Γιώργος Χατζηπαύλου “Να αλλάζουμε πράγματα”

Οι τελευταίες παραστάσεις του “Tάιμνγκ” στο Ίδρυμα “Μιχάλης Κακογιάννης” έφεραν τον Γιώργο Χατζηπαύλου στο iart.gr Η συζήτηση ήταν απολαυστική κι ο ίδιος, εξαιρετικά ευφυής και συνειδητοποιημένος. Απολαύστε τον.

“Tάιμινγκ”.

Στην Αθήνα θα παιχτεί μέχρι τις 28 Νοεμβρίου. Κατόπιν, ίσως γίνουν κάποιες παραστάσεις στην επαρχία. Ασχολείται με την καθημερινότητα, ενώ υπάρχει και  προσωπικό στοιχείο. Η κεντρική ιδέα είναι πως μπορούμε, τις σημαντικές στιγμές που μας καθόρισαν, μας άλλαξαν και μας επηρέασαν, αντί να τις κρατάμε στο παρελθόν και είτε να τις αναπολούμε είτε να τις απαξιώνουμε γιατί ήταν δύσκολες, να συνειδητοποιήσουμε πως τις ‘έχουμε’ στο παρόν μας. Με ενδιέφερε πάρα πολύ, οτιδήποτε δύσκολο, περίεργο, πολύπλοκο ή πολύ φωτεινό, πράγματα που έχουν την κωμωδία μέσα τους, να συνδυαστεί με την καθημερινότητα. Όλοι έχουμε τέτοιες στιγμές, που πλαισιώνονται από άλλες, ανόητες, ακατανόητες, περίεργες, αστείες. Η παράσταση είναι αυτός ακριβώς ο συνδυασμός.

Ετοιμάζετε κάτι καινούριο;

Η διαδικασία του stand up τόσο για μένα όσο και για τους περισσότερους συναδέρφους, είναι να γράφεις συνεχώς, είτε κάνεις παράσταση είτε ετοιμάζεις, είναι το κύριο κομμάτι της δουλειάς μας. Δοκιμάζω ήδη καινούριο και παλαιότερο υλικό και την επόμενη χρονιά θα ξεκινήσω δοκιμές σε μικρές παραστάσεις. Θεωρώ ότι προς το τέλος του 2022 θα είναι έτοιμη. Πρακτικά, δεν υπάρχει διάστημα που λες ‘θα ξεκουραστώ’ ή ‘θα αδειάσω το μυαλό μου’. Πάνε παράλληλα, ίσως επειδή ο κωμικός γράφει και παίζει τα κείμενά του.

Έχω την εντύπωση ότι είστε από τους πρώτους που έκαναν  stand up comedy στην Ελλάδα.

Όχι. Ανήκω στη γενιά που έπεσε πάνω στη διεύρυνση του είδους. Τόσο από πλευράς αριθμού κωμικών, όσο και με βάση κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τους χώρους, την προβολή.. Βρέθηκα επίσης στην έναρξη του You Tube. Πλέον η εικόνα φτάνει στον θεατή πιο εύκολα, πιο γρήγορα. Όταν ξεκίνησα, το stand up προϋπήρχε μια δεκαετία. Ακόμα πιο πριν,  υπήρχαν καλλιτέχνες που έκαναν κάτι αντίστοιχο, απλώς δεν υπήρχε η ακαδημαϊκή του ονομασία, την οποία έφερε ουσιαστικά η Λουκία Ρικάκη στο ‘104’. Πριν ιδρυθεί ως χώρος, υπήρχε ως ομάδα.

Είχα δει μερικές παραστάσεις εκεί, θεωρούνταν πολύ πρωτοποριακό.

Ναι, σε μια εποχή χωρίς social media, ούτε Ίντερνετ όπως το ξέρουμε. Μαθευόταν από στόμα σε στόμα και μέχρι σήμερα, είναι σημείο αναφοράς. Βρισκόταν στα Εξάρχεια, σε περιοχή χωρίς πάρκινγκ, χωρίς μετρό, τότε. Το πρόλαβα την τελευταία του χρονιά κι ήταν πολύ μεγάλο πράγμα. Τράβηξε το ενδιαφέρον επί της ουσίας.

Περνούσε καλά ο κόσμος.

Αυτό είναι αλήθεια αν και το stand up εκείνης της εποχής δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είναι σήμερα. Σκεφτόμουν πάντα ότι αν με κάποιον τρόπο μπορούσες να μεταφέρεις μια παράσταση του τότε, στο τώρα, θα έστεκε μια χαρά, τουλάχιστον κάποια σημεία της. Υπήρχε τότε μια έλλειψη ακαδημαϊκής γνώσης, δεν είχες αναφορές, παρά μόνον αν το είχες δει στο εξωτερικό. Και το λέω για καλό αυτό, καθώς υπήρχαν επιθεωρησιακά στοιχεία, στοιχεία μίμησης, ήταν πολυσυλλεκτική κατάσταση το 104, βασισμένη στο μεγαλύτερο ποσοστό της, στο stand up.

Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι.

Ναι.. Ήταν μοιραίο κι αναμενόμενο.

Υπήρξατε στέλεχος διαφημιστικής. Ήταν δύσκολο να αφήσετε μια ‘σίγουρη’ δουλειά;

Έχω πάρει και βραβείο ‘Ερμής’!. Σίγουρη δεν ήταν, απλά ήταν ένας άλλος δρόμος. Δεν δυσκολεύτηκα ως προς την επιθυμία, αλλά ως προς τα πρακτικά θέματα. Πάντα – κι αυτό είναι το θέμα – ξέρεις τι θες, πρέπει απλά να βρεις το πως θα προσπαθήσεις να το κάνεις και να αποδεχτείς πως υπάρχει και περίπτωση αποτυχίας. Νομίζω ότι ζούμε σε εποχή που καλλιεργεί την εικόνα της μόνιμης επιτυχίας, ευζωίας κι ευδαιμονίας, κι αυτές είναι πολύ μεγάλες παγίδες για τις επιθυμίες μας. Εκείνο που με δυσκόλεψε ήταν το πως θα το εκλάβουν οι άνθρωποι γύρω μου. Αν θα με αποδεχτούν στις δυσκολίες μου. Δεν  μας επιτρέπεται συχνά να καταφέρουμε ή να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να φτιάξουμε την εξίσωση που από τη μια έχει το πόσο θέλουμε κάτι κι από την άλλη πόσο το φοβόμαστε. Εάν το θετικό πρόσημο είναι στο πόσο το θέλεις, είναι πιο απλό. Δεν αγνοείς τις συνέπειες, αποδέχεσαι πως μπορεί και να υπάρξουν, αλλά στο σωστό δρόμο για σένα, με βάση αυτό που θέλεις.

Αν δεν υπάρχει το ψυχικό σθένος ή η αναγνώριση της επιθυμίας μπορεί να επηρεαστούμε από το περιβάλλον και να μην κάνουμε αυτό που θέλουμε, αλλά κάτι ‘σταθερό και σίγουρο’.

Είναι πολύ μεγάλο λάθος – κατά την εκτίμησή μου πάντα – το ότι δίνεται μια κατεύθυνση από τη νεαρή μας ηλικία. Ας πούμε, πρέπει να αποφασίσεις στα δεκαεφτά  τι δουλειά θα κάνεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Θα πρέπει να αγοράσεις ένα σπίτι και να μείνεις εκεί, πάντα. Καλλιεργούμε την αίσθηση της μονιμότητας, δεν δίνουμε την ελευθερία, στα παιδιά κυρίως, να αποδέχονται τις αλλαγές, ή να κάνουν αλλαγές. Όταν δεν αλλάζεις πράγματα, μικρά ή μεγάλα, εγκλωβίζεσαι σε μια ρουτίνα, αρχίζεις και βαριέσαι. Αυτό έχει να κάνει με μικρές και μεγάλες αποφάσεις. Για μένα, από εκεί ξεκινά το μεγάλο πρόβλημα. Έχεις μια ζωή, θα κάνεις πολλά λάθη. Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι πρέπει να είναι όλα σωστά και στη θέση τους. Το χάος είναι που δίνει το κίνητρο, είτε να το αλλάξεις είτε να πας σε ένα άλλο χάος. Είναι καλό να έχεις στόχευση, αλλά είναι εξίσου χρήσιμο, η δέσμευση απέναντί της να μη σου δημιουργεί παρωπίδες. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλάζουν όμως οι επιθυμίες τους, το περιβάλλον τους, κι αυτό νομίζω είναι το μήνυμα του μέλλοντος. Το έγραψε πολύ ωραία ο Χαράρι στο βιβλίο του ’21 μαθήματα για τον 21ο αιώνα’, ότι η προσωπικότητα που πρέπει να προσεγγίσουμε, είναι ο άνθρωπος που μπορεί να αλλάξει για να προσαρμοστεί σε καινούριο περιβάλλον, γιατί το περιβάλλον αλλάζει πάρα πολύ γρήγορα. Συνεπώς και οι επιθυμίες μας, τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Πρέπει να δώσεις στον εαυτό σου αυτήν την ευελιξία, να κάνεις τις δικές σου επιλογές. Στο μικρόκοσμό σου, δεν λέμε να αλλάξεις τον κόσμο σε μια εβδομάδα. Δίνεις ένα παράδειγμα. Λες ‘έκανα αυτό’.

Εσείς το κάνατε.

Ίσως φαίνεται μεγάλο βήμα ότι άφησα μια δουλειά σε  πολυεθνική για να κάνω κάτι εξαιρετικά αμφίβολο. Μπορεί να πετύχεις στην αρχή, αυτό όμως δε σημαίνει πως θα πετυχαίνεις πάντα. Σα βήμα, φαίνεται τεράστιο. Δεν μπορώ να δώσω ‘συμβουλή’ αλλά είναι σημαντικό ότι υπάρχει σαν επιλογή, σαν κίνηση. Μπορώ να εξηγήσω τη μεθοδολογία του, τι σημαίνει. Κυρίως δε, τις αρνητικές, τις δύσκολες πλευρές. Δεν θα πω σε κάποιον ‘εγώ το έκανα άρα μπορείς κι εσύ”. Οφείλω να του πω ότι κάνοντάς το, πέρασα και δύσκολα. Οι αλλαγές αυτές είναι οι πιο σημαντικές. Μπορούν να παραδειγματίσουν ή να δώσουν μια ιδέα σε κάποιον, το ίδιο να συμβεί και με κάποιον άλλον κι ύστερα άλλον έναν. Σαν σύνολο, δεν χρειάζεται να είμαστε ίδιοι, ούτε να κάνουμε τις ίδιες επιλογές. Το θέμα είναι να υπάρχει η διάθεση να αλλάζουμε πράγματα. Είμαστε μια ομάδα με πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά σε κάθε μέλος, αλλά παραμένουμε ομάδα.

Ποιές ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίσατε;

Οικονομικές, σε πρακτικά θέματα και φιλοσοφικές, δηλαδή αν αυτό που αποφάσισα είναι όντως κάτι που με εκφράζει, αυτό που θέλω ή υπάρχουν κι άλλα. Όταν μπαίνεις στον  καλλιτεχνικό χώρο, εμφανίζονται διάφορες ‘σειρήνες’. “Έλα να κάνεις κάτι ακόμη”. Σε καθυστερούν. Έπεσα σε πολλές παγίδες, έκανα πράγματα που φαίνονταν ωραία και τελικά δε μου άρεσαν, ή δεν πήρα τίποτα πίσω. Ένα άλλο θέμα ήταν η αλλαγή του τρόπου ζωής. Πλέον, δεν μπορούσα να είμαι ο φίλος που ήμουν, απουσίαζα συχνά, λόγω δουλειάς. “Χάθηκα”, έμεινα πίσω στο τι συμβαίνει. Όμως, το σημαντικότερο είναι η μόνιμη αμφιβολία. Το stand up από τη φύση του είναι θνησιγενές, όπως όλα τα live θεάματα, πρέπει διαρκώς να δημιουργείς. Επειδή είσαι πάντα τόσο καλός όσο η τελευταία σου δουλειά, νιώθεις διαρκώς στο μηδέν.

Ειδικά μετά από όλα αυτά τα μέτρα που με κάνουν να νομίζω πως έχει στοχοποιηθεί κάπως  η Τέχνη.

Δεν το βλέπω έτσι, δεν αισθάνομαι κάτι τέτοιο, είναι λίγο αυστηρή λέξη. Υπάρχει,  διαχρονικά θα έλεγα, μια αδιαφορία απέναντι στις Τέχνες, τουλάχιστον έτσι όπως τις  διδασκόμαστε. Αν γυρίσω στα χρόνια του σχολείου ανάθεμα κι αν ασχοληθήκαμε με την τέχνη. Δεν θυμάμαι μια φορά να μας πήγαν θέατρο, να μας ρώτησε κάποιος τι διαβάσαμε, τι ακούσαμε – εξωσχολικά πάντα – . Αντίθετα, θυμάμαι έναν καθηγητή να λέει ‘αφήστε τα αυτά, τώρα ασχοληθείτε με τα μαθήματα’. Προσωπικά, ως έφηβο, η τέχνη με έσωσε, κυρίως η μουσική. Οπότε δεν θεωρώ πως είναι στοχοποίηση, αλλά έλλειψη συνολικού σεβασμού απέναντι στο πως συμπεριφέρεται η τέχνη σε μια κοινωνία, τι μπορεί να προσφέρει. Αυτό δεν είναι μόνο δικό μας φαινόμενο. Έχω ένα φίλο Άγγλο, κωμικό, που πόσταρε τις κόρες του, καθώς η μια έφευγε για το πανεπιστήμιο. Τα κορίτσια ήταν αγκαλιασμένα κι έκλαιγαν. Έγραψε ότι η μεγάλη του κόρη έφευγε για να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα, σε τρία χρόνια θα γύριζε σπίτι για να μείνει. Θεωρώ λοιπόν πως υπάρχει έλλειψη κατανόησης. Η Τέχνη είναι πάρα πολύ σημαντικό στοιχείο μιας κοινωνίας. Πρέπει να προστατεύεται όπως όλα τα επαγγέλματα, με θεσμούς, κανόνες, νόμους και τις ιδιαιτερότητες που έχει. Ένας ηθοποιός που κάνει πρόβες, σαφώς κι εργάζεται. Άρα, χρειάζεται ένα πλαίσιο. Για μένα, οι δυσκολίες είναι μόνιμες. Ο κάθε καλλιτέχνης, ως υπεύθυνος για το αντικείμενο της δουλειάς του είναι και λίγο έρμαιο της εποχής, για παράδειγμα, αν γράφεις μια μουσική που δεν είναι μοντέρνα, ή δελεαστική για τα ραδιόφωνα. Δεν παύει η καλλιτεχνική σου υπόσταση, αλλά σίγουρα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Το ίδιο ισχύει με το stand up, το θέατρο, με όλα τα είδη τέχνης. Είναι μια εκ φύσεως δύσκολη κατάσταση.

Πάντως, το stand up πάει καλά. Δεν είναι πια νεοτερισμός.

Σε καμία περίπτωση, ίσα – ίσα. Το stand up είναι μια πολύ απαιτητική και αυστηρή φόρμα θεατρικής κωμωδίας. Οι καλές παραστάσεις δίνουν ακριβώς αυτό που υπόσχονται, διαρκές γέλιο. Από εκεί και πέρα, έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Είσαι συνέχεια παραγωγικός έστω κι αν ξέρεις πως κάποια στιγμή – είναι η φύση τους τέτοια – θα πετάξεις τα κείμενά σου. Αυτή είναι η ορολογία. Το καλύτερο αστείο του κόσμου αν το ακούσεις πολλές φορές, παύεις να γελάς. Υπάρχουν όλα αρχειοθετημένα, κάποια αποσπάσματα στο site μου, στο Youtube. Το θετικό είναι ότι υπάρχει σκηνή stand up στην Ελλάδα, αρκετά μεγάλη, και το ακόμα πιο θετικό είναι πως πάρα πολλοί άνθρωποι δεν επιλέγουν έναν συγκεκριμένο κωμικό αλλά μια παράσταση, ακόμη κι αν δεν ξέρουν τους συντελεστές. Νομίζω πως αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα.

Όσες φορές έχω δει, έφυγα με την αισιοδοξία που σου χαρίζει το αβίαστο γέλιο.

Επειδή μιλάμε για θέματα προσωπικά, καθημερινά, ουσιαστικά είναι σα να σου λέει η κωμωδία, ότι “δεν θα σου λύσω τα προβλήματα, όμως θα σου δώσω μια άλλη οπτική, που  σχετίζεται με το γέλιο”. Έτσι το πρόβλημα γίνεται πιο υποφερτό.

Έχετε γράψει κι ένα βιβλίο.

Όταν ξεκίνησε η ιστορία με τον Covid, συνειδητοποίησα ότι για μεγάλο διάστημα θα έχω αρκετό χρόνο για γράψιμο. Αποφάσισα να ξεκινώ την ημέρα μου γράφοντας κάτι που δεν θα ήταν stand up, κάτι διαφορετικό. Σαν άσκηση, σαν κάτι που θα με διασκέδαζε, να ξεφύγω ίσως. Συγκεντρώθηκε αρκετό υλικό. Ήταν ευκαιρία να δουλέψω κάποιες φόρμες που δεν ‘ταιριάζουν’ στο stand up. Στην πορεία μίλησα με τις εκδόσεις ‘Χρονικό’ που είναι άνθρωποι που τους γνωρίζω, υπάρχει εμπιστοσύνη. Μου είπαν ‘βλέπουμε ένα βιβλίο’. Έτσι μπήκα στη διαδικασία να συνεχίσω, να ομαδοποιήσω τα κείμενα και να γράψω καινούρια. Ήταν λίγο πιο ελεύθερη η διαδικασία, πιο ευχάριστη γιατί ήξερα που πάω. Ήταν απολαυστικό, πολύ ιδιαίτερο το γεγονός πως δεν θα ήμουν μπροστά όταν διαβάζονταν αυτά τα κείμενα. Είχα και παλαιότερα δημοσιεύσει σε εφημερίδες, περιοδικά και site, πράγματα που μου είχαν ζητήσει. Είναι κάτι που ενώ φεύγει από εσένα, το έγραψες και τελείωσε, κάπου με ‘τρώει’, μου αρέσει πολύ να διαβάζω κριτικές. Ήταν  ωραία διαδικασία, είχε ηρεμία, ψυχραιμία, και πολλή περισσότερη δουλειά γιατί ένα κείμενο που ‘δοκιμάζεις’ στον κόσμο έχει αμέσως feedback. Εδώ δεν υπήρχε αυτό, οπότε χρειάστηκε πολύς χρόνος για την  επιμέλεια, έτσι ώστε να καταλήξω στο τελικό αποτέλεσμα.

Κάνετε όμως κι άλλα πράγματα.

Ναι, το “Σπικ” με τον Ζήση Ρούμπο. Ξεκινήσαμε μέσα στην καραντίνα, να μιλάμε για κάποιο θέμα στο Ίντερνετ. Στη συνέχεια σκεφτήκαμε μια κωμική εκπομπή κι έτσι την οργανώσαμε, θέλοντας να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Τι έχετε εισπράξει από το stand up;

Πολλά ωραία πράγματα, που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα γίνουν ή θα κάνω. Οι περιοδείες ας πούμε. Κάποτε οι παραστάσεις γινόντουσαν στην Αθήνα και λίγες στη Θεσσαλονίκη. Τώρα έχω γυρίσει όλη την Ελλάδα. Έπαιξα σε 22 πόλεις του εξωτερικού, μέχρι στο Ντουμπάι. Ήταν κάτι που δεν τολμούσα καν να ονειρευτώ όταν ξεκινούσα. Είναι ευτυχία. Το εθιστικό βέβαια, είναι το γέλιο. Είσαι στην αίθουσα και το ακούς,   βλέπεις το αποτέλεσμα. Για αυτό δεν έχει καμία ουσιαστική αξία να αναρωτιέσαι πως πήγε. Στην κωμωδία το ξέρεις επιτόπου. Ακούς το αποτέλεσμα της δουλειάς σου, το γέλιο κι αυτό είναι το καλύτερο από όλα.

Έχει τύχει σε παράσταση να μην υπάρχει γέλιο, ή να είναι ελάχιστο;

Τον πρώτο καιρό ναι, αλλά αυτό οφείλεται στο ότι τότε δεν μπορούσα να δοκιμάσω τα κείμενα μιας παράστασης πριν. Με τα χρόνια, αυτό άλλαξε. Τώρα ετοιμάζω καινούρια  παράσταση. Την ημέρα της πρεμιέρας θα ξέρω ακριβώς πως δουλεύει κάθε κείμενο γιατί πριν, θα έχει περάσει ένας χρόνος περίπου, με παραστάσεις δοκιμών, πολύ μικρές. Εκεί θα πετάξω ή θα διορθώσω ότι δεν ‘δουλεύει’. Οπότε, το υλικό της είναι δουλεμένο, λειτουργεί.  Αν ένα κείμενο δεν δουλέψει σημαίνει πως έχεις κάνει κάτι λάθος ή κάτι δεν πάει καλά με τον ήχο, τα φώτα ή το σημείο. Στις σωστές συνθήκες ένα δοκιμασμένο κείμενο θα δουλέψει. Εκτός αν εσύ δεν το πεις όπως πρέπει.

