Για «Γλυκειά Ζωή» στρίψετε δεξιά…

Τα πέρα δώθε μου στα καμένα δεν τελειώνουν εύκολα. Η μια αίτηση διαδέχεται την άλλη, από υπηρεσία σε υπηρεσία, και η διαδικασία συνεχίζεται, σαν τη ζωή, όχι για…
όλους δυστυχώς Εχοντας διανύσει πολλά χιλιόμετρα καμένων πέρασα και από την παλιά Εθνική Οδό Αθηνών – Κορίνθου. Μετά τους Αγίους Θεοδώρους, το μαύρο παντού, μαρτυρά ότι οι φλόγες πλησίασαν μέχρι και τη μάντρα του διυλιστηρίου.

 Εικόνες ικανές να δημιουργήσουν εφιαλτικές σκέψεις για το τι -ακόμα χειρότερο- θα μπορούσε να είχε συμβεί. Βλέποντας το σπίτι μου να καίγεται σε ζωντανή σύνδεση Πατήστε εδώ Και ξαφνικά, εν μέσω των καμένων, μια πινακίδα δείχνει δεξιά προς «Γλυκειά Ζωή». Στιγμιαία φαντάστηκα ότι κάποιος φελινικός πρόεδρος του οικισμού αποφάσισε να δώσει το εμβληματικό όνομα της αγαπημένης του ταινίας σε μια συστάδα σπιτιών στη σκιά του καπνού των διυλιστηρίων, ίσως και κατ’ ευφημισμόν. 

Η δεύτερη σκέψη μου βλέποντας την πινακίδα ήταν ότι τελικά δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του δημιουργού της: ο δρόμος προς τη γλυκιά ζωή έγινε κάρβουνο. Αυτή η αντίθεση με έκανε να σταματήσω στην άκρη του δρόμου για να την απαθανατίσω (αργότερα έμαθα ότι δυστυχώς έχουν καεί και αρκετά σπίτια του οικισμού). Διαπίστωσα όμως ότι πίσω από την πινακίδα και τα καμένα υπήρχε τελικά ένα ταλαιπωρημένο, αλλά πράσινο δάσος που δεν είχε καεί, οδηγώντας με σ’ ένα πιο ώριμο –νομίζω- συμπέρασμα και σίγουρα κάπως πιο αισιόδοξο: ότι τελικά ο δρόμος προς τη γλυκειά ζωή περνά μέσα από τα καμένα. 

Τις τελευταίες ημέρες βλέπω συνεχώς δύσθυμους ανθρώπους που τους έχουν καταβάλει οι δυσάρεστες ειδήσεις και η γενικότερη μαυρίλα. Ακόμα και στις διακοπές το κλίμα φέτος είναι διαφορετικό. ισως γι’ αυτό και οι εθνικές αθλητικές επιδόσεις έχουν τέτοια διαδικτυακή αναπαραγωγή και φόρτιση. Η ανάγκη για εκτόνωση και ελπίδα είναι μεγάλη. Καλούμαστε να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας, όσες έχει ο καθένας. Περιμένοντας όχι ένα ψεύτικο θαύμα όπως στην ταινία του Φελίνι, αλλά μια αληθινή πορεία που περνά συντεταγμένα μέσα από μια διακεκαυμένη ζώνη με στόχο ιδανικά να καταλήξει σ’ ένα δροσερό δάσος. 

Η ζωή συνεχίζεται. Όχι για να κάνουμε προπαγανδιστικές φιέστες και πανηγυρικές τελετές για το «τέλος των μνημονίων» όπως φαίνεται πως θα ήθελε κατά βάθος ο Φώτης Κουβέλης, αλλά για να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη των θυμάτων απαιτώντας να γίνουν όλα όσα έπρεπε να είχαν ήδη γίνει για να μη φτάσουμε ξανά σε τέτοια καταστροφή. Να βοηθήσουμε ουσιαστικά τους ανθρώπους που έχουν πληγεί από τις φωτιές. 

Να μαζέψουμε τα συντρίμμια από τις στάχτες και να «σύρουμε το κάρο μας» σαν την Αννα Φίρλινγκ, στη τελευταία σκηνή του Μάνα Κουράγιο. Το στοίχημα είναι να αποδείξουμε ότι , αντίθετα από την μπρεχτική ηρωίδα, εμείς μπορούμε να βγάλουμε τα «σωστά συμπεράσματα» από την καταστροφή και να μη συνεχίσουμε απλώς μια μοιραία πορεία…

Παναγιώτης Κακολύρης