Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Αυστραλίας, με επικεφαλής τον τότε πρωθυπουργό Ρόμπερτ Μένζις, αποφάσισε να υιοθετήσει μια προσεκτική προσέγγιση για τη μετάβαση – δίνοντας χρόνο στους κατασκευαστές, τους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς και το κοινό να προετοιμαστούν
Πριν από 50 χρόνια, τον Μάρτιο του 1975, οι αυστραλιανοί τηλεοπτικοί σταθμοί μεταπήδησαν επίσημα στο χρώμα.
Τα δίκτυα γιόρτασαν την ημέρα, γνωστή ως «C-Day», με μοναδικά συνθήματα όπως «come to colour» (ABC TV), «Seven colours your world» (Seven Network), «living colour» (Nine Network) και «first in colour» (0-10 Network, το οποίο αργότερα έγινε Network Ten). Τα δίκτυα ABC, Seven και Nine αναβάθμισαν επίσης τα λογότυπά τους για να ενσωματώσουν το χρώμα. Για τους περισσότερους θεατές, ωστόσο, τίποτα δεν φαινόταν πολύ διαφορετικό. Η πλειοψηφία είχε ασπρόμαυρη τηλεόραση, ενώ για μια έγχρωμη εκπομπή απαιτούνταν έγχρωμη τηλεόραση.
Οι διαφημιζόμενοι αρχικά δεν δέχτηκαν με απροθυμία την αλλαγή, η οποία τους υποχρέωνε να ξαναγυρίσουν ασπρόμαυρες διαφημίσεις με έγχρωμο υλικό με σημαντικά υψηλότερο κόστος.
Πολλοί θεώρησαν ότι οι τηλεθεατές εξακολουθούσαν να παρακολουθούν τις διαφημίσεις σε ασπρόμαυρη μορφή. Και αρχικά η υπόθεση αυτή ήταν σωστή. Αλλά εννέα μήνες αργότερα, το 17% των αυστραλιανών σπιτιών διέθετε έγχρωμο δέκτη. Το ποσοστό αυτό αυξήθηκε στο 31% μέχρι τον Ιούλιο του 1976.
Μέχρι το 1978, το 64% των νοικοκυριών της Μελβούρνης και το 70% του Σίδνεϊ διέθεταν έγχρωμες τηλεοράσεις, καθιστώντας την Αυστραλία έναν από τους ταχύτερους υιοθετητές της έγχρωμης τηλεόρασης στον κόσμο.
Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της Ομοσπονδίας Αυστραλιανών Εμπορικών Τηλεοπτικών Σταθμών (FACTS) για το 1975-76, η έγχρωμη τηλεόραση αύξησε τη συνολική τηλεθέαση κατά 5%, με τους ανθρώπους να παρακολουθούν για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μόντρεαλ το 1976 οδήγησαν επίσης σε αύξηση των τηλεοπτικών πωλήσεων, με την έγχρωμη μετάδοση να μοιράζεται μεταξύ των ABC, Seven και Nine.
Αργή «έναρξη» του χρώματος
Με τις Ηνωμένες Πολιτείες να έχουν εισαγάγει την έγχρωμη τηλεόραση από το 1954, είναι περίεργο ότι η Αυστραλία άργησε τόσο πολύ να κάνει τη μετάβαση – ειδικά από τη στιγμή που οι σχετικές συζητήσεις είχαν ξεκινήσει από τη δεκαετία του 1960.
Το 1965, κατατέθηκε στο κοινοβούλιο μια έκθεση που περιέγραφε τη διαδικασία και τις οικονομικές εκτιμήσεις για τη μετάβαση στην έγχρωμη τηλεόραση.
Η ανατροφοδότηση από τις ΗΠΑ υπογράμμισε προβλήματα σχετικά με την ευρύτερη αποδοχή στην αγορά. Οι έγχρωμες τηλεοράσεις ήταν ακριβές και τα περισσότερα προγράμματα εξακολουθούσαν να γυρίζονται σε ασπρόμαυρο, παρά τη διαθεσιμότητα του χρώματος.
Τα δίκτυα ήταν τα πιο διστακτικά (παρόλο που θα γίνονταν ένας από τους σημαντικότερους ευεργέτες). Το 1969, εκτιμήθηκε ότι η μετάβαση στο χρώμα θα κόστιζε στο ABC 46 εκατομμύρια δολάρια Αυστραλίας (το ισοδύναμο των 265.709.944 δολαρίων σήμερα) σε έξι χρόνια.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, με επικεφαλής τον τότε πρωθυπουργό Ρόμπερτ Μένζις, αποφάσισε να υιοθετήσει μια προσεκτική προσέγγιση για τη μετάβαση – δίνοντας χρόνο στους κατασκευαστές, τους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς και το κοινό να προετοιμαστούν.
