Τι κι αν επήλθαν δεσμεύσεις που εξυπακούεται να ναι πιστοί και να μην προσέρχονται σε τόπους μιαρούς και εσφαλμένους?
Τι κι αν με τη θέλησή τους, επίλεξαν να δωθούν ψυχή τε και σώματι σε μιαν ύπαρξη που τη διάλεξαν για πάντα στη ζωή τους?
Άραγε μπορούμε να πιστέψουμε σ αυτό το πάντα και για πάντα, χωρίς να ψάξουμε βαθειά μέσα μας και να αναλογιστούμε, ακόμα κι αν είναι αργά τα δικά μας λάθη ?
Γιατί να φταίει πάντα ο δεσμευμένος και να μη φταίει και αυτό το άτομο, που αποφασίζει να συνάψει δεσμό , σχέση μαζι του?
Γιατί να μη φταίει το ταίρι του, που ίσως να έχει εφησυχάσει, καθώς θεωρεί πως τον έχει δεδομένο και αφήνει πορτοπαράθυρα θεάνοιχτα να εισβάλλει μια άλλη αιθέρια κατ αυτόν ύπαρξη ?
Γιατί θα πρέπει να φταίει άραγε κάποιος και να μη δούμε απλά , πως κάθε τι έχει τον κύκλο του , τον πραγματεύεται και ύστερα κλείνει η τροχιά του, η πορεία του?Γιατί πάντα θα πρέπει να βρίσκουμε έναν ένοχο και να μην αφήνουμε τις σκέψεις μας να δράσουν υπέρ της απελευθέρωσής μας καθώς και του απεγκλωβισμού μας ?
Τώρα το σωστό είναι να αποδεσμευθει ο καθένας ή η καθεμία και να προχωρήσει παρακάτω.
Αλλά όπως συναντούμε τα τελευταία χρόνια οι οικογένειες πια έχουν διαδεχθεί η μονογονεική , τη μικτή , η μικτή , ο ένας εδώ κι ο άλλος εκεί και άλλες τόσες παραλλαγές.
Το σωστό και σώφρον είναι να δούμε μέσα μας και να μην ψάχνουμε ούτε εξιλαστήρια θύματα μα ούτε και αποδιοπομπαίους τράγους .
Όμορφα και νηφάλια απομακρυνόμαστε και δομούμε τις δικές μας πεποιθήσεις και τα δικά μας νέα πια πιστεύω .
Κοινοποιήστε: