Δημήτρης Γεωργαλάς: “Γιατί να σιωπήσει ο πολιτισμός;”

Το iart.gr ζήτησε από ανθρώπους που ζουν από την Τέχνη, στηρίζονται σε αυτήν και τη στηρίζουν με τη σειρά τους, να πουν τη γνώμη τους για όσα συμβαίνουν στο χώρο, λόγω του Covid 19. Ο Δημήτρης Γεωργαλάς,  ηθοποιός και σκηνοθέτης, ανταποκρίθηκε με μια άποψη που αξίζει να σκεφτούμε λίγο βαθύτερα.

——

Οι περίοδοι κρίσης είναι επικίνδυνες γιατί δείχνουν το αληθινό πρόσωπο της κοινωνίας. Τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα όταν σε μια τέτοια περίοδο, η πολιτική ηγεσία επιλέγει την ασάφεια, τις αντιφάσεις και δημιουργεί σύγχυση κι εξιλαστήρια θύματα. Εδώ και αρκετούς μήνες γίνεται μια προσπάθεια να πιστέψουμε όλοι πως όλα τα προβλήματα θα λυθούν αν παγώσει ο πολιτισμός της χώρας. Φαίνεται να είναι ο μόνος χώρος όπου τα μέτρα που πάρθηκαν και τηρούνται πολύ ευλαβικά, δεν είναι ποτέ αρκετά. Κάθε μέρα μας περιμένει μια καινούργια έκπληξη. Τη μια τα θέατρα είναι επικίνδυνα και κλείνουν, την άλλη δεν είναι και τόσο οπότε ανοίγουν. Ενώ υπάρχει πρωτόκολλο που τηρείται σε ολόκληρη την Ευρώπη, δεν έχουμε ακόμα βρει τον ιδανικό τρόπο στην Ελλάδα, άρα, καλό είναι να μένουν κλειστά μέχρι τουλάχιστον να αρχίσουν οι μεγάλες παραγωγές, μιας και οι μικρότερες είναι ευτελείς. Δεν υπάρχει λόγος να λέμε τα ίδια, για το πόσο τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μας πείθει, για το πόσο είναι εμφανές ότι ακόμα και πίσω από την υποτιθέμενη ασφάλεια τον πρώτο λόγο έχουν κάποια συμφέροντα, δεν υπάρχει λόγος καν να πούμε άλλη μια φορά, ότι κανένα κρούσμα δεν αναφέρθηκε σε παράσταση. Είναι σαφές πια, ότι το κριτήριο για να κλείσουν κάποιες αίθουσες δεν είναι τα κρούσματα, αλλά οι ίδιες οι αίθουσες.

Ίσως, αν αξίζει να πούμε κάτι και να το προσέξουμε ιδιαίτερα, είναι ότι ακόμα και σε μια τέτοια περίοδο μεγάλης κρίσης, ο κόσμος που έχει ανάγκη αυτές τις «αίθουσες», (μικρές ή μεγάλες δεν έχει σημασία, σημασία έχει αυτό που συντελείται εκεί μέσα), είναι όλο και περισσότερος. Και δεν νομίζω πως όλα αυτά τα πλήθη που γέμισαν τα καλοκαιρινά θέατρα και άρχισαν πια να γεμίζουν και τα χειμωνιάτικα, δεν έχουν αίσθηση του κινδύνου. Έχουν. Ταυτόχρονα όμως, έχουν και μια ανάγκη, που μόνο η τέχνη μπορεί να καλύψει. Εάν είναι αλήθεια ότι τηρώντας αποστάσεις και παίρνοντας τα σωστά μέτρα, ο κίνδυνος είναι μηδαμινός, τότε ποιος ο λόγος να σιωπήσει ο πολιτισμός μιας χώρας σε μια στιγμή που μόνο παρηγοριά μπορεί να προσφέρει;

Φτάσαμε λοιπόν στο «εξιλαστήριο θύμα», τον εύκολο στόχο. Ο πολιτισμός δεν είναι και τίποτα σπουδαίο από οικονομικής πλευράς, δεν είναι τουρισμός για να ανοίξουμε σύνορα και να σώσουμε τη χώρα από τη φτώχεια, δεν είναι εμπόριο, δεν είναι νύχτα… Είναι  η εκτόνωση κάποιων λίγων που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, μπορούμε λοιπόν να τους βάλουμε στην άκρη πρώτους – πρώτους, κι έτσι να δώσουμε την εντύπωση πως παίρνουμε μέτρα υψηλής προστασίας, κι ας γεμίζουν οι δρόμοι και τα μπαρ με κόσμο που συνωστίζεται. Το παν είναι να δίνεται η σωστή εντύπωση.

Στην ανθρώπινη ιστορία, η τέχνη πάντα απαντούσε μόνη της στην πολιτική σκοπιμότητα, γιατί πάντα έβρισκε τον τρόπο να επιβιώνει και τελικά να ζει και να αναγεννάται, χλευάζοντας τη δύναμη της εξουσίας! Η τέχνη δεν κινδυνεύει να  χάσει την αξία της, αντίθετα θα την ανεβάσει. Άνθρωποι όμως χωρίς αξίες κινδυνεύουν από αφανισμό.

Δημήτρης Γεωργαλάς  (ηθοποιός -σκηνοθέτης)

Το Διαβάσαμε Δημήτρης Γεωργαλάς: “Γιατί να σιωπήσει ο πολιτισμός;”