Η πρώτη έγχρωμη «δοκιμαστική» εκπομπή πραγματοποιήθηκε στις 15 Ιουνίου 1967, με τη ζωντανή κάλυψη μιας ιπποδρομιακής εκδήλωσης στο Pakenham της Βικτώριας (αν και λίγοι άνθρωποι θα είχαν έγχρωμες τηλεοράσεις σε αυτό το σημείο).
Άλλες τηλεοπτικές εκπομπές δοκίμασαν επίσης την έγχρωμη μετάδοση μεταξύ 1972 και 1974, ενώ από τα μέσα του 1974 μεταδόθηκαν περιορισμένες έγχρωμες εκπομπές. Μόνο τον Μάρτιο του 1975 μεταδόθηκε μόνιμα έγχρωμη τηλεόραση.
Ο πανικός στην κινηματογραφική βιομηχανία
Η εμπλοκή της Αυστραλίας στον πόλεμο του Βιετνάμ δημιούργησε περαιτέρω επείγουσα ανάγκη για έγχρωμη τηλεοπτική προβολή. Με τη λήξη του πολέμου τον Απρίλιο του 1975, οι Αυστραλοί παρακολούθησαν τις τελευταίες στιγμές έγχρωμες.
Άλλα σημαντικά γεγονότα που μεταδόθηκαν έγχρωμα εκείνη τη χρονιά ήταν οι ομοσπονδιακές εκλογές του Δεκεμβρίου, στις οποίες ο Μάλκολμ Φρέιζερ νίκησε τον Γκαφ Γουίτλαμ, αφού ο τελευταίος είχε αποπεμφθεί δραματικά από πρωθυπουργός στις 11 Νοεμβρίου.
Με το αυξανόμενο ενδιαφέρον του κοινού για την έγχρωμη τηλεόραση, οι τοπικοί κατασκευαστές άρχισαν να ασκούν πιέσεις για υψηλότερους δασμούς στις εισαγωγές ώστε να ενθαρρυνθεί η εγχώρια παραγωγή έγχρωμων τηλεοράσεων.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, μια νέα έγχρωμη συσκευή στην Αυστραλία κόστιζε μεταξύ 1.000 και 1.300 δολαρίων, ενώ το μέσο ετήσιο εισόδημα πλήρους απασχόλησης ήταν περίπου 8.000 δολάρια. Βρισκόμενοι ακόμη στη δίνη της οικονομικής ύφεσης, οι πελάτες άρχισαν να αναζητούν παράνομα εισαγόμενες έγχρωμες τηλεοράσεις – οι οποίες εμφανίζονταν σε αγορές αποσκευών αυτοκινήτων σε ολόκληρη τη χώρα.
Η κυβέρνηση δημιούργησε επίσης μια διαφημιστική καμπάνια που προειδοποιούσε το κοινό για απατεώνες που θα προσφέρονταν να μετατρέψουν ασπρόμαυρες τηλεοράσεις σε έγχρωμες. Αυτοί οι «πωλητές» από πόρτα σε πόρτα ισχυρίζονταν ότι διέθεταν μια ειδική οθόνη η οποία, όταν τοποθετούνταν πάνω από μια τηλεόραση, την έκανε με μαγικό τρόπο έγχρωμη.
Μέχρι το 1972, το εκτιμώμενο κόστος της αναβάθμισης της τεχνολογίας μετάδοσης σε έγχρωμη είχε φτάσει τα 116 εκατομμύρια δολάρια. Η κινηματογραφική βιομηχανία, πανικόβλητη, διερωτήθηκε ακόμη και αν η έγχρωμη τηλεόραση θα μπορούσε να βλάψει την όραση του θεατή.
Η βιομηχανία είχε προηγουμένως υποστεί τεράστιες απώλειες στην επισκεψιμότητα των κινηματογράφων με την εισαγωγή της ασπρόμαυρης τηλεόρασης από το 1956. Οι κινηματογράφοι είχαν το μονοπώλιο της έγχρωμης τηλεόρασης και ήταν τρομοκρατημένοι για το τι θα μπορούσε να προκαλέσει η εισαγωγή της έγχρωμης τηλεόρασης στην προσέλευσή τους.
Οι φόβοι αυτοί ήταν βάσιμοι. Το 1974 η Αυστραλία είχε 68 εκατομμύρια θεατές στον κινηματογράφο. Μέχρι το 1976, οι εισόδους ήταν μόλις 28,9 εκατομμύρια. Ποτέ ξανά οι ετήσιες εισόδους στον κινηματογράφο δεν θα ξεπερνούσαν τα 40 εκατομμύρια.
Αλλά παρά τα παράπονα – από τη βιομηχανία κινηματογράφου, τους διαφημιστές, τους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς και τους κατασκευαστές – το κοινό ήταν έτοιμο για το χρώμα. Και όποιο δίκτυο τολμούσε να προγραμματίσει ασπρόμαυρο πρόγραμμα θα δεχόταν καταιγισμό ενοχλημένων θεατών.
Κοινοποιήστε: