Προς όψιμους «εργολάβους»: όταν τρώνε δεν μιλάνε (για αρχές, αξίες, ιδεολογίες κλπ). Οι γενικεύσεις βοηθούν στην περιγραφή ενός συνόλου έστω κι αν κατά περίπτωση αδικούν κάποια υποσύνολά του. Μια τέτοια «πετυχημένη» γενίκευση έχει διατυπωθεί εδώ και χρόνια με τρεις λέξεις: Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι.
Συνεχίζοντας τη…
γενίκευση μπορεί κάποιος να δει το πλαίσιο (Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης)..
μέσα στο οποίο μεγαλουργούν αλήτες και ρουφιάνοι εμφανιζόμενοι ως δημοσιογράφοι. Τα ΜΜΕ πρώτα απ όλα και σε τελική ανάλυση είναι μηχανισμοί απολογισμού (θετικού) ενός συστήματος (κόμμα- κυβέρνηση- επιχειρηματικά συμφέροντα) που τα δημιούργησε και τα επιχορηγεί. Είναι προφανές ότι οι αλήτες και οι ρουφιάνοι διαθέτουν συγκριτικό πλεονέκτημα ως απολογητές των θέσεων και της γραμμής του κόμματος, της όποιας κυβέρνησης και των όποιων επιχειρηματικών συμφερόντων κρύβονται (ή φαίνονται) πίσω από το Μέσο στο οποίο εργάζονται.
Δεύτερο συγκριτικό πλεονέκτημα για αλήτες και ρουφιάνους είναι η ευκολία με την οποία μπορούν ανά πάσα στιγμή να γλείψουν εκεί ακριβώς όπου τον προηγούμενο καιρό έφτυναν είτε γιατί άλλαξαν (σύστημα) αφεντικό είτε γιατί το αφεντικό τους άλλαξε γραμμή και στόχους.
Ανάμεσα στους ρουφιάνους και τους αλήτες υπάρχει μια ευδιάκριτη υποκατηγορία: τα σκουλήκια. Είναι αυτοί που «έμαθαν» τη δημοσιογραφία ως εγκάθετοι ξεκινώντας ως ορντινάντσες κομματικών λογοκριτών ή ξεσκολισμένων αληταράδων της δημοσιογραφικής πιάτσας και συνεχίζουν να κάνουν το μόνο που γνωρίζουν: να ξεσκονίζουν και να γλείφουν.
Το ενοχλητικό με αυτό το είδος «δημοσιογράφων» δεν είναι η έξη τους προς την απολογία για χάρη των αφεντικών τους. Ετσι αντιλαμβάνονται και ενδεχομένως είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά. Η αηδία που προκαλούν προκύπτει από το θράσος με το οποίο γλείφουν (εκεί που έφτυναν) επιχειρηματολογώντας ταυτόχρονα για το πόσο νόστιμο είναι…

Δημήτρης Μηλάκας (FB)