Εξωτερική πολιτική χωρίς ψηφοθηρία…

Στον τουρκικό προεκλογικό αναβρασμό, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρέθηκαν πάλι σε ανησυχητικό σημείο. Ο Τούρκος πρόεδρος έθεσε ξανά ως στόχο την Ελλάδα. Οι…
αυξημένοι τόνοι του εδραιώνουν την εικόνα μιας μεταλλαγμένης χώρας που δρα αποσταθεροποιητικά στη ΝΑ Ευρώπη, την Αν. Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Ετσι, στη μέθη της για ευρύτερο περιφερειακό ρόλο, η Τουρκία μετατράπηκε σε κράτος – ταραξία, αμφισβητώντας ή προσπαθώντας να καταλύσει τα δικαιώματα των γειτόνων της.

Το τέχνασμα της λαϊκής συσπείρωσης με την προβολή κινδύνων χρησιμοποιείται κατά κόρον από τον Τούρκο πρόεδρο. Ετσι, η προσκείμενη σε αυτόν Γενί Σαφάκ ανέπτυξε, στις 28 Μαρτίου, σενάριο πολέμου των ΗΠΑ κατά της Τουρκίας προς όφελος της Ελλάδας!

Είχαν προηγηθεί, βέβαια, οι κατ’ επανάληψιν μαζικές υπερπτήσεις τουρκικών πολεμικών αεροσκαφών πάνω από ελληνικά νησιά, η παρενόχληση του ελικοπτέρου του Ελληνα πρωθυπουργού και το αγαπημένο ρεφρέν του Τούρκου υπουργού Αμυνας περί «γαλάζιας πατρίδας».

Ομως, όσο κι αν η Τουρκία γκρεμίζει γέφυρες, όσο κι αν πολλοί ζητούν τη ματαίωση της πώλησης των F-35, η Ουάσινγκτον προσδοκά να τερματιστεί η θεατρική αντιπαλότητα και η Τουρκία να επιστρέψει στις ατραπούς της στενής συνεργασίας με τις ΗΠΑ.

Η Ουάσινγκτον δεν θέλει να χάσει την Τουρκία. Δουλεύει για αυτό ο παλιός μηχανισμός της Διοίκησης που, χωρίς δυνατότητα εντοπισμού εναλλακτικών, παραμένει προσκολλημένος στην αντίληψη περί αναντικατάστατης Τουρκίας. Πολύ χαρακτηριστικά, ο Αμερικανός αναπληρωτής υπουργός Αμυνας, Πάτρικ Σάναχαν, δήλωσε ότι επιθυμεί να αγοράσει η Τουρκία τα F-35, αρκεί να προτιμήσει τους αμερικανικούς «Πάτριοτ» από τις ρωσικές συστοιχίες S-400.

Σε αυτή την ιδιότυπη κατάσταση και γνωρίζοντας τις αντιλήψεις των συμμάχων της, η Αθήνα αντιμετωπίζει ψύχραιμα τις παιδαριώδεις τουρκικές απειλές, ενώ, παράλληλα, ενισχύει το πλέγμα σταθερότητας με τις τριμερείς συνεργασίες που ξεκίνησαν το 2009.

Είναι ευτύχημα ότι αυτές οι συμπράξεις εφαρμόστηκαν όχι μόνο από εκείνους που τις ξεκίνησαν αλλά αναπτύχθηκαν από όσους ακολούθησαν. Μια σπάνια περίπτωση διαφορετικών κυβερνητικών σχηματισμών που, επιτέλους, ομονοούν κάπου για τα συμφέροντα της Ελλάδας. Αν αυτό βρει μιμητές και σε άλλους τομείς, η Ελλάδα θα εδραιώσει τη φήμη του εταίρου στον οποίο θα μπορούν να βασίζονται όσοι ανήκουν στο ίδιο με αυτόν στρατόπεδο και θα υπολογίζουν τη φωνή του.

Ο πολιτικός κόσμος οφείλει να αντιληφθεί την ανάγκη ύπαρξης αρραγούς εσωτερικού μετώπου συναίνεσης, ώστε να προβάλει μια πραγματικά ενιαία εικόνα. Οπως εκείνη που θα είχαμε μπορέσει να προβάλουμε, αν η πρόταση για θεσμοθέτηση ενός Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας είχε γίνει νόμος του κράτους. Με κριτήριο τη συνεννόηση για τη χάραξη γραμμών εθνικής πολιτικής με συναινούντες πολιτικούς, χωρίς ψηφοθηρικές υστεροβουλίες…

Γιώργος Κακλίκης