Αφιερωμένο σε όσους αδικούν επειδή βρίσκονται τυχαία σε θέση ισχύος…

Ένα παλιότερο κείμενο του Μάνου Αντώναρου…

Στη ζωή δεν πρέπει να βγάζεις τη γλώσσα. Δεν της αρέσει καθόλου… και επειδή το σενάριο (στο οποίο πρωταγωνιστείς) δεν το γράφεις εσύ, αλλά η ζωή… καλό είναι να το θυμάσαι. Η ευτυχία μπορεί να…
γίνει σε κλάσμα του δευτερολέπτου δυστυχία και φυσικά το ανάποδο.

Είναι θέμα της ίδιας της ζωής-σεναριογράφου… πως θα δει δλδ την επόμενη σκηνή του ρόλου (σου). Θυμήσου το: Η ζωή είναι ένα θεατρικό έργο στο οποίο πρωταγωνιστείς θες δεν θες… αρα το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί ειναι να σε συμπαθεί ο σεναριογράφος… Μην βγάζετε τη γλώσσα στη ζωή… δεν της αρέσει λέμε.

Βλέπω συναντώ κάθε μέρα ανθρώπους που για αδιευκρίνιστους λόγους κοιτούν αφ’ υψηλού…. αδικούν… ξεχνούν… πονάνε τους άλλους… χωρίς λόγο…γιατί έτσι… ή γιατί έτσι νομίζουν ότι πρέπει να κάνουν… γιατί έτσι τους βολεύει… Και τότε γυρνά σελίδα η σεναριογράφος μας. Και από βασιλιάς γίνεσαι homeless στο πεζοδρόμιο. Από τη μια στιγμή στην άλλη… Και τότε παρακαλάς… αλλά κανείς δεν σε ακούει.
Ειναι η εποχή που το MEGA βασιλεύει… στην κυριολεξία… κι εγώ έχω μια ισχυρότατη διευθυντική θέση στο κανάλι. Εχω κάτσει 2-3 μέρες στο γραφείο μου και ένα βράδυ -μετά τη δουλειά- παρκάρω το αυτοκίνητό μου κάπου στο κέντρο της Αθήνας… όταν επιστρέφω κάποιος έχει διπλοπαρκάρει δίπλα μου. Είναι αδύνατον να βγω. Περιμένω επί…. 45 λεπτά… Τα νεύρα μου κουρέλια… ακόμα και να κορνάρω είναι ανώφελο….. κέντρο βλέπετε….

Κάποια ευλογημένη στιγμή εμφανίζεται ο οδηγός… Βγαίνω έξω τρομερά εκνευρισμένος. Ενας νεαρός… γύρω στα 2 μέτρα… σαν πρωταθλητής του μποξ….
-Ρε φίλε…του λέω.
-Ναι; λέει με αυθάδεια.
-Με έχεις κι περιμένω τόση ώρα…
-Είχα δουλειά…
-Λοιπόν;
-Είχα δουλειά λέμε….
-Κι εγώ αλλά την έχασα για χάρη σου…
-Δεν μας γαμάς ρε φίλε…. και με σπρώχνει/απωθεί…. να περάσει να μπει….
-Πας καλά;
-Τι θες τώρα; μου κολλάει το πρόσωπο στο δικό μου.
-Θέλω να μάθω γιατί με έκλεισες….
-Γιατί είμαι δημοσιογράφος… του ΜEGA…. μου λέει εκστασιασμένος,.

Ζουμιά ηδονής τρέχουν εσωτερικά στο κορμί μου….

-Και τι με νοιάζει εμένα;
-Ρε είμαι δημοσιογράφος … μου λέει…. με τρομερή αυθάδεια και τσαμπουκά… δεν καταλαβαίνεις;
-Οχι…
-Ρε τραβήξου πιο κει….. μη σου γαμήσω ό,τι έχεις και δεν έχεις…
-Δηλαδή τι θα μου κάνεις….
-Περίμενε και θα δεις …και με μια θεατρική κίνηση σημειώνει το νούμερο του αυτοκινήτου μου…
-Κι εγώ πού το ξέρω πώς είσαι δημοσιογράφος;

Αυτό τον πείραξε…. Και τσαπ κάνει έτσι και μου δίνει μια κάρτα. Καρτ ντε βιζίτ… με το ονοματάκι του φαρδύ πλατύ…. και το logo του MEGA πάνω δεξιά… με άλλα λόγια το’χε φτιάξει μόνος του. Μπαίνει και φεύγει… κοιτάζοντας με υποτιμητικά.

Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Το ‘χετε έτσι; Την άλλη μέρα πάω στο γραφείο…. Ρωτάω… ε δεν ήταν δα και δύσκολο…. δόκιμος δημοσιογράφος (προ 2μηνου) στο δελτίο ειδήσεων. Τηλεφωνώ στη γραμματέα του διευθυντή ειδήσεων… (τότε ήταν ο Γιώργος Λεβεντογιάννης)

-Σε παρακαλώ πες στον Τάδε ανέρθει από το γραφείο μου.
-Μάλιστα κ. Αντώναρε…. τον βλέπω απέναντί μου….
-Τον θέλω ΤΩΡΑ!
-Βεβαίως…τον στέλνω.

Λεω στη δικιά μου γραμματέα… -Θα ερθει ο Τάδε… αστον να περιμένει κανένα μισάωρο, αλλα μην τον αφήσεις να φύγει. Ετσι κι έγινε.

-Στειλ’τον μου!
-Μάλιστα.

Και ανοίγει η πόρτα και μπαίνει. (Δεν θα το πιστέψετε, αλλά σας παρακαλώ να το πιστέψετε) Με το που με βλέπει και κάνει τη σύνδεση…γονατίζει… Αυτό το θηρίο γονατίζει…. Υποθέτω όχι από ικεσία.. αλλά επειδή λύγισαν τα γόνατά του…. Η αλήθεια είναι ότι τον λυπήθηκα …

-Σήκω και κάτσε…του είπα….
Ηταν ράκος.
-Συγγνώμη….
-Για ποιο πράγμα;
-Για χθες.
-Ναι για ποιο πράγμα;
-Που σας έκλεισα.
-Οχι γι’ αυτό…
-……
-Επειδή μου πούλησες δημοσιογραφιλίκι. Είσαι επικίνδυνος για να σε αφήσω να γίνεις κανονικός δημοσιογράφος.
-……..
-Δεν νομίζω να αρέσει στον Λεβεντογιιάννη (όσοι ξέρουν πρόσωπα και πράγματα θα γελούν τώρα….ή θα ανατριχιάζουν)

Με κοίταξε ικετευτικά με απελπισία…

-Σας παρακαλώ…συγγνώμη….

Ηταν η ώρα που δεν έπρεπε εγώ με τη σειρά μου να μην βγάλω τη γλώσσα στη ζωή. Διευθυντής ήμουν…δάσκαλος δλδ… όχι τιμωρός. Του εξήγησα γιατί ήταν απαράδεκτο αυτό που έκανε…. Δεν νομίζω ότι κατάλαβε…

-Σας παρακαλώ….
-Τι πράγμα;
-Μην το πείτε στον κ. Λεβεντογιάννη.
-Δεν θα το πω… να θυμάσαι όμως αυτά που σου είπα.

Δεν το είπα στον Λεβεντογιάννη…. Δεν τον ξανάδα ποτέ…. δεν ξέρω γιατί…. Προφανώς και δεν έκανε για δημοσιογράφος…. Ακόμα πιο προφανώς είμαι σίγουρος ότι θα ναι σίγουρος ότι δεν κράτησα τον λόγο μου. Δεν πειράζει…. Η ζωή ξέρει.

(To παρόν κείμενο είναι αφιερωμένο σε όσους/ες αδικούν επειδή βρίσκονται τυχαία σε θέση ισχύος…)

e-tetRadio.gr