Για εμένα η σημερινή ημέρα είναι ημέρα νίκης.. Γιατί φαίνεται ότι οι κόποι τόσων ετών δεν πάνε χαμένοι…

Σήμερα με το παλαιό ημερολόγιο είναι της Παναγίας και όπως σας έχω πει και στο παρελθόν έχω πολύ καλές σχέσεις με πόντιους, που στο σύνολο τους είναι παλαιοημερολογίτες (όπως όλες οι ορθόδοξες εκκλησίες ανά τον κόσμο). Έτσι μας έφερε η τύχη στο σπίτι μιας συμμαθήτρια της κόρης μου για την γιορτή της.

Κόσμος πολύς (οι Πόντιοι κρατάνε τις παραδόσεις όπως στα χωριά πριν χρόνια, πάνε όλοι μαζί στις γιορτές και για να μην επιβαρύνουν τον σπιτονοικοκύρη ο καθένας φέρνει και κάτι από φαγώσιμο ή ποτό) και σε κάποια φάση άδραξα την ευκαιρία και άρχισαν να μιλάω σε αυτούς τους 20 ανθρώπους για τί άλλο, για την κατάσταση, τα επερχόμενα και φυσικά για τους τρόπους αντίστασης, αντίδρασης και επιβίωσης στο δυσμενές περιβάλλον που διαμορφώνεται.

Χάρηκα πάρα πολύ όταν διαπίστωσα ότι οι 10 από τους 20 είναι “πιστοί” αναγνώστες μου, τόσο από τα Κατοχικά Νέα, όσο και από την Λάλητρις.  Χαρές, αγκαλίες, φιλιά, λες και γνωριζόμασταν έναν αιώνα πίσω.  Απίστευτο συναίσθημα!  Και μπορώ να πω και πρωτόγνωρο για εμένα.  Έχω κάνει τόσες ομιλίες, τόσες συναντήσεις με φίλους, αναγνώστες, ακόμα και σε ΚΑΠΗ έχω μιλήσει, αλλά πρώτη φορά μίλησα τόσο μέσα από την καρδιά μου, πρώτη φορά έκανα συζητήσεις για τις οποοίες πάντα κρατάω πισινή και πρώτη φορά δεν δίστασα να μιλήσω για τα πιο τρελά σενάρια.

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});

Μετά των γνωστών οικονομικών θεμάτων, πολεμικών προετοιμασιών κλπ (δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι) μίλησα και για ένα προαίσθημα που έχω εδώ και μέρες και σήμερα δεν ξέρω γιατί θα το μοιραστώ και μαζί σας.