με την θυσία τους άφησαν κάποια παρακαταθήκη.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι νεκροί από εκείνους που δεν διδάσκονται στα σχολεία και λησμονούμε να τους μνημονεύσουμε. Γιατί η μνήμη είναι γειτόνισσα των τύψεων, όπως έλεγε ο Βίκτορ Ουγκώ.
«Να καούν», όπως «Σταύρωσον»
Αυτό όμως που θα στοιχειώνει όλους όσοι βρεθήκαμε εκεί την συγκεκριμένη ημέρα στην οδό Σταδίου ήταν οι κραυγές του πλήθους: «να καούν». Ακούστηκαν σαν «Σταύρωσον, Σταύρωσον αυτόν». Σίγουρα όμως αποδεικνύουν με ποιον τρόπο η μακιαβελική τακτική κάθε εξουσιαστή, που χρησιμοποιεί την μέθοδο του κοινωνικού αυτοματισμού, δηλαδή στρέφοντας τη μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη, δημιουργεί λυσσαλέα απάνθρωπα κτήνη.
Δεν ήταν ένας, δεν ήταν δύο, όλοι εκείνοι που περνώντας την Σταδίου φώναζαν «να καεί» με το χέρι να δείχνει το φλεγόμενο κτίριο της τράπεζας, κι ας υπήρχαν μέσα άνθρωποι. Δεν ήταν ένας, δεν ήταν δύο εκείνοι που εμπόδισαν τα πυροσβεστικά οχήματα να φτάσουν εγκαίρως.
Κι εμείς γιορτάζουμε την Ανάστασή Σου Κύριε…
Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν/Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν. (Κώστας Βάρναλης)
Κοινοποιήστε: