Ενήλικες σε παιδική χαρά…

Υπουργοί και κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πορεύονται προς την αμερικανική πρεσβεία. Η προσωπική τους ασφάλεια παρακολουθεί διακριτικά, με την κατάλληλη, casual, περιβολή. Οι υπουργοί χαμογελούν. 

Σαν…
να βλέπεις ενήλικες σε παιδική χαρά. Όσο και αν το προσπαθούν, δεν ξαναγίνονται παιδιά. Η εικόνα εκπέμπει τη φαιδρότητα που χρειάζεται για να γίνει εξοργιστική. Άνθρωποι που επισκέπτονται την πρεσβεία για τον εορτασμό της 4ης Ιουλίου ή συντρώγουν στον Λευκό Οίκο με μέλη της τέως βασιλικής οικογένειας, ρίχνουν κάτι απλό πάνω τους και βγαίνουν στη διαδήλωση. Ο αναπληρωτής υπουργός Αμυνας διαδηλώνει εναντίον του βασικού συμμάχου της χώρας. «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι». 

Χρειάζεται τόλμη για να το κάνεις αυτό. Οι καιροί είναι άγριοι, μπορεί να τους βρει κανένα αβγό και εκείνοι έμαθαν εσχάτως μόνο σε αυτά του Φαμπερζέ. Ενδεχομένως θα πείτε ότι η συμμετοχή τους στην πορεία αποτελεί τιμή στην πρώτη νιότη, στις αξίες, τα ιδανικά και τα συνθήματα που τους ενέπνευσαν. Ανοησίες. Για κοινό δούλεμα πρόκειται. Πέρασαν εδώ και καιρό στην άλλη πλευρά του φράχτη. Αυτό δεν είναι κακό. Είναι μία νέα σχέση με τον ρεαλισμό και μάλιστα με γενναιόδωρη επιδότηση. Το κακό βρίσκεται στη διπλή φύση που προσπαθούν να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους και μόνο. Διότι ναι, όταν σταθείς χαμογελαστός δίπλα στον αμερικανό πρεσβευτή, όταν τσουγκρίσεις ποτήρι με τον πρίγκιπα Νικόλαο στον Λευκό Οίκο, είναι σαν να έχεις δεχθεί το δάγκωμα του βρυκόλακα. 

Ο παλιός σου εαυτός έχει πεθάνει, είσαι πλέον κάτι άλλο, ίσως και κάτι καλύτερο από αυτό που ήσουν -να το συζητήσουμε, έχει ενδιαφέρον. Πολιτικοί είναι. Δουλεύουν με σύμβολα και σημεία. Όμως κάπου πρέπει να μπαίνει και η αξιοπρέπεια. Θα πουν ότι τίμησαν την εξέγερση. Εντάξει. Δεν τίμησαν όμως αυτούς που ήταν δίπλα τους (εκτός από την ασφάλειά τους). Δεν τίμησαν την ίδια την αλήθεια…

Κώστας Γιαννακίδης