Γιόλα Αργυροπούλου – “Όλοι αξίζουν ένα σπίτι”.  

Δημοσιογράφος και στιχουργός πλέον, η Γιόλα Αργυροπούλου έγραψε ένα τραγούδι που αγγίζει την καρδιά και δημιουργεί ουσιαστικές σκέψεις και συναισθήματα. Αξίζει να το ανακαλύψετε.

Γράψατε ένα υπέροχο, αισθαντικό κομμάτι αφιερωμένο στα ζώα των καταφυγίων. Μπορείτε παρακαλώ να μοιραστείτε τη διαδικασία της δημιουργίας του;  

Σας ευχαριστώ για τη γενναιοδωρία να το εκτιμήσετε με αυτόν τον τρόπο. Η εικόνα ενός ανθρώπου πίσω από τα κάγκελα μιας φυλακής, με τεκμηριωμένη την ενοχή του για μια πράξη που σύμφωνα με το σωφρονιστικό σύστημα επιδέχεται τιμωρίας, υπάρχουν φορές που πιθανόν να μας  δημιουργεί  ένα αίσθημα λύτρωσης και ανακούφισης. Δεν θα κρίνω αν είναι σωστό-ή κατά πόσο είναι σωστό- απλά συμβαίνει. Η εικόνα ενός ζώου όμως, το οποίο ουδέν έγκλημα έχει διαπράξει, ώστε αυτός ο εγκλεισμός να είναι η απάντηση του Νόμου, ταράζει τον καθένα μας. Γιατί όσο δίκαιο πιθανόν το θεωρούμε στην πρώτη περίπτωση, τόσο άδικο είναι εδώ.

Χρόνια με κυνηγάνε τα βλέμματα των έγκλειστων σκύλων, όπως κι εκείνα όσων ταλαιπωρούνται στο δρόμο. Είναι βλέμματα που δεν γράφονται με «ε» μα με «αι».  Β Λ ΑΙΜΑΤΑ! Οι εικόνες από αθλιότητες δημοτικών κυνοκομείων «δούλεψαν» μέσα μου και μια μέρα έγιναν λέξεις, φράσεις, ένας πόνος που ήθελε να βγει προς τα έξω. Στην παρουσίαση του βιβλίου μου “24 Κλειδιά Ζωής” ήρθα σε επαφή με τον Γιώργο Κωνσταντινίδη. Παντού άκουγα υπέροχα λόγια για τις συνθέσεις του και το πόσο εξαιρετικός μουσικός είναι στο πιάνο και το βιολί. Συνάντησα επίσης την  εξαιρετική Ιωάννα Εμμανουήλ, Δασκάλα Σύγχρονου Τραγουδιού και Ορθοφωνίας στο Εθνικό Ωδείο του Πειραιά. Μας συγκίνησε όλους τραγουδώντας με Παιδική Χορωδία, με  τον κ Κωνσταντινίδη στο πιάνο  -και οι δυο τους αφιλοκερδώς. Έτσι  η ιδέα κατάφερε να γίνει πράξη και να έχουμε την ηχογράφηση.

Η εγκατάλειψη των ζώων είναι κάτι απίστευτα σκληρό (και είμαι και ευγενική). Γιατί νομίζετε πως συμβαίνει; Πως μπορεί να σταματήσει αυτή η ντροπή για τον άνθρωπο;

Συμφωνώ μαζί σας παρότι για να είμαι ειλικρινής φοβάμαι πως η εγκατάλειψη είναι το λιγότερο σκληρό πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος σε ένα ζώο. Όχι φυσικά γιατί  είναι έτσι μα γιατί «εκεί έξω» καραδοκούν απίστευτοι σαδιστές και  τραγική κακοποίηση, οπότε η εγκατάλειψη καταλήγει το λιγότερο. Εγκαταλείποντας όμως  ένα ζώο το αφήνεις εκτεθειμένο σε  όλους αυτούς και σε πολλούς και διαφορετικούς κινδύνους. Ο πλέον συνηθισμένος λόγος που συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι νομίζω η ανευθυνότητα  και επιπολαιότητα του «είδους» μας,  η ανικανότητα μας να δεσμευτούμε σοβαρά σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης και η γνωστή ευκολία του «νίπτω τας χείρας μου». Είναι θέμα παιδείας και πολιτισμού. Πρέπει να εξασκηθούν τα παιδιά από μικρά σε υπεύθυνες πράξεις ζωής. Δεν χρειάζεται να είσαι ευαίσθητος!

Τι θα θέλατε να νιώσει ο ακροατής με αυτό σας το τραγούδι; Τι είναι αυτό που επιθυμείτε να επικοινωνήσετε;

Η παλέτα των συναισθημάτων κάθε ψυχής έχει πολύ διαφορετικά χρώματα. Θα ήθελα να σκουντήσουμε λίγο τον καθένα-όσο και αν μας επιτρέπεται- με τη δύναμη που έχει πάντα το τραγούδι (και όχι με ύφος διδακτικό) να αναλογιστεί τί πραγματικά σημαίνει εγκλεισμός για ένα ζώο – που η φύση το θέλει ελεύθερο κιόλας- το οποίο δεν έχει ούτε την πολυτέλεια του χρόνου όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, ούτε τη δυνατότητα να αποφασίσει για τη ζωή του. ΕΛΑ ΠΑΡΕ ΜΕ ΑΠΟ ΔΩ. Αυτή είναι η έκκληση. Αλλά πάρε με γνωρίζοντας την ευθύνη της απόφασης σου.

Προσωπικά ένιωσα έναν παραλληλισμό μεταξύ των εγκαταλελειμμένων ζώων και των μόνων, εγκαταλελειμμένων ανθρώπων. Είναι κάτι που κάνατε συνειδητά, ή απλώς βγήκε; Είναι η μοναξιά ίδια για όλα τα πλάσματα νομίζετε;

Ο παραλληλισμός βγήκε, προφανώς γιατί υφίσταται. Για τα ανήμπορα πλάσματα η μοναξιά βαραίνει πιστεύω παραπάνω.  Αν ένας γέρος που χάνει φίλους νιώθει ανίσχυρος, μόνος και φοβισμένος, ας φανταστούμε τι μπορεί να νιώθει  ένας  φυλακισμένος σκύλος που όλο περιμένει…

Έχετε γράψει ένα βιβλίο με παρόμοια θεματολογία. Θα μας πείτε δυο λόγια για αυτό;

Είναι “Τα 24 Κλειδιά της Ζωής” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις, μέρος των εσόδων του οποίου θα διατεθεί στην Πανελλαδική Φιλοζωϊκή & Περιβαλλοντική Ομοσπονδία με την οποία διοργανώνουμε μια μεγάλη συναυλία για τον ΣΚΥΛΟ  ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ με την αιγίδα της Περιφέρειας   στις 17 Οκτωβρίου στο Πεδίον του Άρεως. Το βιβλίο, μια ακροστιχίδα με τα 24 γράμματα και λέξεις-κλειδιά  θα μπορούσε να πει κανείς ότι (χαμογελάστε αλλά… μη με θεωρήσετε τρελή, σας παρακαλώ) είναι ένας Οδηγός Αυτοβοήθειας γραμμένος από σκύλο-σε μετάφραση-αποκωδικοποίηση δική μου- γιατί εμπεριέχει όλα τα μαθήματα ζωής που πήρα από την Γκούφη το πρώτο  μου σκυλί και στην ουσία είναι ο αποχαιρετισμός σε κείνη, με ευγνωμοσύνη.

Εργάζεστε πολλά χρόνια ως δημοσιογράφος. Τι σας έχει προσφέρει η δημοσιογραφία; Πως αυτή σας η εμπειρία μετουσιώνεται σε τέχνη;

Η δημοσιογραφία και η επαφή με τόσους διαφορετικούς τύπους ανθρώπων  που οι περισσότεροι επιθυμούν να σε θαμπώσουν ή να σε πείσουν  (μόνο ) για τον καλό τους εαυτό,  με έμαθε να παρατηρώ και να  ακούω το ένστικτο. Δυστυχώς πολλές φορές το συναίσθημα, στις προσωπικές σχέσεις μου, συνειδητά, «τσαλάκωσε» αυτή τη δυνατότητα. Χωρίς  ίχνος έπαρσης, νομίζω πως,  την τέχνη του  να αντιλαμβάνομαι την ψυχή του άλλου σε έναν βαθμό, την έχω κατακτήσει. Από αγάπη στον άνθρωπο μα και από την ανάγκη μου να κατανοήσω πρωτίστως εμένα και τις δικές μου πράξεις ή…απραξία.  Και ακριβώς γι αυτό, η αλχημεία που μετατρέπει την εμπειρία σε δημιουργία είναι μονόδρομος.

Μιλήστε μας για τον επερχόμενο δίσκο σας.

Ο δίσκος θα λέγεται “Σκύλος στο Δρόμο” και σχεδόν όλα τα τραγούδια θα παραπέμπουν στον τίτλο του, χωρίς να σημαίνει ότι όλα θα είναι πικρά, αφού κάποιες ιστορίες θα έχουν και την καλή εξέλιξη της υιοθεσίας. Κι εδώ επίσης ο παραλληλισμός των συναισθημάτων του ανθρώπου με τα συναισθήματα που βιώνουν  άλλα έμβια όντα είναι εμφανής. Μπαλάντες, τζαζ κομμάτια και άλλα είδη, ανάλογα την έμπνευση του Γιώργου Κωνσταντινίδη και της Ιωάννας Εμμανουήλ που συμμετέχουν με το ενδεχόμενο της έκπληξης και άλλων συμμετοχών πάντα ανοιχτό. Άλλωστε επιδιώκουμε αυτά τα τραγούδια να τα τραγουδήσει όλη η Ελλάδα καθώς μεγάλο μέρος των εσόδων θα διατεθεί στην Π.Φ.Π.Ο, που με την δραστήρια Πρόεδρο της, κ. Νατάσα Μπομπολάκη  δίνει καθημερινές μάχες υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων.

Σήμερα είναι η  Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Θα θέλατε να δώσετε ένα μήνυμα σχετικό;

Όλοι αξίζουν ένα σπίτι. Όλοι λαχταρούν μια αγκαλιά. Όχι μόνο στις Παγκόσμιες Ημέρες και τις Γιορτές αλλά κάθε στιγμή. Γιατί κάθε στιγμή για τον μόνο και τον αδύναμο, όπου κι αν βρίσκεται, μετράει…

Το Διαβάσαμε Γιόλα Αργυροπούλου – “Όλοι αξίζουν ένα σπίτι”.