Α ρε Μπερλουσκόνι που σας χρειάζεται!…

Ακόμη και τώρα συμβαίνει. Πιο παλιά, στα eighties ας πούμε ή στα nineties, ήτανε φαινόμενο συχνό, ένας στους πέντε ταρίφες το μολογούσε. Τώρα είναι πιο σπάνιο, αλλά συμβαίνει ακόμη, δεν εξαλείφθηκε. Μπαίνεις στο…
ταξί, αρχίζει ο ταρίφας να σε ψέλνει για τη ζωή, τη μοίρα, την καριόλα την κοινωνία. Και την πολιτική φυσικά, πώς να λείψει η πολιτική από το στόμα του; Μπούρδου μπούρδου, σούρδου σούρδου, κάποια στιγμή η μυθική ατάκα είναι αναπόφευκτη:

«Α ρε Γιώργης Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται όλους!»

Αλλάζουν όμως οι εποχές, αλλάζουν και οι επικλήσεις. Χτες ήταν ο Παπαδόπουλος που έπρεπε να μας σώσει –ή να μας γυψώσει, πάνω κάτω το ίδιο είναι. Τον χάσαμε όμως και μαζί του εξαερώθηκε και η τελευταία ελπίδα των χουντικών και των βλασταριών τους για μια νέα Ελλάδα. Ήταν βέβαια και ντεμοντέ ο Γιώργης μ’ εκείνο το μουστάκι της ποντικομαμής και τη μανία του με τη θρησκεία, την πατρίδα, την οικογένεια. Τώρα μας χρειάζεται κάτι πιο γυαλιστερό, κάτι πιο χλιδάτο, κάτι πιο αλέγρο και λαμπερό. Μας χρειάζεται ένας ελληνικής κατασκευής Μπερλουσκόνι!

Ή μια Μπερλουσκόναινα, δεν θα τα χαλάσουμε στο φύλο. Η δουλειά έχει σημασία άλλωστε, η απόδοση και η αποδοχή, δεν μας νοιάζουν τώρα τα φουστάνια ή τα κοστούμια. Αρκεί το καινούριο αφεντικό να συνεπάρει τα πλήθη, να τα μαγέψει, να τα συναρπάσει και να τα υποχρεώσει να τρώνε απ’ το χεράκι του. Να τους προσφέρει μια ελπίδα και μια νέα πορεία για το ασθμαίνον έθνος, μια νέα οδό για τη γη της επαγγελίας. Να γίνει ο πραγματικός ηγέτης που χρειάζεται αυτή η χώρα που τη μούντζωσε ο Θεός…

Το γράφουν και οι εφημερίδες, δεν ξέρω αν το είδατε. Πρωτοσέλιδο το είχε μία εξ αυτών, με διόλου ασήμαντη κυκλοφορία, πριν από κάτι μέρες:

«Αναζητείται ηγέτης».

Για να μπει μπροστά υποθέτω και να σβήσει τις αμαρτίες τόσο τις δικές μας όσο και ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου. Για να μας σώσει από τους εαυτούς μας και την κακή μας τη μοίρα. Για να μας εξακοντίσει τα ουράνια, στους αστερισμούς. Ο Έλληνας Μπερσλουσκόνι ή η Ελληνίδα Μπερλουσκόναινα, δεν θα τα χαλάσουμε…

Θα μπορούσα να αρχίσω τώρα να γράφω ονόματα και ονοματάκια και δεν θα μας έφτανε όλη η μέρα για να συμπληρώσουμε τον κατάλογο. Όποιος διαθέτει πέντε φράγκα στην τσέπη και πέντε θήκες στα δόντια του, μπορεί να ξεκινήσει μια Μπερλουσκονιάδα. Δεν έχει σημασία όμως αυτό, σημασία έχει πόσο και που θα κατρακυλήσει ο πολιτικός μας βίος. Με έναν σωτήρα εξ ουρανού να υπόσχεται λεφτά και κώλους σε κάθε ενδιαφερόμενο, να υπόσχεται θαύματα και μεγαλεία, να υπόσχεται ρομφαίες πύρινες για τους κακούς και τους αδίκους. Σενάριο το ξέρω, αλλά σενάριο που δεν είναι και τόσο μακρινό. Σε κάποια γραφεία όπου κατοικοεδρεύουν εξυπνοπούλια, το δουλεύουν ήδη με φανατισμό και θρησκευτική ευλάβεια. Και στήνουν τις πρώτες φάκες για τα κορόιδα!

Υ.Γ.: Μια μικρή, πικρή απομίμηση Μπερλουσκόνι, σε βεληνεκές τοσοδούλικο, ήταν και ο Ηλίας Ψινάκης, ως δήμαρχος Μαραθώνος. Σήμερα στρέφονται εναντίον του ακόμη και οι ίδιοι οι δημοτικοί σύμβουλοί του. Sic transit gloria mundi…

Χρήστος Ξανθάκης

newpost.gr