Με ποιό θέμα ή θέματα γελάει περισσότερο ο κόσμος;

Δεν υπάρχουν κατηγορίες θεμάτων, αλλά θέματα με τα οποία ταυτίζεται. Αυτό δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε περισσότερο γέλιο. Η κωμωδία βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην έκπληξη. Με αυτό το σκεπτικό, κάτι που φαινομενικά δύσκολα γίνεται κωμωδία, αν το κάνεις, κερδίζεις περισσότερο γέλιο και μεγαλύτερη ας πούμε αποδοχή. Υπάρχουν θέματα που αφορούν όλους μας, κοινές εμπειρίες ή ματιά πάνω σε πράγματα. Όταν λες ‘πόσοι έχετε πάει σε μια δημόσια υπηρεσία και δεν εξυπηρετηθήκατε;” αυτόματα βρίσκεις κοινό τόπο. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα γελάσουν περισσότερο επειδή ταυτίστηκαν. Όλα εξαρτώνται από το αστείο. Ρωτάς το κοινό ‘πόσοι έχετε σκεφτεί ότι μια μέρα θα πεθάνετε;” Το έχουν σκεφτεί όλοι αλλά δεν περιμένουν να το ακούσουν σε ένα stand up και σίγουρα δεν ξέρουν που θα πας μετά από αυτό, απλά τραβάς περισσότερο την προσοχή. Δεν υπάρχει θεματολογία best seller. Υπάρχουν θέματα με τα οποία ταυτίζεσαι κι άλλα με τα οποία εκπλήσσεσαι ευχάριστα γελώντας.

Προσωπικά έχω δει το κάτι παραπάνω σε ότι έχει να κάνει με τις σχέσεις των δυο φύλων.  

Ίσως αυτό συμβαίνει γιατί μας είναι αρκετά κατανοητό. Ακόμη κι αν δεν έχουμε συγκεκριμένη αναφορά στη δική μας σχέση, το έχουμε δει σε κάποια άλλη.

Που θα θέλατε να φτάσετε;

Σαν φιλοσοφία δουλειάς και ιδιοσυγκρασία. με ενδιαφέρει περισσότερο η διάρκεια. Στο δίπολο ‘προτιμάς να φτάσεις στην κορυφή του κόσμου αλλά να πεθάνεις στα 25″ ή “να ζήσεις διακόσια χρόνια;” θα προτιμούσα τα διακόσια χρόνια. Σίγουρα υπάρχουν πράγματα που θα ήθελα και δουλεύω εντατικά για να τα πραγματοποιήσω. Δε βάζω πολύ μεγάλο στόχο, όχι για να μην απογοητευτώ αν δεν τον καταφέρω, αλλά επειδή ανάμεσα σε μένα και το μεγάλο στόχο υπάρχει ένα ενδιάμεσο διάστημα με πολύ ωραία πράγματα. Στη ρήση  ‘να κοιτάς εκεί που θες να πας αλλιώς θα πας εκεί που κοιτάς’ βάζω κι ένα ενδιάμεσο, “κοίτα εκεί που είσαι και λίγο πιο μπροστά’. Το ζητούμενό μου είναι η διάρκεια. Σε κάθε βαθμό εξέλιξης να μην πω ποτέ “αυτό μου ξέφυγε, ή δε βγήκε καλό”. Ένα βήμα τη φορά, ήρεμα, ήσυχα. Το stand up είναι αρκετά ατομική δουλειά, έχεις πολύ χρόνο να φιλοσοφήσεις, να σκεφτείς. Αν κάτι προκύψει σαν στόχος, να αξιολογείς και τα ενδιάμεσα βήματα. Αυτό δε σημαίνει πως δεν έχω στόχους κι επιθυμίες αλλά το πάω βήμα – βήμα.  Δεν θα ήθελα, στο κυνήγι ενός μεγάλου στόχου να τα κάνω όλα χάλια και να χάσω αυτά που έχω στο παρόν. Τα απολαμβάνω και μου αρέσει.

Το κανάλι του Γιώργου Χατζηπαύλου εδώ: https://bit.ly/3p3HN5G

“ΣΠΙΚ” : https://bit.ly/3k4VShs

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Γιώργος Χατζηπαύλου- «Τάιμινγκ»

Πού: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Αίθουσα: Θέατρο), Πειραιώς 206, Ταύρος, τηλ.: 210 3418550, www.mcf.gr

Πότε: Από Σάββατο 23 Οκτωβρίου και κάθε Σάββατο και Κυριακή έως 28 Νοεμβρίου
Ώρα έναρξης: Κάθε Σάββατο στις 22:00 και κάθε Κυριακή στις 21:15.

Διάρκεια: 90’
Εισιτήρια: 12 € (γενική είσοδος), 10 € (προπώληση), 10 € (μειωμένο)
Προπώληση:

Στα ταμεία του Ιδρύματος (Πειραιώς 206, Ταύρος) από Δευτέρα έως Παρασκευή, ώρες 11:00 – 14:00, μόνο με ηλεκτρονική πληρωμή.

Στο εκδοτήριο εισιτηρίων της Ticketservices, στην οδό Πανεπιστημίου 39, Αθήνα, (Δευτέρα & Παρασκευή 09:00 – 20:00, Τρίτη, Τετάρτη & Πέμπτη 09:00 – 21:00, Σάββατο 09:00 – 15:00).

Μέσω τηλεφώνου με χρέωση πιστωτικής ή χρεωστικής κάρτας:

Στο τηλεφωνικό κέντρο της Ticketservices 210 7234567.

Μέσω διαδικτύου στις διευθύνσεις:  www.mcf.gr και www.ticketservices.gr

Παραγωγή/Οργάνωση: Αλέξανδρος Ζώης
Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου- We Will

Οι θεατές, συμπεριλαμβανομένων των ανηλίκων από δώδεκα (12) ετών και άνω,
εισέρχονται κατόπιν υποχρεωτικής επίδειξης κατά την είσοδο:
[α] πιστοποιητικού εμβολιασμού, σύμφωνα με την παρ. 2 του άρθρου 10 του υπ.αριθμ 1
σχετικού, ή
[β] πιστοποιητικού νόσησης που εκδίδεται τριάντα (30) ημέρες μετά από τον πρώτο θετικό
έλεγχο και η ισχύς του διαρκεί έως εκατόν ογδόντα (180) ημέρες μετά από αυτόν, σύμφωνα με την παρ. 3 του άρθρου 10 του υπ.αριθμ. 1 σχετικού συνδυαστικά προς:
[γ] αστυνομική ταυτότητα ή δίπλωμα οδήγησης ή διαβατήριο ή άλλο αποδεικτικό ταυτότητας
προκειμένου να διενεργείται έλεγχος ταυτοπροσωπίας προς τα ανωτέρω υπό [α] και [β].

Τα ανωτέρω πιστοποιητικά, υπό [α] και [β], επιδεικνύονται είτε σε έγχαρτη μορφή
(εκτυπωμένα), είτε ηλεκτρονικά μέσω της κινητής συσκευής του θεατή, τα οποία ο ιδιοκτήτης ή
νόμιμος εκπρόσωπος της επιχείρησης (ή εξουσιοδοτημένο πρόσωπο) σαρώνει ηλεκτρονικά μέσω της ειδικής εφαρμογής του άρθρου 33 του ν. 4816/2021 (Α ́ 118) Covid Free GR.

Εναλλακτικά, αλλοδαπός που προέρχεται από τρίτη χώρα (εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης), τα πρόσωπα του προηγούμενου εδαφίου ελέγχουν τα ανωτέρω πιστοποιητικά σε έγχαρτη μορφή.

Οι ανήλικοι θεατές ηλικίας από τεσσάρων (4) έως και έντεκα (11) ετών, προσκομίζουν, εναλλακτικά, δήλωση αυτοδιαγνωστικού ελέγχου self-test τελευταίου 24ώρου, στην οποία προβαίνει είτε οιοσδήποτε γονέας, ακόμα και μη έχων την επιμέλεια, είτε κηδεμόνας, σύμφωνα με την παρ. 3 του άρθρου 10 του υπ. αριθμ. 1 σχετικού. Δεν απαιτείται φυσική παρουσία του γονέα ή κηδεμόνα.

Το Διαβάσαμε Γιώργος Χατζηπαύλου “Να αλλάζουμε πράγματα”