(ΓΙΑ ΑΡΚΕΤΑ ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΟΨΙΑΣΜΕΝΟΥΣ!)
 |
| 33 ΜΟΝΟ ΗΜΕΡΩΝ ΠΑΠΑΣ; ΓΙΝΕΤΑΙ; Ή… |
Στις 26 Αυγούστου 1978, ο καρδινάλιος Αλμπίνο Λουτσιάνι (Albino Luciani) εξελέγη Πάπας μόλις στην τέταρτη ψηφοφορία, επιλέγοντας το όνομα Ιωάννης Παύλος Α’.
Καταγόταν από το Μπελούνο, περίπου 80 μίλια βόρεια της Βενετίας και ο πατέρας του πέρασε μεγάλο μέρος της επαγγελματικής του ζωής ως εποχιακός εργάτης (χτίστης και ηλεκτρολόγος) στην Ελβετία.
Ο Λουτσιάνι (φωτό) ήταν Επίσκοπος του Βιτόριο Βένετο και στη συνέχεια για εννέα χρόνια διετέλεσε Πατριάρχης της Βενετίας, ωστόσο ήταν ελάχιστα γνωστός εκτός Ιταλίας και ήταν μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι οι 111 καρδινάλιοι φηφοφόροι -από τους οποίους μόνο οι 27 ήταν Ιταλοί – τον είχαν επιλέξει τόσο γρήγορα.
Ο Άγγλος Καρδινάλιος Basil Hume είχε μια εξήγηση: «Σπάνια έχω βιώσει τέτοια εμπειρία παρουσίας του Θεού… Δεν είμαι κάποιος που πιστεύει ότι οι υπαγορεύσεις του Αγίου Πνεύματος είναι αυτονόητες. Είμαι ελαφρώς σκληροτράχηλος όσον αφορά αυτό … Αλλά για μένα ήταν ο υποψήφιος του Θεού».
Μόλις 33 μέρες μετά την εκλογή του, την Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου, ο Πάπας δειπνούσε στο διαμέρισμά του στο Βατικανό με τους δύο γραμματείς του, τον Ιταλό πατέρα Ντιέγκο Λορέντσι (Diego Lorenzi) και τον Ιρλανδό πατέρα Τζον Μαγκί (John Magee). Ήταν ένα απλό γεύμα – σκέτη σούπα, μοσχάρι, φρέσκα φασόλια και σαλάτα.
Οι γραμματείς ήπιαν από ένα ποτήρι κρασί ο καθένας. Ο Πάπας ήπιε μόνο νερό. Όταν το δείπνο τελείωσε, οι τρεις τους είδαν για λίγο ειδήσεις. Τότε, λίγο μετά τις 9, ο Ιωάννης Παύλος Α’ αποσύρθηκε για να κοιμηθεί, ρυθμίζοντας το παλιό κουρδιστό ξυπνητήρι του να χτυπήσει την ώρα που συνήθως σηκωνόταν: στις 4.30π.μ.
Το επόμενο πρωί, την ίδια ακριβώς ώρα, μια καλόγρια ονόματι αδελφή Vincenza έφερε ένα φλασκί καφέ στο γραφείο του, όπως έκανε καθημερινά τα τελευταία 20 χρόνια, από τότε που βρισκόταν στο Βιτόριο Βένετο.
Χτύπησε την πόρτα του υπνοδωματίου και του είπε καλημέρα. Περιέργως, δεν υπήρξε απάντηση.
Ένα τέταρτο της ώρας αργότερα επέστρεψε και χτύπησε ξανά. Και πάλι δεν ακούστηκε ήχος.
Πλέον ανησυχούσε σοβαρά και άνοιξε με προσοχή την πόρτα. Ήταν ο Πάπας καθισμένος στο κρεβάτι, φορώντας τα γυαλιά του και με μερικά φύλλα χαρτί σφιγμένα στο χέρι του. Πήρε τον σφιγμό του. Δεν υπήρχε καθόλου.
Ο καρπός ήταν παγωμένος. Πανικόβλητη, έσπευσε να ξυπνήσει τον Lorenzi και τον Magee, οι οποίοι αμέσως τηλεφώνησαν στον Γραμματέα του Κράτους του Βατικανού, Καρδινάλιο Jean Villot, στο διαμέρισμά του, δύο ορόφους πιο κάτω.
Ο Villot πήρε στα χέρια του την κατάσταση. Ήταν πλέον 5πμ. Πρώτα τηλεφώνησε σε δύο ή τρεις ανώτερους συναδέλφους του. Μετά κάλεσε τους παπικούς εργολάβους κηδειών και ταρριχευτές, αδελφούς Signoracci, λέγοντάς τους ότι ένα επίσημο αυτοκίνητο θα έφευγε αμέσως για να τους πάρει και να τους πάει στο Βατικανό.
Τέλος, έχοντας απαγορεύσει σε οποιονδήποτε από τους παρόντες να μιλήσει σε κάποιον μέχρι να τους δώσει την άδεια, κάλεσε τον αναπληρωτή επικεφαλής της υγειονομικής υπηρεσίας του Βατικανού, Δρ Renato Buzzonetti.
Ο Buzzonetti δεν είχε ιδέα για το ιατρικό ιστορικό του Πάπα. Όπως παραδέχτηκε ο ίδιος, «την πρώτη φορά που τον είδα έχοντας μαζί του μια σχέση γιατρού/ασθενούς ήταν όταν ήταν νεκρός».
Παρ’ όλα αυτά, μετά από βιαστικές εξωτερικές εξετάσεις, διάγνωσε ανενδοίαστα καρδιακή προσβολή, τοποθετώντας το χρόνο του θανάτου περίπου στις 11μμ.
Εν τω μεταξύ, ο πατέρας Lorenzi, παρά την απαγόρευση του Villot, τηλεφώνησε στον προσωπικό ιατρό του Ιωάννη Πάπα Α’, Giuseppe da Ros, στη Βενετία. Έκπληκτος και τρομαγμένος, ο da Ros μπήκε στο αυτοκίνητό του και κατευθύνθηκε προς τη Ρώμη.
Αργότερα δήλωσε ότι είχε κάνει στον Πάπα, ηλικίας 65 ετών, μια λεπτομερή εξέταση το προηγούμενο Σάββατο και είχε αναφέρει στον Lorenzi: “Non sta bene, ma benone” – «Δεν είναι καλά, είναι πολύ καλά».
Αυτά είναι τα απτά γεγονότα του θανάτου του Πάπα και της ανακάλυψης της σορού. Γιατί, όμως, τις επόμενες 24 ώρες, προκλήθηκαν τόσες πολλές υποψίες;
Οι σπασμωδικές κινήσεις του Βατικανού
Πρώτα απ’ όλα, ο Villot είχε συμπεριφερθεί πολύ περίεργα. Πήρε αμέσως το μπουκάλι με τις σταγόνες Effortil που έπαιρνε ο Πάπας για τη χαμηλή αρτηριακή πίεσή του, μαζί με τα γυαλιά, τις παντόφλες και τα χαρτιά από το γραφείο του. Κανένα από αυτά δεν εμφανίστηκε ξανά.
Ο Γραμματέας του Κράτους διέταξε επίσης ολόκληρο το παπικό διαμέρισμα – και τα 19 δωμάτιά του – να καθαριστεί από όλα τα υπάρχοντα του Ιωάννη Παύλου Α’ (φωτό). Μέχρι τις έξι εκείνο το απόγευμα δεν μπορούσες να βρεις ούτε ίχνος του νεκρού Πάπα.
Το διαμέρισμα στη συνέχεια σφραγίστηκε μέχρι την άφιξη του διαδόχου του. Εκείνο το βράδυ – λίγο περισσότερο από 12 ώρες από την ανακάλυψή του – οι αδελφοί Signoracci επέστρεψαν για να ταρριχεύσουν την σορό.
Η σαφής εντύπωση –που ο Ιταλικός Τύπος δεν άργησε να τονίσει – ήταν ότι το Βατικανό ήταν ανυπόμονο να κρύψει στοιχεία και οι υποψίες εναντίον του ενισχύθηκαν με την κατηγορηματική άρνησή του να επιτρέψει οποιοδήποτε είδος νεκροψίας.
Η διάγνωση του Buzzonetti ήταν απλά απαράδεκτη. Ένας Βρετανός ειδικός καρδιολόγος δηλώνει: «Για έναν γιατρό, οποιονδήποτε γιατρό, το να διαγνώσει έμφραγμα του μυοκαρδίου ως αιτία θανάτου (όταν δεν γνωρίζει τον ασθενή εξαιρετικά καλά) είναι λάθος… Παίρνει πολύ μεγάλο ρίσκο και σίγουρα δεν θα είχε το δικαίωμα να πάρει τέτοιο ρίσκο και να κάνει μια τέτοια διάγνωση σ’αυτή τη χώρα. Μια τέτοια διάγνωση μπορεί να δοθεί μόνο μετά από νεκροψία.
Πρέπει να θυμόμαστε επίσης ότι ο Ιωάννης Παύλος Α’ ήταν μη καπνιστής σ’όλη τη διάρκεια της ζωής του, έπινε σπάνια και με φειδώ και είχε μακρύ ιστορικό χαμηλής αρτηριακής πίεσης. Δύσκολα μπορεί να φανταστείς κάποιον λιγότερο πιθανό να υποκύψει από ξαφνική, μοιραία καρδιακή προσβολή.
Το Βατικανό προσπάθησε να ισχυριστεί ότι οι νεκροψίες στους Πάπες απαγορεύονταν, κάτι που ήταν αναληθές – υποβλήθηκαν κατ’αρχάς στον Πίο ΙΒ’ και στον Κλήμη ΙΔ’ – και τις επόμενες μέρες και άλλες επίσημες δηλώσεις διαψεύστηκαν με παρόμοιο τρόπο.
Υποστηρίχθηκε, για παράδειγμα, ότι η σορός είχε βρεθεί από τον Magee και όχι από την αδελφή Vincenza (αυτό έγινε για να μην σκανδαλιστεί το λαϊκό αίσθημα ότι έμπαινε στο δωμάτιο του Πάπα μια γυναίκα), ότι ο Πάπας διάβαζε την «Μίμηση του Χριστού» του Θωμά του Κεμπήσιου και ότι είχε μακρύ ιστορικό καρδιακών προβλημάτων (δεν βρέθηκε το παραμικρό ίχνος στο ιατρικό ιστορικό του).
Οι δύο πρώτοι απ’αυτούς τους ισχυρισμούς δεν είναι σημαντικοί: ήταν ξεκάθαρα κατασκευασμένοι απλά για να βελτιώσουν την εικόνα του. Ο τελευταίος, ωστόσο, μπορεί να είχε σκοπό μόνο να επιβεβαιώσει τη διάγνωση του Buzzonetti και να κάνει έτσι την νεκροψία να φαίνεται περιττή. Κάποιος αναρωτιέται επίσης γιατί οι ταρριχευτές κλήθηκαν στις 5πμ. Ήλπιζε ο Villot να τους πείσει να κάνουν τη δουλειά τους επί τόπου;
Στον ιταλικό Τύπο ήταν σαφές ότι το Βατικανό είχε χάσει τα λογικά του για κάποιο λόγο. Ο θάνατος του Πάπα σίγουρα είχε έρθει ξαφνικά, αλλά η επακόλουθη συμπεριφορά των αρχών ερχόταν σε αντίθεση με τον τρόπο με τον οποίο οι θάνατοι των προκατόχων του αντιμετωπίζονταν για περισσότερο από έναν αιώνα, όταν οι δημόσιες ανακοινώσεις και οι προετοιμασίες για την κηδεία ήταν πάντοτε λεπτομερείς, αξιοπρεπείς και χωρίς βιασύνη.
Δεν είναι παράξενο που η Corriere Della Sera, η Roman Il Tempo και οι συνάδελφοί τους άρχισαν να θέτουν δύσκολα ερωτήματα, στα οποία η L’Osservatore Romano του Βατικανού απαντούσε μόνο με μεγαλοστομίες.
Ποιος είχε κίνητρο;
Μέχρι στιγμής έχουμε διαπιστώσει ότι στον θάνατο του Ιωάννη Παύλου Α’ (φωτό) υπήρχαν πολλές ύποπτες συνθήκες. Δεν είπαμε τίποτα για κίνητρο. Γιατί κάποιος να ήθελε να σκοτώσει αυτόν τον ευγενικό, χαμογελαστό άνθρωπο, ο οποίος έμοιαζε να ξεχειλίζει από γνήσια καλοσύνη και ευσέβεια;
Έχουν προταθεί πολλοί λόγοι. Κάποιοι από αυτούς κατηγορούν ηγετικές μορφές της Εκκλησίας – συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Villot, πολλών άλλων μελών της Ρωμαϊκής Κούριας, ακόμη και του Καρδινάλιου Cody, του διαβόητου, διεφθαρμένου Αρχιεπισκόπου του Σικάγου –οι οποίοι είχαν βάσιμους λόγους να υποψιάζονται ότι θα απολύονταν, μετατίθονταν ή θα υποβιβάζονταν.
Γνωρίζουμε τώρα ότι ο Ιωάννης Παύλος Α’, ο οποίος παρά την ήπια εμφάνισή του δεν στερήθηκε ποτέ θάρρους, είχε μείνει άναυδος από την αναποτελεσματικότητα –το λιγότερο- του τρόπου που το Βατικανό χειριζόταν τις υποθέσεις του και είχε αποφασίσει να καθαρίσει το χώρο. Υπήρχαν περισσότεροι του ενός υψηλά ιστάμενοι κληρικοί που θα ήταν πολύ ανακουφισμένοι βλέποντας τον να βγαίνει από την μέση.
Ο David Yallop στο εξαιρετικό βιβλίο του “In God’s Name” (1984) υποστηρίζει ότι ο Πάπας δηλητηριάστηκε από δακτυλίτιδα (digitalis) που προστέθηκε κρυφά στις σταγόνες Effortil που έπαιρνε για την χαμηλή αρτηριακή πίεση. Μισό κουταλάκι του γλυκού δακτυλίτιδα (ΥΓ.1) θα μπορούσε να του προκαλέσει θανατηφόρα ταχυκαρδία.
Ο Yallop βλέπει ως κίνητρο για την δολοφονία μια σειρά απολύσεων και νέων διορισμών που ο John Paul υποτίθεται ότι ήταν έτοιμος να κάνει. Περιγράφει τον Πάπα να πεθαίνει με μια λίστα με τους νέους διορισμούς σφιγμένη στα χέρια του.
Ο Yallop ισχυρίζεται ότι ο Πάπας ήταν μόνο μια μέρα μακριά από την απομάκρυνση του προέδρου της Τράπεζας του Βατικανού, Marcinkus και των υφισταμένων του, τη μετακίνηση του Καρδινάλιου Σεμπαστιάνο Μπάτζιο εκτός του πατριαρχείου Βενετίας και την αντικατάσταση του Καρδινάλιου Villot με τον Καρδινάλιο Μπενέλι ως γραμματέα του Κράτους.
Οι στοχοποιημένοι ιεράρχες χαρακτηρίζονταν ως Μασόνοι, συνεπώς θα θίγονταν επίσης και οι Μασονικοί τους σύντροφοι. Ο Villot επίσης αγανακτούσε με την επικείμενη ανατροπή της παπικής εγκυκλίου “Humanae Vitae” και την θεωρούσε προδοσία της υστεροφημίας του Παύλου ΣΤ’.
Προβλέψιμα, ο Yallop προσθέτει τον Καρδινάλιο Cody του Σικάγου στους υπόπτους επειδή υποτίθεται ότι επρόκειτο να απομακρυνθεί για οικονομικά και άλλα αδικήματα.
Αν κάποιος από αυτούς τους άνδρες ήθελε πραγματικά να κάνει ο ίδιος τη δουλειά, θα του ήταν αρκετά εύκολο. Το Βατικανό δεν έχει αστυνομική δύναμη -η ιταλική αστυνομία μπορεί να εισέλθει στην επικράτειά του μόνο εάν προσκληθεί, κάτι που δεν συνέβη τότε.
Επιπλέον, η ίδια η εφημερίδα του Βατικανού είχε δημοσιεύσει έναν εικονογραφημένο χάρτη των Παπικών Διαμερισμάτων στις 3 Σεπτεμβρίου, 25 μέρες νωρίτερα.
Η Τράπεζα του Βατικανού και η Μαφία
Αμφιβάλλουμε για τον αν ο οποιοσδήποτε άνθρωπος του Θεού θα έφτανε μέχρι τη δολοφονία. Υπήρχαν όμως άλλοι που είχαν εξίσου ισχυρό κίνητρο και για τους οποίους ο φόνος ήταν τρόπος ζωής: κυρίως η μαφία, η οποία σχεδόν σίγουρα βρισκόταν πίσω από μια οικονομική κομπίνα που αφορούσε την Banco Ambrosiano του Μιλάνου και, δυστυχώς, το Istituto per le Opere di Religione (IOR), γνωστότερο ως Τράπεζα του Βατικανού, ο πρόεδρος της οποίου ήταν ο Αμερικανός λιθουανικής καταγωγής, Αρχιεπίσκοπος Paul Marcinkus (φωτό).
Το γεγονός ότι ο Marcinkus γεννήθηκε στο προάστιο Cicero του Σικάγου, όπου είχε το αρχηγείο του ο Al Capone, δεν πρέπει να στραφεί εναντίον του, παρά τα πολλά χρόνια που ήταν στη Ρώμη. Διατηρούσε την εικόνα ενός σκληρού Αμερικανού τύπου που έπαιζε γκολφ και μασούσε πούρο, ο οποίος δεν είχε καταφέρει να γίνει ιδιαίτερα αγαπητός από του συναδέλφους του.
«Δεν μπορείς να λειτουργείς μια εκκλησία με “Άβε Μαρία”», συνήθιζε να λέει. Ο ίδιος σίγουρα διοικούσε την τράπεζα – και πολλές επίσης άσχετες εταιρείες, μία από τις οποίες κατασκεύασε το αντισυλληπτικό χάπι, με μεγάλη επιτυχία.
Διατηρούσε επίσης στενές επαφές με τον Σικελό μαφιόζο τραπεζίτη Μικέλε Σιντόνα (ΥΓ.2) – με τον οποίο συνδιοικούσε μια τράπεζα στις Μπαχάμες και ο οποίος το 1980 καταδικάστηκε στη Νέα Υόρκη σε 25 χρόνια φυλάκισης για 65 κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένης της απάτης. Πέθανε το 1986 στο κελί του στην Ιταλική φυλακή της Φογκέρα από υδροκυάνιο που του ρίξανε στον καφέ.
Όπως φυσικά και με τον πρόεδρο της Banco Ambrosiano (ΥΓ.3), τον «Τραπεζίτη του Θεού», Ρομπέρτο Κάλβι, η σορός του οποίου βρέθηκε τον Ιούνιο του 1982 να κρέμεται από τη γέφυρα Blackfriars του Λονδίνου. Ο θάνατός του μετά από χρόνια ερευνών τελικά χαρακτηρίστηκε ως δολοφονία.
Τα μέλη της Μασονικής Στοάς P2, της οποίας ο Κάλβι ήταν μέλος, αποκαλούνταν μεταξύ τους «μαύροι καλόγεροι» (“frati neri” ή στα αγγλικά “black friars”) (φωτό). Όποτε ο θάνατος του στην γέφυρα Blackfriars του Λονδίνου είχε κάποιο μυστικό μασονικό μήνυμα.
Οι λεπτομέρειες των δραστηριοτήτων αυτών των προσώπων είναι πάρα πολλές και περίπλοκες για ν’αναλυθούν εδώ, αλλά ο Ιωάννης Παύλος Α’, ο οποίος είχε ένα εξαιρετικό μαθηματικό μυαλό και μπορούσε να διαβάσει έναν ισολογισμό όπως μια εφημερίδα, βρισκόταν στα ίχνη τους.
Είχε ήδη ανακαλύψει -και αποκάλυψε στον κόσμο- ένα βρομερό οικονομικό σκάνδαλο στο Βιτόριο Βένετο. Αν του επιτρεπόταν να παραμείνει, ήταν απλά θέμα χρόνου μέχρι να χάσουν και άλλοι την θέση τους.
Η μασονική Στοά P2
Η μυστηριώδης Στοά P-2 που έριξε βαριά σκιά πάνω στον Πάπα Ιωάννη Παύλο Α’ ιδρύθηκε το 1877 ως ένας βολικός ναός για τους επαρχιώτες Μασόνους που επισκέπτονταν τη Ρώμη.
Αρχικά ονομάστηκε Propaganda Masonica (αργότερα έγινε γνωστή ως Propaganda Due, έτσι προέκυψε το P-2), αναδιοργανώθηκε το 1970 ως «αντεστραμμένη» μυστική στοά όπου συγκεντρώνονταν άνδρες ικανοί να ηγηθούν ενός δεξιού πραξικοπήματος σε περίπτωση Κομμουνιστικής κατοχής.
Η ταχύτητα με την οποία εξαπλωνόταν η P-2 και οι φήμες για τον πολιτικό εξτρεμισμό της οδήγησαν τους περιφερειακούς μασόνους ηγέτες να ζητήσουν την καταστολή της.
Αλλά η P-2 συνέχισε παρά το επίσημο κλείσιμό της και βρισκόταν πίσω από δύο τρομοκρατικές βομβιστικές επιθέσεις (το 1969 στο Μιλάνο και το 1980 στη Μπολόνια) – που αποδόθηκαν ψευδώς στην Αριστερά– με συνολικά 102 νεκρούς και πάνω από 288 τραυματίες.
Χρησιμοποιώντας τις επαφές της με τις μυστικές υπηρεσίες, η P-2 επίσης εμπόδισε τη διάσωση του αρχηγού των Χριστιανοδημοκρατών και πρώην Πρωθυπουργού, Άλντο Μόρο, τον οποίο απήγαγαν και δολοφόνησαν οι Κομμουνιστικές Ερυθρές Ταξιαρχίες το 1978.
Ένας Μασόνος που εκδιώχθηκε επειδή διαμαρτυρήθηκε για τις δραστηριότητες της P-2, έδωσε ενοχοποιητικά για την Στοά στοιχεία στις αρχές της Ρώμης. Στις 17 Μαρτίου 1981, η οικονομική αστυνομία εισέβαλε στο γραφείο του σεβάσμιου ηγέτη της, Licio Gelli (φωτό), και ανακάλυψε τον κατάλογο των μελών της.
Μεταξύ των 962 μελών της P-2, υπήρχαν 43 βουλευτές, 43 στρατηγοί, οκτώ ναύαρχοι (συμπεριλαμβανομένων όλων των αρχηγών των Ιταλικών ένοπλων δυνάμεων), όλοι οι επικεφαλής των κρατικών υπηρεσιών ασφαλείας, διάφοροι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, αρχηγοί της αστυνομίας και δημοσιογράφοι (συμπεριλαμβανομένου του συντάκτη και εκδότη μιας μεγάλης Ιταλικής εφημερίδας).
Οι Μικέλε Σιντόνα και Ρομπέρτο Κάλβι, πρωταγωνιστές στο σκάνδαλο της Τράπεζας του Βατικανού, ήταν επίσης μέλη. Η P-2 τελικά έκλεισε για τα καλά, αλλά τα μέλη της διασκορπίστηκαν σε άλλες Στοές και συνέχισαν την επικίνδυνη επίδρασή τους στην Ιταλική δημόσια ζωή.
Υπήρχαν Καθολικοί κληρικοί στην P-2; Ο Martin Short δεν αναφέρει κανένα στην μελέτη του για τον Τεκτονισμό, «Μέσα στην Αδελφότητα». Ούτε κάποιος κληρικός βρίσκεται στην P-2 στο «Πέπλο Μυστικότητας» (“Shroud of Secrecy”), μια εντυπωσιακή – και απίθανη- συλλογή κληρικών κουτσομπολιών (αν και το βιβλίο λέει ότι οι Μασόνοι είναι πανταχού παρόντες μέσα στην Αγία Έδρα).
Οι μάρτυρες στους οποίους πήρε συνέντευξη ο John Cornwell, συμπεριλαμβανομένου ενός βετεράνου πράκτορα του FBI που ήταν για πολύ καιρό εγκατεστημένος στην Ιταλία, αρνήθηκαν οποιαδήποτε Μασονική παρουσία στο Βατικανό.
Αλλά η πίστη στη «Μεγάλη Στοά του Βατικανού» εξακολουθεί να είναι βασικό στοιχείο σε κάποιους κύκλους. Το 1976, μια ριζοσπαστική παραδοσιακή ομάδα που ονομάζεται «Διεθνής Επιτροπή για την Υπεράσπιση της Καθολικής Παράδοσης», δημοσίευσε κατάλογο σημαντικών Τεκτονών του Βατικανού.
Μια αλληλοεπικαλυπτόμενη λίστα με 121 υποτιθέμενους Μασόνους ιεράρχες δημοσιεύθηκε το 1978 από τον σκανδαλοθήρα Ιταλό δημοσιογράφο και μέλος της P-2, Μίνο Πεκορέλι στο L’Osservatore Politico.
Μεταξύ των υψηλόβαθμων αξιωματούχων που κατηγορούσε ως μυστικά μέλη της Στοάς ήταν: ο Καρδινάλιος Σεμπαστιάνο Μπάτζιο (επικεφαλής της συνόδου των επισκόπων), ο Καρδινάλιος Αγκοστίνο Κοζαρόλι (Υπουργός Εξωτερικών του Βατικανού), ο Καρδινάλιος Jean Villot (γραμματέας του Κράτους του Βατικανού) και ο Αρχιεπίσκοπος Paul Marcinkus, επικεφαλής της Τράπεζας του Βατικανού. Ο Yallop πιστεύει ότι στις λίστες υπάρχουν και αληθινές αλλά και ψευδείς κατηγορίες.
Ο Pecorelli έπεσε νεκρός από πυροβολισμούς το 1979 (φωτό) επειδή είχε μάθει από τον στρατηγό Κάρλο Αλμπέρτο Ντάλα Κιέζα, τον οποία ανέφερε στα άρθρα του ως «Στρατηγό Αμήν», ότι κατά τις εβδομάδες ομηρείας του Άλντο Μόρο στα χέρια των απαγωγέων του, είχε ενημερώσει τον υπουργό Εσωτερικών, Φραντσέσκο Κοσίγκα για τη θέση του κρησφύγετου όπου κρατούνταν ο Μόρο (ΥΓ. 4).
Οι Μασόνοι κληρικοί εξακολουθούν να είναι φόβητρο για κάποιους. Αυτές οι φανταστικές κατηγορίες δεν έχουν αποδειχθεί ικανοποιητικά, αν και η Ρώμη έγινε φιλική προς τη Μασονία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, ακριβώς τη στιγμή που το σκάνδαλο της Τράπεζας του Βατικανού ζυμωνόταν.
Οι παλαιές κυρώσεις επανήλθαν το 1981 -ένα μήνα πριν από την αποκάλυψη της P-2. Παρόλο που ο εκκλησιαστικός κανόνας 1374 του ισχύοντος Κώδικα Εκκλησιαστικών Κανόνων δεν περιλαμβάνει το Τεκτονισμό ως απαγορευμένη κοινότητα, ο Καρδινάλιος Joseph Ratzinger (μετέπειτα Πάπας Βενέδικτος ΣΤ’) εξέδωσε διευκρινίσεις το 1983 επαναλαμβάνοντας την αρνητική θέση της Εκκλησίας για τον Τεκτονισμό.
Εν ολίγοις, υπήρχε αρκετό κίνητρο για δολοφονία,πολλές ευκαιρίες και πολλές ύποπτες συνθήκες. Αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να πούμε. Δεν υπάρχει καμμία απολύτως αδιαμφισβήτητη απόδειξη για οτιδήποτε ανάρμοστο.
Το μυστήριο παραμένει.
ΥΓ.1: Από δακτυλίτιδα δηλητηριάστηκε και ο πρώτος Αμερικανός διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Harry Dexter White (φωτό), αφότου αποκαλύφθηκε ότι ήταν πράκτορας των Σοβιετικών. Αμέσως μετά την κατάθεσή του στην επιτροπή Αντι-αμερικανικών Ενεργειών του Κογκρέσου στις 13 Αυγούστου 1948, έπαθε καρδιακή προσβολή.
Την επομένη πήγε στη φάρμα του στο New Hampshire για να αναρρώσει και ξανάπαθε καρδιακή προσβολή. Δύο ημέρες μετά, πέθανε. Αιτιά θανάτου ήταν η δηλητηρίαση από δακτυλίτιδα.
Από δακτυλίτιδα πέθανε και ο «Άνδρας του Σόμερτον» (Somerton Man) στην συγκλονιστική υπόθεση Tamam Shud στην Αυστραλία στις 1 Δεκεμβρίου 1948. O άνδρας δεν ταυτοποιήθηκε ποτέ, αλλά ο θάνατός του συνδέεται με υψηλού επιπέδου κατασκοπευτική δράση.
ΥΓ.2: Στις 11 Ιουλίου 1979, δολοφονήθηκε στο Μιλάνο ο δικηγόρος Giorgio Ambrosoli, ο οποίος είχε οριστεί ως εκκαθαριστής των τραπεζών του Σιντόνα. Αποκαλύφθηκε ότι ο Μικέλε Σιντόνα διέταξε τη δολοφονία του Ambrosoli, η οποία διαπράχθηκε από Αμερικανό εκτελεστή.
Δέκα μέρες μετά, η μαφία σκότωσε τον αστυνομικό επιθεωρητή Boris Giuliano στο Παλέρμο. Διερευνούσε το εμπόριο ηρωίνης της μαφίας και είχε έρθει σε επαφή με την Ambrosoli μόλις δύο εβδομάδες νωρίτερα για να συγκρίνουν τα στοιχεία τους.
ΥΓ.3: Η Τράπεζα του Βατικανού κατείχε το 10% της Banco Ambrosiano και ήταν η μεγαλύτερη μέτοχος. Το 1984, η Τράπεζα του Βατικανού συμφώνησε να πληρώσει 224 εκατ. δολάρια σε 120 πιστωτές της Banco Ambrosiano ως «αναγνώριση της ηθικής συμμετοχής της» στην κατάρρευση της τράπεζας.
ΥΓ4. Το 1978, ο Πεκορέλι έγραψε ότι ο Ντάλα Κιέζα βρισκόταν σε κίνδυνο και ότι θα δολοφονηθεί. Ο Ντάλα Κιέζα δολοφονήθηκε (φωτό) μαζί με την συζυγό του και τον φρουρό του, τον Σεπτέμβριο του 1982 στο Παλέρμο της Σικελίας.
Μετά τη δολοφονία του Άλντο Μόρο το 1978, ο Πεκορέλι δημοσίευσε ορισμένα εμπιστευτικά έγγραφα, κυρίως τις επιστολές του Moro προς την οικογένειά του ενώ βρισκόταν στα χέρια των απαγωγέων του.
Σε ένα αινιγματικό άρθρο που δημοσιεύθηκε τον Μάιο του 1978, ο Πεκορέλι έκανε μια σύνδεση μεταξύ της επιχείρησης Gladio, της αντι-κομμουνιστικής οργάνωσης του ΝΑΤΟ (η ύπαρξη της οποίας αποκαλύφθηκε δημόσια από τον πρωθυπουργό Τζούλιο Αντρεότι τον Οκτώβριο του 1990) και του θανάτου του Μόρο. Κατά τη διάρκεια των ανακρίσεών του από τρομοκράτες, ο Άλντο Μόρο αναφέρθηκε στις «αντι-αντάρτικες δραστηριότητες του ΝΑΤΟ».
Αλλά οι Ερυθρές Ταξιαρχίες δεν το δημοσίευσαν αυτό ποτέ, αν και είχαν δηλώσει ότι όλες οι ανακρίσεις θα γνωστοποιηθούν στον λαό. Τα έγγραφα των ανακρίσεων βρέθηκαν το 1990 κατά τη διάρκεια ανακαίνισης, κρυμμένα πίσω από τα πλακάκια του τοίχου στο διαμέρισμα όπου κρατούνταν ο Μόρο.
Το γεγονός ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες απέκρυψαν την ύπαρξη του Gladio που έγινε γνωστή το 1990, ενώ την γνώριζαν από το 1978, δείχνει πόσο διαβρωμένες ήταν τότε οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και ποια συμφέροντα εξυπηρετούσαν.
[ΠΗΓΗ:https://www.thetruth.gr/2018/05/08/dolofonithike-o-papas-ioannis-paylos-a-o-rolos-tis-mafias-kai-tis-masonikis-stoas-p2/]
“Π Α Π Α Φ Λ Ε Σ Σ Α Σ”
odysseiatvΠηγή Δ ο λ ο φ ο ν ή θ η κ ε ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Α’; Ο ρόλος της Μαφίας και της Μασονικής Στοάς ‘P2’ .
Κοινοποιήστε: