Η σκοπιά στην είσοδο του στρατοπέδου ήταν ο χώρος των δίωρων «διακοπών» μας.
Ακριβώς απέναντι από την σκοπιά, το θρυλικό ουζερί. Ένας δρόμος μας χώριζε. Εκεί οι εξοδούχοι περνάγανε την ώρα τους πίνοντας τρώγοντας και χορεύοντας.
Όταν πήγα νεοσύλλεκτος στο στρατόπεδο τεθωρακισμένων στις Σέρρες, μαζί με τα αλλά «καλά» παιδιά, με υποδέχτηκε κι ένας Βεροιώτης Πόντιος ο 30αρης οδηγός αρμάτων Τσιτλακίδης . Φωνές, ουρλιαχτά, καψώνια και εγώ που κουβάλαγα ήδη 40 μέρες φυλακή από το ΚΕΤΘ ήμουν ένα τέλειο κόκκινο πανί για τους παλαιότερους. Κάπως έτσι κύλισαν 3-4 μήνες με εμένα στη μπούκα και τον Τσιτλακίδη να θέλω να τον σουβλίσω σαν το Αθανάσιο Διάκο. Τόσο άχτι τον είχα. Η μόνη μου διασκέδαση ήταν η σκοπιά στην Πύλη. Να είμαι εκεί… να ακούω τραγούδια… και να βλέπω τα φαντάρια να χορεύουν.
Πέρασε καιρός και τα καψώνια σιγά σιγά σταμάτησαν, οι σχέσεις παλιών και νέων ισορρόπησαν και όλα κυλούσαν ήρεμα. Μια μέρα ο Τσιτλακίδης με πλησίασε και μου λέει… «νέος… (για αυτόν πάντα ήμουν νέος) σήμερα έχεις έξοδο… αν θες έλα μαζί μας…». Τον κοίταξα με απορία και ρώτησα. «εγώ μαζί σας… με τους παλιούς;…». Ο Τσιτλακίδης χαμογέλασε και απομακρύνθηκε χωρίς να απαντήσει. Έτσι βρέθηκα παρεάκι με τους «παλιούς» στο μικρό ουζερί απέναντι απ’ το στρατόπεδο. Εκεί …ανάμεσα σε ποτό, κουβέντα και παλιά τραγούδια. Κι όσο πέρναγε η ώρα τόσο η έκσταση μεγάλωνε. Μέχρι που σηκώθηκε αυτό το τσογλάνι ο Πόντιος Τσιτλακίδης να χορέψει με το παρεάκι του… “Πυρρίχιο” τον έλεγαν… και το πάτωμα έτριζε σαν 7 ρίχτερ… κι ο ιδρώτας έτρεχε πάνω στα χακί πουκάμισα των Ποντίων… κι από κάτω άχνα… ούτε κιχ… και μείς κάτι Αθηναίοι ανάμεικτοι με νησιώτες και Θεσσαλούς να κοιτάζουμε αποσβολωμένοι τους Πόντιους να χορεύουν έτοιμοι να τραβήξουν τα μαχαίρια…
Είχα μείνει άφωνος… «ρε φίλε τι κουβαλάνε μέσα στη ψυχούλα τους αυτοί οι τύποι…» αναρωτήθηκα…
Κοίταζα το πρόσωπο του Τσιτλακίδη και δεν μπορούσα να διακρίνω αν ήταν ιδρώτας η δάκρυ αυτό που έτρεχε… μόνο τις κραυγές τους ξεχώριζα… κραυγές γεμάτες πόνο κι άχτι…
Κάτι… σαν ουρλιαχτό λαβωμένου λύκου…
Αυτή η εικόνα δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου, ούτε κι ο μετέπειτα κολλητός μου στον στρατό Πόντιος Τσιτλακίδης.
Πολύ αργότερα κατάλαβα γιατί αυτή η φυλή δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ!
Είναι βαρύς ο πόνος που κληρονομήθηκε και τα χρόνια, όσα κι αν περάσουν, όχι αρκετά για να τον σβήσουν.
{Χάρης Καφετζόπουλος}Πηγή Αυτή η φυλή δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ!
Κοινοποιήστε: