Είμαστε κουρασμένοι/ες. Το ξέρω – ο καθένας για τους δικούς λόγους. Ωστόσο, είναι αναγκαίο να διεκδικούμε το δίκιο μας στην καθημερινότητα – στις σχέσεις, στις συναλλαγές με τις κρατικές υπηρεσίες. Γνωρίζουμε επίσης ότι είναι ορατός ο κίνδυνος να χαρακτηριστείς γραφικός όταν ρωτάς γιατί τα πράγματα είναι έτσι καμωμένα, πώς αποφασίστηκαν, ποιοι τα αποφάσισαν ή όταν, πιο δυναμικά, διεκδικείς το δίκιο, το θέτεις υπό ερώτηση. Σε πολλές περιπτώσεις, οι πρώτοι που υπερασπίζονται το άνομο – με σκαιό τρόπο πολλές φορές – είναι οι υπάλληλοι μιας επιχείρησης.
Μου συνέβη σήμερα το πρωί στο ταχυδρομείο.
Την Πέμπτη πλήρωσα 80 λεπτά για ένα γράμμα εσωτερικού – κάτω 20 γραμμαρίων – και σήμερα για το γράμμα αντίστοιχου βάρους και αντίστοιχου προορισμού, 72 λεπτά. Βάσει του τιμολογίου των ΕΛΤΑ το γραμματόσημο για γράμματα εσωτερικού έως 20 γραμμάρια είναι 72 λεπτά.
Τι συνέβη; Η υπάλληλος μου απέκρυψε ότι το κόστος είναι 72 λεπτά κι επειδή δεν είχε γραμματόσημο, μου πάσαρε το γραμματόσημο των 80 λεπτών κι αυτό γίνεται και με άλλους πελάτες που βιάζονται – δεν βιαζόμουν όμως την Πέμπτη…
Επειδή είχα καιρό να στείλω γράμμα, έμεινα με την εντύπωση ότι το γραμματόσημο από τα ΕΛΤΑ κοστίζει 80 λεπτά.
Όπως καταλαβαίνετε δεν έχει σημασία το ποσό το οποίο κατέληξε στα ταμεία του οργανισμού. Σημασία έχει η τακτική των υπαλλήλων και κυρίως ότι στο ερώτημα πόσο ακριβώς κοστίζει η αποστολή απλού γράμματος, δεν έδιναν σαφή απάντηση, μέχρι που κατέληξα στη διεύθυνση.
Τρίχες θα πει κανείς. Τα μεγάλα είναι σπουδαία. Ναι, ωστόσο τα μεγάλα, τα πέρα από την καθημερινότητα, εκείνα που ρυθμίζουν αδιαφανείς δυνάμεις, πέραν του δημοκρατικού ελέγχου και της συμμετοχής μας, πώς φτιάχνονται;
Ποια είναι η σημασία του καθημερινού κοινωνικού δεσμού, λοιπόν; Πού βρίσκεται το νόημα; Έρχεται από τα πάνω, κεντρικά ή προκύπτει από τα κάτω;
Δεν έχουμε πάντα την ίδια όρεξη να διεκδικούμε ένα δίκιο και στο τέλος να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει – να υποχωρούμε ή να αλλάζει η κατάσταση σε βάθος χρόνου μέσα από τη συλλογική δράση. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που κουράστηκαν με τέτοια καθημερινά περιστατικά, τα οποία πρέπει να αξιολογείς εάν είναι σημαντικά ή όχι. Γιατί, σίγουρα, άλλο να αντιδικείς για την σειρά στην ουρά ή την προτεραιότητα στον δρόμο κι άλλο να ρωτάς πώς προκύπτει μια τιμή που έχει καθορίσει η δήθεν ελεύθερη αγορά, την οποία σήμερα διαφεντεύουν το κράτος και οι γίγαντες των εταιρειών.
Ας ρωτάμε τουλάχιστον. Όσο έχουμε κουράγιο. Γιατί; Η ερώτηση καμιά φορά αποσυντονίζει.
Γιώργος Παπαχριστοδούλου
http://xarmada.blogspot.gr/
Κοινοποιήστε: